Μια μάχη ανάμεσα σ’ αυτά που νιώθεις και σ’ αυτά που ξέρεις

Οι άνθρωποι είναι σαν τον κύβο του Ρούμπικ. Εκείνον μωρέ, τον κύβο, που κάθε φορά που τον έπιανες στα χέρια σου δε κατάφερνες να βρεις ποτέ σου τη λύση του, εκτός κι αν εκείνη τη μέρα η τύχη αποφάσιζε να σ’ επισκεφτεί. Κάπως έτσι είναι και οι σχέσεις των ανθρώπων. Εισβάλλουν στη ζωή σου κι εσύ παρασύρεσαι σε μία διαδρομή από ένα μονοπάτι που σου έχουν υποδείξει κι μέσα απ’ αυτό πασχίζεις ν’ ανακαλύψεις την ξεκάθαρη ταυτότητά τους. Σπάνια, όμως, είσαι τυχερός. Πάνω που νομίζεις πως έχεις φτάσεις στη λύση του μυστηρίου, ξεπετάγεται μπροστά σου και μία άλλη διαδρομή την οποία καλείσαι να διανύσεις.

Σε κάθε διαδρομή θ’ ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο για τους ανθρώπους γύρω σου. Πολλές φορές, θ’ απογοητευτείς. Γιατί η εικόνα που σχηματίζουμε για κάποιους στην αρχή της γνωριμίας μας, σταδιακά μπορεί ν’ αρχίσει να καταρρίπτεται. Κι σ’ αυτό συμβάλλουν πολλοί παράγοντες.

Κάπου εδώ, λοιπόν, αρχίζεις να βαδίζεις σε κακοτράχαλα μονοπάτια. Με κάποιους ανθρώπους έχεις φτάσει στο σημείο να δεθείς συναισθηματικά. Αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή σου, ένα κομμάτι που δύσκολα μπορείς ν’ αποχωριστείς. Δένεσαι, ερωτεύεσαι επενδύεις και λες πως κάτι βρήκες. Όμως όσα περισσότερα μαθαίνεις, με τον καιρό, γι’ αυτούς, όσο καλύτερα τους γνωρίζεις– γιατί όπως φαίνεται μάλλον σε κάποια πράγματα έπεσες λιγάκι έξω– τόσο μεγαλύτερη γίνεται κι ανάγκη σου να πάρεις τις απαραίτητες αποστάσεις προκειμένου να προστατευτείς.

Εκεί γεννιέται μέσα σου μία νέα μάχη, ίσως η χειρότερη που θα χρειαστεί να δώσεις. Μία μάχη μεταξύ των όσων νιώθεις για κάποιον, και παράλληλα των όσων ξέρεις γι’ αυτόν. Το κουβάρι έχει πλέον ξετυλιχθεί κι ένα μαύρο πέπλο έχει καλύψει τον ορίζοντά σου. Έτσι είναι η ζωή. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Έτσι είναι ο έρωτας. Χτίζει για να γκρεμίσει.

Μάχεσαι με την έμφυτη τάση σου για κριτική, θέλεις να πεις πως δε σε νοιάζει, μα στ’ αλήθεια είναι ίσως το πιο δύσκολο σημείο. Δε δικαιούσαι να κρίνεις, μα το κάνουμε όλοι στον έρωτα κι ούτε που το καταλαβαίνουμε, Με τον ίδιο τρόπο μπορούν να φερθεί κι η άλλη πλευρά, γιατί ούτε εσύ είσαι κανένας άγιος. Όλοι κάνουμε λάθη, όλοι έχουμε παραξενιές, ιδιοτροπίες και κουσούρια. Μικρά στοιχεία του χαρακτήρα του καθενός μας που άλλοτε προσελκύουν κι άλλοτε απωθούν τους ανθρώπους γύρω μας. Άλλα σε εξιτάρουν, άλλα σε ξενερώνουν.

Ο κάθε άνθρωπος είναι κι ένα μικρό σχολείο για κάποιον άλλον από εμάς εκεί έξω. Οφείλουμε να το εκμεταλλευτούμε αυτό κι ας φάμε και τα μούτρα μας. Τι σημασία έχει; Κάθε μέρα που περνά, μέσα μας πραγματοποιείται και μία νέα αλλαγή. Οι καταστάσεις μας αλλάζουν. Κάποιοι θα βγάλουν προς τα έξω τον πιο καλό μας εαυτό. Κάποιοι άλλοι τον διάβολό μας. Πάντα να θυμάσαι πως όλοι μας στην ιστορία κάποιου είμαστε οι κακοί. Μη το ξεχάσεις ποτέ σου.

Ό, τι κι αν έχεις περάσει με κάποιον άνθρωπο, αν νιώθεις πως η σχέση μας βρίσκεται σε αδιέξοδο νομίζω πως ήρθε η ώρα να χωρίσετε τους δρόμους σας. Όχι όμως επειδή σου το είπαν, όχι επειδή κάτι έμαθες, μα επειδή έτσι νιώθεις. Δεν έχει σημασία αν σας ενώνουν δεσμοί, έρωτες κι όρκοι αγάπης. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, κάποιοι άνθρωποι μένουν χαραγμένοι για πάντα στο μυαλό μας κι ας μην κατέληξε η ιστορία μας εκεί που θα περιμέναμε. Αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις. Δεν μπορείς να κάνεις delete σ’ όλα αυτά που έχετε ζήσει παρέα. Θα κρατήσεις τα καλά και θα συνεχίσεις. Έτσι έμελλε να γίνει. Το μάθημα ελήφθη. Πάμε γι’ άλλα.