ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΙ ΑΔΩΝΙΣ

Ο Άδωνις, ο γιος του Κινύρα και της Σμύρνας ήταν, και μωρό ακόμα, τόσο όμορφος, που η Αφροδίτη μυστικά οπό τους άλλους θεούς τον έκρυψε ο’ ένα σεντούκι και τον εμπιστεύτηκε στην Περσεφόνη. Όταν Ο Άδωνις μεγάλωσε, η Περσεφόνη, θαμπωμένη και αυτή από την ομορφιά του, αρνήθηκε να της τον δώσει πίσω, και τότε η Αφροδίτη παρακάλεσε τον Δία να τους λύσει τη διαφορά. Εκείνος αποφάσισε το ένα τρίτο του χρόνου ο Άδωνις να μένει κοντά στην Περσεφόνη, το άλλο τρίτο κοντά στην Αφροδίτη και το τελευταίο τρίτο να το κρατήσει για τον εαυτό του. Εκείνος ωστόσο χάρισε και το δικό του μέρος στην Αφροδίτη. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Άδωνις χτυπήθηκε στο κυνήγι από έναν κόπρο και πέθανε.

Το επίκεντρο της πρωταρχικής ιστορίας είναι ο θάνατος και η ανάσταση του όμορφου νέου και ο θρήνος της Αφροδίτης όταν τον χάνει. Η θεά τον είχε τόσο αγαπήσει, που παράτησε τον Όλυμπο και κατέβηκε στη γη και τον ακολούθησε στα βουνά, να κυνηγάει κι εκείνη στο πλευρό του. Όταν όμως ένας άγριος κάπρος σκότωσε τον Άδωνη – μερικοί έλεγαν πως τον είχε στείλει ο Άρης από ζήλια -, η Αφροδίτη μαζί με την ακολουθία της τον έκλαψε απαρηγόρητα. Στο τέλος παρακάλεσε την Περσεφόνη και κατάφερε να την πείσει να τον αφήνει να ανεβαίνει στον Απάνω Κόσμο για έξι μήνες κάθε χρόνο, για να μπορούν οι δυο εραστές να σμίγουν. – Και μια χαριτωμένη λεπτομέρεια: Από το χυμένο αίμα του Άδωνη πρόβαλαν για πρώτη φορά στον κόσμο τα ρόδα, και από τα δάκρυα της Αφροδίτης οι ανεμώνες.

Ο Άδωνις είναι παλιός σημιτικός θεός της βλάστησης, και η οργιαστική λατρεία του έφτασε στην Ελλάδα στα αρχαϊκά χρόνια. Ο θάνατός του και ο γυρισμός του στη γη συμβολίζουν τον θάνατο της φύσης το χειμώνα και τη νεκρανάστασή της την άνοιξη. Στην Αθήνα και αλλού, στην ετήσια γιορτή του, τα Αδώνια, οι γυναίκες έκλαιγαν, χτυπούσαν τα στήθη τους και ξέσκιζαν τα ρούχα τους.