"Πως μπορείς να ζητήσεις από τους συνανθρώπους σου να ακολουθήσουν μια τόσο αυστηρή αυτοπειθαρχία; Θα σε περιγελάσουν και θα σε γελοιοποιήσουν, ενώ οι πιο επιθετικοί θα σε μαυρίσουν στο ξύλο. Κι όχι τόσο επειδή δεν θα σε πιστέψουν... "
Carlos Castaneda
Όσες χρήσιμες και αληθινές πληροφορίες κι αν σου δώσει κάποιος, πάντα θα βρεις εκείνο το ένα που μπορείς να κρίνεις, για να τον απορρίψεις στη συνέχεια.
Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη αντίληψη/πρακτική που αποδέχεσαι τα πάντα και υιοθετείς ως υποτελής, ανίκανος να αντιληφθείς πέρα από την υποτέλειά σου.
Και οι δυο πρακτικές είναι εξίσου περιοριστικές, καθιστώντας σε, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι, σε ένα άβουλο, πειθήνιο, χειρίσημο ον.
Χρειάζεται τεράστια αυτοπειθαρχία, αυτό-επίγνωση, συνεχή επαγρύπνηση και ταπεινή μεγαλοπρέπεια για να είσαι κύριος του εαυτού σου και να μπορείς άφοβα να επιλέγεις «την ίνα από το στάρι»… σε ό,τι συναντάς, όπως κι αν φαίνεται αρχικά ή στο πλήθος γύρω σου.
Όποια γνώση κι αν κατακτάς, αυτή γίνεται ο αμείλικτος εχθρός της αυτο-επίγνωσής σου, όταν κρατιέσαι από αυτήν και κλείνεσαι στη θηλιά της ορθότητάς της, ψάχνοντας επιβεβαίωση στη συμφωνία της. Είναι η αυτό-επιβαλλόμενη φυλακή σου…
Φυσικά, για να είναι ευκολότερο να την κρατήσεις και να την ενισχύσεις, χρειάζεσαι υποστηρικτές, ακόλουθους… στους οποίους δίνεις κάποιες επιλογές, αρκετή δώσει «αυτοδιάθεσης» αλλά τους κρύβεις επιμελώς το «μυστικό» σου: ότι ΕΣΥ έχεις ανάγκη της ορθότητας της γνώσης σου, ότι αυτή έγινε ο άρχοντας που υπηρετείς, χάνοντας τον Εαυτό σου.
Και ο «δικός μου τρόπος» εξακολουθεί να είναι η επίγνωση σπάζοντας το φράγμα του χρόνου, χωρίς τη χρήση ύπνωσης, διαλογισμού, ψυχεδελικών φαρμάκων ή οποιασδήποτε πλαστής τεχνικής. Ό,τι τελικά ορίζουμε έξω και πέρα από Εμάς, κάποια στιγμή μετατρέπεται σε λατρεία, θρησκεία, υποτέλεια, όπως κι αν το ονομάζουμε, με αποτέλεσμα να καταβροχθίζει τη συνείδησή μας.
Πέρα από φτηνά συναισθήματα, τα μεγάλα λόγια και τις εύκολες κριτικές (τις τόσο διαδεδομένες), η πρόκληση της ενσυνείδητης ενασχόλησης, της άγρυπνης δράσης, της τόλμης να κινείσαι συνεχώς είναι αμείλικτη μα και αναγκαία… αν θέλεις να λέγεσαι, να αισθάνεσαι και να είσαι ελεύθερος!
Πρέπει όμως να σκοτώσεις την ανάγκη σου για ΚΑΘΕ αρχηγό...
Όσες χρήσιμες και αληθινές πληροφορίες κι αν σου δώσει κάποιος, πάντα θα βρεις εκείνο το ένα που μπορείς να κρίνεις, για να τον απορρίψεις στη συνέχεια.
Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη αντίληψη/πρακτική που αποδέχεσαι τα πάντα και υιοθετείς ως υποτελής, ανίκανος να αντιληφθείς πέρα από την υποτέλειά σου.
Και οι δυο πρακτικές είναι εξίσου περιοριστικές, καθιστώντας σε, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι, σε ένα άβουλο, πειθήνιο, χειρίσημο ον.
Χρειάζεται τεράστια αυτοπειθαρχία, αυτό-επίγνωση, συνεχή επαγρύπνηση και ταπεινή μεγαλοπρέπεια για να είσαι κύριος του εαυτού σου και να μπορείς άφοβα να επιλέγεις «την ίνα από το στάρι»… σε ό,τι συναντάς, όπως κι αν φαίνεται αρχικά ή στο πλήθος γύρω σου.
Όποια γνώση κι αν κατακτάς, αυτή γίνεται ο αμείλικτος εχθρός της αυτο-επίγνωσής σου, όταν κρατιέσαι από αυτήν και κλείνεσαι στη θηλιά της ορθότητάς της, ψάχνοντας επιβεβαίωση στη συμφωνία της. Είναι η αυτό-επιβαλλόμενη φυλακή σου…
Φυσικά, για να είναι ευκολότερο να την κρατήσεις και να την ενισχύσεις, χρειάζεσαι υποστηρικτές, ακόλουθους… στους οποίους δίνεις κάποιες επιλογές, αρκετή δώσει «αυτοδιάθεσης» αλλά τους κρύβεις επιμελώς το «μυστικό» σου: ότι ΕΣΥ έχεις ανάγκη της ορθότητας της γνώσης σου, ότι αυτή έγινε ο άρχοντας που υπηρετείς, χάνοντας τον Εαυτό σου.
Και ο «δικός μου τρόπος» εξακολουθεί να είναι η επίγνωση σπάζοντας το φράγμα του χρόνου, χωρίς τη χρήση ύπνωσης, διαλογισμού, ψυχεδελικών φαρμάκων ή οποιασδήποτε πλαστής τεχνικής. Ό,τι τελικά ορίζουμε έξω και πέρα από Εμάς, κάποια στιγμή μετατρέπεται σε λατρεία, θρησκεία, υποτέλεια, όπως κι αν το ονομάζουμε, με αποτέλεσμα να καταβροχθίζει τη συνείδησή μας.
Πέρα από φτηνά συναισθήματα, τα μεγάλα λόγια και τις εύκολες κριτικές (τις τόσο διαδεδομένες), η πρόκληση της ενσυνείδητης ενασχόλησης, της άγρυπνης δράσης, της τόλμης να κινείσαι συνεχώς είναι αμείλικτη μα και αναγκαία… αν θέλεις να λέγεσαι, να αισθάνεσαι και να είσαι ελεύθερος!
Πρέπει όμως να σκοτώσεις την ανάγκη σου για ΚΑΘΕ αρχηγό...
