Το στόμα μου γέμισε από λέξεις που δεν περίμενα πως θα ξαναπώ και η καρδιά μου από συναισθήματα που είχα χάσει. Και όντας τώρα πιο ώριμος από ποτέ, καταλαβαίνω την αξία της παραμικρής λεπτομέρειας που έχω την τύχη να βιώνω.Γιατί ο χρόνος είναι σοφός δάσκαλος τελικά και όσο κι αν γίνεται αμείλικτος περνώντας, τόσο μου διδάσκει πως η ουσία βρίσκεται στις ελάχιστες εκείνες ώρες που με έχουν κάνει να νιώσω στα βάθη της ψυχής μου, ευγνωμοσύνη για αυτό που λέγεται ζωή.
Μετρώντας χαμόγελα, συζητήσεις, βλέμματα, διαφωνίες, καυγάδες, χαρές, δάκρυα, καταλαβαίνω πια πως άδικα έψαχνα στα μεγάλα τα βήματα μου. Άδικα περίμενα το συγκλονιστικό και το υπέρτατο.
Ξέρεις πότε μου κόπηκε η ανάσα; Όχι μπροστά σε όρκους αιώνιας αγάπης, αλλά μπροστά σε λέξεις όπως νοιάξιμο, σεβασμός, θέλω. Όχι σε σφιχτές αγκαλιές, που μύριζαν ψέμμα, αλλά σε τυχαία αγγίγματα και σε δειλά χάδια στα μαλλιά. Όχι σε υποσχέσεις απραγματοποίητες, αλλά σε αυθόρμητες πράξεις γεμάτες από αλήθεια.
Κι ανακάλυψα ξαφνικά, πως όλο κι όλο, αυτό που είχα ανάγκη, ήταν το απλό, το καθημερινό ταξίδι κι όχι η προσδοκία του τέλειου και παντοτινού.
Κι αν εσύ από φόβο δεν μπορείς να το δεις, εγώ θα το κρατήσω σαν πολύτιμο απόκτημα, σαν προσωπική μας νίκη, αυτό που έχουμε καταφέρει. Κι οφείλω να στο πω τώρα, γιατί κανείς δεν ξέρει το μέλλον. Κι έχω πάψει να πιστεύω σε σταθερές και στα για πάντα.
Δημιουργούμε δικές μας αναμνήσεις, χτίζουμε δικές μας γέφυρες επικοινωνίας και μοιραζόμαστε ανιδιοτελώς τον κακό και τον καλό μας εαυτό, με έναν κώδικα στα μέτρα μας, που λίγοι τον καταλαβαίνουν.
Και στο λέω με όλη την αγάπη που έχω μέσα μου κι όλη την πείρα που απέκτησα. Καταφέρνουμε και φτιάχνουμε ζωή μέσα απ’ αυτό. Και είμαι σίγουρος πως κάποτε θα το καταλάβεις και θα γεμίσεις από λογιών λογιών αισθήματα. Ξέρεις τι εύχομαι κι ελπίζω; Τότε να είμαι ακόμα εδώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου