Ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ, εσύ άλλαξες

Δε θα σας πω κάτι καινούριο. Ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ. Εμείς αλλάζουμε. Και αυτό είναι καλό. Είναι καλό γιατί μαθαίνουμε να αξιολογούμε καταστάσεις, ανθρώπους και συνθήκες, να τσεκάρουμε τις αντοχές μας, να αναμετρούμαστε με τα όρια μας, χωρίς να παίζουμε μαζί τους, να γεννιόμαστε μέσα από τις στάχτες μας ξανά.

Πολλές φορές χρειάζεται να καούμε, να μαυρίσουμε, να αγγίξουμε πάτο ψυχολογικό, προκειμένου να πατήσουμε το μαγικό, πολυπόθητο κουμπί «Restart». Θα γίνει όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. Από τη φύση μας άλλωστε, είμαστε φτιαγμένοι να… επιβιώνουμε. Το σημαντικό βέβαια, βρίσκεται μια στάση πέρα απ’ την επιβίωση. Ζωή!

Και η ζωή είναι δίπολα. Καλό – κακό, αυθεντικό – αναυθεντικό, δράση- αντίδραση και πάει λέγοντας… Και αυτά τα «δίπολα» συν τα βιώματά μας και ότι έχουμε «κερδίσει» από αυτά, μας αλλάζουν. Αρκεί να κρατάμε το «μάθημα» που υποσυνείδητα έκανε εγγραφή στο λογισμικό μας. Η αντιστροφή οπτικής, ποτέ δεν ήταν ένα απλό παιχνίδι, αλλά όλα έχουν την ερμηνεία που εμείς τους δίνουμε.

Όσο μεγαλώνουμε η τάση του «αφέντη- παντογνώστη» κυριαρχεί πάνω μας, πολλές φορές άθελά μας. «Τα ξέρω εγώ μωρέ αυτά, έτσι θα πάει η ιστορία», «Είναι τόσο προδιαγεγραμμένο, μην ασχοληθείς καν», «Το’ χω ξαναζήσει αυτό, τζάμπα κόπος» και πάει λέγοντας… Λάθος, μέγα λάθος!

Η ζωή, απαιτεί καρδιά. Και όταν ακούμε την καρδιά ουσιαστικά, το «είναι» μας, το παιδί μέσα μας, όλα μοιάζουν και είναι πολύ πιο απλά. Αφηνόμαστε στα ένστικτα, επιβαλλόμαστε στον «αφέντη- παντογνώστη» μέσα μας και εν ολίγοις, ζούμε ουσιαστικά και με επίγνωση.

Οι γρήγορες κρίσεις, αποτελούσαν ανέκαθεν τις εύκολες, εύπεπτες κρίσεις. Κρίσεις ηλιθίων. Εκεί ανήκουμε; Προσωπικά δε θα ‘θελα. Και δεν ανήκω εκεί. Προτιμώ να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου -ή τουλάχιστον να προσπαθώ- με τα όποια πάθη, ή λάθη του, όνειρα και ένστικτά του, να αλλάζει.

Η ζωή είναι αλλαγή. Η αλλαγή είναι ζωή. Και ο κόσμος είναι, ότι εμείς ερμηνεύουμε πως είναι. Και όσο αλλάζουμε εμείς, αλλάζει κι εκείνος και παίρνει το χρώμα, το σχήμα και την όψη που του δίνουμε. Είμαστε ροζ; Ακτινοβολούμε ροζ και όλα (καθόλου ξαφνικά) γίνονται ροζ. Είμαστε γκρι; Ακτινοβολούμε γκρι και (επίσης καθόλου ξαφνικά!) γίνονται γκρι με ότι αυτό συνεπάγεται… Σκέψου το.