Είναι σημαντικό να επαινούμε τα παιδιά μας, αλλά ακόμα πιο σημαντικό όταν οι έπαινοί μας είναι ειλικρινείς. Συχνά, ο τρόπος που οι γονείς συμπεριφέρονται στις κερκίδες των γηπέδων αποκαλύπτει πολλά για τις αρετές που εκτιμούν. Μερικοί γονείς δείχνουν ξεκάθαρα, με τον τρόπο που φέρονται ότι, γι' αυτούς, το παν είναι η νίκη.
Ένα παράδειγμα
Ο εννιάχρονος Ρόμπι παίζει σε μια ομάδα μπέιζμπολ. Δεν είναι κανένας σπουδαίος αθλητής, αλλά του αρέσει να παίζει, και μέσα από τη συμμετοχή του στο σπορ αποκτά μερικές σημαντικές ικανότητες - σωματικές και κοινωνικές. Τις περισσότερες φορές προσπαθεί σκληρά και τα καταφέρνει αρκετά καλά. Όμως, σε έναν αγώνα με μια άλλη ομάδα, δεν φαίνεται να βάζει τα δυνατά του. Η μητέρα του Ρόμπι κάθεται στις κερκίδες, ουρλιάζοντας μανιωδώς υπέρ της νίκης της ομάδας του γιου της. Οι επευφημίες της γίνονται ιδιαίτερα έντονες όταν ο Ρόμπι ετοιμάζεται να χτυπήσει τη μπάλα. Όσο περισσότερο στριγκλίζει αυτή, τόσο περισσότερο εκείνος διστάζει και αστοχεί.
Μετά τον αγώνα, στον οποίο η ομάδα του Ρόμπι χάνει, η μητέρα του λέει, "Δεν πειράζει. Προσπάθησες". Όμως, μετά από τον τρόπο που φέρθηκε στη διάρκεια του παιχνιδιού, καί εξαιτίας του τόνου της φωνής της, ο Ρόμπι ξέρει ότι δεν εννοεί πραγματικά αυτό που λέει.
Πάντα θα υπάρχουν φορές που θα απογοητευόμαστε από τα παιδιά μας, καί δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να κρύψουμε τα συναισθήματά μας. Εντούτοις, το mo σημαντικό είναι πώς νιώθουν τα ίδια τα παιδιά για τις προσπάθειές τους. Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, καί τα παιδιά το ξέρουν, πρέπει να ελέγχουμε την απογοήτευσή μας. Αυτό που χρειάζεται ο Ρόμπι από τη μητέρα του, είναι να τον αγκαλιάσει, και να τον καθησυχάσει ότι εκείνη είναι με το μέρος του, ανεξάρτητα ποιος κερδίζει.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι το σημαντικό για τα παιδιά μας είναι να αναπτύξουν αθλητικό πνεύμα, να μάθουν να συνεργάζονται μέσα σε μια ομάδα, να βάζουν τα δυνατά τους, και να διασκεδάζουν. Στο κάτω-κάτω, τη ζωή τους δεν θα την καθορίσουν οι φιλοδοξίες που έχουμε εμείς γι' αυτά, αλλά οι δικοί τους στόχοι, και τα όνειρα που κάνουν για τον εαυτό τους.
Δίνουμε καλύτερο παράδειγμα στα παιδιά μας, όταν τα συναισθήματα και οι πράξεις μας συμβαδίζουν όσο το δυνατό περισσότερο. Αυτό, όμως, είναι κάπως περίπλοκο ζήτημα.
Από τη μία, θέλουμε τα παιδιά μας να λένε αυτό που εννοούν, και να εννοούν αυτό που λένε, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Από την άλλη, θέλουμε να μάθουν να καταλαβαίνουν πότε μια κατάσταση απαιτεί τέλεια ειλικρίνεια, και πότε είναι καλύτερα να αποσιωπούμε ορισμένα πράγματα. Δεν θέλουμε να είναι ανειλικρινή, θέλουμε, όμως, να είναι ευγενικά και να δείχνουν ευαισθησία και ενδιαφέρον για τα συναισθήματα των άλλων. Kαι παρ' όλο που είναι σημαντικό να τους διδάξουμε καλούς τρόπους και τα τυπικά "παρακαλώ" και "ευχαριστώ", θέλουμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από το να τους μάθουμε να λένε απλώς τις σωστές λέξεις. Θέλουμε να εκτιμούν πραγματικά την ευαισθησία και τη γενναιοδωρία των άλλων. Αυτό δεν είναι εύκολο έργο, αλλά ο καλύτερος τρόπος να ανταπεξέλθουμε, είναι να προμηθεύσουμε στα παιδιά μας ένα πρότυπο συμπεριφοράς που να συνδυάζει την καλοσύνη με την ειλικρίνεια, την ευθύτητα με τη διπλωματία, δείχνοντάς τους, μέσα από τις δικές μας πράξεις, πώς να χειρίζονται λεπτές αλλά σημαντικές κοινωνικές συναναστροφές.
Αλλο είναι να σε εκτιμούν οι άλλοι, και άλλο να εκτιμάς ο ίδιος τον εαυτό σου - παρ' όλο που και τα δύο είναι σημαντικά. Θέλουμε τα παιδιά μας να αποκτήσουν συναισθηματική ωριμότητα και να μάθουν να βρίσκουν μέσα τους την υποστήριξη και την ενθάρρυνση που χρειάζονται καθώς γίνονται πιο ανεξάρτητα. Αν καταφέρουν να εκτιμήσουν τον εαυτό τους, θα έχουν μια πάντα διαθέσιμη πηγή συναισθηματικής τροφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου