Η Τέχνη της Επιρροής της Συνείδησης

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

 

Ένα από τα σημαντικότερα βιβλία μαγείας εδώ και αρκετούς αιώνες, είναι το “Βιβλίο του Μάγου Αμπραμελίν” και η σημαντικότερη ιδέα που περιέχεται στις σελίδες του είναι η φαινομενικά απλή φόρμουλα: “Επικαλέσου συχνά”. Μιά από τις μεγαλύτερες αυθεντίες, λοιπόν, στην φιλολογία του αποκρυφισμού, συνιστά Συνεχή Επίκληση, κι αυτό φαίνεται να είναι το κλειδί για τα πάντα. Ο Ρόμπερτ Γουέηνερ στην “Κυβερνητική” τονίζει ξανά και ξανά: Απ’ ότι φαίνεται, ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί πάνω σε παραλλαγές του θρυλλικού αξιώματος “Ότι σου λέω τρείς φορές είναι αλήθεια”

 

Τα πειράματα στην “Ψυχολογία της Συμπεριφοράς” του Παβλώφ, του Σκίννερ και όλων των άλλων, μπορούν να συγκεντρωθούν σε δύο απλές λέξεις: “Ενίσχυσε συχνά”. Όπου η Ενίσχυση, για όλους τους πρακτικούς λόγους, σημαίνει Ανταμοιβή. Το βασικό κόλπο της Θεραπείας της Συμπεριφοράς είναι το να ανταμοίβεις την επιθυμητή συμπεριφορά, και η συμπεριφορά “ως διά μαγείας” αρχίζει να εμφανίζεται όλο και πιό συχνά, όσο η ανταμοιβή συνεχίζεται.

 

Η Διαφήμιση, όπως όλοι ξέρουμε, βασίζεται στο αξίωμα: “Επανέλαβε συχνά”. Πολλοί άνθρωποι που ξέρω, πιστεύουν ότι η πραγματικότητα είναι πλαστή, αλλά το σίγουρο είναι ότι είναι Εύπλαστη και όλα τα μυστικά της μπορούν να συμπυκνωθούν στην απλή φράση του Αμπραμελίν: “Επικαλέσου συχνά”. Γι’ αυτό κι εγώ την επικαλούμαι για πολλοστή φορά, σ’ αυτήν την παράγραφο.

 

Αν σου πούν αρκετά συχνά ότι “η Budweiser είναι η καλύτερη μπύρα του κόσμου”, η Budweiser τελικά θα έχει όλο και κάπως καλύτερη γεύση – ίσως ακόμη και πολύ καλύτερη από όλες τις άλλες – από ότι είχε πρίν γίνει αυτή η μαγική επίκληση. Είναι γεγονός ότι την επόμενη φορά που θα δείτε μιά μπύρα Budweiser, τώρα που διαβάσατε αυτό, θα θέλετε να την γευτείτε οπωσδήποτε. Κι ίσως αυτό να γίνει επειδή διαβάσατε αυτήν την επισήμανση. Ή ίσως επειδή διαβάσατε αυτό που είπα τώρα.

 

Τώρα. Αλλά ακόμη κι αν δεν την δείτε πουθενά, είναι σίγουρο ότι θα την παραγγείλετε στο μπάρ, την Budweiser, επειδή σας το είπα μόλις τώρα. Ή επειδή έκανα αυτήν ακριβώς την επισήμανση. Αλλά κι αν προσπαθήσετε να μην το κάνετε ακριβώς επειδή το είπα – για να αποδείξετε στον εαυτό σας το αντίθετο – πάλι την Budweiser θα σκέφτεστε. Ακριβώς επειδή το είπα. Είναι μιά επίκληση που θα την επικαλεστείτε, ακόμη και όταν ακριβώς θέλετε να την αποφύγετε. Δεν υπάρχει απόδραση. Η Budweiser παραμονεύει παντού. -ΡΟΜΠΕΡΤ ΑΝΤΟΝ ΓΟΥΙΛΣΟΝ (Χαοτικός Ερευνητής, Συνομωσιολόγος – Συγγραφέας βιβλίων όπως η τριλογία “ILLUMINATUS”)

 

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

 

Ο συνειδητός νούς είναι ένας στρόβιλλος από σκέψεις, εικόνες, μνήμες, αισθήσεις, συναισθήματα, αλληλοσυγκρουόμενες επιθυμίες και αμφιβολίες, ανεκπλήρωτα όνειρα και φοβίες, αντιφάσεις και παραδοξολογίες. Είναι *ανίκανος να συγκεντρώσει την προσοχή του καθαρά και απόλυτα σε ένα μοναδικό αντικείμενο, έστω και για ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, χωρίς να παρεμβάλλουν δευτερεύουσες σκέψεις, που αρχίζουν να την νοθεύουν και να την παρασύρουν σε έναν μεγαλύτερο εσωτερικό μονόλογο.

 

Αν δεν το πιστεύετε αυτό, τότε δοκιμάστε να συγκεντρώσετε την προσοχή της συνείδησης σας στην τελεία που βρίσκεται στο τέλος αυτής της πρότασης, χωρίς να εμπλακείτε σε καμμία άλλη μορφή σκέψης, αλλά και χωρίς την ίδια την σκέψη για την τελεία.

 

Ο συνειδητός νούς είναι απασχολημένος σε μόνιμη βάση, σε έναν ατέρμονο εσωτερικό μονόλογο, κι αυτό δίνει όλο τον χώρο και τον χρόνο στον υποσυνείδητο νού για να δουλέψει ανενόχλητος, φτιάχνοντας έναν υπόγειο λαβύρινθο κάτω από τον εξωτερικό λαβύρινθο μας. Μόνο που ο εσωτερικός έχει πολύ γερά θεμέλια, ενώ ο εξωτερικός διαλύεται στο πρώτο φύσημα του ανέμου για να δώσει την θέση του σε έναν άλλον.

 

Περπατάτε σε μιά σκοτεινή νύχτα. Το μόνο φως που έχετε είναι ο μικρός φακός που κρατάτε στο χέρι σας. Καθώς κουνάτε τον φακό σε διάφορες κατευθύνσεις ολόγυρα, η δέσμη του φωτός μετακινείται, και αποσπά την προσοχή σας με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο. Φωτίζει μόνο εκεί που κοιτά, και βλέπει μόνο εκεί που φωτίζει. Ο νούς μας, είναι κάτι σαν αυτόν τον φακό στο σκοτάδι. Και με την συγκέντρωση της προσοχής, κατευθύνουμε τον νού από μέρος σε μέρος. Όπως και η δέσμη του φωτός, βλέπουμε που κατευθύνεται ο νούς, αλλά τίποτε παραπάνω. Όλα τα υπόλοιπα είναι παρεμβολές.

 

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτές οι παρεμβολές είναι όλα τα άλλα πράγματα που δεν εστιάσαμε την προσοχή μας επάνω τους. Θα μπορούσαν να είναι αρνητικά αισθήματα, συμπεριφορές και σκέψεις, που κάνουν ακόμη πιό δύσκολο τον προσανατολισμό της προσοχής. Τα αισθήματά μας ακολουθούν την σκέψη μας αρκετά εύκολα. Τα αισθήματα μας δεν είμαστε ΕΜΕΙΣ. Είναι μάλλον αντιδράσεις που υποκινούνται από το Μοντέλο του Εγώ μας, σαν μιά θεατρική παράσταση, ενώ ο πραγματικός εαυτός μας απλά παρακολουθεί.

 

Με παρόμοιο τρόπο, αν κατευθύνεις την προσοχή σου σε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα, θα έχει σαν αποτέλεσμα να νιώσεις το συναίσθημα (έστω κι αν αυτό είναι αδικαιολόγητο). Κι αυτό συμβαίνει γιατί εσύ δεν είσαι ο “φακός”, είσαι αυτός που χειρίζεται τον “φακό”. Με τις κατευθυνόμενες δέσμες του μικρού φακού, αντιλαμβάνεσαι αποσπασματικά το περιβάλλον, σαν να λύνεις ένα πάζλ βάζοντας τα κομμάτια με τυχαία σειρά (που παραδόξως έχει την ικανότητα να μοιάζει πάντα σωστή σε σένα). Στην σκηνή είσαι πάντα εσύ, το σκοτάδι, και το μέρος που φωτίζει ο φακός.

 

Μιά άλλη λεπτομέρεια: ο υποσυνείδητος νούς βλέπει μέσα στο σκοτάδι. Συνεχίστε μόνοι σας αυτήν την απλή παραβολή, προσθέτοντας τί ψάχνετε, πόσο δυνατό φακό μπορείτε να πάρετε, τι φοβάστε μέσα στο σκοτάδι, πως επιδρούν οι ήχοι στο πού θα φωτίσετε με τον φακό, πώς παρερμηνεύετε τις σκιές ολόγυρα, τι κινδύνους αντιμετωπίζετε άν δεν φωτίζετε συχνά εκεί που βαδίζετε, και με ποιόν τρόπο ο φακός φωτίζει άπλετα ένα συγκεκριμένο σημείο αλλά κάνει το σκοτάδι γύρω σας ακόμη πιό σκοτεινό.

 

Η βασική παρατήρηση είναι: Αν καταφέρετε να ξεπεράσετε τους λογικούς δισταγμούς και τους φόβους σας, και κλείσετε τον φακό, και ξεπεράσετε το σόκ του απόλυτου σκοταδιού τα πρώτα πέντε λεπτά, τα μάτια σας θα συνηθίσουν και θ’ αρχίσετε να βλέπετε μέσα στο σκοτάδι. Συγκεντρωτικά. Αληθινά. Ξεπερνώντας τους περιορισμούς των μπαταριών και της λάμπας. Θα μπορείτε να συγκεντρώσετε την προσοχή σας αληθινά και απόλυτα στην τελεία που βρίσκεται στο τέλος αυτής της πρότασης, χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεστε την εστίαση πάνω της. Η απόλυτη καταγραφή, μέσα από την απουσία καταγραφής. Ένα κυριολεκτικά καλειδοσκοπικό ρητό των Σούφι, λέει:

 

“Είμαι ψηλά. Πολύ ψηλά. Κάνοντας την καρδιά λευκή με την θέαση τ’ ουρανού.

Κι όχι κοιτώντας κάτω, κάνοντας μαύρο το χαρτί με το γράψιμο”

 

Αυτή η ιδιόμορφη διανοητική κατάσταση, μπορεί να επέλθει άν χρησιμοποιήσουμε τις πιό σταθερές σκέψεις, συναισθήματα, αισθήσεις, και εικόνες, που είναι αποθηκευμένες στα υποσυνείδητα ή στα ασυνείδητα μέρη του νού μας, για να μπλοκάρουν αυτόν τον συνεχή εσωτερικό μονόλογο, όπως ακριβώς ένα φράγμα σε έναν ποταμό. Διάφορα τρίκς πρέπει να χρησιμοποιηθούν, γιατί αν αυτά τα πράγματα του υποσυνείδητου νού συμπεριληφθούν μέσα στην εστίαση του συνειδητού, δεν θα έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

 

Από την άλλη, πρέπει να απελευθερωθούν ή να ενεργοποιηθούν σε ένα επίπεδο ακριβώς κάτω από την συνείδηση, γιατί στην μορφή που έχουν αποθηκευτεί στο υποσυνείδητο, που είναι ένας αφηρημένος κώδικας, δεν μπορούν να λειτουργήσουν με σαφήνεια. Πρέπει λοιπόν να απασχολήσουμε τον συνειδητό νού με κάτι που να ενεργοποιεί την πρόθεση μας στον υποσυνείδητο, χωρίς να μας θυμίζει συνειδητά τί είναι.

 

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε σαν παράδειγμα: την Μάντρα που επαναλαμβάνουν οι Βουδιστές μοναχοί, γυρνώντας ταυτόχρονα τον Τροχό Προσευχής, κινήσεις που σκοπό τους έχουν να επιδράσουν σε ένα διαφορετικό επίπεδο συνείδησης. Στα βιβλία του Κάρλος Καστανέντα, ο Δόν Χουάν βάζει τον μαθητευόμενο του να κρατάει σφιχτά δυό μικρές μυτερές πέτρες στα χέρια του, για να “υπενθυμίζουν στο σώμα του αυτό που πρέπει να κάνει, χωρίς ο ίδιος να συμμετέχει συνειδητά”.

 

Οι Αρχαίοι Τολτέκοι της Κεντρικής Αμερικής, χρησιμοποιούσαν μικρά αγαλματάκια που ήταν “φορτισμένα” με μιά ειδική ατμόσφαιρα, για να μεταφέρουν στον υποσυνείδητο νού του κατόχου τους, μαγικές εντολές που σχετίζονταν με το συνειδητό ονείρεμα. Αυτά τα αγαλματίδια συνήθως απεικόνιζαν οντότητες που ήταν προσωποποιήσεις της εντολής αυτής, και ονομαζόταν Εncubriros (Ενκουμπρίρος, που σημαίνει: Αυτοί που συγκαλύπτουν). Ο υποσυνείδητος νούς χρησιμοποιούσε την ανάμνηση αυτών των μορφών, για να τις χρησιμοποιήσει σαν οδηγούς στο ονειρικό του ταξίδι. Το παράδοξο είναι ότι ο δάσκαλος τις έδινε στο μαθητή, για να τις έχει πάντα μαζί του, χωρίς ο μαθητής να ξέρει τι ακριβώς είναι, αλλά παρ’ όλα αυτά ανταποκρινόταν απόλυτα στην εντολή.

 

Ο αφοπλισμός του συνειδητού νού, και της άμεσης ανάγκης για συνεχή εσωτερικό μονόλογο και για συνεχή ερμηνεία, και η ενίσχυση του υποσυνείδητου νού ώστε να δημιουργήσει γέφυρες επικοινωνίας με τον “κόσμο της επιφανείας” (να συνηθίσουν τα μάτια μας στο σκοτάδι) είναι μία φόρμουλα κατανόησης των πραγμάτων που μπορεί να την συναντήσει κανείς σε όλο της το μεγαλείο, αν καταδυθεί στην Ιστορία της σύγχρονης τέχνης. Από το Νταντά και τον Σουρεαλισμό, μέχρι τον Κυβισμό και τον Εξπρεσσιονισμό.

 

Εκτενείς μελέτες πάνω στο ζήτημα, έχουν γράψει ο Αντρέ Μπρετόν (πρωτεργάτης του Σουρεαλισμού), ο Τριστάν Τζαρά (τα Μανιφέστα του Ντανταϊσμού), και ο Μαρσέλ Ντουσάμπ, ενώ για πρώτη φορά παρουσιάζεται στον κινηματογράφο στο Γερμανικό Εξπρεσσιονιστικό φίλμ του 1919 “Το Εργαστήριο του Δόκτωρος Καλιγκάρι”, του Ρόμπερτ Βίνε, και στο “Μυστήρια μιάς ψυχής” του Πάμπστ, το 1926. Δυό ταινίες που διαδραματίζονται μέσα στην ίδια την τοπογραφία του υποσυνείδητου νού ενός ψυχασθενούς, ο οποίος βαδίζει με κώδικες του υποσυνείδητου νού προσπαθώντας να ερμηνεύσει με έναν διαφορετικό τρόπο την πραγματικότητα. Μιά πραγματικότητα που γίνεται ρευστή, επειδή εξαρτάται απόλυτα από τον παρατηρητή.

 

Οι περισσότερες παραδοσιακές μαγικές τεχνικές, απαιτούν από τον χρήστη τους να συγκεντρώσει την προσοχή του σε κάποια αφηρημένη αναλογική αναπαράσταση του πράγματος που θέλει να επιτύχει. Για παράδειγμα: για να προκαλέσει διαφωνία ανάμεσα στους εχθρούς του, πρέπει να ονομάσει μερικές πέτρες με τα ονόματα τους κι έπειτα να αναγκάσει τον εαυτό του να εξοργιστεί σε σημείο υστερίας και να αρχίσει να χτυπά με δύναμη τις πέτρες μεταξύ τους, μεταφέροντας όλη την οργή του πάνω τους και ξεχνώντας τελείως τους αληθινούς εχθρούς του.

 

Η υστερική οργή λειτουργεί κυρίως για να μπλοκάρει την συνειδητή σκέψη και να ενισχύσει με δύναμη την υποσυνείδητη επιθυμία, αν και πρέπει να εξοργιστεί σκεπτόμενος οτιδήποτε άλλο εκτός από τους στόχους του. Προσπαθεί να περιορίσει την συνειδητή προσοχή του ολοκληρωτικά σε αυτήν την μικρή παράσταση και να ακινητοποιήσει τον νού, για να μπορέσει να καναλιζάρει την επιθυμητή δύναμη στο υποσυνείδητο. Εκπληκτικά αποτελέσματα παρατηρούνται επίσης, όταν ο χρήστης τέτοιων παραδοσιακών πρακτικών δημιουργεί μιά σειρά από τεχνικές, σε μία χρονική περίοδο, και έπειτα τις εκτελεί πολύ αργότερα, όταν έχει συνειδητά ξεχάσει για ποιόν σκοπό είχαν φτιαχτεί.

 

Ένας από τους βασικούς στόχους της Κελτικής Δρυιδικής μύησης ήταν η παραμονή στο σκοτεινό δάσος, όπου ο μαθητευόμενος έπρεπε να μείνει μόνος μέσα στην νύχτα του δάσους και να αντιμετωπίσει την σκέψη του μέχρι να την αφανίσει (στο Ναγουάλ του Καστανέντα, στον Υπόγειο Κόσμο των Σαμάνων, στον ποταμό Αχέροντα και στην Λίμνη της Στυγός των Ελλήνων) για να γίνει ένα με αυτήν των προγόνων του. Όταν τα κατάφερνε, αντίκρυζε τον “Ήλιο του Μεσονυκτίου” και πλέον μπορούσε να δεί μέσα σε εκείνο το σκοτάδι που όλοι μας φοβόμαστε να κοιτάξουμε, αλλά αυτό μας κοιτάει. Ο Νίτσε, που τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν θυμόταν κανένα από τα βιβλία που είχε γράψει, έλεγε κι αυτός: “Κοιτάς κάτω στην Άβυσσο, αλλά κι η Άβυσσος κοιτάει εσένα”

 

ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΕΣ

 

Ο νούς μας ακολουθεί την προσοχή μας. Όπου συγκεντρώσουμε την προσοχή μας, εκεί θα κατευθυνθούν και οι σκέψεις μας. Κατευθύνοντας προσεκτικά την προσοχή σε ένα συγκεκριμένο μέρος ή σε έναν συγκεκριμένο σκοπό, εστιάζουμε πάνω του μία δέσμη ενέργειας. Σύμφωνα με πολλούς ερευνητές, το φαινόμενο αυτό δεν διαφέρει πολύ από το φαινόμενο της δημιουργίας του στατικού ηλεκτρισμού.

 

Όποτε συγκεντρώνουμε τις σκέψεις μας, συγκεντρώνουμε μιά μορφή ενέργειας που μπορούμε να την ονομάσουμε Ψυχική Ενέργεια, η οποία λειτουργεί ως δεσμός αυτής της συγκέντρωσης. Αυτό αποκαλείται Σκεπτομορφή. Συνήθως, η ενέργεια αυτή σκορπίζει αμέσως μόλις σπάσουμε την συγκέντρωση, αλλά είναι δυνατόν να συγκεντρώσουμε ενέργεια με τέτοιον τρόπο ώστε να παράγουμε πολύ δυνατές σκεπτομορφές. Τέτοιες σκεπτομορφές είναι στρόβιλλοι ψυχικής ενέργειας, και μπορούν να υπάρξουν ως αυτόνομες οντότητες, τουλάχιστον για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Βασικά όμως, είναι άψυχες, μή-σκεπτόμενες δυνάμεις και το να απευθυνθείς σ’ αυτές θα είναι σαν να απευθύνεσαι σε μιά καρέκλα.

 

Μέσα από αυτό το πρίσμα, οι σκεπτομορφές είναι παρόμοιες με τις στοιχειακές δυνάμεις, που συνήθως ονομάζουμε φαντάσματα, στοιχειά και πνεύματα. Οι μελετητές του αποκρυφισμού υποστηρίζουν ότι αυτές οι δυνάμεις είναι ψυχικές οντότητες, που ανταποκρίνονται στα ηλεκτροστατικά και μαγνητικά πεδία, και σε άλλους ενεργειακούς στρόβιλλους, και γι’ αυτό ανταποκρίνονται και σε μία μαγική τελετή, που άλλωστε δημιουργεί ένα πεδίο ενέργειας. Ίσως κάποτε να πετύχουμε το ίδιο πράγμα, χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικές συσκευές και σύμφωνα με αυτές τις σκέψεις, οι “φαντασματοπαγίδες” – ηλεκτρικές σκούπες που χρησιμοποιούσαν οι κινηματογραφικοί Γκόστμπάστερς, ίσως να μην είναι τόσο παράλογη ιδέα.

 

Οι μελετητές επίσης υποστηρίζουν ότι οι σκεπτομορφές – και γενικά τα στοιχειακά – δεν είναι και τόσο έξυπνες κι αν παρουσιάζουν μερικές φορές κάποια νοημοσύνη, είναι πολύ περιορισμένη. Η συμπεριφορά τους είναι συνήθως αυτοματική. Οι σύγχρονοι πειραματιστές, ονομάζουν αυτά τα “τεχνητά στοιχειακά” Αστρικά-Ρομπότς, και εξηγούν ότι λειτουργούν με την ακρίβεια και την ηλιθιότητα ενός περιορισμένα προγραμματισμένου ρομπότ.

 

Τι μπορεί να κάνει συνήθως ένα τέτοιο ρομπότ; Να επαναλαμβάνει συνέχεια ένα μήνυμα, να σημάνει συναγερμό με ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, να αναλάβει μιά ανατρέψιμη αποστολή δολοφονίας, να ακολουθεί σαν σκιά τον ξενιστή του, να επαναλαμβάνει συνέχεια μιά σειρά κινήσεων σαν βελόνα που κόλλησε στο πικάπ, να περιπλανιέται ανεξέλεγκτο μέχρι να του τελειώσουν οι μπαταρίες, να αφομοιωθεί σε ένα σύμβολο, να μεταφέρει ένα συναίσθημα σαν ταχυδρόμος σε έναν παραλήπτη, να προσελκύσει την προσοχή, να προκαλέσει “παρεμβολές”, να μεταμφιεστεί και να υποδυθεί κάτι άλλο.

 

Ο Λόρδος Γουέστμπουρυ, είχε στο διαμέρισμα του στο Λονδίνο, μία αρχαία αιγυπτιακή επιγραφή (σε ιερογλυφικά, δηλαδή εικόνες και σύμβολα) που την είχε πάρει από τον τάφο του Φαραώ Τουταγχαμών ο αρχαιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ, που είχε ανακαλύψει τον τάφο. Η επιγραφή, όπως την μετέφρασαν οι μελετητές, έλεγε: “Ο Θάνατος θα έλθει πάνω σε γοργά φτερά του Μεσονυκτίου, σε όποιον άγγιξε τον ιερό τάφο του Φαραώ”

 

Αυτή είναι η θρυλλική “Κατάρα του Φαραώ” (από τις πιό διάσημες ωρολογιακές-σκεπτομορφές) που έστειλε στον θάνατο κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, 14 άτομα που είχαν αναμιχθεί στο άνοιγμα του τάφου, και 22 άτομα που ήρθαν σε επαφή μαζί τους. Ο πρώτος από αυτούς πέθανε στην Αίγυπτο την επόμενη μέρα, από τσίμπημα μολυσμένου κουνουπιού, και ο τελευταίος από αυτούς πέθανε ένα χρόνο μετά στο Τέξας των Η.Π.Α. όταν κατέρρευσε πάνω του ο πύργος μιάς πετρελαιοπηγής. Ο Λόρδος Γουέστμπουρυ, που είχε στην κατοχή του την πλάκα με την επιγραφή, έπεσε από τον έβδομο όροφο, από το παράθυρο του διαμερίσματος του στο Λονδίνο.

 

Καθώς η νεκροφόρα τον συνόδευσε στο κρεματόριο, με συνοδηγό τον αδελφό του, χτύπησε και σκότωσε ένα οκτάχρονο αγοράκι κι έπειτα καρφώθηκε πάνω σε έναν τοίχο, οι δύο επιβάτες υπέκυψαν αργότερα στα τραύματα τους, ενώ το φέρετρο έπεσε στον δρόμο πολλά μέτρα πιό πέρα, έσπασε, και το πτώμα του Λόρδου έμεινε ημίγυμνο στο πλακόστρωτο. Την ίδια μέρα, στο Κάιρο είχε αυτοκτονήσει ο βασικός οδηγός της αποστολής, με περίστροφο που αγόρασε από τα λεφτά της αμοιβής του.

 

Η τέχνη των Αιγύπτιων Ιερέων που “παγίδευσαν” τον τάφο του βασιληά τους (για τον οποίον ήταν γνωστό πρίν την ανακάλυψη ότι ήταν στοιχειωμένος), είναι άγνωστη για τους περισσότερους σύγχρονους ερευνητές, αλλά σήμερα ξέρουμε πως μιά τέτοια “κατάρα” λειτουργεί όπως ένας ιός, και μάλιστα έχει την ίδια φυσιολογία. Το Ιερογλυφικό για τον “θάνατο που έρχεται” παριστάνει έναν άντρα που τσακίζει το ίδιο του το κεφάλι με ένα τσεκούρι. Βλέπουμε ότι ο Θάνατος ερμηνεύεται σαν να έρχεται από μέσα, σαν να έχουν εμφυτεύσει στο θύμα του έναν μηχανισμό αυτοκαταστροφής. Ένας από τους αρχηγούς της Θεοσοφικής Εταιρίας (συνεχιστής του έργου της περιβόητης Μαντάμ Μπλαβάτσκυ), ο C.W. Leadbeater, γράφει:

 

“Ο σκεπτόμενος άνθρωπος ενδύεται ένα σώμα που αποτελείται από αναρίθμητους συνδιασμούς της λεπτοφυούς ύλης του νοητικού πεδίου. Το σώμα αυτό είναι περισσότερο ή λιγότερο εξευγενισμένο ανάλογα με το στάδιο της διανοητικής ανάπτυξης που έχει φτάσει ο άνθρωπος. Η λεπτότητα και η ταχύτατη κίνηση των σωματιδίων του δίνουν την όψη ενός ιριδίζοντος φωτός. Κάθε σκέψη γεννά μιά ομάδα σχετικών με αυτήν δονήσεων στο υλικό αυτού του σώματος, εμπλουτισμένων με μιά σειρά χρωματισμών.

 

Κάτω από αυτήν την παρόρμηση το σώμα εκδηλώνει ένα δονούμενο τμήμα του, το οποίο σχηματίζεται σύμφωνα με την φύση των δονήσεων. Όμοια είναι και τα σχέδια που δημιουργούνται άν βάλουμε άμμο πάνω σε έναν δίσκο που πάλλετει σύμφωνα με μία νότα. Αυτό λοιπόν το τμήμα, έρχεται σε επαφή με την περιβάλλουσα ατμόσφαιρα και συσσωρεύει υλικό αντίστοιχης υφής από την στοιχειακή ουσία του νοητικού κόσμου. Τότε έχουμε μιά απλή σκεπτομορφή, η οποία είναι μιά ζωντανή οντότητα έντονης δραστηριότητας, εμψυχωμένη από την ιδέα που την γέννησε. Εάν δημιουργήθηκε από πολύ λεπτά μόρια νοητικής ύλης, τότε θα είναι μεγάλης δύναμης και ενέργειας και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ο πιό δυναμικός παράγοντας δράσης, όταν κατευθύνεται από μιά ισχυρή και σταθερή θέληση”

 

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

 

Όλοι έχουμε βιώσει την χαρά, την οργή, ή τον πανικό του πλήθους. Χιλιάδες θεατές έχουν συγκεντρωμένη την προσοχή τους σε έναν στόχο, παρακολουθώντας έναν ποδοσφαιρικό αγώνα σε ένα γήπεδο, κι αυτός ο στόχος συγκρούεται πάνω από το γήπεδο με τον αντίπαλο, πολύ πιό ψηλά από εκεί που κυλά η μπάλα, προσπαθώντας ο ένας να επιβληθεί στον άλλον, πιέζοντας τους παίκτες, και κάνοντας τους ίδιους τους πομπούς του υποχείρια της αυξανόμενης δύναμης του.

 

Ένα έθνος ενώνεται σε καιρό πολέμου, κάτω από τον ίδιο στόχο, και συγκινείται από φόρμουλες που είναι πολύ καιρό πρίν δημιουργημένες, οι οποίες ενεργοποιούνται με την επίκληση των συμβόλων που έχουν επιβληθεί. Η σημαία είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού του φαινομένου, και δύσκολα μπορεί κανείς να παραδεχτεί το αντίθετο. Στους προηγούμενους πολέμους, έφτανε να υψωθεί η σημαία του αντιπάλου πάνω στον λόφο και να κλαπεί ή να καταστραφεί η σημαία των άλλων, για να νιώσει ηττημένος ο στρατός που την “υπερασπίζεται”.

 

Το “τελετουργικό” κάψιμο της σημαίας του εχθρού, που υιοθετήθηκε από τα περισσότερα Αραβικά κράτη που έκαιγαν την Αμερικανική σημαία (όπως στο Ιράν και στην Λιβύη), αλλά και από τους διαφωνούντες στον πόλεμο του Βιετνάμ, είχε ακριβώς αυτόν τον χαρακτήρα, ως μιά ενέργεια που μπορούσε να συγκεντρώσει το δυναμικό της ψυχικής ενέργειας των παρεβρισκομένων, και να την κατευθύνει ενάντια στο σύμβολο που αναπαριστούσε τον αντίπαλο, για να πλήξει τον ίδιο, όπως ακριβώς οι πέτρες με τα ονόματα των εχθρών που χτυπούν μεταξύ τους.

 

Ένας ηγέτης που μιλά σε ένα μεγάλο πλήθος, και χρησιμοποιεί καλοσχεδιασμένες λέξεις κλειδιά για να διεγείρει τον υποσυνείδητο νού τους, ο οποίος τα έχει ήδη δεχθεί στο παρελθόν, χωρίς την συμμετοχή και την έγκριση του συνειδητού νού. Με μιά αντίστροφη διαδικασία από αυτήν που περιγράφθηκε στις προηγούμενες σελίδες, πετυχαίνει να επηρεάσει το πλήθος σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιον συγχρονισμό, ώστε να αντιδρά σαν ένα σώμα, μιά φωνή, μιά συγκίνηση, έναν ενθουσιασμό.

 

Το “Ε-ε-έρχεται” που φώναζαν τα πλήθη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν αυτός επέστρεφε από το Παρίσι, δεν ακουγόταν για να ενημερωθεί ο κόσμος ότι έρχεται, αλλά για να αποδεχτεί το συλλογικό ασυνείδητο τον ερχομό του ως Μεσσία-Ηγέτη. (Μετά από μένα το Χάος). Το “Εδώ και Τώρα”, η λέξη κλειδί που χρησιμοποιούσε στις περισσότερες εκλογικές εκστρατείες του ο Α. Παπανδρέου, έχει σαφέστατη μαγικοτελετουργική καταγωγή, και ήταν αυτό και το “Καρμίνα Μπουράνα” του Κάρλ Όρφ, τα συνθήματα για την ενεργοποίηση των μηνυμάτων που είχαν επιβληθεί στον ασυνείδητο νού των ανθρώπων.

 

Άλλωστε ακόμη και το συνθηματικό “V” (το γνωστό ως σήμα της νίκης, που υποτίθεται ότι προέρχεται από την λέξη Νίκη = Victory), το οποίο πρωτοπαρουσίασε ο Γουίνστον Τσώρτσιλ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι ένα μήνυμα που επικαλείται τις πιό αρχέγονες μνήμες, και συμβολίζει την καταστροφή και όχι την νίκη (το αληθινό του σύνθημα είναι “αφανίστε τον εχθρό”).

 

Είναι αρχαίο μαγικό σύμβολο, η “Διχάλα του Τυφώνα”, το σύμβολο της Κόλασης, και η ερμηνεία του είναι ακριβώς αντίστροφη από το “Κηρύκειο του Ερμή” (που οι περισσότεροι το γνωρίζουν σαν το καθησυχαστικό έμβλημα των απανταχού γιατρών), συμβολίζει την καταστροφή και την αιώνια διαμάχη, βρίσκεται πάνω στο κεφάλι της οχιάς (Viper), αλλά είναι και ο ρωμαϊκός αριθμός πέντε, που συμβολίζει το Χάος που θέλησε να επιβάλλει η σκοτεινή αδελφότητα των Ιλλουμινάτων, υπενθυμίζει την μαγική δύναμη του πενταγώνου, όπως αυτή που εκπέμπει το Πεντάγωνο της Κυβέρνησης των Η.Π.Α. (και όλων των άλλων), από την οποία για να προστατευτεί ο Πρόεδρος συνεδριάζει και δίνει εντολές από το “Οβάλ Δωμάτιο”, έναν χώρο χωρίς καθόλου γωνίες.

 

Αλλά ακόμη κι εκείνοι, οι στάρς του Χόλλυγουντ, που παίζουν με τις ανικανοποίητες σεξουαλικές επιθυμίες δισσεκατομυρίων ανθρώπων, που προβάλλονται πάνω τους – και γι’ αυτόν τον λόγο λέγονται “σύμβολα του σέξ” – με ποιόν τρόπο κατευθύνουν αυτοί και οι παραγωγοί τους, μιά τέτοια τεράστια εστίαση της προσοχής από όλες τις πλευρές; Μιά εποχή, το σήμα της Μέτρο Γκόλντουιν Μάγιερ, το Λιοντάρι που βρυχάται τρείς φορές, προκαλούσε συναισθήματα ευεξίας και απόλυτης συγκέντρωσης στο κοινό, το οποίο αντιδρούσε αρνητικά προδιατεθημένο στις ταινίες που δεν άρχιζαν με τον γνωστό βρυχηχθμό με τις δύο παύσεις.

 

Τα μεγάλα αγάλματα και τα μνημεία, επίσης συγκεντρώνουν σκεπτομορφές μεγάλης έντασης (ας θυμηθούμε το Γκόλεμ, ένα άγαλμα που έπαιρνε ζωή από τους αλχημιστές), και λειτουργούν κυριολεκτικά όπως εκείνα τα ειδικά φώτα που μαζεύουν τα κουνούπια, ή όπως τα αλεξικέραυνα. Η ανθρώπινη μορφή, είναι ο κύριος πόλος προσέλκυσης πάσης φύσεως ενεργειών και σκεπτομορφών, και δεν χρειάζεται να πώ πολλά γι’ αυτό, παρά να σας θυμήσω τα κουκλάκια του Βουντού και τον τρόπο με τον οποίον χρησιμοποιούνται, αλλά και τις ιδιότητες που απέδιδαν οι ιθαγενείς στα τοτέμ, αλλά και ο αρχαίος κόσμος στα είδωλα.

 

Το Άγαλμα της Ελευθερίας, που το έκανε δώρο ο Γαλλικός Λαός στον Αμερικανικό λαό για την ανεξαρτησία του (και το έφτιαξε ο ίδιος άνθρωπος, ο Άϊφελ, που έφτιαξε και τον πύργο σύμβολο του Γαλλικού λαού), είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα αυτής της οικογένειας. Στέκει σε ένα μικρό νησί απέναντι από την Νέα Υόρκη, με τον πυρσό της σηκωμένο ψηλά, και την διακύρηξη της ανεξαρτησίας στο χέρι, και ήταν το πρώτο θέαμα που αντίκρυζαν οι μετανάστες που ερχόντουσαν από τον ωκεανό, και χοροπηδούσαν από την χαρά τους στο κατάστρωμα, γιατί αυτή η θέα σήμαινε: Καλώς ήλθατε στον Ελεύθερο κόσμο, αφήστε πίσω σας τα δεσμά του παληού, μέσα στην νύχτα σας οδηγώ για να με βρείτε.

 

Κι έτσι, η Αμερική που ξέρουμε χτίστηκε κυριολεκτικά πάνω στις ελπίδες που εξέπεμπε από άκρη σε άκρη όλης της οικουμένης, αυτό το άγαλμα. Ελπίδες που μπορεί να προδώθηκαν για πάρα πολλούς, οι οποίοι όμως δεν έχουν παρά να το κοιτάξουν για να ξαναφορτιστούν, και να συνεχίσουν την ζωή τους στο “Home of the Brave, Land of the Free”, που βασικά είναι η εικόνα από το “μικρό σπίτι στο λιβάδι” που έχει κατατροπώσει τους Ινδιάνους και το λιβάδι είναι πιά ελεύθερο.

 

Μπορεί άραγε κανείς να φανταστεί μεγαλύτερη παραδοξολογία από την έννοια του “πλήθους”; Αποτελείται από άτομα, από μονάδες, που όλες μαζί κάνουν το πλήθος, αλλά συνεχίζουν να είναι μονάδες. Δημιουργώντας με την συνεύρεση τους μιά ξεχωριστή οντότητα, που έχει τις δικές της ξεχωριστές παρορμήσεις και τον ολόδικο της συνειδητό και ασυνείδητο νού, που είναι ένας υπερφυσικός μπεμπές που πανικοβάλλεται με το παραμικρό, χαίρεται με το παραμικρό, οργίζεται με το παραμικρό, ανάλογα με το ποιό ερέθισμα θα του εκπέμψουν για να ανταποκριθεί.

 

Κι όμως, κανείς από αυτούς που συμμετέχουν στις πράξεις και στις αντιδράσεις του πλήθους, δεν έχει επίγνωση καμμιάς από αυτές, και θεωρεί τον εαυτό του ως ανεξάρτητο άτομο που παραβρέθηκε σε μιά εκδήλωση αλλά αυτός στάθηκε όσο μπορούσε αποστασιοποιημένος. Τότε ποιός είναι το πλήθος;

 

Οι πανάρχαιες τεχνικές επιρροής του συλλογικού ασυνείδητου, ξέρουν πολύ καλά ποιός είναι το πλήθος, και ξέρουν πως βρίσκεται μέσα στον καθένα από μας που θα ενωθεί με τις υπόλοιπες μπαταρίες – παράλληλα ή σειριακά – για να δουλέψει το κασσετόφωνο, και να παίξει την κασσέτα που θα του δώσουν. Το πλήθος είναι αυτό το κασσετόφωνο, και οι κασσέτες που παίζει είναι πολύ συχνά αγνώστου προελεύσεως (και ποιός ξέρει τι θ’ ακουστεί αν τις παίξουμε ανάποδα)

ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΟΥ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ.

 

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1957, ένας ερευνητής αγοράς, ο Τζέημς Μ. Βίκερυ, κανόνισε μιά συνέντευξη Τύπου για να ανακοινώσει την ίδρυση μιάς νέας εταιρίας, την “Εταιρία Υποσυνείδητης Προβολής” (Subliminal Projection Company), που ο σκοπός της ήταν να εξερευνήσει αυτό που ο Βίκερυ αποκαλούσε “νέα εποχή για την Διαφήμιση”, “Το Υποσυνείδητο Ερέθισμα”. Ο Βίκερυ περιέγραψε τα αποτελέσματα ενός δίμηνου μυστικού πειράματος, που έγινε σε έναν κινηματογράφο του Νιού Τζέρσεϋ, στον οποίον χρησιμοποιήθηκε ένας προτζέκτορας μεγάλης ταχύτητας για να προβάλλει μέσα στην ταινία που παιζόταν, τα σλόγκανς “Πιείτε Κόκα-Κόλα” και “Φάτε ποπ-κορν”.

 

Τα συγκεκριμένα καρέ με τα μηνύματα προβάλλονταν πάνω στην ταινία για 1\3000 του δευτερολέπτου με παύσεις των πέντε δευτερολέπτων. Το πείραμα έδειξε ότι εκείνους τους δύο μήνες οι πωλήσεις του ποπ-κορν αυξήθηκαν κατά 72% στον κινηματογράφο και κατά 57,5% στην αγορά της πόλης, και οι πωλήσεις της Κόκα-Κόλα αυξήθηκαν 39% στον κινηματογράφο και 31% στην αγορά. Έπειτα από την περίοδο αυτή τα ποσοστά επέστρεψαν στα συνηθισμένα τους επίπεδα.

 

Την ανακοίνωση του Βίκερυ ακολούθησε εθνική υστερία. Εξοργισμένα άρθρα εμφανίστηκαν σε όλες τις εφημερίδες και τα περιοδικά, καταδικάζοντας αυτήν την νέα μέθοδο υποσυνείδητης διαφήμισης, έγιναν καταγγελίες από τους συνδεσμους καταναλωτών και δημοσιεύτηκαν δεκάδες μελέτες για την επιρροή της διαφήμισης στην ανθρώπινη ψυχολογία. Κάποιες πολιτείες των Η.Π.Α. θέσπισαν νόμους για την υποσυνείδητη διαφήμιση, και εμφανίστηκαν στην αγορά δεκάδες βιβλία με αποκαλύψεις για την πολιτική υποσυνείδητων μηνυμάτων, που εφαρμόζεται από τις διαφημιστικές εταιρίες και από τις κυβερνήσεις όλου του κόσμου.

 

Έχει διαπιστωθεί ότι όλη αυτή η αλυσσιδωτή αντίδραση ξεκίνησε από εκείνη την συνέντευξη Τύπου του Βίκερυ. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν αυτές οι τεχνικές προβολής είχαν εφαρμοστεί στην Διαφήμιση και πρίν από τις ανακοινώσεις του Βίκερυ, ή αν άρχισαν να εφαρμόζονται έπειτα από τα περιβόητα πειράματα του. Ο ίδιος όμως, δεν θα μπορούσε να βρεί καλύτερη διαφήμιση για την νέα εταιρία του. Σήμερα είναι πάμπλουτος, και έχει αποσυρθεί απρόσιτος στην τεράστια έπαυλη του στην Φλόριντα.

 

Ερευνώντας την υπόθεση-Βίκερυ, ανακαλύψαμε τα εξής:

 

Ο Βίκερυ στήριξε τις βάσεις για τις έρευνες του στην εφεύρεση ενός μηχανήματος προβολής του 1940, που λέγεται Ταχυστοσκόπιο (Tachistoscope). Ο προτζέκτορας αυτός χρησιμοποιήθηκε από τον συμμαχικό στρατό κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για την εκπαίδευση στρατιωτών που θα αναγνωρίζουν με μιά ματιά τους τύπους των πολεμικών αεροσκαφών. Το μηχάνημα και αυτή η τεχνική υποβολής ήταν άκρως απόρρητο μυστικό εθνικής ασφάλειας, μέχρι την στιγμή των ανακοινώσεων του Βίκερυ. Παρ’ όλα αυτά δεν διώχθηκε επειδή έθεσε σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια, γιατί μιά τέτοια δίωξη θα φανέρωνε το γεγονός ότι η τεχνική είχε χρησιμοποιηθεί από τον στρατό και την κυβέρνηση και άλλωστε ο ίδιος ο Βίκερυ δεν αναφέρθηκε ποτέ σ’ αυτό το ζήτημα.

 

Το μοναδικό βιβλίο πάνω στο θέμα, που είχε εκδοθεί μέχρι την εποχή του Βίκερυ, είναι η μελέτη κάποιου Δρ. Ε. Γ. Σκρίπτσουρ – που είναι ψευδόνυμο – με τίτλο “Η Νέα Ψυχολογία” (Ε.W.Scripture – The New Psychology). Εκδόθηκε από άγνωστο εκδοτικό οίκο το 1898, και περιέγραφε όλες τις αρχές της απόκρισης στην υποσυνείδητη υποβολή.

 

Η Αμερικανική Ένωση Ψυχολόγων, λίγο καιρό έπειτα από τον πανικό που δημιούργησαν τα πειράματα του Βίκερυ, ανακοίνωσε ότι η υποσυνείδητη διαφήμιση δεν έχει καμία απολύτως επιρροή πάνω στην ανθρώπινη ψυχολογία, ότι η επίδραση της δεν διαφέρει από αυτήν της παραδοσιακής διαφήμισης και ότι κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί να ανταποκριθεί σε κάτι που δεν το ήθελε από πρίν.

 

Παρ’ όλα αυτά, το 1958, η Καναδική Τηλεοπτική Εταιρία, σε συνεργασία με τις Καναδικές Τηλεπικοινωνίες, προσκάλεσαν τον Βίκερυ και το επιτελείο του στον Καναδά για ένα πείραμα μεγάλης κλίμακας. Κατά την διάρκεια ενός δημοφιλούς ημίωρου τηλεοπτικού σώου, έγινε με το σύστημα του Βίκερυ η εκπομπή του μηνύματος “Τηλεφωνήστε Τώρα!” 350 φορές. Εκείνο το μισάωρο, και για τις επόμενες δύο ώρες, τα τηλεφωνήματα σε όλον τον Καναδά αυξήθηκαν κατά 45%, με αποτέλεσμα να υπάρξει μεγάλη σύγχηση στις τηλεφωνικές γραμμές του δικτύου. Οι υποσυνείδητες τηλεοπτικές διαφημίσεις απαγορεύτηκαν από την Εθνική Ένωση Τηλεοπτικών Μέσων, και σχηματίστηκε μιά ομάδα ελέγχου για το συγκεκριμένο ζήτημα, η οποία δεν είναι γνωστό αν λειτουργεί μέχρι σήμερα.

 

Στην χώρα μας, δεν λειτουργεί ακόμη σωστά ένα Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, κι έτσι οι περισσότερες αποφάσεις για την πολιτική των διαφημίσεων παίρνονται από τα ιδιωτικά κανάλια και από τις διαφημιστικές εταιρίες. Δεν υπάρχει έλεγχος για το συγκεκριμένο ζήτημα σε κανένα πεδίο. Επίσης, είναι γνωστό ότι Ιταλοί, Άγγλοι και Αμερικανοί ειδικοί πάνω στο θέμα, έχουν συνεργαστεί με τα μεγάλα Ελληνικά πολιτικά κόματα κατά την διάρκεια προεκλογικών εκστρατειών.

 

ΥΠΑΚΟΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ

 

Εδώ και πολλά χρόνια, είναι γνωστή στους ειδικούς η επίδραση που έχουν τα ραδιοκύμματα στην ανθρώπινη και στην ζωική φυσιολογία. Ένας μεγάλος αριθμός πειραμάτων έχουν γίνει εδώ και χρόνια – κυρίως από τον στρατό – για να εντοπιστούν τα ακριβή αποτελέσματα που έχουν οι μεγάλης εντάσεως παλμοί των ραντάρς και τα μικροκύμματα στον ανθρώπινο και ζωικό ιστό. Εκτός από τον στρατό, μεγάλα πανεπιστήμια, όπως το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, ερεύνησαν τα αποτελέσματα της ενέργειας του ραντάρ 3-CM, ειδικά τα θερμικά φαινόμενα τέτοιων κυμμάτων.

 

Δοκιμάστηκε πάνω σε μυρμήγκια που κινούνταν κανονικά, αλλά ξαφνικά όλα παρατάχθηκαν σε μιά σειρά μόλις εκτέθηκαν σε ένα πεδίο 3-CM, παρατάσσοντας τις αντένες τους παράλληλα με το πεδίο, μάλλον για να ελαχιστοποιήσουν τα αποτελέσματα. Τα μυρμήγκια που εκτέθηκαν στο πεδίο, έχασαν την ικανότητα τους να επικοινωνούν για την πηγή του φαγητού από απόσταση, με τους ομοίους τους, όπως κάνουν συνήθως. Παράξενα ψυχολογικά φαινόμενα παρουσιάστηκαν σε ποντίκια, και τελικά στην φυσιολογία του εγκεφάλου τους.

 

Τα πειράματα στις δεκαετίες του ’30 και του ’50, από τους καθηγητές Νρουνόρι και Καζαμάλι, έδωσαν στοιχεία ότι ο ανθρώπινος οργανισμός “αντιδρά” σε ραδιοκύμματα των 2.33 μέτρων και των αρμονικών τους, με άλλα λόγια στους: 129, 258, 387 και 596 MC (Μεγακύκλους). Επίσης απέδειξαν ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ξαφνικά παραισθήσεις κάτω από την επίδραση των υψηλών συχνοτήτων, που φτάνουν μέχρι τα 300 MC και μάλιστα, φάνηκε ότι ο κάθε άνθρωπος ανταποκρίνεται σε μιά συγκεκριμένη συχνότητα που διαφέρει από αυτήν των υπολοίπων.

 

Τα πειράματα απέδειξαν επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να επηρεάσουν τον παλμό της καρδιάς στα έμβρυα των κοτόπουλων, να προκαλέσουν μόνιμο αποπροσανατολισμό στις σαύρες και οι άνθρωποι που υποβλήθηκαν σε πολύ υψηλές συχνότητες (UHF) κατέγραψαν “παράξενα συναισθήματα”, που επέμεναν και έπειτα από την έξοδο τους από το πεδίο, ημικρανίες και κουδούνισμα στ’ αυτιά, και πολλοί ήταν αυτοί που εκδήλωσαν έντονα επιθετικές διαθέσεις εναντίον των πειραματιστών. Τελικά διαπιστώθηκε ότι επηρεαζόταν οι χημικοί δεσμοί του ανθρωπίνου σώματος.

 

Ο Βαν Εβέρντιγκεν χρησιμοποίησε 1.875 MC και 3.000 MC και ανακάλυψε ότι αυτού του είδους η ακτινοβολία μπορούσε να έπηρεάσει την Γλυκόζη στον ανθρώπινο οργανισμό, η οποία είναι υπεύθυνη για την παροχή ενέργειας στους μύες μας. Αργότερα ο Λακόφσκυ απέδειξε ότι μπορούσε να αφαιρέσει όγκους από ασθενείς με θεραπείες ακτινοβολίας σε υψηλές συχνότητες, και ότι μπορούσε να αυξήσει το μεγάλωμα των φυτών, προσθέτοντας ένα χάλκινο δαχτυλίδι γύρω από το φυτό. Αλλά και ότι με κάποιον τρόπο μπορούσε να επηρεάσει την ανθρώπινη σκέψη και τα χαμηλότερα μέρη του εγκεφάλου, που είναι υπεύθυνα για την χώνευση, την όραση και την ικανότητα μας να αναρρώνουμε από έναν νευρικό κλονισμό.

 

Το περίεργο είναι, ότι έχει διαπιστωθεί πολλές φορές πως η Ομαδική Προσευχή μπορεί να επιφέρει τα ίδια αποτελέσματα, χωρίς να μπορεί με βεβαιότητα να εντοπιστεί ο τρόπος με τον οποίον συμβαίνει αυτό. Το σίγουρο είναι ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος ανταποκρίνεται στις υψηλές συχνότητες και το πιό πιθανό είναι ότι μπορεί και να εκπέμψει σ’ αυτές. Το θέμα παραμένει ακόμη ανοιχτό για το ποιά επίδραση έχουν ακριβώς τα τηλεοπτικά κύμματα στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ο οποίος ανταποκρίνεται στην ακτινοβολία της τηλεόρασης με συμπτώματα υπνωτικής υποβολής.

 

Ο Δρ. Πάτρικ Φλάναγκαν, παρουσίασε στην δεκαετία του ’60 μιά ηλεκτρονική συσκευή που την αποκαλούσε “Νευρόφωνο” (Neurophone), με την οποία μπορούσε επιτυχώς να “προγραμματίσει” υποβολές οι οποίες μεταδίδονταν με την άμεση επαφή με το ανθρώπινο δέρμα. Όταν χρησιμοποιούσε την συσκευή δεν άκουγες ούτε έβλεπες τίποτε, αγγίζει το δέρμα, το οποίο διαθέτει τους περισσότερους αισθητήρες που υπάρχουν στο ανθρώπινο σώμα, και μεταδίδει στα νεύρα μιά απλή εντολή η οποία διαπιστώθηκε ότι μπορεί να επηρεάσει τον ανθρώπινο ψυχισμό και να προκαλέσει αισθήματα ευεξίας, χαράς, θλίψης, φόβου, πανικού, ή έμμονες ιδέες.

 

Όταν κατέθεσε την πατέντα της εφεύρεσης του, η Αμερικανική N.S.A. (National Security Agency) του ζήτησε μιά επίδειξη της, κι έπειτα κατάσχεσε την συσκευή και τα σχέδια του Νευροφώνου. Ο Φλάναγκαν ξεκίνησε έναν πολυετή δικαστικό αγώνα για να την πάρει πίσω, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι το Νευρόφωνο χρησιμοποιήθηκε σε αιχμαλώτους στον πόλεμο του Βιετνάμ.

 

Ένας επαναλαμβανόμενος ρυθμός, που κυμαίνεται από 45 μέχρι 72 χτύπους το λεπτό (στον ρυθμό των χτύπων της ανθρώπινης καρδιάς), έχει ιδιαίτερα υπνωτικά αποτελέσματα, και μπορεί να προκαλέσει μιά αυξημένη κατάσταση συνείδησης σε πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων. Ο εγκέφαλος μας στο κανονικό επίπεδο συνείδησης εμπέμπει στα κύμματα-Βήτα (14 – 30 κύκλους το δευτερόλεπτο), αλλά με τους ρυθμούς αυτούς (που θα τους συναντήσετε στα περισσότερα κλαμπς της νεολαίας, διανθισμένους με μηνύματα) περνάει σε κατάσταση Άλφα (8 – 13 κύκλους στο δευτερόλεπτο) που κάνει τον εγκέφαλο 25 φορές πιό επιρρεπή σε υποσυνείδητα μηνύματα.

 

Το ίδιο μπορεί να επιτύχει κάποιος με τον ρυθμό που ακολουθεί η φωνή του, χρησιμοποιώντας ανάλογα τον τόνο της, μιλώντας με έναν ρυθμό που σε τακτά διαστήματα δίνει έμφαση σε κάποιες λέξεις. Αυτό είναι μιά γνωστή τεχνική που χρησιμοποιούν οι δικηγόροι – πολλοί απο τους οποίους θα μπορούσαν να είναι άρτια εκπαιδευμένοι υπνωτιστές – για να υποβάλουν την γνώμη τους στους ακροατές τους. Άλλωστε, όταν κάποιος σας πεί ότι ο τάδε είναι πολύ καλός ομιλητής, ή ρήτορας, και του ζητήσετε λεπτομέρειες για το τί είπε, θα ανακαλύψετε πως δεν έδωσε σημασία σε αυτά που είπε, αλλά στον τρόπο που χρησιμοποίησε για να τα πεί.

 

Αυτό μπορεί να το πετύχει κάποιος με μιά βαθιά, χαμηλόφωνη, καθαρή φωνή – όχι πολύ δυνατή, για να προσελκύει την προσοχή των ακροατών που “στήνουν αυτί” για να τον ακούσουν (Fellow citizens, lent me your ears). Μπορεί να κάνει πρόβα με έναν μετρονόμο, ακολουθώντας τον ρυθμό του με τον ρυθμό της φωνής του, και τονίζοντας ιδιαίτερα μία λέξη, ας πούμε κάθε 7 χτυπήματα, κάνοντας μιά επαναλαμβανόμενη χειρονομία κάθε 14 χτυπήματα, και με μικρές παύσεις στα κρίσιμα σημεία του ζητήματος. Είναι αλάνθαστη τεχνική, και συνήθως φέρνει στην κατάσταση-Άλφα τους χαλαρωμένους ακροατές, που πάντα τους αφήνει να περιμένουν αρκετά, μέχρι να εμφανιστεί, ή μέχρι ν’ αρχίσει, και πάντοτε πρίν είναι αξιοπρόσεκτα σιωπηλός.

 

Μιά συγκεκριμένη τεχνική που εφαρμόζεται συχνά στα μέλη ενός συνεδρίου, για να τους εισάγει στην κατάσταση-Άλφα κάνοντας τους πιό επιρρεπείς στον ομιλητή, είναι μιά δόνηση συνήθως επτά κύκλων το δευτερόλεπτο, που εκπέμπεται στον χώρο με τον αμυδρό θόρυβο του αίηρ-κοντίσιον, που είναι ανάλογα ρυθμισμένο γι’ αυτόν τον σκοπό, με μιά μικρή και απλή μετατροπή. Το ίδιο που συμβαίνει με τον ήχο, ισχύει και στην ακολουθία από φώτα που αναβοσβήνουν σε συγκεκριμένους ρυθμούς. Είναι γνωστή μέθοδος των υπνωτιστών, που συνήθως εφαρμόζεται με ανάλογα ρυθμισμένα στροβοσκόπια.

 

Υπάρχει μιά στροφή σε έναν εξοχικό δρόμο έξω από το Παρίσι, που δεν είναι καθόλου απότομη, στην οποία έχουν γίνει αμέτρητα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, χωρίς να μπορούν οι αρχές να εντοπίσουν την αιτία. Ώσπου ερευνητές ανακάλυψαν ότι σε μιά συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, όταν ο ήλιος είναι χαμηλά, και το φώς του κρύβεται και εμφανίζεται πίσω από μιά μεγάλη συστάδα δέντρων, που απέχουν μεταξύ τους το ίδιο, όταν ο οδηγός τρέχει με μιά συγκεκριμένη ταχύτητα, παρακολουθεί ένα επαναλαμβανόμενο φλας πίσω από τα δέντρα στην στροφή, το οποίο ρίχνει κατευθείαν τα εγκεφαλικά του κύμματα στην κατάσταση-Δέλτα (την κατάσταση της βαθιάς ύπνωσης, 0,5 – 3,5 κύκλους το δευτερόλεπτο), κατά την οποία χάνει τις αισθήσεις του και φυσικά και τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Τελικά έκοψαν τα δέντρα και το πρόβλημα λύθηκε. Σε αυτήν ακριβώς την στροφή, και για τον ίδιο λόγο, σκοτώθηκε σε δυστύχημα και ο συγραφέας Αλμπέρ Καμύ.

 

ΤΟ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ

 

Σε ζητήματα επιρροής ο Νικολό Μακιαβέλλι (1469-1527) δίδασκε την ακόλουθη τεχνική: “Να μην είσαι υπερβολικά κατανοητός. Οι περισσότεροι δεν εκτιμούν ότι καταλαβαίνουν, ενώ σέβονται ότι δεν αντιλαμβάνονται. Για να εκτιμηθούν τα πράγματα πρέπει να στοιχίζουν, θα σε έχουν περί πολλού όταν δεν θα σε εννοούν. Δεν πρέπει να τους αφήνεις το περιθώριο να λογοκρίνουν κι αυτό θα το πετύχεις απασχολώντας τους να καταλάβουν. Παινεύουν πολύ ότι δεν ξέρουν, αν ρωτηθούν να αιτιολογήσουν, γιατί ο νούς του ανθρώπου κάθε τι κρυφό το σέβεται ως μυστηριώδες και το εκθειάζει, επειδή το ακούει να εκθειάζεται – αλλά χωρίς να το βλέπει”

 

Δεν υπάρχει πιό σίγουρος τρόπος για να επηρεαστεί η συνείδηση από την “μισοκρυμμένη φανέρωση” (Cryptomenesis Patefacta αποκαλούσαν το φαινόμενο οι Αλχημιστές). Θολές πληροφορίες για ένα θέμα, δυσνόητη γλώσσα, μισοκρυμμένες εικόνες, ακατανόητα σύμβολα, η προσποίηση ότι κάτι είναι απόρρητο και δεν μπορεί να αποκαλυφθεί αλλά η φανέρωση κάποιων στοιχείων του είναι δυνατή. Όλα αυτά μπορούν να μπλοκάρουν εκείνη την διαδικασία ελέγχου που ξεκινά ο συνειδητός νούς, όποτε του δίδονται νέα στοιχεία για κάτι. Η κρίση εκμηδενίζεται, και η συνείδηση είναι απόλυτα απασχολημένη στο να καταλάβει, να κατανοήσει, ενώ το υποσυνείδητο γεμίζει από εκπομπές δέους και θαυμασμού, σύμβολα που κεντρίζουν την αίσθηση του μυστηριώδους και σχηματίζουν μιά λανθάνουσα εκτίμηση.

 

Έτσι, ακολουθώντας την ίδια τεχνική, τα σημαντικά κοινωνικά πρόσωπα που θέλουν να κερδίσουν την εκτίμηση των παρατηρητών (οι πολιτικοί, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες κ.λπ.) μιλούν με ακατανόητη γλώσσα, φτιάχνουν πολύπλοκους συλλογισμούς για τα πιό απλά θέματα, γεμίζουν τον λόγο τους και το έργο τους με υπονοούμενα. Επηρεάζουν τον υποσυνείδητο νού του παρατηρητή, με το να απασχολούν τον συνειδητό νού που πασχίζει να καταλάβει, σχηματίζοντας την γνώμη που αυτοί θέλουν να σχηματίσει υποσυνείδητα.

 

Παρατηρήστε ένα πολιτικό πρόσωπο να κάνει δηλώσεις: “Είμαι πολύ ευχαριστημένος που οι ουσιαστικές παραγωγικές διαδικασίες αρχίζουν μιά ανοδική πορεία σύμφωνα με τον προγραμματισμό της στρατηγικής που χρειάστηκε να επιτευχθεί έπειτα από τις ζυμώσεις που έγιναν στον κυβερνητικό χώρο κι αυτό είναι ένα γεγονός που επηρεάζει απόλυτα τις εκτελεστικές αποφάσεις.”

 

Μέσα από την σύγχηση του συνειδητού νου, στον πανικό για κατανόηση, το μόνο που διαρρέει στον υποσυνείδητο είναι ότι “είναι ευχαριστημένος” και ότι κάτι “επηρεάζει απόλυτα”. Η πρώτη εκτίμηση είναι ότι αυτός ξέρει για τι πράγμα μιλάει, και γι’ αυτόν τον λόγο μιλά με τόση ευκολία για τόσο πολύπλοκα ζητήματα (μιά πολυπλοκότητα που την έθεσε η ίδια η δήλωση του). Ενώ σχηματίζεται αυτή η εκτίμηση στον συνειδητό νού, συχνά ο υποσυνείδητος νούς παίζει σαν καραμέλα την φράση: “Είμαι πολύ ευχαριστημένος, με επηρεάζει απόλυτα”. Παρατηρήστε έναν καλλιτέχνη να απαντά σε μιά ερώτηση που του έκανε κάποιος σχετικά με το έργο του. Παρατηρήστε έναν επιστήμονα να απαντά σε μιά ερώτηση για ένα σοβαρό ζήτημα. Παρατηρήστε τον εαυτό σας να ακούει με εκτίμηση τις ακατανόητες απαντήσεις τους.

 

Οι “ειδικοί” υποτίθεται ότι είναι αυτοί που κατέχουν κάτι που δεν θα το βρείς στο “γενικό”. Αν κινείσαι στο “γενικό” το μόνο σημείο αναγνώρισης του “ειδικού” είναι ότι δεν θα μπορείς να το κατανοήσεις εύκολα. Έτσι αν κάποιος θέλει να παίξει τον ρόλο του ειδικού, για να αναλάβει κάτι στο οποίο εσύ δεν θα έχεις κανένα έλεγχο, δεν έχει παρά να είναι σοβαροφανής και ακατανόητος στην επαφή μαζί σου, για να τον αξιολογήσεις ως “ειδικό” και να του παραδώσεις όλον τον έλεγχο.

 

Ο “ειδικός” που θα τολμήσει να εξηγήσει απλά και κατανοητά για όλον τον κόσμο, ένα θέμα ζωτικής σημασίας, θα προκαλέσει επικίνδυνες αντιπάθειες στον χώρο του κι ο χώρος του θα αρχίσει να τον δυσφημεί, ώσπου κανείς τους να μην δέχεται ότι είναι ειδικός. Η αλήθεια όμως είναι αυτή: Άν ένας άνθρωπος μπόρεσε να εξηγήσει στον εαυτό του ένα θέμα σε σημείο να γίνει ειδικός, τότε είναι πολύ εύκολο γι’ αυτόν να το εξηγήσει σε κάποιον άλλον με τον πιό απλό τρόπο. Μόνο που το θέμα αυτό, ξαφνικά θα έχανε την αξία που είχε προηγουμένως, και θα έχαναν την αξία τους και αυτοί που ασχολούνται με αυτό.

 

ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ

 

Ο Λιούις Κάρολ (1832-1898), περισσότερο γνωστός ως ο συγγραφέας του βιβλίου “Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων”, αλλά και πολλών άλλων παράξενων βιβλίων, πειραματίστηκε πάρα πολύ πάνω στο ζήτημα της ανθρώπινης Λογικής και στους τρόπους με τους οποίους μπορεί να επηρεαστεί. Στην περίεργη μελέτη του με τίτλο “Συμβολική Λογική”, μας δίνει πάρα πολλά παραδείγματα σχετικά με την λειτουργία της αντίληψης.  Ο αναγνώστης διαβάζοντας – ή ακούγοντας – σειρές από προτάσεις (τρείς μέχρι δέκα), οδηγείται σε ένα αυθόρμητο συμπέρασμα (συνειδητά ή υποσυνείδητα) που του επιβλήθηκε με την συμβολική λογική των φράσεων, επηρεάζοντας με έναν προκαθορισμένο τρόπο την αντίληψη του. Να μερικές τέτοιες σειρές:

 

1-α) Τα μωρά είναι παράλογα.
β) Κανείς δεν περιφρονεί αυτόν που μπορεί να νικήσει έναν κροκόδειλο.
γ) Ο κόσμος περιφρονεί τους παράλογους ανθρώπους.

 

2-α) Κανείς δεν παίρνει την εφημερίδα Τάϊμς, εκτός κι αν είναι πολύ μορφωμένος.
β) Κανένας σκαντζόχοιρος δεν ξέρει να διαβάζει.
γ) Αυτοί που δεν ξέρουν να διαβάζουν δεν είναι πολύ μορφωμένοι.

 

3-α) Όποιος είναι διανοητικά υγιής μπορεί να έχει λογική.
β) Οι σχιζοφρενείς δεν είναι κατάλληλοι για ένορκοι σε δίκη.
γ) Κανένας απο τους γιούς σου δεν έχει λογική.

 

4-α) Όποιος έχει δέκα μάτια βλέπει καλύτερα από όποιον έχει τρία.
β) Αν είχες τρία μάτια θα το έβλεπες.
γ) Τί κρίμα που δεν με είδες όταν ήρθα.

 

5-α) Όλα τα ποιήματα που έχουν ενδιαφέρον είναι δημοφιλή στους ανθρώπους με καλό γούστο.
β) Κανένα σύγχρονο ποίημα δεν είναι ανεπηρέαστο από τα ποιήματα του παρελθόντος.
γ) Όλα τα ποιήματα σου έχουν για θέμα τους τις σαπουνόφουσκες.
δ) Όλα τα επηρεασμένα ποιήματα δεν είναι δημοφιλή στους ανθρώπους με καλό γούστο.
ε) Κανένα αρχαίο ποίημα δεν έχει θέμα τις σαπουνόφουσκες.

 

6-α) Κανένα γατάκι που αγαπά τα ψάρια δεν είναι ανεπίδεκτο μαθήσεως.
β) Κανένα γατάκι που έχει ουρά δεν θα παίξει μ’ έναν γορίλα.
γ) Τα γατάκια που έχουν μουστάκια πάντα αγαπούν τα ψάρια.
δ) Κανένα γατάκι που μαθαίνει εύκολα δεν έχει πράσινα μάτια.
ε) Κανένα γατάκι δεν έχει ουρά εκτός αν έχει μουστάκια.

 

7-α) Ο Τζώνυ δεν είναι καλός στην αριθμητική όταν νυστάζει.
β) Όποιος νυστάζει πολύ το μόνο που θέλει είναι να κοιμηθεί.
γ) Όταν ο Τζώνυ κοιμάται ονειρεύεται προβατάκια.
δ) Κάθε πρόβατο χασμουριέται βελάζοντας.

 

8-α) Είναι πανέμορφο να ζωγραφίζεις με έντονα χρώματα.
β) Κάθε χρώμα έχει την δική του ομορφιά έστω κι αν κάποια δεν συνδιάζονται αρμονικά.
γ) Έχω πεί ήδη στην Έλεν ότι μου αρέσει από μικρό παιδί η ζωγραφική.
δ) Η Έλεν ζωγραφίζει πάντα με τα πινέλα που της χάρισα τα Χριστούγεννα.

 

9-α) Χθές ένας φίλος μου είπε ότι πέθανε ο πατέρας του.
β) Ο φίλος μου στεναχωρέθηκε πολύ για τον θάνατο του πατέρα του.
γ) Ό πατέρας του ήταν καλός άνθρωπος, κι ο φίλος μου τον είχε αδικήσει.
δ) Συχνά ο πατέρας δεν καταλαβαίνει το παιδί.
ε) Ο φίλος μου έκλαιγε όταν σκεφτόταν τον πατέρα του.

 

Τα συμπεράσματα που δίνονται στην αντίληψη είναι τα εξής:

1 Τα μωρά δεν μπορούν να νικήσουν κροκόδειλους.
2 Κανένας σκαντζόχοιρος δεν παίρνει τους Τάϊμς.
3 Κανένας από τους γιούς σου δεν είναι κατάλληλος για ένορκος σε δίκη.
4 Για να με δείς χρειάζεσαι δέκα μάτια.
5 Όλα τα ποιήματα σου δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον.
6 Κανένα γατάκι με πράσινα μάτια δεν θα παίξει με έναν γορίλα. Οι γορίλες δεν έχουν μουστάκια.
7 Όποιος κάνει αριθμητική νυστάζει.
8 Οι ζωγραφιές της Έλεν είναι πολύ όμορφες.
9 Πέθανε ο πατέρας σου.

 

Αν ο αναγνώστης των παραπάνω σειρών, καταδυθεί όσο μπορεί στις προτάσεις τους (ξανά και ξανά), θα καταλήξει σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα για την ανθρώπινη λογική, και για τους απλούς τρόπους με τους οποίους επηρεάζεται η συμβατική μας αντίληψη. (Το φαινόμενο δεν είναι τόσο άμεσα έντονο όσο στο πρωτότυπο, υπάρχει το πρόβλημα του ότι γράφτηκε για να λειτουργεί στα Αγγλικά).

 

Όσοι μελετήσουν τους τρόπους με τους οποίους λειτούργησε αυτή η άσκηση του Λιούις Κάρολ, καλό θα είναι να αναλογιστούν πόσα πράγματα διαβάζουμε παντού καθημερινά, και πόσα πράγματα ακούμε καθημερινά γύρω μας, που μπορούν να λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο. Μιά πιό προσεκτική παρατήρηση ή ένας προσωπικός πειραματισμός, μπορεί να φέρει κάποιον προ εκπλήξεως.

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

 

Φανταστείτε έναν παρουσιαστή της τηλεόρασης, σε ένα δελτίο ειδήσεων, ο οποίος κάνει την εξής δήλωση: “Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΑΔΕ επιβλέπει προσωπικά το έργο των τοπικών αρχών, που προσπαθούν να καθαρίσουν την περιοχή από τα χημικά απόβλητα που προκλήθηκαν από το ανόητο λάθος των εργοστασίων της περιοχής” Ακούγεται σαν την περιγραφή ενός γεγονότος, αλλά αν ο ομιλητής δώσει έμφαση στις σωστές λέξεις, και ιδιαίτερα αν κάνει τις κατάλληλες χειρονομίες στο άκουσμα των λέξεων-κλειδιά, μπορεί να σας αφήσει με την υποσυνείδητη εντύπωση ότι ο Υπουργός Τάδε είναι ανόητος. Αυτός ήταν και ο υποσεινήδητος στόχος αυτής της δήλωσης και φυσικά κανείς δεν μπορεί να κατηγορηθεί γι’ αυτήν.

 

Αυτό δεν είναι παρά ένα παράδειγμα των αμέτρητων ανάλογων τεχνικών που χρησιμοποιούνται καθημερινά στην τηλεόραση, ειδικά στα δελτία ειδήσεων που ο κόσμος υποσυνείδητα τα θεωρεί επίσημους φορείς εξουσίας και με τέτοιους τρόπους συχνά διαμορφώνεται η κοινή γνώμη πάνω σε ένα ζήτημα. Και αληθινά είναι εύκολο να τους εντοπίσει κανείς, αν ξέρει σε ποιά σημεία να προσέξει και αν έχει λίγο παρατηρητικότητα. Πολλές από τις απόψεις σας για τα γεγονότα της καθημερινής πολιτικής ζωής του τόπου, έχουν διαμορφωθεί στο υποσυνείδητο σας με τέτοιους τρόπους.

 

Μιά απλή τεχνική, που έχει εφαρμοστεί ευρύτατα στο παρελθόν, και σήμερα έχει κυρίως αντικατασταθεί από πιό σοφιστικές μεθόδους, είναι η παρεμβολή ενός κενού μαύρου καρέ, το οποίο πέφτει στην οθόνη σε καθε 32 καρέ του φίλμ. Αυτό δημιουργεί έναν ρυθμό 45 χτύπων το λεπτό, ο οποίος γίνεται αντιληπτός μονάχα από το υποσυνείδητο (αφού πέφτουν αμέτρητα καρέ το λεπτό), δημιουργώντας την ιδανική κατάσταση για μεγαλύτερη πειθώ και επιρροή. Οι διαφημίσεις ή οι προτάσεις που ακολουθούν αυτήν την εκπομπή-Άλφα, μπορούν να γίνουν πολύ πιό εύκολα αποδεκτές από τον θεατή και να τις ακολουθήσει σαν εντολές, τελείως ασυνείδητα.

 

Ακόμη μία τεχνική επιρροής της συνείδησης, που χρησιμοποιόταν ευρύτατα από την αδελφότητα των Ιησουιτών, και χρησιμοποιείται ευρύτατα ακόμη και σήμερα κυρίως στα “μέσα μαζικής ενημέρωσης” (μέσα για να εν-ημερώνεις την μάζα) είναι η ακόλουθη: Βγαίνει ο Γιάννης (συνενοημένος μαζί μας) και κατηγορεί ανοιχτά τον Δημήτρη ότι είναι κακός και ηλίθιος. Για να στηρίξει αυτήν του την άποψη, προβάλλει ένα απαράδεκτο επιχείρημα: π.χ. ότι είναι κακός και ηλίθιος επειδή έχει μεγάλη μύτη, ή προβάλλει φανερά αόριστα και ασταθή επιχειρήματα (για να στηρίξει μιά συγκεκριμένη και σταθερή κατηγορία).

 

Αυτοί που τον παρακολουθούν, αντιδρούν συνειδητά ή υποσυνείδητα, και σχηματίζουν την γνώμη ότι ο Γιάννης είναι κακός και ηλίθιος, άρα ο καημένος ο αδικημένος ο Δημήτρης είναι το καλύτερο παιδί. Ταυτόχρονα ο Δημήτρης είναι σεμνός στις αντιδράσεις του και δεν απαντά στην κατηγορία (κάνοντας τους να νιώθουν ότι πρέπει να απαντήσουν αυτοί για να καλύψουν το κενό). Το αποτέλεσμα είναι να απορρίψουν τον Γιάννη, και να συμπαθήσουν ή να εκθειάσουν τον Δημήτρη. Η δική μας αρχική πρόθεση, ήταν να προωθήσουμε τον Δημήτρη στην εκτίμηση του κοινού. Ο Γιάννης έδρασε γι’ αυτόν τον σκοπό. Και πετυχαίνουμε εκπληκτικά αποτελέσματα σε ένα ποσοστό 90% των παρατηρητών.

 

Μπορείτε να παρατηρήσετε την εφαρμογή αυτής της τεχνικής, καθημερινά, και μάλιστα αυτήν την εποχή μπορείτε να την δείτε να λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο του πολιτικού μας κόσμου, και μπορείτε ακόμη και να ελέγξετε τα συναισθήματα που έχουν αρχίσει να δημιουργούνται μέσα σας επί του θέματος.

 

Μιά άλλη παληά τεχνική των Ιησουιτών, που εφαρμόζεται σήμερα ευρύτατα επίσης, και χρησιμοποιόταν συχνά και από τον Γιόζεφ Γκαίμπελς, τον αρχηγό Προπαγάνδας του Χίτλερ είναι η εξής: Θέλουμε να αποφύγουμε να προσελκύσουμε την προσοχή του κοινού, πάνω σε κάποιο ζήτημα, για να μπορέσουμε να δράσουμε ανενόχλητοι από την κοινή γνώμη. Δημιουργούμε λοιπόν τεχνητά ένα ζήτημα, το οποίο είναι παρεμφερές με το ζήτημα που θέλουμε να αποκρύψουμε, έχει την ίδια ατμόσφαιρα ή παρόμοια αναγνωριστικά στοιχεία.

 

Και ελκύουμε την προσοχή του κοινού σε αυτό, με την πιό μονότονη και επαναλαμβανόμενη μέθοδο, ξανά και ξανά, κάθε μέρα, ώσπου το κοινό να κουραστεί, να αγανακτήσει και να αδιαφορήσει για αυτό το τεχνητό ζήτημα που κατασκευάσαμε μόνο γι’ αυτόν τον σκοπό. Έπειτα, θα είμαστε ανενόχλητοι δρώντας πάνω στο ζήτημα που αρχικά μας ενδιέφερε, γιατί το κοινό θα αναγνωρίζει πάνω του τα “σημάδια” της προηγούμενης εκπομπής, και εξαντλημένο θα αδιαφορεί πλήρως.

 

Ο Γκαίμπελς, πρίν από τον πόλεμο, χρησιμοποιούσε με τεράστια επιτυχία μιά τεχνική δικής του επινόησης που υιοθετήθηκε από πολλούς μέχρι σήμερα: Λίγο καιρό καθε φορά πρίν ανακοινώσει το πρόγραμμα του Ναζιστικού κόματος, έδινε έμφαση στα ζητήματα που ήθελε να παρουσιάσει, με το να βάζει προσποιητά διαφωνούντες αξιωματούχους ή στελέχη του κόματος, να αντιταχθούν σε μιά ψεύτικη μελλοντική αναμενόμενη ανακοίνωση (που ήταν η αντίθετη της πραγματικής που θα γινόταν) και με τον τρόπο αυτό να την κάνουν γνωστή στους αληθινά διαφωνούντες και στο διαφορετικής άποψης κοινό.

 

Δημιουργούσε μιά πλαστή εσωτερική αντιπαράθεση, απόλυτα ελεγχόμενη από τον ίδιο, και όλοι οι αντίπαλοι υποστήριζαν τους προσποιητά διαφωνούντες στο θέμα αυτό. Αφού είχε δημιουργηθεί μεγάλος θόρυβος για το ζήτημα, τελικά έκανε την αληθινή ανακοίνωση (που αφορούσε αντίθετες αποφάσεις απο τις αναμενόμενες) και έτσι όλοι ήταν ευχαριστημένοι, νομίζοντας πως το κόμα είχε υποχωρήσει στις εξωτερικές πιέσεις. Ενώ αυτό ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε να κάνει από την αρχή.

 

Η μεγαλύτερη υποσυνείδητη υποβολή του Γκαίμπελς, έγινε στο γνωστό θέμα του καψίματος χιλιάδων συγκεκριμένων βιβλίων στα πανεπιστήμια, τον Απρίλιο του 1933. Ήταν μιά εκδήλωση που προγραμματίστηκε από τις Γερμανικές φοιτητικές ενώσεις, χωρίς να φαίνεται πουθενά στην οργάνωση της το Ναζιστικό κόμα. Υποτίθεται ότι έπρεπε να καούν τα βιβλία των παρακμιακών συγγραφέων, των μολυσματικών για τον πολιτισμό της φυλής, των Εβραίων και των αντιφρονούντων, αλλά αυτό παρουσιάστηκε σαν την πρώτη συμβολική κίνηση εξυγίανσης του πανεπιστημίου και μεταμόρφωσης του σύμφωνα με τα Εθνικοσοσιαλιστικά πρότυπα.

 

Η κυρίαρχη φράση ήταν “Κάψτε, κάψτε το σάπιο παρελθόν, ελάτε μαζί μας να τα κάψουμε όλα”, και στην ουσία παρακινούσε τους φοιτητές να κάψουν τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν με την αρτηριοσκληρωμένη παληά γενιά των πατέρων τους. Έδινε το όραμα του Φοίνικα που καίγεται και αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του, μέσα από τις στάχτες των βιβλίων σε έναν νέο πολιτισμό. Κάθε φοιτητής έπρεπε να βγάλει από την βιβλιοθήκη του τα βιβλία με τα δεδομένα χαρακτηριστικά, και να τα πετάξει στις στοίβες που συγκεντρωνόταν στα προαύλια των ιδρυμάτων, στις πλατείες και έξω από τα δημόσια ιδρύματα.

 

Ήταν σαν να τους καλεί να κάψουν την πόλη, σε μιά οργιαστική ολονύκτια γιορτή, και κάθε φοιτητής έφερε τα βιβλία του σαν πρόσκληση, για να συμμετέχει στην γιορτή. Τεράστιες φωτιές κοκκίνησαν τον νυχτερινό ουρανό των πόλεων, ενώ ο Γκαίμπελς είχε οργανώσει τελετουργίες της νέας θρησκείας, στις οποίες τραγουδούσαν ύμνους στους αρχαίους Βόρειους Θεούς, καίγοντας τους καμπουριασμένους και βαρετούς εβραίους θεωρητικούς.

 

Οι τελετές αυτές δημιούργησαν μιά τεραστίων διαστάσεων σκεπτομορφή, η οποία όχι μόνο δημιουργούσε ενοχή σε όλους από τότε απέναντι στις καταδικασμένες θεωρίες και μορφές τέχνης, αλλά άνοιξε τον δρόμο για την σταδιακή εξολόθρευση των Εβραίων και την απέλαση των αντιφρονούντων. Η μεγάλη καταδίωξη, ουσιαστικά ξεκίνησε από την τεράστια πυρά εκείνης της νύχτας, η οποία σφράγισε τον υποσυνείδητο νού των Γερμανών, και τρομοκράτησε σαν δυσοίωνο μήνυμα τους “εχθρούς των Αρείων”.

 

Η ίδια η Σβάστικα είναι ένα σύμβολο που έχει δημιουργήσει μιά ανεπανάληπτη σκεπτομορφή στο συλλογικό ασυνείδητο (η οποία μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα σύμβολα του Σταυρού και της Πεντάλφας). Προσελκύει με ένα εσωτερικό τίναγμα όλη την προσοχή του υποσυνείδητου νού και αποπλανεί με την γοητεία της ακόμη και αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί της. Έχει διαπιστωθεί ότι ακόμη και τα ειρηνιστικά σύμβολα με την Σβάστικα μέσα στο απαγορευτικό σήμα, φοριούνται από διάφορους ανθρώπους γιατί υποσυνείδητα γοητεύονται από την επιρροή του συμβόλου, ενώ αυτοί νομίζουν ότι δηλώνουν την αντιπαράθεση τους.

 

Ακόμη και οι παρατηρητές βλέπουν μόνο την σβάστικα και διαγράφουν από την προσοχή τους το απαγορευτικό σήμα. Για τον ίδιο λόγο, ο ανάποδος σταυρός δεν ακυρώνει την δύναμη του συμβόλου του Σταυρού, ούτε η ανάποδη πεντάλφα την δύναμη της πεντάλφας. Ο υποσυνείδητος νούς προσελκύεται από τον Σταυρό και την Πεντάλφα, ακόμη και όταν χρησιμοποιεί τα αντίθετά τους.

 

Η μεγαλύτερη αρνητική σκεπτομορφή και το πιό δυναμικό στοιχείο επιρροής της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου, είναι το Χρήμα.

 

Το Χρήμα έχει αποκτήσει όλα τα χαρακτηριστικά ενός “πνευματικού” όντος. Είναι αόρατο και άυλο, γιατί τα νομίσματα, τα χαρτιά, και τα ηλεκτρονικά νούμερα δεν είναι Χρήμα. Είναι απλώς αναπαραστάσεις ή Τάλισμανς ενός πράγματος που οι οικονομολόγοι δεν μπορούν ξεκάθαρα να το προσδιορίσουν. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να επηρρεάσει δυναμικά την ίδια την πραγματικότητα. Το Χρήμα έχει την δική του προσωπικότητα και την δική του ιδιοσυγκρασία, αποφεύγει αυτούς που το βλασφημούν, και ρέει πρός το μέρος εκείνων που του φέρονται με τον τρόπο που του αρέσει. Η φύση του Πνεύματος των Χρημάτων είναι η κίνηση, του αρέσει να κινείται. Αν συγκρατείται συνεχώς και δεν χρησιμοποιείται, αργοπεθαίνει.

 

Το Χρήμα επιδιώκει την άμεσα ικανοποιούμενη επιθυμία και την απόλαυση της, αλλά πρέπει και να επενδυθεί σαν μιά μεγαλύτερη επίκληση δύναμης. Μεταφέρει πάνω του σύμβολα εξουσίας, και οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν υποσυνείδητα ότι ένα χαρτονόμισμα είναι κάτι σαν ένα συγχωροχάρτι από τον Πάπα. Μιά προσωρινή άδεια που τους παρέχει η αυστηρή εξουσία, για να χρησιμοποιήσουν ένα ψίχουλο της δύναμης της. Στην πραγματικότητα, το Χρήμα είναι η κλειστοφοβική σκεπτομορφή της επιβολής του κράτους, πάνω στον αδύναμο άνθρωπο που κουρνιάζει στην πύλη του για προστασία.

 

Είναι μιά προσωρινή ταυτότητα ελεύθερης εισόδου που σου παρέχει το σύστημα, αν συμβαδίζεις μ’ αυτό. Μιά ταυτότητα χαραγμένη με τα πιό δυνατά σύμβολα: Θεούς, Ήρωες, Εθνικές Προσωπικότητες, Ιστορικά Γεγονότα, Ηγεμόνες, Επικρατούντες επιστήμονες και καλιτέχνες κ.λπ. Ένας πανίσχυρος, αόρατος, άυλος θεός, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των πονηρών και ζωής χορηγός.

 

Από το Βιβλίο Μπούμερανγκ (Liber Boomerang) της λέσχης “Eris Discordia”:

 

” Όταν αγνοούμε έναν Θεό, γεννάμε έναν δαίμονα”
“Αυτό που το αρνούμαστε, κερδίζει δύναμη, και ψάχνει παράξενες και απρόσμενες μορφές για να φανερωθεί”
“Αρνήσου το σέξ, και άλλες μορφές της έκφρασης του θα σε βασανίσουν”
“Αρνήσου την αγάπη, και ακραίοι συναισθηματισμοί θα σε παραλύσουν”
“Αρνήσου την επιθετικότητα, και τελικά θα δείς το ματωμένο μαχαίρι στο τρεμάμενο χέρι σου”
“Μπορούμε να προστατευθούμε από τα πάντα αν τους αρνηθούμε την ύπαρξη”
“Μπορούν να υπάρξουν τα πάντα άν προστατεύσουν την άρνηση τους”
“Όταν φοβάσαι ανοίγεις μιά πόρτα στον κίνδυνο, που ο φόβος θα έπρεπε να σε κάνει να την κρατάς κλειστή”
“Όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι, είναι πολύ πιθανό να μας καταλαβαίνει αυτό”

 

Το τεράστιο και ανεξάντλητο θέμα στο οποίο καταδυθήκαμε λίγο σ’ αυτές τις σελίδες, πρέπει να παραδεχτούμε ότι δείχνει για μιά ακόμη φορά το τεράστιο δυναμικό του ανθρώπινου ψυχισμού, της ανθρώπινης οντότητας, που τα μυστήρια της παραμένουν άγνωστα ακόμη και στην ίδια. Όλα αυτά είναι δυνατότητες που πρέπει να ερευνηθούν και να μελετηθούν από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, για να προσπαθήσει ο καθένας με την σειρά του να βγάλει άκρη στον λαβύρινθο αυτών των ζητημάτων.

 

Ίσως κάποτε να αντιμετωπιστούν με τον σωστό τρόπο από τον καθένα μας για να κατανοήσουμε και να αλλάξουμε τον άνθρωπο και τον κόσμο, που σύμφωνα με κάποιους αναλυτές έχει κολλήσει στο νηπιακό στάδιο της εξέλιξης του. Θα ρωτήσετε ποιά μέθοδο πρέπει να ακολουθήσουμε για να πετύχουμε κάτι τέτοιο. Σας μεταδίδουμε έναν παλιό υπέροχο διάλογο των Αδελφών Μαρξ:

-Δεν μου είπες, τελικά υπάρχει θησαυρός στο υπόγειο του διπλανού σπιτιού;
-Στο διπλανό σπίτι; Μα, δεν έχει κανένα σπίτι δίπλα.
-Ε, τότε ας φτιάξουμε ένα.
-----------------------
*Αυτό γίνεται γιατί ο άνθρωπος δεν έχει το δικό του μυαλό, αλλά έναν ξένο καταπατητή.