Μας εμπνέουν, τα αρνητικά συναισθήματα. Δεν μας καθηλώνουν

«Οι βλάβες που προξενούν οι άνθρωποι οφείλονται στο μίσος, στον φθόνο ή στην περιφρόνηση, πράγματα που ο σοφός ξεπερνά χάρη στο λογικό» (Επίκουρος).

Μεγαλώσαμε με παραμύθια στα οποία υπήρχε πάντα ο κακός και πανούργος ήρωας. Αργότερα, η ενήλικη ζωή μας έφερε ανθρώπους που με μεγάλη μαεστρία κατάφερναν πάντα να μας πληγώσουν ή να μας απογοητεύσουν αντλώντας ευχαρίστηση μέσα από αυτήν την πράξη τους. Άλλοτε πάλι φαίνονταν έτοιμοι να εισπράξουν οποιαδήποτε χαρά ανταποδίδοντας με φθόνο.

 

Τελικά πόσο αφελείς είμαστε που επιτρέψαμε ξανά και ξανά σε ανθρώπους να μας εξαπατήσουν τόσο επιδέξια και δεν τους συμπεριφερθήκαμε με τον ίδιο τρόπο; Μια ερώτηση που έκανα πολλές φορές στον εαυτό μου, για να καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Σε σένα, που φέρθηκες με φθόνο και κακία έχω να σου απαντήσω ότι τελικά δεν ήμασταν αφελείς, που δεν γίναμε όπως εσύ. Γιατί γνωρίζουμε καλά ότι δείχνοντας φθόνο και κακία θα υποβαθμίζαμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Θα ξεπουλούσαμε εμάς.

 

Δεν επιτρέψαμε στον εαυτό μας να δηλητηριαστεί με φθόνο και κακία. Και αυτό γιατί αν υποβάλαμε τον εαυτό μας στην ψυχοφθόρα διαδικασία της σύγκρισης, θα πολεμούσαμε στην ουσία τον ίδιο μας τον εαυτό. Και θα τον πολεμούσαμε ,γιατί δεν καταφέραμε να βρούμε την εξατομικευμένη ταυτότητά μας. Την «φωνή» μας. Αυτή που θα μας κάνει να ξεχωρίσουμε και να μην νιώθουμε αδυναμία μπροστά στους άλλους.

 

Επιδιώξαμε να είμαστε αληθινοί. Και να δημιουργήσουμε φιλίες αληθινές, φιλίες , όπως αυτές ακριβώς που εξύμνησε ο Επίκουρος στα έργα του. Φιλίες που θα έχουν χαρακτήρα ανταποδοτικό, αλλά χωρίς κανένα στοιχείο εκμετάλλευσης. Που θα χαιρόμαστε με τη χαρά των φίλων μας και θα υποφέρουμε με τη δυστυχία τους. Εσύ, άνθρωπε, που μας πρόδωσες δεν κατάφερες να αντιληφθείς ότι οι άνθρωποι μας είναι αυτοί που στις δύσκολες στιγμές θα μας προσφέρουν στήριγμα και παρηγοριά.

 

Όλα τα συναισθήματα είναι ανθρώπινα και είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης να τα νιώθουμε όλοι, το ξέρω καλά. Μάλιστα, κάποια από αυτά, όπως η ζήλια, από την βρεφική κιόλας ηλικία. Ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος άνθρωπος μπορεί να έχει αισθανθεί κάποια στιγμή στη ζωή του φθόνο ή μίσος. Η διαφορά του όμως με έναν κακόβουλο άνθρωπο είναι ότι είχε τη σοφία να μην επιτρέψει σε αυτά τα συναισθήματα να δηλητηριάσουν τη ζωή του και να τον ωθούν να φθονεί και να πληγώνει τους άλλους χωρίς καμία ενοχή και ηθικό φραγμό.

 

Αυτά που εσύ πολεμάς, εμείς τα προσπερνάμε και τραβάμε το δρόμο μας. Χωρίς να μας αγγίζει ούτε να μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων. Κι αν κάποια στιγμή νιώσαμε ότι μας ενδιαφέρει, χαρήκαμε. Χαρήκαμε γιατί καταλάβαμε ότι έχουμε να διεργαστούμε πολλά συναισθήματα ακόμη. Έχουμε κι άλλη ψυχική δουλειά να κάνουμε με τον εαυτό μας. Μας εμπνέουν, άνθρωπε μου, τα αρνητικά συναισθήματα. Δεν μας καθηλώνουν. Κι αυτή είναι η διαφορά μας.

 

Τα παραμύθια μάς δίδαξαν ότι ο κακός και πανούργος ήρωας παγιδεύονταν πάντα στο τέλος, ενώ η ιστορία επιβεβαιώνει ότι ακόμα και οι πιο φρικαλέοι άνθρωποι δεν είχαν αίσιο τέλος. Άλλωστε, τι είναι αυτό που αφήνουμε πίσω στο τέλος της ζωής μας; Η γλυκιά ανάμνηση όσων ζήσαμε και όσων είπαμε με τους φίλους μας.