Ο καβαλιέρος και η ντάμα. Είμαστε εδώ για ένα χορό. Ένα χορό τάνγκο. Μα δεν τον ξέρω, σου λέω. Ούτε κι εγώ, αποκρίνεσαι. Θα τον μάθουμε μαζί, μου λες. Από την αρχή. Όπως ένα παιδί μαθαίνει να μιλάει, όπως μαθαίνουμε να επικοινωνούμε και να συνεννοούμαστε με ένα σύστημα κανόνων και κωδίκων.
Θα είναι δύσκολο στην αρχή. Εσύ θα μπαίνεις στο χώρο μου κι εγώ στο δικό σου. Δε θα ξέρω τα βήματά σου κι εσύ τα δικά μου. Θα μπερδευόμαστε, θα αγχωνόμαστε και ίσως «πληγώνει» ο ένας τον άλλο. Μα όσο χορεύουμε, θα απολαμβάνουμε ολοένα και περισσότερο τη διαδικασία της σύνδεσης, της γνώσης και της δημιουργίας. Της δημιουργίας του δικού μας χορού.
Το πρώτο πράγμα που θα μάθουμε για το τάνγκο είναι πως κρατιόμαστε αγκαλιά.
Αυτή όμως η αγκαλιά που περικλείει το τάνγκο δεν είναι μια αυθόρμητη κίνηση επαφής δύο σωμάτων. Προϋποθέτει ένα κύκλωμα εντάσεων. Δεν είναι απλά η επαφή, το δέσιμο, η εγγύτητα. Είναι ο τρόπος που όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν.
Το μπράτσο σταθερό αλλά χωρίς να σπρώχνει.
Να δίνεις σταθερά, να παρέχεις ασφάλεια και σιγουριά, χωρίς να πιέζεις, να ζητάς ασφυκτικά, να επιβάλλεσαι.
Τα πόδια σε επαφή, αλλά χωρίς να πιέζονται ή να εμποδίζουν την κίνηση.
Να προχωράμε μαζί μα και ανεξάρτητα, με κοινό στόχο, να συνεργαζόμαστε σεβόμενος ο ένας τον χώρο του άλλου.
Η ισορροπία να βρίσκεται στο κέντρο, όχι στον καθένα, αλλά ανάμεσα... Χρειάζεται επικοινωνία για να έρθει η απόλαυση.
Αν θέλεις να πεις κάτι στη ντάμα σου, πρέπει πρώτα να έρθετε σε επαφή, να της τραβήξεις την προσοχή.
Πόσες φορές δε μιλάμε, δε φωνάζουμε χωρίς να ξέρουμε αν ο άλλος μας ακούει; Έχουμε μάθει η επικοινωνία μας να είναι μονόδρομη. Λειτουργούμε ως πομποί χωρίς δέκτη και το μήνυμα χάνεται.
…Αλλιώς κάνεις εισβολή, την ξαφνιάζεις, δε σε καταλαβαίνει.
Πρώτα ψάχνεις το πόδι της, τη σταματάς, πλησιάζεις το πόδι στο δικό της, μετά κάνεις την κίνηση, εκείνη σταματάει για να ακούσει. Κάνεις την κίνηση και περιμένεις να απαντήσει. Στο χορό κάνεις διάλογο, δεν επιβάλλεσαι.
Στην αγάπη κάνεις διάλογο, επικοινωνείς.
Στο τάνγκο όπως και στη ζωή, αν δεν μπω στον κόπο να ακούσω, θα υποθέσω πως ξέρω τι θα μου πουν και δε θα απαντήσω ποτέ. Και αυτό δεν είναι διάλογος αλλά μονόλογος.
Το τάνγκο είναι ένας χορός αγκαλιασμένου ζευγαριού. Σε μια αγκαλιά που είναι στήριγμα, όχι πίεση. Αγκαλιά σημαίνει δίνω με τα χέρια ανοιχτά και όποιος το κάνει αυτό παίρνει με όλο του το σώμα. Κινούνται τα σώματα σε ένα χώρο που δημιούργησαν οι δυο τους. Ένας γνήσιος σωματικός και ερωτικός διάλογος που και οι δύο αυτοκαθορίζονται και υπάρχουν στιγμές σιωπής. Και το τάνγκο διαγράφεται σύμφωνα με την κίνηση και την απάντηση. Γνωρίζεις τα χαρακτηριστικά σου μέσα από τον άλλο. Μπορώ να είμαι απέραντα βίαιος, τρυφερός ή και τα δύο. Και ο σύντροφός μου είναι εδώ να μου το δείξει. Έτσι κάθε μέρα θα χορεύετε με διαφορετικό τρόπο, άλλες τρυφερά, άλλες βίαια, άλλες σε αληθινή έκσταση, πάντως χωρίς καμία διακοπή.
Μιλάμε την ίδια γλώσσα αλλά δεν καταλαβαινόμαστε. Κραυγάζουμε αντί να ψιθυρίζουμε. Μα έτσι αγκαλιασμένοι… οι ψίθυροι είναι αρκετοί. Δεν έχουμε μάθει να ακούμε, να περιμένουμε, να μεταφράζουμε, να απαντάμε. Εισχωρεί βίαια ο ένας στο χώρο του άλλου και μεταφέρει μηνύματα εύφλεκτα. Εκείνα εκρήγνυνται και σε ένα νέφος σκόνης εγωισμού, η επικοινωνία ματαιώνεται. Διαβάζοντας σήματα καπνού, τα μηνύματα διαστρεβλώνονται και νέα εξαπολύονται από τον άλλο ως αντίποινα πυρά σε πεδίο μάχης.
Μα το τάνγκο απαιτεί σεβασμό, συνεργασία, υπομονή. Να καλείς, να περιμένεις, να δέχεσαι απάντηση, να κινείσαι δίνοντας χώρο και σταθερότητα, να κινείστε μαζί, να δημιουργείτε.
Ακόμα δεν έμαθα, σου φωνάζω. Είμαστε μαζί εδώ, μου ψιθυρίζεις. Και νιώθω το χέρι σου στη μέση μου, να με κρατά ευγενικά κοντά σου. Και να και τ’ άλλο σηκωμένο και σταθερό, το στήριγμά μου στις στροφές που ακολουθούν. Ψάχνεις το πόδι μου, σταματώ. Και κάνεις το πρώτο βήμα. Σε «ακούω» και απαντώ… Ας χορέψουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου