Έχεις δίκιο που νιώθεις έτσι…

Πόση ανακούφιση σε λίγες μόνο λέξεις! Το είπες άραγε ποτέ στον εαυτό σου; “Έχεις δίκιο που νιώθεις έτσι”. Όπως και να είναι αυτό. Είναι θυμός; Είναι λύπη; Είναι κάποιο παθολογικό τραύμα;

Στο δρόμο σου για την αυτογνωσία πολλές φορές θα σκοντάψεις πάνω σε συμπεριφορές όπου εσύ ο ίδιος σε καταδικάζεις. Κρίνεις τα συναισθήματά σου, σε κατηγορείς για μία λάθος επιλογή, θυμώνεις για το πώς νιώθεις και λες “γιατί ζήλεψα;” “γιατί εκνευρίστηκα πάλι;” Με αποτέλεσμα να είσαι πάντα σε μία άνιση μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό και να γεμίζεις με ενοχές.

Όλα τα συναισθήματα και οι καταστάσεις θα υπάρχουν πάντα γύρω σου. Το θέμα είναι προς τα πού θα αφήσεις να γέρνει η ζυγαριά σου.

Ό,τι και να είναι αυτό, πάρε μία ανάσα και θυμήσου πως “έχεις δίκιο που νιώθεις έτσι”.

Επανέλαβέ το, ενώ σκέφτεσαι ένα θέμα που σε απασχολεί… δεν νιώθεις πιο ελαφρύς;

Μη σε μαλώνεις. Αγκάλιασε το θυμό , το φόβο, την απόγνωση, τη λύπη, όπως και τη χαρά σου! Μην ξεσυνερίζεσαι τον σωματικό πόνο. Είναι εκεί για να σου πει κάτι. Να επιβραδύνεις ρυθμούς και να σε κάνει να δεις πιο καθαρά. Μόνο όταν τον ακούσεις και πάρεις το μάθημά σου θα σε αποχαιρετήσει.

Σκέψου ότι την κάθε στιγμή κάνεις αυτό που είναι σωστό για εσένα!

Μόνο για σένα! Όχι για τον χειριστικό φίλο, τον επικριτικό συνάδελφο, και ούτε για όλους αυτούς που πρέπει για σένα να έχουν πάντα μία “άλφα” εντύπωση. Σου είπε ποτέ κανείς από αυτούς “έχεις δίκιο που νιώθεις έτσι”; Άφησέ τους για λίγο στην άκρη και αποφάσισε την κάθε στιγμή να κάνεις το καλύτερο για σένα. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.. Ότι και αν έχει συμβεί έως το τέλος της ημέρας θα ξέρεις πως η πρόθεσή σου ήταν να κάνεις απλά το καλύτερο για εσένα. Τίποτα λιγότερο από αυτό.

Ο καλύτερος εαυτός σου δεν είναι αυτός που δε θα θυμώσει ή δε θα λυπηθεί ποτέ ξανά. Δεν είναι αυτός που δε θα κάνει ποτέ πια λάθος, αλλά αυτός που θα κοιτάξει το λάθος του με συμπόνια. Με αγάπη, σαν να έκανε μια αθώα αταξία ένα μικρό παιδί. Κοίταξέ το στα μάτια και πες του “δε χρειάζεται να το ξανακάνεις αυτό” χωρίς να του κουνήσεις το δάχτυλο. Και άφησέ το να παίξει με όλα τα παιχνίδια του ξανά. Και με τις πλαστελίνες και με τα αιχμηρά σπαθιά από τα στρατιωτάκια. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Τα έχει όλα και εσύ δε φοβάσαι πια να νιώσεις.