Μέχρι τώρα η μαζική δυστυχία δεν μας απασχολούσε… δεν είχε τραβήξει την προσοχή μας το γεγονός που συνέβαινε κάπου αλλού, για να αντιληφθούμε ότι δεν είναι ένας φυσιολογικός τρόπος ζωής και ότι μας αφορά κι εμάς…
Αν ο κήπος μας είχε λουλούδια, δεν μας αφορούσε το ότι ο κήπος ενός άλλου ανθρώπου, σε έναν άλλον τόπο, ξεράθηκε… ήταν μακριά από εμάς… Και στο κάτω κάτω, εκείνος ήταν υπεύθυνος για τον κήπο του…
Σίγουρα η απομάκρυνση από την εστία του «πόνου» είναι ένας τρόπος για να τον ξεχνάμε… Όμως τώρα πια είναι φανερή η «οφθαλμαπάτη»…
Γιατί αυτό που ξέρανε τον κήπο εκείνου του ανθρώπου, δεν ήταν μόνο η αμέλειά του, αλλά και άλλοι καθοριστικοί παράγοντες, πολύ ισχυροί για να τους αγνοήσεις πια, γιατί τώρα ξεραίνουν και τον δικό μας κήπο…
Ίσως ένας μόνο άνθρωπος, δεν μπορεί να αλλάξει τον ψυχαναγκαστικό τρόπο ζωής που έχει επιβληθεί στους λαούς εδώ και χρόνια, αλλά μπορεί να κάνει την διαφορά, αν ο ένας αυτός άνθρωπος γίνει ο καθένας μας…
Ο ψυχαναγκασμός για τους λαούς της Ανατολή ήταν διαφορετικός από τον ψυχαναγκασμό για τους λαούς της Δύσης…
Η πείνα όμως είναι ίδια, η υποδούλωση ίδια, η ασθένεια ολόιδια ….
Ίσως αυτό μας διέφυγε…
Και τώρα; Πως θα ζήσω χωρίς την Λουί Βουιτόν μου; Χωρίς την πλάσμα μου;
Θεωρώ ότι η Νοημοσύνη του Σύμπαντος, προέβλεψε την δική μου α-νοησία…
Και τώρα η ανεργία σε πιέζει να επιλέξεις έναν άλλον τρόπο ζωής, ίσως περισσότερο φυσιολογικό και αρμονικό στην Ζωή και στον Άνθρωπο…
Είναι τρελό να αντιληφθείς σε ποιόν ψυχαναγκασμό σε οδήγησε η εξέλιξη, έτσι όπως την άφησες να προκύψει για εσένα, χωρίς Εσένα…
Ίσως λέω…γιατί πρώτα πρέπει να ξεπεράσει ο καθένας, ότι σ’ αυτήν την Νέα Ζωή που μας καλεί το Σύμπαν να χαράξουμε την νέα πορεία μας, χρειάζεται πρώτα να πειστεί ο καθένας, ότι τα βασικά αγαθά δεν είναι διαφορετικά για την Ανατολή και την Δύση, για τον Βορρά και τον Νότο, αλλά ίδια σε όλους τους ανθρώπους και να τα φροντίσει ο καθένας, σαν αυτό που είναι… πολύτιμα για όλους μας, όπως και η Ζωή είναι πολύτιμη για όλους μας…
Παρατηρώ την θλίψη στο βλέμμα των ανθρώπων γύρω μου…
Είναι συγκλονιστικό να ανακαλύπτεις την οφθαλμαπάτη της απόστασης που διατήρησες από την αληθινή απειλή, εδώ και χρόνια…
Αλλά νομίζω, ότι οι περισσότεροι ακόμα δεν το έχουν καταλάβει…Ότι, είτε πριν που είχαν τα πάντα, είτε τώρα που τα πάντα γίνονται τίποτα, η θλίψη ήταν ίδια…
Ίδιος και ο ψυχαναγκασμός της ζωής…
Κανείς δεν ήταν πριν περισσότερο ευτυχισμένος….
Και η Θεότητα μας δείχνει τρόπους να είμαστε πλήρεις και ευτυχισμένοι…
Αν δεν το δούμε σαν εξαναγκασμό στην εξομάλυνση της ανοησίας μας, σίγουρα θα αντιληφθούμε που μας καλεί το Σύμπαν να Ζήσουμε…
Αν δεν το αντιληφθούμε ακόμα τώρα, η «ανηφόρα» θα στενεύει διαρκώς τα περιθώρια, στο να ζήσουμε αναπολώντας την παλιά μας θλίψη, έναντι της νέας… Η θλίψη είναι παντού και πάντα η ίδια…
Ένας μόνο άνθρωπος κάνει την διαφορά, αν είναι ο καθένας μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου