Σαν η Αγάπη να έγινε κατάρα...

Aναγνωρίζω την ανάγκη κάθε ανθρώπου για Αγάπη. Άλλωστε γι' αυτό δεν είμαστε εδώ; Όχι μόνο για να βρούμε την Αγάπη, αλλά για να δούμε και τις παρανοήσεις μας στο που την χάσαμε και που συνεχίζονται οι παρανοήσεις της απώλειας της στην ζωή μας.

Kατανοώ κάθε άνθρωπο που νιώθει μόνος και εγκαταλειμμένος.... Καμιά φορά νομίζουμε ότι δεν έχουμε κανέναν άνθρωπο κοντά μας, χωρίς να δούμε ότι κάνουμε τα πάντα για να τους διώξουμε όλους.

Σαν η Αγάπη να έγινε κατάρα...

Νομίζω ότι η παραπλάνηση αυτή συνεχίζεται στην Ζωή των ανθρώπων, όντας σίγουροι ότι οι άλλοι δεν ξέρουν να αγαπάνε και φοβούνται... Από εκεί αρχίζει το λάθος… στο «φοβάμαι». Μετά αρχίζει η λίστα με τα παράπονα και μακραίνει...

Θέλουν οι άνθρωποι οι άλλοι να ξέρουν να αγαπάνε, οι άλλοι να ξέρουν να εκτιμούν, οι άλλοι να ξέρουν να δίνονται, οι άλλοι να ξέρουν να προστατεύουν, να παρέχουν ασφάλεια, να...να...να...

Ο καθένας από την μεριά του είναι ένα παιδί που θέλει να κάνει σχέση με κάποιον που ξέρει πως είναι όλα αυτά. Και αν ο άλλος δεν τα ξέρει, πληγώνεται. Μα και αν τα ξέρει με τον δικό του τρόπο, πάλι πληγώνεται, αν ο τρόπος δεν είναι αυτός που περίμενε...

Θα έλεγε κανείς "μα τι σόι ανοησία είναι αυτή;"

Αν το σκεφτούμε όμως, η «ανοησία» είναι συνώνυμη της συναισθηματικής ανωριμότητας... Εκεί χάθηκε η Αγάπη... Στο ότι παραμείναμε παιδιά συναισθηματικά, ενώ νοητικά έχουμε καταφέρει να ανταποκρινόμαστε σε κάποιους τομείς της Ζωής (σπουδές, οικογένεια, εργασία) και πνευματικά είμαστε "ντοπαρισμένοι" από την θρησκεία..

Πλάκα έχει αν το δει κανείς κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα...
Σαν η μεγαλύτερη κληρονομιά μας να είναι η συναισθηματική ανωριμότητα.... Κληρονομούμε και κληροδοτούμε το ίδιο πράγμα συνεχώς, ανά τις γενιές... Χωρίς κρίση και διάκριση...
Η σημαντική απώλεια όμως δεν είναι εκεί έξω... είναι εκεί μέσα...

Δεν μας πληγώνει κάτι εκεί έξω, αλλά κάτι εκεί μέσα, που δεν εννοεί να ωριμάσει σαν Εαυτός. Κα ας έχουμε και πέντε παιδιά ο καθένας μας, και ας είμαστε καταξιωμένοι επαγγελματίες ή επιστήμονες…

 

Αν τα μάτια μας βλέπουν μόνο τα λάθη των άλλων, θα τους κρίνουμε και θα τους διώχνουμε από κοντά μας, νομίζοντας ότι έτσι εξασφαλίζουμε την αυτοκυριαρχία μας, ενώ αφήνουμε τα συναισθήματά μας να καθορίζουν αυτό που βλέπουμε και κυρίως αυτό που κάνουμε, ερήμην μας.