Τα αδιάφορα κάποτε γίνονται παράφορα

Είναι πλέον αργά. Για όλα. Δεν μπορώ να διαχειριστώ ό,τι νιώθω για εσένα. Το μυαλό μου έχει κολλήσει παρά τις προσπάθειες να αποφύγω τη σκέψη σου. Περίεργα πλάσματα. Εθισμένοι σε κάτι που δεν έχει ουσία. Γιατί; Τόση προσπάθεια για να καταλήξει σε πόνο.

Τον έρωτα δεν τον ελέγχεις. Έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις, τη στιγμή που νομίζεις ότι όλα πάνε στραβά. Και συνήθως για ένα άτομο που ούτε καν μπορούσες να φανταστείς. Στο δρόμο θα μου περνούσες αδιάφορος, αλλά όσο σε γνώριζα τόσο πιο πολύ εθιζόμουν στη σκέψη και την παρουσία σου. Είσαι το αναγκαίο κακό, που λένε. Κι όσο ξέρω ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί τόσο πιο πολύ κολλάω. Ειρωνεία; Πες το όπως γουστάρεις, το ίδιο μου κάνει. Ξέρω μόνο ότι σε ψάχνω στα στέκια σου. Τζάμπα κόπος αποδεικνύεται, βέβαια.

Ήσουν το πέρασμα στο αδιέξοδο. Όταν τίποτα δεν πήγαινε καλά. Κι έψαχνα να βρω ένα στήριγμα προσωρινό. Να περάσω καλά χωρίς να με ενδιαφέρει το μετά. Για μερικές ώρες μόνο και μετά ο καθένας σπίτι του. Τελικά, τα σχέδια δε βγήκαν όπως τα προγραμμάτιζα. Όσο βρισκόμασταν, σε ερωτευόμουν. Κι αυτό, δηλαδή, άργησα να το καταλάβω. Όσο και να το κρύβω ή να προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου η αλήθεια είναι αυτή. Από στήριγμα για λύση ανάγκης, έγινες τρομερή επιθυμία.

Σκέφτομαι τις στιγμές μας. Θέλω, όμως, μια επανάληψη. Κι όσο μέλλον δεν έχουμε εμείς οι δύο τόσο περισσότερα σκέφτομαι για εμάς. Τραβάω τζούρες απ’ το άρωμά σου στα ρούχα μου κι ελπίζω να κρατήσει για πολύ.

Είσαι μια ακόμη λάθος επιλογή μου, ίσως κι η μεγαλύτερη. Αλλά κι ο χρόνος να γυρνούσε πίσω, πάλι τα ίδια θα έκανα. Θα ερχόμουν στη γνωριμία μας και θα ζούσα το στόρι μας. Ξέρεις, το άγνωστο όσο τρομάζει τόσο εξιτάρει. Βλέπω όλα τα σημάδια που μου λένε να σταματήσω. Να μην προχωρήσω άλλο. Να βάλω ένα τέλος. Αλλά η λογική σπάνια, ως ποτέ, κερδίζει το συναίσθημα. Και να θέλω, δεν μπορώ. Ο αυθορμητισμός με παρασύρει.

Αρχίζω να χάνω τον έλεγχο και τον προσανατολισμό μου. Μάλλον έχω καταλάβει πού είμαι και τι κάνω, απλά φοβάμαι να το παραδεχτώ. Βασικά, δεν πείθω κανέναν. Αφού έχεις μπει στο μυαλό μου, με την άδειά μου, δε βγαίνεις από πουθενά.

Έρωτας. Το σώμα μουδιάζει. Η λογική καταρρέει. Το μυαλό δε λειτουργεί. Παρορμητισμός, βασικό συστατικό κάθε καψούρας που τιμά την ύπαρξή της. Κι ας μην καταλήξει πουθενά. Μία ζωή την έχουμε.

Στην τελική, μου φτάνουν οι στιγμές που έζησα μαζί σου κι ας ήταν λίγες και μικρές. Έχασαν σε διάρκεια, κέρδισαν σε ένταση. Εξάλλου, η ζωή θέλει έρωτα και κάτι ακόμα, που φέρνει ο έρωτας μαζί του: τρέλα.