Φερνάντο Πεσσόα: Ο οδοιπόρος

Μην κοιτάζεις το δρόμο. Ακολούθησε τον.

Αλλά πώς να τον ακολουθήσω και μέχρι πού;

Να τον ακολουθήσω σαν αυτούς που έρχονται από την πόλη ή πάνε σ’ αυτήν, σαν αυτούς που φεύγουν ή αυτούς που επιστρέφουν, σαν αυτούς που έρ­χονται να αγοράσουν και να πουλήσουν, σαν αυ­τούς που έρχονται να δουν και να ακούσουν ή σαν αυτούς που φεύγουν κουρασμένοι απ’ όσα είδαν και άκουσαν;

Σαν ποιους απ’ όλους αυ­τούς;

Ή σαν τι κοινό σε όλους αυτούς;

Ή με ποιον άλλο τρόπο διαφορετικό από όλων αυτών;

Όπως και να ’ταν, δεν μπορούσα παρά να φύγω. Όποιο κι αν ήταν το νόημα και η φύση της αγωνίας μου, η ανακούφισή της -και όχι το φάρμακό της, αυτό το ήξερα καλά- ήταν να φύγω, να ακολουθήσω εκείνο το δρόμο μέχρις εκεί που ήθελε το Πεπρωμένο.

Γιατί, για ποιο σκοπό, αναζητώντας τι; Δεν ήξερα τίποτα πε­ρισσότερο απ’ ό,τι ήξερα και για το νόημα και τη φύση της αγωνίας μου.

Φερνάντο Πεσσόα, Ο οδοιπόρος