Μαθητής: τίτλος τιμής

Κάθε μέρα, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, απαντάμε σε μια ερώτηση που δεν εκφράζεται συνειδητά:

Ποιος/α είμαι;

Φυσικά, δεν είναι τόσο απλή ερώτηση, ούτε εκφράζεται τόσο λιτά όσο την αντιλαμβάνεται ο επιφανειακός νους μας. Όμως, η πραγματικότητα είναι – έστω κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε – ότι την απαντάμε κάθε λεπτό της μέρας, με κάθε απόφαση που παίρνουμε. Και παίρνουμε χιλιάδες αποφάσεις μέσα σε μια μέρα… ακόμα κι όταν νομίζουμε πως «δεν μπορούμε να αποφασίσουμε», πως αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα σε δυο ή περισσότερες επιλογές.

Όταν αρχίζει κάποιος να παρατηρεί το νου του, φυσικό είναι να τρομάξει με αυτό που συναντά αλλά δεν αντιλαμβανόταν. Έτσι, οι περισσότεροι το αναβάλλουν, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτό δεν σταματά τον εσωτερικό πόλεμο ούτε αλλάζει την περιοριστική θέαση. Τι σημαίνει όμως αυτό;

Συχνά έρχονται μαθητές (δεν μου αρέσει ο όρος «ασθενής» και ούτε θεωρώ τον εαυτό μου θεραπευτή) με κάποιο πρόβλημα και είναι αξιοσημείωτη η αρχική διαπίστωση που δεν αντιλαμβάνονται καν!

Τα πιο «σοβαρά» προβλήματα φαίνονται να είναι αυτά που απειλούν την ίδια την φυσική ύπαρξή μας, δηλαδή οι ασθένειες και ακριβώς μετά οι εθισμοί… που οδηγούν επίσης σε ασθένειες.

Τα πιο ουσιαστικά προβλήματα όμως κι ας μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, είναι τα προβλήματα σχέσεων.

Πολλά έχουμε μπερδεμένα… και ο μαθητής δεν καταφέρνει ακόμα να ταξινομεί.

Η δεύτερη, επίσης μη αντιληπτή διαπίστωση είναι ότι «το πρόβλημα» δεν είναι η αιτία του πόνου, της μιζέριας ή της έλλειψης, και η εστίαση της προσοχής σε αυτό, με εμμονή για λύση ή εξάλειψη, απλά το ενισχύει, αφαιρώντας ταυτόχρονα τη δύναμη, που ο μαθητής δεν αντιλαμβάνεται ότι έχει.

Μπέρδεμα;

Πάμε πίσω στην αρχική ερώτηση, «ποιος είσαι;»

Είναι μια ερώτηση που πολλοί προσπαθούν ν’ απαντήσουν – αν καταφέρουν να την ενεργοποιούν στη συνείδησή τους – «μια φορά», και έπειτα προσπαθούν ν’ ανταποκριθούν σε αυτήν την απάντηση που δεν αντιλαμβάνονται από πού προήλθε.

Και ανάμεσα σε όλα αυτά τα παιχνιδίσματα του νου, τα προβλήματα παραμένουν ή αυξάνονται, οι απαντήσεις αναιρούνται και η αναζήτηση συνεχίζεται… πάντα επιφανειακά, πάντα αποσπασματικά.

Γιατί τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα δεν φανερώνεται αν δεν είμαστε έτοιμοι να το δούμε, τίποτα δεν δημιουργείται χωρίς αφοσίωση, σταθερότητα, πειθαρχία και την ακλόνητη πίστη στο δρόμο που διαλέξαμε. Ποιο δρόμο;

Τον δρόμο προς και πίσω στον Εαυτό μας, για όλους τους μαθητές που συνεχίζουν να επιλέγουν συνειδητά… το δρόμο που διδαχτήκαμε να φοβόμαστε πάνω απ' όλους.

Ανάμεσα στο «πρόβλημα» και στη «λύση» υπάρχει μια αλυσίδα εμπειριών (το ταξίδι), που παραμένουν χαοτικές, όσο συνεχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε γραμμικά και εντελώς αποσπασματικά.

Οι μαθητές, σε όποιο σημείο κι αν βρίσκονται, μπορούν να απελευθερωθούν από την πλάνη της ψευδαίσθησης. Οι γνώστες, σε όποιο σημείο κι αν βρίσκονται, παραμένουν χαμένοι χωρίς να το γνωρίζουν.

Οι δάσκαλοι;
Οι αληθινοί δάσκαλοι παραμένουν πάντα μαθητές...

Ο "κίνδυνος" βρίσκεται μόνο στην αποσπασματική τοποθέτηση/ταξινόμηση του γνώστη... 

Ο ΤΡΟΠΟΣ και όχι το τι σκεφτόμαστε καθορίζει την ποιότητα της ζωής μας