Αγάπη σαν αναρχία

Η αγάπη, αν πάρουμε το θέμα πρακτικά, αποτελεί μία νευρολογική κατάσταση όπως η πείνα ή η δίψα, μα με πιο μόνιμη διάρκεια. Το συναίσθημα, λοιπόν, της αγάπης είναι ένα κατά βάση χημικό φαινόμενο. Χημικό όπως οι αυτοσχέδιες μολότοφ που χρησιμοποιούν οι πολέμιοι αναρχικοί του δρόμου και που οι εκρήξεις τους προκαλούν ζημιές.    

Μια αγάπη, λοιπόν, που θα μπορούσε κάλλιστα να παρομοιαστεί με αναρχία. Μη βιαστείς. Μιλάμε για μια αγάπη επαναστάτρια. Μια αγάπη που δε θα μπορούσε να χωρέσει σε κανένα καλούπι, καμία έννοια, κανένα νόμο. Όχι να φέρει ζήλο για τη νίκη, μα να δίνει συνεχείς μάχες για την κορύφωσή της.

Μια αγάπη από εκείνες που ανταλλάζουν βλέμματα που πετάνε φωτιές μέσα σε πορείες και μετά χάνονται μες στο πλήθος με τη δίψα της επανασύνδεσης.

Αν η αγάπη ήταν απλώς μια θυσία για αγώνα διάρκειας, τότε θα έμοιαζε ανυπόφορη. Σαν φευγιό, σαν μαρτύριο, σαν μια ατέρμονη διαδικασία που θα είχε θύτες και θύματα. Κι ακόμα και αν δεν υπήρχε θύτης θα αναζητούνταν. Όχι, δεν είναι έτσι η αγάπη. Δε βασίζεται σε κανέναν απολυταρχισμό, δεν την ορίζει καμία νομική ρήτρα. Η αγάπη είναι ελεύθερη σαν την αναρχία.

Δε χωράει αυτή σε βολεμένους, ρηχούς έρωτες. Ποθεί, μάχεται, δίνει όλη της τη ζωή για την αποκλειστικότητα. Τα ζητάει όλα. Κι απαιτεί τα άκρα. Δε χωλαίνει σε κάθε δυσκολία, μα αγωνίζεται για το κοινό καλό. Το καλό δύο τρελά ερωτευμένων. Το καλό δύο ανθρώπων που αγαπιούνται δίχως όρια και φραγμούς.

Ποιο «εγώ» θα τολμούσε να χωρέσει σε μια τέτοια αγάπη; Τρομακτική ιδέα ο εγωισμός στο απόλυτο. Αγάπη που να σημαίνει: «Τα απαιτώ όλα κι εσύ πρέπει να μου τα δίνεις, αν δεν έχεις την ικανότητα, φεύγεις.» Τόσο απόλυτα και τόσο απλά.

Η αγάπη ή θα αποτελεί την αρχή των πάντων ή καλύτερα να μη φοριέται με κακοφορμισμένους αυθορμητισμούς, που ούτε στο ελάχιστο δεν ορίζουν το μεγαλείο της.

Ερωτευμένοι, αγαπημένοι και τρελοί σε μια μάχη δρόμου δίχως σταματημό. Δεν είναι η αγάπη ένα απλό συναίσθημα. Είναι ιδεολογία, είναι πάθος, είναι τρόπος ζωής. Ζωή φτιαγμένη για λευτεριά, απόλυτη διαφυγή κι έκφραση συναισθημάτων. Ακόμα και των πιο παράλογων. Αγάπη που δε θα είχες άλλη επιλογή απ’ το να τη ζήσεις. Ελεύθεροι στην έκφραση, στην αγάπη, στη ζωή!

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το βαθύ κόκκινο που όλοι μας τη χρωματίζουμε. Κόκκινο όπως η επανάσταση, κόκκινο όπως το αίμα για ελευθερία, κόκκινο όπως η καρδιά. Ελεύθεροι κι αβίαστοι επαναστάτες –ίσως και χωρίς αιτία– χωρίς αρχή, τέλος κι έλεγχο για το πόσο πρέπει να αγαπήσουν ή να αγαπηθούν. Δε χρησιμοποίησε ποτέ κανείς σταγονόμετρο στην ανταλλαγή συναισθημάτων.

Όλοι ίσοι κι όλοι ελεύθεροι να αγαπήσουν, σε έναν κόσμο που έχει μάθει να μισεί. Όλοι μαζί σε μια μάχη για έναν κόσμο που ξέχασε ν’ αγαπάει και βρέθηκε χαμένος να ακολουθεί μια ζωή ρηχή. Λίγοι μόνο, χαμένοι σε αυτό το μαρτύριο, κυνηγάνε σαν τρελοί –όπως τους χαρακτηρίζουν– και παράταιροι το ιδανικό.

Κι αν έχεις πληγωθεί, μη νομίζεις ότι αγαπήθηκες. Η αγάπη δεν πληγώνει. Είναι απόλυτο. Συναισθηματικά ανάπηροι όσοι είπαν πως αγάπησαν και πλήγωσαν.

«Γι’ αυτό αν τύχει να μ’ αγαπήσεις, πρόσεχε, σε παρακαλώ, πώς θα μ’ αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ. Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ. Κι εκεί.» έγραψε κάποτε η αναρχική ποιήτρια των Εξαρχείων, Κατερίνα Γώγου.

Αγάπησες και σε πλήγωσαν, άρα δε σε αγάπησαν. Όταν σε αγαπήσουν αληθινά δε θα πονέσεις πουθενά. Κάθε σου πληγή θα επουλωθεί και τότε θα είναι που πραγματικά θα καταλάβεις τι σημαίνει επανάσταση. Κι αυτή, θα ‘ναι η επανάσταση της ζωής σου.