Το να είσαι γονιός

Δεν υπάρχει δυσκολότερος ρόλος από αυτόν του γονιού… αναφέρομαι στους γονείς που αγωνιούν πραγματικά και αληθινά για το ανθρώπινο γένος, το χρόνο, τη συμμετοχή τους.

Απεχθάνομαι τις ψεύτικες συμβουλές που ξεστομίζονται από τους πάσης φύσεως «ειδικούς» για το πώς πρέπει να είναι ένας «σωστός» γονιός, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει. Καταλαβαίνω – είναι τόσο φανερό – ότι δεν έχουν ιδέα τι λένε, ότι δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματική ζωή.

Γιατί…

Αν είσαι ένας τέτοιος γονιός, δεν ευσταθούν όλα αυτά. Δεν υπάρχουν συμβουλές, δεν υπάρχουν δεδομένα, δεν υπάρχουν συνηθισμένες μέρες, εύκολες αποφάσεις, εγγυήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα σταθερό. Δεν υπάρχουν μέθοδοι, σχολές, θεωρίες, οτιδήποτε που μπορείς να ακολουθήσεις, που θα σου εξασφαλίζει το «επιθυμητό αποτέλεσμα».

Τι μένει;

Μόνο ο εαυτός σου και το παιδί σου. Μόνο εσύ με σένα…

Να είσαι έτοιμος/η κάθε στιγμή να αποδεχτείς τις αμφισβητήσεις του παιδιού σου, έχοντας πρώτα τολμήσει να αμφισβητήσεις εσύ τα δικά σου δεδομένα και κλισέ.

Να είσαι έτοιμος/η κάθε στιγμή να αποδέχεσαι κάθε εμπόδιο, απ’ όπου κι αν προέρχεται ως πρόκληση μετακίνησης από τα στερεότυπά σου.

Να είσαι έτοιμος/η και πρόθυμος/η να συναντήσεις το παιδί σου σε άγνωστο έδαφος, χωρίς να ξέρεις, να είσαι σίγουρος/η ή να δέχεσαι άκριτα της κρίσεις του.

Να είσαι έτοιμος/η από την πρώτη μέρα που έρχεται στον κόσμο να το απελευθερώσεις από τα δεσμά της «αγάπης» σου, επιτρέποντάς του να πειραματιστεί με τη ζωή, τον εαυτό του… και την ίδια την αγάπη σου.

Να είσαι έτοιμος/η, κάθε φορά που κατηγορείς το παιδί σου, την κοινωνία, τους άλλους, να κοιτάς μέσα σου και να εντοπίζεις τον εσωτερικό κριτή που παραποιεί τη θέασή σου.

Όχι… δεν είναι συμβουλές… είναι πράξεις ζωής που δεν μαθαίνουμε στα σχολεία, μα χρειάζεται να έχουμε το θάρρος να σκεφτούμε βιωματικά, αφού μάθουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας, το παιδί μας, τους άλλους, τον κόσμο, αντικειμενικά.

Γιατί, είναι αυτονόητο...

-Πολλές φορές θα αμφισβητήσεις τις επιλογές σου.
-Πολλές φορές θα αναρωτηθείς σε τι κόσμο έχεις φέρει το παιδί σου.
-Πολλές φορές θα βρεθείς αντιμέτωπος/η με το σύνηθες, το φυσιολογικό και την κοινωνική αντίθεση.
-Πολλές φορές θα αισθανθείς μόνος/η, μικρός/ή και άσχετος/η... έστω κι αν δεν το ομολογείς...

Θα πρέπει, σε όλα αυτά τα σίγουρα, να έχεις ένα μοναδικό, σταθερό σημείο αναφοράς/διαλόγου/έμπνευσης/ξεκούρασης: Το Κέντρο σου, το Ιερό Είναι σου, που δεν είναι η προσωπικότητά σου!