Κανείς δεν είναι σε θέση να αισθανθεί και να καταλάβει τα «ταξίδια» της ψυχής, την ανάγκη της καρδιάς του καθενός μας ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Απόρροια της ανάγκης αυτής είναι πολλές φορές οι τρέλες, οι επιπολαιότητες, οι λάθος επιλογές.
Η δίψα για ζωή, μας κάνει αδύναμους να σκεφτούμε λογικά, ανίσχυρους σε έντονα πάθη που υπνωτίζουν το νου και βάζουν οδηγό την καρδιά, «όνομα» θηλυκό με τσαχπινιά και χάρη.
Επιλέγουμε τότε με μάτια κλειστά έχοντας ανεπτυγμένες τις υπόλοιπες μόνο αισθήσεις. Και τότε έρχονται συχνά τα λάθη, αυτά που οι άλλοι γύρω μας αποκαλούν σφάλματα, επιλογές χαμένες.
Κι αρχίζουν οι νουθεσίες, οι μακροσκελείς μονόλογοι με κανόνες, επιχειρήματα, ιδέες ηθικές.
Πνιγόμαστε, ασφυκτιούμε να βλέπουμε γύρω μας να βγαίνουν απ’ το πουθενά εμπόδια και «φράχτες».
Πόσο δυνατοί είμαστε τότε να στηρίξουμε τις επιλογές μας, να κλείσουμε τ’ αυτιά μας στην κριτική και την υπόδειξη; Θα μπορούσαμε άραγε να γκρεμίσουμε τα τείχη των «πρέπει» που ορθώνονται συνεχώς μπροστά μας, κλείνοντας δρόμους, εμποδίζοντας όνειρα;
Θα έπρεπε όμως, γιατί κανείς δεν μπορεί να πορευτεί τη ζωή μας, να μπει στη θέση μας.
Ο καθένας μόνος του φτιάχνει τον Παράδεισο και την Κόλασή του, μόνος αυτός «υψώνεται» ή «θάβεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου