Είχα πει…

Είχα πει πως δε θα το ένιωθα ποτέ ξανά. Πως δεν ήθελα να ξαναπεράσω από το ίδιο στενό. Δεν άξιζε τον κόπο, την προσπάθεια, ούτε την ευχαρίστηση. Απελπισμένος και ηττημένος. Εγώ ποτέ ξανά! Ότι δε θα επέστρεφα, το ήξερα γιατί δε μου το επιτρέπει ο θηριώδης εγωισμός μου αλλά με ασφάλεια δήλωνα ότι δε θα επέτρεπα και να μου ξανασυμβεί.

Τις στιγμές που ξεστομίζουμε αυτά τα ποτέ και τα πάντα, θα έπρεπε αυτόματα να μας χτυπά κεραυνός…

Ύπουλο συναίσθημα ο έρωτας. Εύκολα το βαφτίζεις και το χαρακτηρίζεις, δύσκολα το οριοθετείς….
Σαν τις μάσκες που η μισή κλαίει και η άλλη μισή γελά…
Όταν γελά…

Είσαι ακόμα στα όρια της αντίληψης του. Εκεί ακριβώς που αρχίζει η διαδικασία της μυθοπλασίας. Όλα φαντάζουν ιδανικά κι εσύ ξεκινάς να πιστεύεις σε οφθαλμαπάτες με ελάχιστο ωστόσο το ενδιαφέρον να ανακαλύψεις την οποιαδήποτε αλήθεια τους. Δεν μπαίνεις στον κόπο…

Περπατάς στο τεντωμένο σχοινί της ευτυχίας και είσαι έτοιμος να αλλάξεις χώρα, ζωή και συνήθειες χωρίς να αναλογίζεσαι το προσωπικό κόστος. Λίγο αγάπη, μια πρέζα πάθος, λίγη ζήλεια, αρκετός εγωισμός. Εξαρτάται πόσο πικάντικο θα προτιμούσες να σου σερβιριστεί το πιάτο… Δεν είναι όλα τα στομάχια για όλες τις γεύσεις! Κι εσύ πριγκίπας στο κάστρο να χαζεύεις τη θάλασσα στο βάθος, να ονειροπολείς και να αρνείσαι να ρίξεις τα μάτια σου στη γη…

Όταν κλαίει…
Είναι εκείνες οι ιστορίες που είτε πέρασε κι έληξε άδοξα είτε απλά προσπέρασε. Η σκοτεινή του πλευρά είναι λίγο σκοτεινότερη του χάους ή έτσι έστω φαντάζει. Ένας τσακισμένος εγωισμός ή ακόμη χειρότερα εαυτός, ψέματα που τριγυρνούν στο κεφάλι, υποσχέσεις που χάθηκαν στο πηγάδι της λήθης… και ο πριγκίπας πια κατέβηκε από το κάστρο και είδε κατάματα πια μόνο το δράκο που παραμόνευε στον πύργο της. Ο έρωτας είναι καταδικασμένος σε ημερομηνία λήξης απλά κανείς δε θέλει να το παραδεχτεί και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν έχει και νόημα. Γιατί να καταδικάσεις κάτι ήδη καταδικασμένο, δυστυχώς όχι σε ισόβια;

Ο έρωτας είναι καθαρά προσωπική υπόθεση γι’ αυτό και θα εμφανιστεί, ακριβώς τη στιγμή, που τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό του έρωτα! Να θέλεις να δίνεις και να παίρνεις και το αλισβερίσι να κάνει καλό σε εσένα. Κράμα ιδιόρρυθμο και μοναδικό. Φύση διττή, συγκροτημένη από στοιχεία ακραία. Προσπαθώ να τον καταλάβω, όπως έναν φίλο από τα παλιά. Ούτως ή άλλως δεν είναι η πρώτη φορά που συναντιόμαστε, ούτε και η τελευταία εύχομαι (και φοβάμαι ταυτόχρονα). Αξίζει, όμως, η διαδικασία να τον εκλογικεύσεις; Μάλλον όχι…

Ας μην κρίνουμε καλύτερα τον έρωτα και τους ερωτευμένους, δεν ανήκουν στο δικό μας μίζερο κόσμο. Τουλάχιστον και για αρχή, μην είσαι καχύποπτος μαζί της. Μπορείς απλά να νιώσεις;