Τι θα έκανες διαφορετικά, αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω;

Τί θα έκανες διαφορετικά αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο μερικά δευτερόλεπτα πίσω; Ποια λόγια θα έλεγες ή δε θα έλεγες; Θα φώναζες ή θα αγκάλιαζες; Θα έμενες ή θα έφευγες; Ο χρόνος είναι από τα ελάχιστα πράγματα που δεν μπορείς να διορθώσεις. Είναι το στοιχείο που μαζί με τον τόπο ορίζει ένα γεγονός, μια πράξη. Δεν είναι τυχαίο που όλα για τα οποία μετανιώνουμε στη ζωή ξεκινάνε με τη φράση “Τότε που…».

Ο χρόνος είναι αμείλικτος, διαπραγμάτευση δεν παίρνει και δε σταματάει για κανέναν. Μέσα στη σκληρότητά του είναι αδυσώπητα δίκαιος. Θα σε στοιχιεώσει, θα σε ρίξει στα τάρταρα, θα σου κόψει επιλογές και δε θα στεναχωρηθεί καθόλου. Να τον κατηγορήσεις για αυτό που είναι δεν μπορείς. Αυτός σου προσφέρει το «πότε» και στο προσφέρει πάντα, το «τί» το βάζεις εσύ.

Τί θα έκανες, λοιπόν, αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο μερικά λεπτά πίσω; Μερικές ώρες, μέρες, χρόνια;

Σε εκείνη τη σχέση που δεν προσπάθησες πολύ ή προσπάθησες υπερβολικά;
Σε εκείνη τη φιλία που χάθηκε επειδή αυτό το τηλέφωνο που ήθελες να κάνεις, πάντα το ανέβαλλες «για πιο μετά»;
Σε εκείνη τη δουλειά που τελικά δεν κυνήγησες;
Σε εκείνο το άτομο που τελικά ποτέ δεν ζήτησες να πάτε για καφέ;

Κάτσε. Κάτσε να σου πω εγώ για όλες εκείνες τις στιγμές που μετάνιωσα. Όλες εκείνες που θα ήθελα να είχα κάνει κάτι άλλο. Να είχα πει κάτι άλλο. Ποτέ δε φανταζόμουν πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να παρατηρείς την κατάσταση που βρίσκεσαι από απόσταση, με καθαρό μυαλό, χωρίς την αβεβαιότητα αν κάτι κάνεις λάθος. Χωρίς να πονάς. Χωρίς να φοβάσαι.

Ξέρεις πόσες φορές έχω ευχηθεί να γυρίσει ο χρόνος πίσω; Πριν μιλήσω, πριν δειλιάσω, πριν φύγω, πριν φωνάξω, πριν τα τινάξω όλα στον αέρα; Πριν περάσω εκείνο το σημείο της μη επιστροφής; Δε γυρνάει. Αλλά και να γυρνούσε, όλα με τον ίδιο τρόπο θα τα έκανα. Τα ίδια λάθη και τα ίδια σωστά. Και να γυρνούσε, με το ίδιο μυαλό θα έπαιρνα τις ίδιες αποφάσεις. Και πάλι εδώ θα ήμουν με τις ίδιες απορίες.

Πόσο χρόνο χρειάζεσαι άλλωστε; Πόσο πίσω θα ήθελες να πας; Πόσο είναι αρκετό; Ποιά ήταν η στιγμή που σε σημάδεψε τόσο που θα ήθελες να αλλάξεις; Ακόμα και ο χρόνος να γυρνούσε πίσω, κάποιοι άνθρωποι και κάποια περιστατικά είναι γραφτό να συμβούν. Να σε σημαδέψουν και να σε αλλάξουν με τρόπους που δε θα μπορούσες τότε να φανταστείς.

Σε τελική ανάλυση δεν είμαστε παρά το αποτέλεσμα των εμπειριών μας μέσα στο χρόνο. Αυτά που κάναμε και αυτά που παραλείψαμε, αυτα που θα μπορούσαμε να κάνουμε, αυτό που είμαστε και αυτό που μπορούμε να γίνουμε.

Ο χρόνος μας δίνει τη σκηνή.
Η παράσταση είναι δική μας.