Μου αρέσουν τα παιδιά, κάθε ηλικίας. Και σε ποιον δεν αρέσουν... Δυστυχώς η πλειονότητα των ανθρώπων στις σημερινές Δυτικές κοινωνίες είναι γερασμένοι ενήλικες ή/και παραστρατημένοι έφηβοι. Οι ενήλικες έχουν σταματήσει προ πολλού να ρωτάνε, να εξερευνούν, να πειραματίζονται… αν και πιστεύουν ότι τα κάνουν όλα αυτά. Ποτέ δεν παραδέχονται κάτι που δεν συμφέρει την κατακτημένη εικόνα τους. Αν τους πεις κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουν στο νου, αμέσως θα το απορρίψουν ή θα σε κουτσομπολέψουν για να αισθάνονται ασφαλείς στον ξερολισμό τους. Διαφορετικά, θα το υιοθετήσουν, με μια ασυνείδητη τάση να ανήκουν πάλι.
Οι παραστρατημένοι έφηβοι είναι οι κάθε λογής διαμαρτυρόμενοι, επικριτές και αντιρρησίες, που το παράδειγμά τους, κάθε άλλο παρά προσφέρει κάτι διαφορετικό από αυτό που κρίνουν. Τους βλέπεις παντού, να κάνουν διάφορα παράτολμες επιχειρήσεις, ακόμα και θαρραλέες πρωτοβουλίες, που κρύβουν προσωπικούς, ανέκφραστους σκοπούς.
Φοβισμένοι και οι δυο συντηρούν μια κοινωνία, έναν κόσμο που αλλάζει ελάχιστα, εξελίσσεται οπισθοδρομικά και αναπαράγεται ουσιαστικά ο ίδιος κάθε φορά, αθέατα. Μην με παρεξηγείτε… χρειάζεται θάρρος να συνεχίζεις να ζεις στην πλάνη, στις ψευδαισθήσεις και στην αλαζονεία της άγνοιας.
Τα παιδιά, κάθε ηλικίας είναι η μεγάλη παρεξηγημένη «ομάδα» που η κάθε «ώριμη» κοινωνία φοβάται και αγνοεί. Σίγουρα δεν αποτελούν οργανωμένη ομάδα, γι’ αυτό και η λέξη βρίσκεται σε εισαγωγικά. Παγιδευμένοι (οι ενήλικες και οι έφηβοι) από τις πεποιθήσεις τους, δεν αναγνωρίζουν τα παιδιά γύρω τους. Και δεν εννοώ φυσικά τους «μικρούς ανθρώπους» ανάμεσά μας.
Η παιδικότητα δεν είναι η αρχική ασυνείδητη μας ηλικία, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Αν και θα μπορούσαμε να μάθουμε πολλά από αυτήν, εν τούτοις αδυνατούμε, γιατί το παράδοξο είναι ότι μόνο ένα παιδί μπορεί να μάθει από ένα άλλο παιδί.
Το να γίνεις συνειδητά παιδί είναι πράξη θάρρους, κόντρα σε οτιδήποτε προσπαθεί να σε εμποδίσει. Μέχρι να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητα να συμπεριλάβουμε τα παιδιά-ανθρώπους σε κάθε τομέα της σύγχρονης κοινωνίας μας – και εννοώ ΚΑΘΕ – δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα ουσιαστικό στην ποιότητα της ζωής μας. Εδώ ανοίγει ένα τεράστιο θέμα που χρειάζεται να διερευνήσουμε σοβαρά… κάποια στιγμή, που θα αναγνωρίσουμε αυτήν την αναγκαιότητα: την μοναδική μας λύση και λύτρωση από την ανία, το γνώριμο, την επανάληψη, τη δυστυχία και όλα όσα μας δεσμεύουν.
Ποια είναι όμως αυτά τα παιδιά που δεν βλέπουμε;
- Δεν έχουν τίτλους και πτυχία σε αυτό που αγαπούν και παθιάζονται να κάνουν… υποτιμούνται γι’ αυτό.
- Κάνουν «χαζές», απλές ερωτήσεις, απρόβλεπτες… τα κοροϊδεύουν και τα αγνοούν, ονομάζοντάς τα «αμαθείς» ή «αδαείς», επειδή δεν συμμερίζονται τον συνηθισμένο τρόπο σκέψης.
- Είναι δημιουργικοί, εφευρετικοί, αυθεντικοί και συνήθως έχουν «ανορθόδοξες» ιδέες και προτάσεις, που μοιάζουν ακατόρθωτες. Αλλά ΔΕΝ γίνονται ποτέ επιβλητικοί.
- Δεν έχουν τίποτα να χάσουν καθώς αναγνωρίζουν ότι «όλη η ζωή τους είναι μπροστά τους», ακόμα κι αν είναι 93 χρονών. Είναι αθεράπευτα οραματιστές.
- Μπορούν να επικεντρώνονται με απόλυτη αφοσίωση, αυτοπειθαρχία και είναι ευφυείς, εκεί που βλέπουν νόημα, σκοπό και άρα την πρόκληση να συμμετέχουν.
- Αναγνωρίζουν αμέσως τα άλλα παιδιά με μια φυσικότητα/διαισθητικότητα, που διαπερνά οποιαδήποτε ενήλικη παραπλάνηση και κρυμμένη συμπεριφορά.
- Έχουν το φλογερό πάθος των εφήβων και την κοινή λογική των ενηλίκων, χωρίς όμως να έχουν χάσει την αθωότητα και την αγνότητά τους.
- Έχουν την έμφυτη ικανότητα να «παίζουν τα παιχνίδια»: να γελάνε, να κλαίνε, καθώς επίσης και να βγαίνουν στιγμιαία από όλα, με την ίδια άνεση και φυσικότητα
- Έχουν μια εσωτερική αίσθηση γνώσης και σοφίας, που συνδυάζει τη μνήμη, τη λογική, τη φαντασία και τη μαγεία… όλα σε ένα.
- Βλέπουν πέρα από το φράγμα του γραμμικού χρόνου, διαπερνώντας την φαινομενικότητα της πραγματικότητας των πέντε αισθήσεων.
- Είναι πολεμιστές, χωρίς πανοπλίες, ξίφη και ασπίδες, αλλά με τη ζωή τους.
- Ρωτάνε τις «γιατί» ερωτήσεις τολμώντας να διαφέρουν και να στέκονται μόνοι και μετά βρίσκουν το πώς… πάντα μαζί.
Η «μεγάλοι άνθρωποι» γύρω τους, τους προσπερνούν ή προσπαθούν να τους «βοηθήσουν» να προσαρμοστούν γιατί αν τους αναγνώριζαν, πρώτον θα αναγκάζονταν να βρουν αυτό το παιδί «μέσα τους» αν υπάρχει ακόμα, και δεύτερον, η αναγνώριση αυτή θα άλλαζε τα πάντα στον γνώριμο κόσμο τους.
Σίγουρα τα παιδιά αυτά πονάνε, λυγίζουν και αισθάνονται συχνά μόνα… σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τον γνώριμο πόνο, το γνώριμο πέσιμο, τη γνώριμη μοναξιά… που γι’ αυτά είναι υπαρξιακά και πολύ πέρα από κάθε ανθρώπινη επινόηση περιγραφής. Αλλά παρόλα αυτά, εξακολουθούν, με κάθε τίμημα, να είναι αυτό που είναι, γιατί απλά, συνειδητά, δεν επιλέγουν να είναι κάτι λιγότερο ή διαφορετικό.
Είμαστε μια κοινωνία, ένας κόσμος γερόντων, με αρτηριοσκληρωμένη σκέψη και έλλειψη αυθεντικότητας… στο σύνολό του, που δεν έχει ιδέα ποια ή τι είναι αυτά τα παιδιά. Το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα τα βρεις στο προσκήνιο της επικαιρότητας, αν και κάποια το καταφέρνουν χωρίς να είναι αυτοσκοπός τους. Ακόμα (δυστυχώς), δεν έχουν συμπεριληφθεί και αναγνωριστεί σε κάθε τομέα της οργανωμένης, σύγχρονης κοινωνίας. Σίγουρα αυτό ξεπερνά κάθε υπόνοια της υπαρκτής φαντασίας μας…
Αλλά… για να τα’ αναγνωρίσεις, θα πρέπει να γίνεις ένα τέτοιο παιδί…!
(Να θυμάσαι… οι λέξεις δεν πονάνε, εκτός κι αν αγγίζουν μέσα σου βαθιές χορδές αλήθειας… και τότε, πρέπει να δράσεις.)
