Η καταστροφή έχει μια γοητεία. Μας έλκει πολλές φορές! Δεν ξέρω αν μπορεί να εξηγηθεί τουλάχιστο με βάση την λογική, για να δούμε...Πολλοί άνθρωποι, ανάμεσά τους ίσως κι εμείς ενίοτε, έχουμε κάνει επιλογές που φώναζαν, ούρλιαζαν εξαρχής ότι όχι απλά είναι λάθος μα ίσως αποβούν και μοιραίες. Μοιραίες για την ψυχική -και όχι τελικά μόνο- υγεία μας, για το χρόνο μας, για την υπόστασή μας ολόκληρη και την προσωπικότητά μας. Καταστροφικές συνέπειες που θα τις νιώθαμε σε πολλές εκφάνσεις της ζωής και του εαυτού μας.
Κι όμως, όσο ξεκάθαρο κι αν ήταν εμείς πήγαμε ευθεία και με φόρα στο γκρεμό. Λες και κάποιος μαγνήτης μας τραβούσε και δεν είχαμε τη δύναμη να αντισταθούμε...
Γιατί;
Στην ψυχολογία αυτό ονομάζεται τάση αυτοκαταστροφής, σαφώς έχει διαβαθμίσεις και απασχολεί ιδιαιτέρως την επιστήμη. Κυρίως αυτό που μελετάται και θα θέλαμε όλοι απάντηση είναι το αν πρόκειται για συνειδητή ή όχι συμπεριφορά. Επίσης υπάρχει και το ενδεχόμενο να είναι πράξη απολύτου συνειδήσεως που την καλύπτουμε ώστε να φαίνεται το αντίθετο.
Η ψυχολογική μας κατάσταση την χρονική στιγμή που πράττουμε αυτοκαταστροφικά ή έστω εις βάρος μας, παίζει τεράστιο ρόλο μα σε γενικά πλαίσια ο κύριος παράγοντας είναι η ωρίμανσή μας και σε ποιο σημείο έχει φτάσει. Επιπροσθέτως το πόσο αγαπάμε τον εαυτό μας, τον σεβόμαστε ή τον έχουμε χαμηλά λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης και ανασφαλειών, είναι παράμετρος σημαντική που καθοδηγεί επιλογές.
Εκτός βέβαια αν μιλούμε απλά για ένα συγκεκριμένο στοιχείο χαρακτήρα, που λέγεται παρορμητισμός, αυθορμητισμός και επιπολαιότητα τα οποία δεν αλλάζουν απλά υποτίθεται μαθαίνεις ή τουλάχιστον οφείλεις, να τα κοντρολάρεις όσο μεγαλώνεις.
Μια άλλη απλούστερη ίσως θεωρία μα διόλου ευκαταφρόνητη είναι ο υπέρμετρος εγωισμός μας επί της ουσίας. Το γεγονός ότι δεν μπορούμε να δεχτούμε την αποτυχία ή την απόρριψη ή το ότι βλέπουμε τα πάντα ως πρόκληση και μόνο έτσι λειτουργούμε ή έχει ενδιαφέρον η ζωή.
Υπερβολική πίστη επίσης στον εαυτό μας ότι ενδεχομένως μπορούμε να τα έχουμε όλα υπό έλεγχο ή να καθορίσουμε το αν και κατά πόσο θα πληγωθούμε μα και ακόμη η ανοησία να θεωρήσουμε πως θα αλλάξουμε τα δεδομένα.
Συμπεριφορά κατά τη διάρκεια.
Το πιο πιθανό είναι ακόμη κι αν ξέρουμε την κατάληξη, κατά τη διάρκεια που ζούμε την όποια μας επιλογή, να μη σκεφτόμαστε το μετά και να είμαστε δοσμένοι ολόψυχα σε αυτό. Ακόμη κι αν υποφέρουμε προσπαθούμε να το βολέψουμε αλλιώς στο μυαλό μας για να εφησυχάσουμε. Ή απλά ζούμε τη στιγμή αποφεύγοντας να κάνουμε σκέψεις που αφορούν το μετά και ειδικά τις συνέπειες.
Όλα τα γνωρίζουμε και δεν έχουμε καμιά ανάγκη από καλοθελητές να μας υπενθυμίζουν τα τυχόν λάθη μας παριστάνοντας τους κριτές ή τους αλάνθαστους. Κάποιες φορές ενδεχομένως και να λειτουργούμε ως τιμωροί ως προς τον εαυτό μας αν νομίζουμε πως το αξίζουμε για προσωπικούς λόγους.
Το μετά.
Η περίοδος μετά από την όποια λανθασμένη έως καταστροφική επιλογή, είναι άσχημη σαφώς και όσο κι αν δεν είναι έκπληξη, δεν παύει να μας φέρνει πόνο, θυμό μα και αποδιοργάνωση. Έχουμε κι άλλα παράσημα- ήτοι πληγές- και έχουμε χάσει ακόμη και χρόνο μα κυρίως κομμάτια του εαυτού μας. Έχουμε αδειάσει κι αυτό είναι από τα χειρότερα συναισθήματα που υπάρχουν. Γνωρίζουμε τις ευθύνες μας μα αυτό δεν μας εμποδίζει από το να οικτίρουμε κιόλας τον εαυτό μας έχοντας μπει στην ψυχολογία του θύματος.
Η απογοήτευση κυριαρχεί διότι νιώθουμε αποτυχημένοι για ακόμη μια φορά ή πως δεν αξίζουμε. Ελλοχεύουν κίνδυνοι σ' αυτή τη φάση, ανάλογα με το πως θα το διαχειριστεί κανείς. Αν από αντίδραση κάνει σπασμωδικές κινήσεις πανικού θα οδηγηθεί σε νέα λάθη. Αν εκμεταλλευτεί ό,τι συνέβη προς όφελός του θα πρέπει να κάνει αρκετή παρέα με τον εαυτό του και αυτοκριτική. Να κατανοήσει, να δώσει χρόνο να συνέλθει και να το δει ως μάθημα δουλεύοντας προς τη κατεύθυνση ίασης και αλλαγής συμπεριφοράς πλέον.
Οφείλει να ψάξει βαθιά απαντήσεις και αν σε αυτό δεν τα καταφέρνει, δόκιμο θα ήταν να ζητήσει βοήθεια ειδικού για να αποφύγει την επανάληψη. Ενίοτε τα πράγματα δεν είναι καν τόσο σοβαρά μα τα μεγεθύνουμε εμείς για διαφόρους λόγους. Κάπου σε αυτό το σημείο βοηθούν ακόμη και δικοί μας άνθρωποι που πέρα από συμπαράσταση, μπορούν να είναι πιο νηφάλιοι και αντικειμενικοί.
Το μόνο βέβαιον είναι πως ουδείς αλάνθαστος μα απαιτείται κάποια ισορροπία ακροβατώντας στο πόσο αυστηροί θα είμαστε με τον εαυτό μας ή πόσο θα του χαϊδεύουμε τ' αυτιά βρίσκοντας και δικαιολογίες για τις πράξεις και τις επιλογές μας. Επίσης ευνόητο είναι ή τουλάχιστον πρέπει να είναι, πως η ηλικία αποτελεί σοβαρότατη παράμετρο στο να λυγίζεις ακόμη κι αν σε γοητεύει το οτιδήποτε που φωνάζει από μακριά ωστόσο πως είναι κίνδυνος.
Τέλος, δεν αναφέρεται ως άλλοθι αλλά είναι μια αλήθεια: είναι και στην φύση του ανθρώπου να έλκεται από δυσκολίες ή μυστήριες καταστάσεις που ενέχουν ρίσκο ή κάποιον κίνδυνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου