Θα επιλέγω χίλιες φορές να είμαι ο στόχος. Ποτέ το θύμα

Δώσε μου άλλο ένα φύλλο.

Ξέρω, ρισκάρω πάλι.

Μα είναι που ποτέ δεν μ’ ένοιαξε τι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας όταν με γνωρίζει.

Είναι που για να σε σεβαστώ, θα πρέπει να σταθείς μπροστά μου και να μιλήσουμε.

Κοιτώντας μάτια και ανοίγοντας ψυχές.

Μόνο τότε μπορείς να μετρήσεις για μένα.

Για ότι λέγεται πίσω μου, δεν μπορώ να ασχοληθώ.

Λυπάμαι, δεν έχω το χρόνο.

Τον κατασπατάλησα κάποτε και τώρα τον μετράω.

Όχι τσιγκούνικα, μα τον μετράω.

Και για όποιον στέκεται πίσω μου, δεν έχω χρόνο.

Θέλω το χρόνο μου δικό μου για να ονειρευτώ και μετά να βάλω κάτω τα όνειρα και να τα κάνω ζωή.

Ζωή ακούς;

Τα όνειρα, να τα κάνω ζωή.

Όχι στόχους. Ποτέ στόχους.

Κι αν τα όνειρά μου σε ενοχλούν, η πόρτα που βλέπεις πίσω μου είναι ανοιχτή.

Κι όπως έλεγε ο πατέρας μου “η πόρτα ανοιχτή, και τα σκυλιά δεμένα”.

Μην ανησυχείς, είναι που χω κι αυτό το κουσουράκι από μικρή.. που όταν ο άλλος μου λέει φεύγω, του βγάζω τα εισιτήρια και του δίνω και κάτιτις για το δρόμο. Έτσι, για να με θυμάται.

Ξέρεις, αυτό το κουσουράκι, έχει ελάχιστες εξαιρέσεις.

Τόσο λίγες που ίσως και να μην “πιάνονται” για να χτιστεί η εξαίρεση μα ναι, υπήρξαν μέσα στα χρόνια 1-2 άνθρωποι που τους είπα “μείνε”, “γύρνα”, “πάμε”.

Πάλι με τη πόρτα ανοιχτή μα με μια παράκληση από ψυχής..

Σπάνιες οι φορές, όσο σπάνιοι ήταν κι εκείνοι που αναζητούσε από καιρό η ψυχή μου.

Τους σπάνιους, τους ασυνήθιστους, εκείνους αναζητώ.

Εκείνους που μπορούν ν’ ακολουθήσουν όταν σηκώνει αέρα και τα παίρνει όλα.

Και μην νοιάζεσαι, θα σε καταλάβω σαν φοβηθείς.

Δεν αντέχουν όλοι το πάθος.

Δεν αντέχουν όλοι να ζουν.

Κάποιοι αρκούνται να επιβιώνουν.

Μα εγώ έχω πεθάνει πολλές φορές κι η επιβίωση δεν μου ταιριάζει.

Τώρα θέλω τη ζωή ατόφια και απόλυτη.

Και στη ζωή αυτή, θα επιλέγω χίλιες φορές να είμαι ο στόχος.

Ποτέ το θύμα.