Οι μαύρες τρύπες στην «καρδιά» των γαλαξιών μπορούν από μόνες τους να γίνουν μεγάλες. Αλλά πόσο μεγάλες τελικά;
Όσο 50 δισεκατομμύρια Ήλιοι, είναι η απάντηση Βρετανών αστροφυσικών. Μάλιστα, παρόλο που οι ίδιες είναι κατάμαυρες, επειδή παγιδεύουν ακόμη και το ίδιο το φως, μπορούν να είναι ιδιαίτερα λαμπερές, καθώς γύρω τους παράγουν ακτινοβολία.
Ο καθηγητής 'Αντριου Κινγκ του Τμήματος Φυσικής και Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Λέστερ, που κάνει τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Monthly Notices" της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας, αναφέρει, ότι οι μαύρες τρύπες παύουν να μεγαλώνουν, όταν σταδιακά εξαντλείται ο τεράστιος δίσκος αερίων που τις περιβάλλει και τις «τρέφει».
Τα αέρια αυτά πέφτουν σταδιακά μέσα στην μαύρη τρύπα και από την όλη διαδικασία παράγεται ακτινοβολία, με αποτέλεσμα η μαύρη τρύπα να λάμπει σαν κβάζαρ (ενεργός γαλαξιακός πυρήνας). Όμως κάποια στιγμή όλος ο δίσκος των αερίων καταρρέει.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, χωρίς έναν τέτοιο δίσκο, μια μαύρη τρύπα δεν μπορεί να γίνει μεγαλύτερη από 50 δισεκατομμύρια ηλιακές μάζες. Ο μόνος τρόπος να περάσει αυτό το φυσικό όριο, είναι να πέσει ένα ολόκληρο άστρο μέσα της (πράγμα σπάνιο) ή να συγχωνευθεί με κάποια άλλη μαύρη τρύπα.
Όμως σε αυτή την περίπτωση, κατά τον Κίνγκ, δεν θα παραγόταν φως από την μαύρη τρύπα, καθώς δεν θα υπήρχε δίσκος αερίων γύρω της, συνεπώς δεν θα μπορούσε να λάμπει εκτυφλωτικά στο διάστημα σαν κβάζαρ.
Παρόλα αυτά, η γιγάντια μαύρη τρύπα θα ήταν δυνατό να ανιχνευθεί με άλλους τρόπους, όπως καμπυλώνοντας το φως που περνά κοντά της (το φαινόμενο του «βαρυτικού φακού») ή μέσω των -ακόμη θεωρητικών- βαρυτικών κυμάτων που εκπέμπει στο σύμπαν, σύμφωνα με τη γενική θεωρία σχετικότητας του Αϊνστάιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου