Αν μόνον…

Αν μόνο δεν ήμασταν τόσο υποκριτές.

Αν διώχναμε την υποκρισία απ’ τη ζωή μας.

Αν βλέπαμε τους ατέλειωτους ρόλους που παίζουμε καθημερινά.

Αν βοηθούσαμε τον συνοδοιπόρο μας χωρίς να υπολογίζουμε τα αντισταθμιστικά οφέλη.

Αν δείχναμε ανοχή στις ατέλειες του συντρόφου μας.

Αν λέγαμε «σ’ αγαπώ» και δεν εννοούσαμε σε χρειάζομαι ή σ’ έχω ανάγκη.

Αν παραδεχόμασταν την ανασφάλειά μας, τα ελαττώματα μας, τις φοβίες μας, τις ζήλιες μας, τις προσκολλήσεις μας, τις ατέλειωτες επιθυμίες μας.

Αν κατανοούσαμε την εσωτερική μας στεγνότητα και ερημιά.

Αν αντέχαμε να παραμείνουμε παρέα με τη θλίψη μας χωρίς ψάχνουμε απεγνωσμένα υποκατάστατα για να ξεφύγουμε.

Αν απλώς παρατηρούσαμε την αληθινή πρόθεση που κρύβεται πίσω από κάθε πράξη μας και σταματούσαμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας, ατέλειωτα ψέματα.

Αν μόνο…

Αν μόνο παρατηρούσαμε με άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας χωρίς ιδανικά, χωρίς πνευματικά μοντέλα, χωρίς σύγκρουση ανάμεσα σ’ αυτό που είναι και σ’ αυτό που θα έπρεπε να είναι.

Αν αφήναμε λίγο χώρο στο άγνωστο να μας προσεγγίσει

Αν δε φοβόμασταν τον θάνατο. Τον θάνατο του παλιού, του χιλιοειπωμένου, του γνωστού, του ασφαλούς, του σίγουρου. Τον θάνατο του ψεύτικου εαυτού που οικοδομήσαμε.

Τότε ίσως να επιτυγχάναμε την κάθαρση.

Την κάθαρση από πεποιθήσεις, ψευδαισθήσεις, προλήψεις, ματαιοδοξίες.

Την κάθαρση από την ψεύτικη εικόνα που ζωγραφίσαμε μέσα στο χρόνο και νομίζουμε πως είναι ο εαυτός μας.

Την κάθαρση από ότι επικάθισε πάνω σε ότι πολυτιμότερο είχαμε και το θάμπωσε, το σκοτείνιασε.

Κι είναι απαραίτητη αυτή η κάθαρση για να δούμε αληθινά και να αναγεννηθούμε.

Μια τέτοια στιγμή αθάμπωτης όρασης είναι αρκετή για να αρχίσει η ουσιαστική αλλαγή. Τότε βήμα βήμα πλησιάζουμε προς έναν άλλο εαυτό. Έναν εαυτό που δε φοβάται, που δεν κρίνει, που δεν έχει επιθυμίες. Έναν εαυτό πανέμορφο κι ευδαιμονικό που τον αγαπάμε αληθινά και χαιρόμαστε να υπάρχουμε μαζί του.

Δύσκολο λέτε;

Αν μόνο…