Υπάρχει ένα διάσημο ποίημα του Ρόμπερτ Φροστ που λέει:Δυο δρόμοι ανοίγονταν μες σε ένα δάσος, κι εγώ, πήρα εκείνον που ‘χε πατηθεί πιο λίγο, κι αυτό τα άλλαξε όλα.
Στην ίδια γραμμή μιλάει και ο Σκοτ Πεκ στο « Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδευμένος», όπου προειδοποιεί τον αναζητητή ότι τίποτα δεν είναι εύκολο όταν βγαίνει από την πεπατημένη: «Είναι ανθρώπινο —και σοφό – να φοβόμαστε το άγνωστο τουλάχιστον, να είμαστε λιγάκι επιφυλακτικοί όταν προχωράμε σε μια περιπέτεια όμως, μόνο από τις περιπέτειες μαθαίνουμε σπουδαία πράγματα».
Το βιβλίο του εξηγεί ότι η προσωπική εξέλιξη είναι πολύ σκληρή και πολύπλοκη δουλειά, που διαρκεί όλη τη ζωή, ένας δρόμος όπου δεν υπάρχουν αρκετά μονοπάτια, κυρίως επειδή τον ανοίγουν, βήμα βήμα, οι πατημασιές του ίδιου του οδοιπόρου. Ωστόσο, σε αυτό τον τρόπο μετάβασης προς το άγνωστο υπάρχει πολλή σοφία και αποτελεσματικότητα: «Οι εξαιρετικότερες στιγμές μας είναι πιο πιθανό να λαμβάνουν χώρα όταν αισθανόμαστε βαθιά καταρρακωμένοι, δυστυχείς και ανικανοποίητοι. Αφού είναι μόνο σε αυτές τις στιγμές που, ωθούμενοι από το ανικανοποίητο, είμαστε ικανοί να βγούμε από τον δρόμο τον περπατημένο και να αρχίσουμε να ψάχνουμε πιο αληθινές απαντήσεις σε άλλα μονοπάτια».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου