Άλλες φορές πάλι, η ανάγκη για επικράτηση εκφράζεται εξευγενισμένα, με παιχνίδια, αθλητισμό, ευγενή άμιλλα. Κάποιος χάνει, κάποιος κερδίζει. Γιατί άραγε; Μπορείτε να φανταστείτε παιχνίδι στο οποίο να μην υπάρχει νικητής και ηττημένος; Θα είχε καμία αξία; Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να παίξετε για να χάσετε; Μάλλον όχι. Εκτός κι αν σας πουν ότι αν χάσετε, θα κερδίσετε.
Όλη η ζωή μας είναι χτισμένη πάνω στην επικράτηση έναντι των άλλων. Για να ικανοποιήσουμε το αίσθημα σπουδαιότητάς μας. Πίσω από την κραυγή για αναγνώριση κρύβεται μια ανάγκη. Η αγάπη.
Ένα συναίσθημα. H αγάπη. Όλα τα άλλα θετικά συναισθήματα είναι παραλλαγές της αγάπης. Και όλα τα αρνητικά συναισθήματα, μίσος, οργή, θυμός, είναι παραλλαγές του φόβου ότι δεν αγαπιόμαστε αρκετά ή δεν θα αγαπηθούμε στο μέλλον.
Φαίνεται παράδοξο, αλλά είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε την αγάπη για να κερδίσουμε την αγάπη. Μιλάμε άσχημα στον σύντροφό μας, τον επιπλήττουμε γιατί δεν μας δίνει σημασία (κραυγή για να λάβουμε αγάπη) και στο τέλος εκείνος μας αφήνει μην μπορώντας να ανεχθεί τη συμπεριφορά μας (απώλεια αγάπης). Κι όλα αυτά γιατί ψάχνουμε την επικράτηση με λάθος τρόπο.
Τι θα λέγατε να ζητάμε την αγάπη, προσφέροντας αγάπη; Όχι απαιτώντας την; Η επικράτηση έπειτα είναι διπλή, δίσημη. Νικητής και ηττημένος δεν υπάρχουν. Νικούν και οι δυο, όταν νικά ο ένας, καταρρακώνονται και οι δυο, όταν καταρρακώνεται ο ένας. Στέκονται όρθιοι μαζί, όταν σηκώνεται ο ένας.
Το μαζί της αγάπης είναι ένα άλλο, ένα. Η επικράτηση της αγάπης είναι η μόνη για την οποία έχει νόημα να πασχίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου