Ήρα η δυναμική Θεα που απομυθοποιούσε την εξουσία του άντρα

Η Ήρα είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μορφές του αρχαίου ελληνικού Δωδεκάθεου. Κόρη του Κρόνου και της Ρέας, μοναδική νόμιμη σύζυγος του Δία, θεά των ουρανών, προστάτιδα του γάμου και των παντρεμένων, ιδιαίτερα, γυναικών και προσωποποίηση της συζυγικής πίστης.Η Ήρα ενσαρκώνει τις αρετές και τα ελαττώματα της παντρεμένης γυναίκας. Είναι η πιστή και αφοσιωμένη, η τρυφερή και υποταγμένη στον κύριο και αφέντη της γυναίκα, αλλά και η δυναμική και πολυμήχανη, εριστική και γκρινιάρα, καταπιεστική και ζηλόφθονη, παθιασμένη και εκδικητική σύζυγος. Η γυναίκα που θέλει τον άντρα της "κατάδικό" της και σκαρφίζεται, μηχανεύεται τα πάντα, για να τον κρατήσει κοντά της. Ζηλεύει παράφορα, μισεί και εκδικείται παθιασμένα. Η ζήλια, άσβεστη φλόγα, της καίει τα σωθικά και της τριβελίζει το μυαλό. Η εκδίκησή της, αφρισμένη κατεβασιά, σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Μάχεται, αγωνίζεται απεγνωσμένα για ό,τι δικαιωματικά της ανήκει, για το αντικείμενο του πόθου της.Λαός εύθυμος, με σκωπτική διάθεση και πηγαίο, ανεξάντλητο χιούμορ, οι αρχαίοι Έλληνες έδωσαν μια περισσότερο ανθρώπινη διάσταση στις θεότητές τους. Φαντάστηκαν το γάμο της Ήρας και του Δία ένα πεδίο διαρκούς αντιπαλότητας, αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων και το βασιλιά θνητών και αθανάτων, το νεφεληγερέτη, αστραποβόλο και κεραυνοβόλο Δία, να κατατρέχεται ασταμάτητα από μια ζηλόφθονη και εκδικητική σύζυγο και να καταφεύγει σε τεχνάσματα και μηχανορραφίες για να αποφύγει τις θυελλώδεις εκρήξεις της οργής της.

Η γέννηση της βασίλισσας των θεών τοποθετείται στη Σάμο και κατ' άλλους στη Στυμφαλία ή στην Εύβοια. Η μοίρα της δεν ήταν διαφορετική από αυτή των αδερφών της. Ο ανελέητος Κρόνος την κατάπιε, προσπαθώντας να πολεμήσει τη μοίρα του. Μόνο όταν η πολυμήχανη Ρέα κατόρθωσε, με τέχνασμα, να ξεγελάσει τον Κρόνο, τότε η Ήρα, μαζί με τα υπόλοιπα αδέρφια της, ξαναείδε το φως. Μετά την εκθρόνιση του Κρόνου, ο Δίας τη ζήτησε σε γάμο. Εκείνη τον απέκρουσε με περηφάνια. Τρελός από έρωτα για την αδερφή του ο Δίας δεν παραιτήθηκε από τους σκοπούς του. Μια βροχερή, χειμωνιάτικη μέρα, καθώς η θεά περπατούσε στο δάσος, ο Δίας μεταμορφώθηκε σε κούκο, που έπεσε στα πόδια της ανυποψίαστης Ήρας. Η θεά λυπήθηκε το μισοπαγωμένο πλασματάκι. Έσκυψε, το πήρε στην αγκαλιά της, το χάιδεψε με τα τρυφερά της χέρια και το ζέστανε στους παρθενικούς της κόρφους. Τότε ο βασιλιάς των θεών πήρε την πραγματική του μορφή. Μεγαλόπρεπος, επιβλητικός, πανίσχυρος και ακαταμάχητος, εξουδετέρωσε και τις τελευταίες ικμάδες αντίστασης της θεάς. Η Ήρα νικήθηκε, υποτάχτηκε, έγινε για πάντα δική του, αφού πρώτα εξασφάλισε "υπόσχεση γάμου".Ο γάμος τους έγινε με θεϊκή λαμπρότητα. Η ζωή τους όμως δεν ήταν πάντοτε ευτυχισμένη. Αντίθετα, ήταν τρικυμιώδης και πολυτάραχη, όπως, άλλωστε, θυελλώδης υπήρξε και ο έρωτάς τους.

Οι αλλεπάλληλες εκρήξεις οργής και ζήλιας της θεάς και οι συχνοί καβγάδες ανάμεσα στο θεϊκό ζευγάρι, έτρεφαν τη φαντασία των αρχαίων Ελλήνων και αποτελούσαν προσφιλείς διηγήσεις και αναγνώσματα.Εκείνος, υπερόπτης, άστατος και άπιστος σύζυγος, τσάκιζε συχνά την αξιοπρέπειά της και πλήγωνε ανεπανόρθωτα τη γυναικεία περηφάνια της. Δε δίσταζε, μάλιστα, να καυχιέται, μπροστά της, για τις αμέτρητες περιπέτειές του με θεές και θνητές.Εκείνη, αδάμαστη και αγέρωχη, επικαλούνταν την τιμημένη καταγωγή της και πρόβαλλε τα αναφαίρετα δικαιώματά της -την ιδιότητά της, της νόμιμης συζύγου.Ο Δίας, μέσα από τους ομηρικούς στίχους, δήλωνε ότι περιφρονούσε την οργή και την γκρίνια της και της ζητούσε, επίμονα, υποταγή. Δε δίστασε, μάλιστα, να κάνει κάποτε πράξεις τις απειλές του, όταν, δεμένη χειροπόδαρα, την κρέμασε ανάμεσα στον αιθέρα και στα σύννεφα.

Η Ήρα, με καταρρακωμένη αξιοπρέπεια και τυφλωμένη από το πάθος της για εκδίκηση, περνούσε συχνά στην αντεπίθεση. Κατορθώνοντας να πάρει με το μέρος της την Αθηνά και τον Ποσειδώνα, προσπάθησε κάποτε να καθυποτάξει τον Δία, ο οποίος μόλις που κατάφερε να γλιτώσει χάρη στη μεσολάβηση της Θέτιδας και του Εκατόγχειρα Αιγαίωνα.Άλλοτε πάλι, η θεά αποφάσισε να εγκαταλείψει για πάντα τη "συζυγική κλίνη". Γύρισε στην Εύβοια, εκεί όπου για πρώτη φορά του δόθηκε. Ο Δίας όμως, που ένιωσε την επιθυμία για τη νόμιμη γυναίκα του να ξαναφουντώνει, μηχανεύτηκε ένα τέχνασμα για να τη φέρει πάλι κοντά του. Πήγε κι αυτός στην Εύβοια, όπου διέδωσε ότι θα παντρευτεί μια πανέμορφη νύμφη. Έντυσε μάλιστα ένα ξόανο με νυφιάτικα πέπλα. Η Ήρα, τυφλωμένη από τη ζήλια της, όρμησε με μίσος στη νέα αντίζηλή της και της πέταξε τα πέπλα. Στη θέα όμως του ξόανου, ξέσπασε σε γέλια. Γέλια χαράς και λύτρωσης. Η αγάπη που σιγόκαιγε μέσα της έγινε πυρκαγιά. Χύθηκε με λαχτάρα στην αγκαλιά του αγαπημένου της, νικημένη και υποταχτικιά του και πάλι.

Ο Δίας όμως της έδινε αφορμές ασταμάτητα. Μανιασμένη εκείνη και ανήμπορη να εκδικηθεί προσωπικά τον άπιστο, έστρεφε την οργή της ενάντια στις δύστυχες αντίζηλές της. Σκληρή και ανελέητη έπεφτε πάνω στα αθώα θύματα η θεϊκή τιμωρία.Η Λητώ, κόρη του τιτάνα Κοίου και της Φοίβης, αντιμετώπισε την εκδικητική μανία της θεάς. Παρά τις προσπάθειες της Ήρας, έφερε, τελικά, στον κόσμο τον Απόλλωνα και την Άρτεμη, παιδιά της παράνομης ένωσής της με τον Δία.Η πανέμορφη Ιώ, κόρη του Ίναχου, βασιλιά τους Άργους, δεν κατόρθωσε να αποφύγει την οργή της Ήρας. Ο Δίας προσπάθησε να τη σώσει μεταμορφώνοντάς την σε αγελάδα. Όμως η ζηλιάρα Ήρα την καταδίωξε μέχρι την Αίγυπτο, όπου ο Δίας της έδωσε την αρχική της μορφή και γέννησε τον Έπαφο.Η τραγική Σεμέλη, κόρη του βασιλιά των Θηβών Κάδμου, ήταν ένα ακόμη θύμα της οργής της θεάς. Φριχτός θάνατος, μέσα στις φλόγες, περίμενε την άμοιρη θνητή, που τόλμησε να μοιραστεί το παρθενικό της κρεβάτι με το βασιλιά των αθανάτων. Το παιδί που είχε στα σπλάχνα της σώθηκε από τον Δία, ο οποίος το έραψε στο μηρό του και, όταν συμπληρώθηκαν οι εννιά μήνες, γεννήθηκε ο θεός Διόνυσος.Η παράφορη όμως μανία της Ήρας στράφηκε και ενάντια στα παιδιά των αντίζηλών της. Ο Ηρακλής, γιος του Δία και της Αλκμήνης, βρέφος ακόμα, στην κούνια του, αντιμετώπισε τα δυο δηλητηριώδη φίδια που η ζηλόφθονη θεά έστειλε να τον σκοτώσουν, κατά τραγική, όμως τύχη, έμελλε να είναι η Ήρα εκείνη που πρόσφερε την αθανασία στο νόθο παιδί του άντρα της.

Με προτροπή του Δία, ο Ερμής ακούμπησε το βρέφος στο κρεβάτι της θεάς, ενώ αυτή κοιμόταν. Το βρέφος άρπαξε το θείο μαστό και βύζαξε το γάλα της αθανασίας. Η Ήρα ξύπνησε και αποτράβηξε με οργή τον παράνομο τρυγητή. Το γάλα που πετάχτηκε, εκείνη τη στιγμή, από τον ζωοδότη κόρφο, γέννησε τον Γαλαξία. Πρότυπο άστατου και άπιστου συζύγου ο Δίας, ομολογεί, μέσα από τους στίχους του Ομήρου, ότι ποτέ του δεν αγάπησε, ούτε πεθύμησε άλλη γυναίκα, όσο τη μεγαλόπρεπη Ήρα. "Ποτέ θεά ή θνητή δε μου ενέπνευσε τόσο επιθυμία".Από την ένωσή της με τον Δία η Ήρα έφερε στον κόσμο την Ήβη, τη θεά της νεότητας, και τον Άρη, τον αιμοβόρο και κοσμοχαλαστή θεό του πολέμου. Κατ' άλλους, και η Ειλείθυια, μητέρα των ωδινών, και η Έριδα, θεά της διχόνοιας και της αμάχης, ήταν παιδιά της Ήρας και του Δία.Θέλοντας να εκδικηθεί τον άστατο Δία, για τα αμέτρητα νόθα που έσπερνε, η Ήρα θέλησε να φέρει στον κόσμο τα δικά της παιδιά, τα παιδιά που θα γεννιούνταν χωρίς τη σαρκική της ένωση με τον Δία.

Ο Ήφαιστος, κατά το μύθο, υπήρχε στα σπλάχνα της θεάς πριν την ένωσή της με τον Δία. Ήταν όμως τόσο άσχημος και περίγελος των θεών, που η Ήρα τον γκρέμισε στη θάλασσα. Το φοβερό εκείνο πέσιμο τον άφησε για πάντα "σακάτη και στραβοπόδαρο", γι' αυτό και ποτέ δε συγχώρεσε την άστοργη μητέρα του. Την έδεσε σε θρόνο ολόχρυσο, με αόρατα δεσμά και μονάχα ο Δίας κατόρθωσε να την ελευθερώσει από την ατιμωτική τιμωρία.

Ο φοβερός Τυφωέας, μάστιγα των θνητών, ήταν επίσης αποκλειστικός γιος της Ήρας. Το αποκρουστικό θηρίο κατόρθωσε τελικά να εξοντώσει ο Δίας σε τρομερή μονομαχία.Αν και άστατος σύζυγος ο Δίας, δεν ανεχόταν κανέναν να ερωτοτροπεί με την πανέμορφη Ήρα. Σκληρή και αμείλικτη τιμωρία περίμενε τους επίδοξους εραστές της βασίλισσας των θεών.Ο Ιξίονας, κάνοντας κατάχρηση της φιλοξενίας που του παρείχε ο Δίας, προσπάθησε να πλησιάσει με ερωτικές διαθέσεις την Ήρα. Η τιμωρία του Δία ήταν σκληρή. Έδωσε σε μια Νεφέλη το σχήμα της Ήρας και ο μεθυσμένος Ιξίονας ζευγάρωσε μ' αυτή. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Κένταυρος. Μη συγχωρώντας την αχαριστία ο Δίας, καταδίκασε τον Ιξίονα να δεθεί πάνω σε φλεγόμενη ρόδα που στριφογύριζε ασταμάτητα στον αέρα.Ο Ενδυμίωνας που τόλμησε να ποθήσει τη μεγαλόπρεπη βασίλισσα, γκρεμίστηκε στα Τάρταρα, ενώ ο γίγαντας Πορφυρίωνας εξοντώθηκε από τα βέλη του Ηρακλή, τη στιγμή που επιχειρούσε να βιάσει την Ήρα.

Αν και η Ήρα δεν ήταν γνωστή σαν πολεμική θεά, στάθηκε στο πλευρό των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Η μνησίκακη και εκδικητική θεά ποτέ δεν ξέχασε την προσβολή του Πάρη, του επιπόλαιου βασιλόπουλου που προτίμησε τον έρωτα, από την ισχύ που του πρόσφερε η Ήρα.

Η Ήρα αγαπήθηκε, λατρεύτηκε και τιμήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες, στη ψυχή των οποίων, η αγέρωχη αυτή γυναικεία παρουσία, ήταν απόλυτα δικαιωμένη.Η ίδια κατείχε μια εντελώς ξεχωριστή, ζηλευτή θέση ανάμεσα στους Ολύμπιους θεούς. Ήταν εκείνη που απομυθοποιούσε, στα μάτια των Ελλήνων, την εξουσία του άντρα αφέντη, του κύρη, του συζύγου. Εκείνη που μπροστά της ο πανίσχυρος κυρίαρχος του σύμπαντος ξεγυμνωνόταν τη δύναμή του κι ένιωθε φόβο κάθε φορά που αντιμετώπιζε τις επιθέσεις της.

Στο όνομα της Ήρας, η Γυναίκα έπαιρνε την εκδίκησή της από τον Άντρα, στα πλαίσια μιας καλά οργανωμένης ανδροκρατούμενης κοινωνίας.

ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΤΟ ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΙ ΕΙΝΑΙ...ΑΡΧΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ!!! ΧOΡΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ!

 ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΤΟ ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΙ ΕΙΝΑΙ...ΑΡΧΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ! Ο ΚΟΡΔΑΚΑΣ! ΧOΡΟΣ ΚΥΡΙΩΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΑΤΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΟΣΤΥΧΟΣ! Το τσιφτετέλι είναι αντικρυστός αυτοσχεδιαζόμενος, γυναικείος χορός στα 2/4, διαδεδομένος τόσο στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια, όσο και στην Ανατολή. Οι μελετητές αναφέρουν ως τόπο προέλευσής του την αρχαία Ελλάδα, καθώς υποστηρίζουν πώς πρόκειται για τον αρχαιοελληνικό χορό του Αριστοφάνη, κόρδακα. Ο Κόρδακας είναι ένας Αρχαίος Ελληνικός προκλητικός, άσεμνος χορός, της αρχαίας κωμωδίας. Είναι η παλαιότερη μορφή του τσιφτετελιού και θεωρούνταν χιουμοριστικός ως χυδαίος. Ο Αθήναιος τον βάζει μαζί με την υπορχηματική όρχηση, προσθέτοντας ότι και οι δύο είναι "παιγνιώδεις" (ΙΔ' 630Ε, 28), ενώ λέει: "Ο μεν κόρδαξ παρ' Έλλησι φορτικός", δηλαδή "Ο κόρδακας είναι στους Έλληνες, χυδαίος". Ο Πολυδεύκης (IV, 99) τον χαρακτηρίζει κωμικό λέγοντας: "Είδη δε ορχημάτων, εμμέλεια τραγική, κόρδακες κωμικοί, σικιννίς σατυρική", ενώ η Σούδα γράφει: "κορδακίζειν· αισχρώς ορχείται. Κόρδαξ γαρ είδος ορχήσεως κωμικής". Η εκτέλεση του κόρδακα λεγόταν κορδακισμός και κορδάκισμα και χρησιμοποιούνταν με τη σημασία του άσεμνου χορού, ενώ ο χορευτής του κόρδακα ονομάζονταν κορδακιστής. .Είναι εντυπωσιακό ότι ακόμα και την περίοδο των Βυζαντινών χρόνων, παρ' ότι η στάση της Ορθόδοξης -όπως και της Καθολικής - Εκκλησίας υπήρξε εχθρική απέναντι στους χορευτές, κάποιοι από τους αρχαίους ρυθμούς επιβίωσαν και ενσωματώθηκαν από τα λαϊκά κυρίως στρώματα στις καθημερινές τους εκδηλώσεις. Έτσι οι χοροί αυτής της περιόδου εξακολουθούν να παραμένουν «κύκλιοι» με στοιχεία που παραπέμπουν άμεσα στην σημερινή παραδοσιακή χορευτική πρακτική. Ο «συρτός» των Βυζαντινών για παράδειγμα, χορευόταν από πολλούς χορευτές, με λαβή από τις παλάμες ή με μαντίλια ενδιάμεσα και με τον καιρό εξελίχτηκε σε μικτό χορό.Επιβίωσαν ακόμα την εποχή εκείνη ο «Πυρρίχιος» και «Κόρδακας», ένας αρχαίος άσεμνος χορός που εκτελούταν από υποκριτές του θεάτρου. Άλλοι προσπαθούν να τεκμηριώσουν την καταγωγή του στην Κεντρική Ασία. H ετυμολογία του πιθανότατα προέρχεται από τό ότι παιζόταν κάποτε σέ διπλή (τσιφτέ) χορδή (τέλι). Δηλαδή, οι παλιοί Έλληνες Μικρασιάτες και γενικά Ανατολίτες μουσικοί, τοποθετούσαν τις 2 ψηλότερες χορδές του βιολιού κοντά-κοντά και τις χόρδιζαν στην ίδια νότα με διαφορά οκτάβας (συνήθως ρε΄-ρε΄΄) ώστε η μελωδία να παίζεται με οκτάβες και να ηχεί ενισχυμένη («Tsifte-Teli»). Η Βυζαντινή μουσική στην κλίμακα του χορού, είναι φανερή. Τον χορεύουν ζευγάρια. Στους ρεμπέτικους χορούς, μόνο στο «τσιφτετέλι» χαμογελούν περισσότερο. Όταν χορεύεται από γυναίκα "σόλο", αυτό γίνεται πάνω σε τραπέζι γεμάτο πιάτα (για να μην μπορεί να κάνει βηματισμούς, αλλά μόνο να σείει το στήθος, τη μέση και τους γλουτούς...) ενώ η παρέα συνοδεύει με ρυθμικά παλαμάκια. Όταν η ρυθμική αγωγή του χορού είναι σε 4/4, το συνοδευτικό ρυθμικό σχήμα εμφανίζεται συνήθως ως: 1/8-2/16+2/8+2/8+1/4. Το σίγουρο πάντως είναι ότι και οι νέες Ελληνίδες συνεχίζουν επάξια την πανάρχαια παράδοση...

EΛΛΗΝΑΣ..1500 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΝ ΑΥΤΗ Η ΛΕΞΗ ΜΕ ΠΟΙΝΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η μεγαλύτερη καταστροφή του ελληνισμού –χωρίς αμφιβολία– έγινε κατά τη διάρκεια του 4ου μ.Χ. αιώνα. Από τότε και για τα επόμενα 1500 χρόνια ακόμη και το όνομα Έλληνας απαγορεύτηκε τελείως να χρησιμοποιείται. Στη διάρκεια αυτών των 1500 ετών ψάξτε να βρείτε το όνομα Έλληνας σε ό,τι έμεινε γραπτό στην ελληνική γλώσσα. Δεν υπάρχει. Έγινε καταπιεστικά Ρωμαίος ή Ρωμιός και η Ελλάδα και οι Έλληνες ξεχάστηκαν για πάντα.
Το όνομα Έλληνας
 ήταν απαγορευμένο επί ποινή ΘΑΝΑΤΟΥ.
Συκοφαντήθηκε ανελέητα και κακόβουλα και έγινε συνώνυμο του ειδωλολάτρη, μία λέξη ειδικά κατασκευασμένη για τους έλληνες μόνο με «πνευματική» μανία.
Κατά το υπόλοιπο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα χρόνια του Βυζαντίου και κατά την τουρκοκρατία, ο ραγιάς Ρωμιός είχε ξεχάσει τελείως την Ελλάδα, την ελληνικότητά του και το ίδιο το όνομά του. Τον έκαναν να απεχθάνεται τον έλληνα και για αυτό έγινε ρωμιός και μάλιστα να είναι υπερήφανος για αυτό. Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν πέταξε το όνομά του για να πάρει το όνομα του κατακτητή. Θλιβερό κατάντημά μας. Έμεινε, όμως, η ελληνική γλώσσα η οποία εξυπηρέτησε το εκάστοτε κατεστημένο, αλλά και αυτή αλλοιώθηκε βάναυσα να το υπηρετεί. Χιλιάδες λέξεις της πήραν άλλη σημασία που ήθελαν οι κατακτητές οι οποίοι ήξεραν ότι ένα λαό τον κατακτάς όταν όντως του αλλάζεις τη γλώσσα του.

Η 25η Μαρτίου 1821 έφτασε σαν ένας εφιάλτης και τον ξύπνησε, γιατί στο βαθύ υποσυνείδητο όλοι οι σκλάβοι Ρωμιοί ήξεραν ότι ήταν «Έλληνοι». Ευτυχώς τους είχε μείνει και αυτό μέσα στη ρωμαίικη παράδοση. Τα δημοτικά μας τραγούδια και πάλι ευτυχώς κράτησαν κάτι από αυτή την καταστροφική ισοπέδωση. Αυτή ήταν η ζοφερή κατάσταση των Ελλήνων όταν ανέτειλε το 1821.

Κατά την Αναγέννηση οι Ευρωπαίοι μάς «άνοιξαν» λίγο τα μάτια, αλλά η λάμψη της, δυστυχώς, δεν μπορούσε να φτάσει σε κάθε ελληνική γωνιά της Μεσογείου. Εξάλλου ακολούθησαν και τα 400 χρόνια της μαύρης Τουρκοκρατίας. Μέχρι και το 1821 –και πολύ μετά από αυτό– η πραγματικότητα ήταν ότι όλος ο Ελληνισμός έμεινε πρώτα από όλα ανιστόρητος και συνεπώς ανελλήνιστος. Η ρωμιοσύνη τον κρατούσε απολίτιστο και κάτω από την εξουσία των δογμάτων και τον τυραννούσε πολιτικά, αλλά περισσότερο πνευματικά. Ακόμη και μετά το 1821 η Ευρώπη φιλελληνικά προσπάθησε να μάς βοηθήσει, αλλά το ρωμαίικο έμεινε πάντοτε εναντίον της Ελλάδας και κάθε τι ελληνικό. Ακόμη και σήμερα ονομάζουμε τους προγόνους μας, τους φωτοδότες της ανθρωπότητας φευ, τους ιδεολάτρες που έσπειραν το σημερινό μας πολιτισμό, χλευαστικά τους υποβιβάζουμε και τους αποκαλούμε αηδιαστικά ειδωλολάτρες!

Η ελληνικότητά μας ακόμη και σήμερα διαστρεβλώνεται, τις περισσότερες φορές αποκρύπτεται και αλλοιώνεται τόσο άδικα ώστε να την απωθούμε. Ο σημερινός έλληνας αγνοεί τελείως το παρελθόν του και τον εαυτό του. Με τη ρωμιοσύνη γίναμε ένας λαός σχιζοφρενής. Τι μέλλον μπορεί να έχει ένας λαός ο οποίος δεν γνωρίζει την ένδοξη ιστορία και το λαμπρό παρελθόν του το οποίο θα πρέπει να τον οδηγεί στο μέλλον για σημαντικότερα κατορθώματα;

Οι Ευρωπαίοι ακόμη και σήμερα περιμένουν σπίθες αναλαμπής από τον ελληνισμό που δεν έρχονται. Ως ρωμιοί τι έχουμε δώσει στον κόσμο; Η Ευρώπη κατά την Αναγέννηση αναγεννήθηκε μέσα στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Εμείς είμαστε αιώνες πίσω και ζούμε μέσα σε ένα δογματισμό και κρατικισμό που δεν είναι ελληνικά και αυτό ακριβώς μας απομονώνει από την Ευρώπη, αλλά περισσότερο εκμηδενίζει τις δημιουργικές δυνάμεις του Ελληνισμού. Με μία τόσο μακραίωνη ταπείνωση, ο σημερινός Έλληνας δεν γνωρίζει το χθες και είναι ανίκανος να προβλέψει και να βαδίσει στο ελληνικό του μέλλον. Αυτό μας έχει φέρει σε μία κατάσταση βαρβαρότητας που τη ζει σήμερα ο Έλληνας μέσα στη χρεοκοπία του.

Το πιο σημαντικό πράγμα που μας έφερε τα ο 1821 –εκτός από την ελευθερία από τον τουρκικό ζυγό– είναι που ξαναέφερε στην επιφάνεια και ζωντάνεψε τα ονόματα Ελλάς και Έλληνες. Να, λοιπόν γιατί η γενναία Ελληνική Επανάσταση αφορίστηκε τόσο πανηγυρικά! Η ρωμιοσύνη μάς ήθελε ανιστόρητους, βάρβαρους και σκλάβους. Ποιος το αμφιβάλει αυτό;

Εάν έχετε διαβάσει δύο-τρία βιβλία Ιστορίας, βάλτε το χέρι στην καρδιά σας και πέστε ότι όλα τα ανωτέρω είναι ψέματα. Η καρδιά που χτυπάει ελληνικά και βλέπει ελεύθερα και με πόνο την κατάντιά μας, θα ομολογήσει την αλήθεια που φαίνεται με γυμνό μάτι. Ας κοιτάξουμε λίγο γύρω μας.

Είχε απόλυτο δίκιο ο ποιητής μας Κωστής Παλαμάς που διακήρυξε:

Αυτό το λόγο θα σας πω
δεν έχω άλλο κανένα,
Μεθύστε με το αθάνατο
κρασί του Εικοσιένα.

Μόνο τότε θα ψάλλουμε με πολλή υπερηφάνεια τα αθάνατα λόγια του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού.

Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
Των ελλήνων τα ιερά
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη
Χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά!

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Ας σκεφτούμε ΟΜΩΣ τι μας λένε και τι μας συμβουλεύουν τα λόγια αυτά!

Μήπως έχει τύχει και σε εσάς η υπνική παράλυση;

Η εμπειρία της υπνικής παράλυσης (ή μόρα) συμβαίνει όταν ο εγκέφαλος ξυπνάει εν μέρει, αλλά το σώμα εξακολουθεί να κοιμάται, με αποτέλεσμα το άτομο που τη βιώνει να καταλαβαίνει τι του συμβαίνει αλλά να μην μπορεί να κινηθεί.

Συχνά συνυπάρχουν οπτικές ψευδαισθήσεις, όπως σκιές, φως, μορφές ανθρώπων ή ζώων στο δωμάτιο και ακουστικές ψευδαισθήσεις, όπως φωνές και βήματα. Επίσης μπορεί να υπάρχει μία αίσθηση πίεσης στο στήθος και δυσκολίας στην αναπνοή.

Είναι φυσιολογικό οι μύες σας να χαλαρώνουν και να είναι παράλυτοι κάποιες φορές κατά τη διάρκεια του ύπνου σας. Η υπνική παράλυση συμβαίνει όταν ο μηχανισμός που προκαλεί τη χαλάρωση των μυών σας ενώ κοιμάστε παραμένει για λίγο ενεργός και αφότου έχετε ξυπνήσει.

Για να καταλάβετε καλύτερα τι την προκαλεί είναι χρήσιμο να γνωρίζετε τι συμβαίνει όταν κοιμάστε.

Ο ύπνος πραγματοποιείται σε κύκλους και κάθε κύκλος χωρίζεται σε δύο φάσεις. Τον ύπνο REM (Rapid Eye Movement) ή αλλιώς ταχεία κίνηση των ματιών (REM) και τον μη-REM ύπνο. Ο εγκέφαλος είναι πολύ δραστήριος στον ύπνο REM και τα περισσότερα όνειρα λαμβάνουν χώρα σε αυτό το στάδιο. Κατά τη διάρκεια του ύπνου REM το σώμα παραλύει, εκτός από την κίνηση των οφθαλμών και του διαφράγματος (ο κύριος μυς που χρησιμοποιείται στην αναπνοή).

Το σώμα πιθανά παραλύει για να εμποδίσει να γίνουν οι ενέργειες και κινήσεις που βλέπουμε εκείνη τη στιγμή στο όνειρό μας, οι οποίες μπορεί να ήταν και αυτοκαταστροφικές.

Η υπνική παράλυση συμβαίνει όταν η φυσιολογική μυϊκή παράλυση του ύπνου REM συνεχίζεται προσωρινά, αφού έχετε ξυπνήσει.

Η υπνική παράλυση δεν είναι επικίνδυνη, αλλά μπορεί μερικές φορές να είναι ένα σύμπτωμα της ναρκοληψίας. Αυτή είναι μια σχετικά σπάνια διαταραχή του ύπνου που προκαλεί υπερβολική και ξαφνική υπνηλία κατά τη διάρκεια της ημέρας, ακόμα και μετά από αρκετό ύπνο.

Ο κίνδυνος για υπνική παράλυση αυξάνεται εξαιτίας των εξής παραγόντων:

Οι περισσότεροι άνθρωποι δε χρειάζονται καμία θεραπεία για την υπνική παράλυση, αλλά αλλαγές κυρίως στον τρόπο ζωής. Φροντίστε να κοιμάστε αρκετά 6-8 ώρες κάθε βράδυ και μην έχετε ακανόνιστες ώρες που πέφτετε για ύπνο.

Δοκιμάστε νέες θέσεις ύπνου, ιδίως αν κοιμάστε ανάσκελα. Αντιμετωπίστε το στρες και τυχόν άλλα προβλήματα της ψυχικής υγείας καθώς και τη ναρκοληψία.

Ουτοπία. Ο πιο μεγάλος φόβος. Ε και;

Να γράψεις.- Να μιλήσεις.- Να εκφραστείς.

Για ποιο θέμα; Για ποιο πρόβλημα; Και να πεις τι; Έχει μείνει κάτι που δεν έχει ειπωθεί;

 

Έχουν ειπωθεί όλα. Έχει αναλυθεί κάθε προβληματισμός, κάθε ιδέα, με πολλούς τρόπους, με όλους τους τρόπους, με όλα τα συναισθήματα, με διάφορα μέσα. Αισιόδοξα, απαισιόδοξα, χαρούμενα, λυπημένα, αγανακτισμένα, μετριοπαθή, δυναμικά, σοβαρά και χιουμοριστικά...Με το γραπτό λόγο, με τη ζωγραφική, τη μουσική και με κάθε τρόπο έκφρασης.

Ε και;...

 

Έρχονται συχνά στιγμές σαν αυτές, που νιώθεις να στέρεψες. Νιώθεις πως χρόνια τώρα τα λόγια και τα έργα, κάνουν μια βόλτα ψηλά, φωνάζουν από κει πάνω, ακούγονται παντού και μετά προσγειώνονται απότομα και γκρεμοτσακίζονται. Χρόνια, αιώνες, τα ίδια νοήματα από διαφορετικούς ανθρώπους, με άλλες λέξεις, άλλα έργα. Και απελπίζεσαι.

Ε και; τι άλλαξε; Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Ουτοπία;

Και αφού περάσει αυτή η φάση της απογοήτευσης που φέρνει ακινησία, ξυπνάς έξαφνα σαν αγρίμι από χειμερία νάρκη πεινασμένο και αρχίζεις πάλι την προσπάθεια, το κυνήγι...Το κυνήγι της σκέψης. Αυτό που κυνηγάς στην ουσία, είναι σκέψη. Σκέψη ανοιχτή να ακούσει, να καταλάβει, να συμμετέχει. Δεν ξέρεις ακριβώς γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι αγρίμια και κάποιοι είναι πρόβατα και γιατί κάποιοι μεταλλάχτηκαν από αγρίμια σε πρόβατα. Θέλει κουράγιο να μη παραιτηθείς είναι η αλήθεια και πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να ακουστείς τρελός, ουτοπικός.

Ο πιο μεγάλος φόβος. Ε και;

 

Η Ουτοπία, είναι μια πανέμορφη χώρα, γεμάτη περιπέτειες. Ίσως δεν καταφέρεις να βγεις ποτέ, θα κουραστείς, αλλά σίγουρα δεν θα βαρεθείς καθόλου. Και ίσως κάποτε, βρεις ικανούς συνοδοιπόρους και γίνει Ευτοπία. Προτιμάς τη Δυστοπία, όπου ζεις; Από τη στιγμή που η Δυστοπία είναι πλέον υπαρκτή και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει η Ουτοπία που περιμένει εσένα να την κάνεις Ευτοπία;

 

Δυστοπία-μία φανταστική (;) κοινωνία απόλυτης δυστυχίας.

Ουτοπία-μία φανταστική κοινωνία που διαθέτει ένα φαινομενικά τέλειο κοινωνικό, πολιτικό και νομικό σύστημα.

Ευτοπία-μία .επιθυμητή, ιδανική κοινωνία αλλά ως εφικτός και όχι ως αδύνατος στόχος .

Αυτή είναι η σειρά. Ίσως, κάποτε...

“Και ο πιο μεγάλος φόβος μου φοβάται, μη και δεν τον φοβηθώ” (Γ. Αγγελάκας)

Η υπερπροσπάθεια δεν οδηγεί απαραίτητα στην επιτυχία
Μέτρον άριστον, έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Σε όλα. Ακόμα και στο πόσο προσπαθούμε για να πετύχουμε κάποιους στόχους στη ζωή μας. Η υπερβολική πίεση που μπορεί να ασκούμε στον εαυτό μας για να τα καταφέρει δε μας οδηγεί απαραίτητα στην επιτυχία. Αντίθετα, η υπερπροσπάθεια μπορεί κάποιες φορές να μας εξαντλήσει στα μισά του δρόμου και να μας γεμίσει απογοήτευση.
Είναι απαραίτητο λοιπόν, κάθε φορά που βάζεις έναν στόχο, να μετράς σωστά τις δυνάμεις σου και να προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, χωρίς όμως υπερβολές – σωματικές και ψυχικές – και χωρίς να στερείς από τον εαυτό σου όλες τις μικρές καθημερινές χαρές και απολαύσεις.
Όπου βλέπεις ότι δεν τα καταφέρνεις, μην επιμένεις, ξεπερνώντας τα όριά σου. Διότι αυτό που σε μια δεδομένη στιγμή μοιάζει με αποτυχία, μπορεί να σε οδηγήσει σε ψυχική ισορροπία και ευτυχία 

Και καλό σου κουράγιο.

Επιλεκτική πραγματικότητα

Η «πραγματικότητα» κατασκευάζεται συνθετικά από τα πράγματα που παρατηρούμε, μέσα στον εγκέφαλό μας, μέσω της επιλεκτικής προσοχής. Έτσι, βλέπουμε συνεχώς ένα δικό μας κολλάζ της πραγματικότητας, αφού επιλέγουμε να προσέξουμε κάποια πράγματα και όχι κάποια άλλα. Αγνοούμε όλα τα υπόλοιπα, τα οποία –σας διαβεβαιώνω– αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της πραγματικότητας.

Η πραγματικότητα στην οποία ζει ο μέσος άνθρωπος είναι πολύ μικρή, στενή και τελείως αφαιρετική. Είναι σαν να κατοικείς μέσα σε ένα παλάτι με εκατό χιλιάδες δωμάτια κι εσύ περνάς όλη τη μέρα σου στην κουζίνα. Αν έρθει κάποιος να σου πει τι είδε μέσα σε ένα δωμάτιο, εσύ ίσως νομίσεις ότι μιλάει για κάποιο άλλο σπίτι ή ότι το είδε στον ύπνο του.

Διαδρομές δεν κάνουν μόνο τα βήματά μας, αλλά και το βλέμμα μας και ο νους μας. Και οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δεσμευμένοι σε λίγες και πολύ συγκεκριμένες μονότονες διαδρομές.

Κάποτε υπήρχε μια πολύ παράξενη τεράστια πινακίδα, που έγραφε κάτι τελείως παράλογο, κρεμασμένη ψηλά σε ένα κτίριο στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης. Παρ’ όλο που καθημερινά περνούσαν από κάτω της χιλιάδες άνθρωποι, δεν την είδε ποτέ σχεδόν κανείς. Βλέπετε, οι άνθρωποι δεν κοιτούν ποτέ ψηλά. Κοιτούν μόνο εκεί που πατάνε.

Αν αύριο το πρωί πας σε ένα πολυσύχναστο δρόμο και περπατήσεις για τριακόσια μέτρα σε μια τέλεια ευθεία, χωρίς να λοξοδρομήσεις και χωρίς να παραμερίσεις για κανέναν, όλοι θα πέφτουν επάνω σου.

Δεν βλέπουν καν που πηγαίνουν …

Υπάρχουν τροφές που μπορούν να βοηθήσουν στην κατάθλιψη;

 Ο σύγχρονος τρόπος ζωής είναι ο βασικός παράγοντας που είτε δημιουργεί είτε εντείνει την πιο διαδεδομένη στην εποχή μας ψυχική πάθηση, την κατάθλιψη. Στην καθημερινή ζωή με τον όρο κατάθλιψη εννοούμε μια κατάσταση θλίψης και μελαγχολίας. Έρευνες έχουν δείξει ότι υπάρχει σχέση μεταξύ διατροφής και κατάθλιψης. Ας μην ξεχνάμε ότι η δίαιτα ορίζεται ως τρόπος ζωής..

Πόσο συχνά ακούμε τους ανθρώπους γύρω μας ή ακόμα και εμάς τους ίδιους να περιγράφουμε τον εαυτό μας ως λυπημένο, απεγνωσμένο, αποθαρρυμένο, απογοητευμένο; Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε βιώσει περιόδους μελαγχολίας κατά τις οποίες υπερκαταναλώνουμε μεγάλες ποσότητες τροφίμων, κυρίως γλυκών, ή και αλκοόλ σε μια προσπάθεια μας να βελτιώσουμε την ψυχολογία μας. Τι είναι αυτό που μας ωθεί όταν νιώθουμε κατάθλιψη να φάμε συγκεκριμένες τροφές ή αντίθετα κάνει την τροφή απεχθή σε σημείο που να υποσιτιζόμαστε;

Κάπου εδώ γεννάται το ερώτημα: «Μπορεί η κακή διατροφή να οδηγήσει σε κατάθλιψη ή η κατάθλιψη έχει ως αποτέλεσμα να διατρεφόμαστε ανθυγιεινά;»

Την απάντηση μας τη δίνει η σεροτονίνη.

Ο εγκέφαλος είναι ένα όργανο, το οποίο λαμβάνει και στέλνει συνεχώς μηνύματα μέσω νευροδιαβιβαστών. Η σεροτονίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής του εγκεφάλου, είναι η χημική ουσία που ηρεμεί το σώμα μας και για αυτό το λόγο περιέχεται και στα αντικαταθλιπτικά φάρμακα.

Η σεροτονίνη είναι μία από τις πιο βασικές χημικές ουσίες του νευρικού μας συστήματος, που καθορίζουν τη διάθεσή, την ποιότητα του ύπνου, τη συναισθηματική σταθερότητα, την όρεξη, την σεξουαλική διάθεση, τη θερμοκρασία του σώματος και την διάθεση για επικοινωνία που έχει ο καθένας. Όταν η σεροτονίνη στο σώμα βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα αισθανόμαστε ήσυχοι, εξισορροπημένοι, ενώ αντίθετα όταν υφίσταται έλλειψη έχουμε κατάθλιψη και μια τάση για επιθετική συμπεριφορά.

Η τροφή σου είναι το φάρμακό σου..

Πόσες φορές έχουμε νιώσει «πεσμένοι» ψυχολογικά και αναζητάμε να φάμε ένα αγαπημένο μας τρόφιμο για να μας φτιάξει τη διάθεση;

Τα συναισθήματά μας επηρεάζονται ή ακόμα και καθορίζονται σε ορισμένες περιπτώσεις από χημικές ουσίες που βρίσκονται στον οργανισμό μας. Οι χημικές αυτές ουσίες βρίσκονται σε λεπτές ισορροπίες και η παραγωγή τους βασίζεται σε απλούστερες χημικές ενώσεις, τις οποίες λαμβάνουμε από τη διατροφή μας.

Δεν είναι τυχαίο ότι το πεπτικό μας σύστημα μας σύστημα χαρακτηρίζεται ως «δεύτερος εγκέφαλος». Η ψυχική διάθεση επηρεάζεται άμεσα από τον τρόπο διατροφής. Επιλέγοντας τα σωστά γεύματα κατά τη διάρκεια της ημέρας, μπορούμε να ρυθμίσουμε τη διάθεση μας και να υποστηρίξουμε τις επιθυμίες μας.

Η κατανάλωση συγκεκριμένων τροφών αναζωογονεί τον ψυχικό μας κόσμο και μας κάνει περισσότερο ευδιάθετους και ευτυχισμένους, καθώς αρκετές τροφές επηρεάζουν θετικά τους νευροδιαβιβαστές. Η σεροτονίνη συνθέτεται στον εγκέφαλο, κάθε έξι ώρες, μέσω των συστατικών της τροφής. Για να γίνει η σύνθεσή της απαιτείται σωστός συνδυασμός τροφών.
Επιλέγουμε, λοιπόν, να καταναλώνουμε ανά εξάωρο, ξεκινώντας από το πρωινό μας, τους εξής συνδυασμούς τροφών:

• Κάτι φρέσκο: φρούτο ή λαχανικό και
• Κάτι ζωικό: γαλακτοκομικό ή κρέας ή ψάρι ή αυγό και
• Κάτι αμυλώδες: ψωμί ή μακαρόνια ή πατάτα ή ρύζι ή δημητριακά ή μέλι ή ξηρούς καρπούς ή όσπρια

Η μεσογειακή διατροφή είναι αρκετά αποτελεσματική, καθώς η κουζίνα της περιέχει στα πιάτα της συνδυασμό των τροφών που μας εξασφαλίζουν τη μαγεία της σεροτονίνης!

Συνήθως με την κατάθλιψη παρουσιάζεται και έλλειψη βιταμινών, λόγω της συνεχής ύπαρξης στρεσογόνων ορμονών που τις καταστρέφουν και κυρίως λόγω παρατεταμένης διατροφής πλούσια σε απλά σάκχαρα ή και της αυξημένης κατανάλωσης καφεΐνης και αλκοόλ.

Για αυτό το λόγο επιλέγουμε να καταναλώνουμε γεύματα πλούσια σε ω-3 λιπαρά, ελαιόλαδο, σύνθετους υδατάνθρακες, κατά προτίμηση ολικής άλεσης και πρωτεΐνη υψηλής βιολογικής αξίας, κυρίως λιπαρά ψάρια π.χ. σαρδέλες . Πιθανόν να χρειάζεται κάποιο συμπλήρωμα διατροφής, καθώς η βιταμίνη C, οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β, κυρίως Β1, Β3 και Β6, η βιταμίνη D, ο ψευδάργυρος, το φολικό οξύ, ο σίδηρος, το ασβέστιο και το μαγνήσιο είναι σύμμαχοι στην καταπολέμηση της κατάθλιψης.

Καλό είναι να αποφεύγουμε γλυκά, αναψυκτικά, και οτιδήποτε άλλο περιέχει ζάχαρη, διότι μας προσφέρουν μόνο προσωρινή ανακούφιση, ενώ στη συνέχεια επιδεινώνουν σημαντικά το πρόβλημα, καθώς οδηγούν σε απότομες και μεγάλες αυξομειώσεις της γλυκόζης στο αίμα. Τα αναψυκτικά, επιπλέον, εμποδίζουν τη σύνθεση της σεροτονίνης. Προσοχή στα τηγανητά και γενικά στα τρόφιμα με κορεσμένα λιπαρά διότι μεταβάλλουν την αναλογία Ω-3: Ω-6 λιπαρών και μας καθιστούν πιο ευάλωτους στην πρόκληση αισθημάτων κατάθλιψης. Η χρήση αλκοόλ ευθύνεται επίσης για πολλά καταθλιπτικά επεισόδια, οπότε καλύτερα να απέχουμε όσο μπορούμε.

Αξίζει να σημειωθεί η ευεργετική επίδραση της άσκησης στην κατάθλιψη καθώς εκκρίνονται ορμόνες ευφορίας!

Εν κατακλείδι: «Νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ». Διατυπώθηκε πριν πολλούς αιώνες και αποδείχτηκε επιστημονικά στη σημερινή εποχή. Ο άνθρωπος είναι σώμα, νους και ψυχή, δεν διαχωρίζονται μεταξύ τους. Η ψυχική, η σωματική και η πνευματική υγεία βαδίζουν χέρι χέρι. Ας βοηθήσουμε λοιπόν την ψυχή μας και το πνεύμα μας να είναι υγιή τρέφοντας υγιεινά το σώμα μας!

Ο μοναδικός «μπαμπάς» στη γη που… γεννάει τα μωρά του!

Ο ιππόκαμπος ή αλλιώς το γνωστό «αλογάκι της θάλασσας» είναι ένας παράξενος θαλάσσιος οργανισμός. Όχι μόνο γιατί μένει με την ίδια «γυναίκα» όλα τα χρόνια της ζωής του αλλά κυρίως γιατί το αρσενικό… γεννάει τα «μωρά» της οικογένειας!

Μάλιστα καλά διαβάσατε! Ο ιππόκαμπος κυοφορεί (αν μπορούμε να το θέσουμε τοιουτοτρόπως!) τα αβγά και όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή φέρνει στον κόσμο τα μικρά… ιπποκαμπάκια, περιχαρής και υπερήφανος πατέρας!

Πιο συγκεκριμένα, την εποχή της αναπαραγωγής το ζευγάρι των ιππόκαμπων κάθεται το ένα δίπλα στο άλλο, λες και φιλιούνται! Στην πραγματικότητα, όμως, η θηλυκή «ιπποκαμπίνα» μεταφέρει τα αβγά της σε μια «τσέπη» που έχει το αρσενικό κάτω από την ουρά του, όπου μένουν εκεί μέχρι να φτάσει η πολυπόθητη στιγμή της γέννησης.

Ο αρσενικός ιππόκαμπος, λοιπόν, μένει… έγκυος και μετά από 10 έως 60 μέρες «εγκυμοσύνης» (ανάλογα με το είδος) η κοιλιά του έχει φουσκώσει επικίνδυνα! Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι η ώρα του… τοκετού έφτασε.

Τότε το αρσενικό πιάνεται από ένα φύκι και, κάνοντας εξωθητικές κινήσεις, τα πρώτα ιπποκαμπάκια αρχίζουν να βγαίνουν από την κοιλιά του! Η διαδικασία μπορεί να κρατήσει από δύο έως τρεις μέρες, μέχρι να βγουν όλα τα μωρά (πάνω από 1.500!), ενώ το θηλυκό παρακολουθεί διακριτικά τη «γέννα».

Από τα παράξενα της φυσης που αποδεικνύουν, όμως, ότι… «μάνα δεν είναι μόνο μία!». Άλλωστε, όπως θα δείτε και στο ακόλουθο βίντεο ο… πατέρας ιππόκαμπος τα καταφέρνει μια χαρά!

 

Άνθρωποι που ξεγέλασαν το θάνατο!

Η πρώτη σκέψη όταν δει κάποιος το ακόλουθο βίντεο είναι ότι πρόκειται για τρομακτικές συμπτώσεις ανθρώπων που βρέθηκαν αγκαλιά με τον θάνατο και τελευταία στιγμή εκείνος τους γύρισε την πλάτη. Ή η θεά τύχη απλώς είχε κέφια τη μέρα εκείνη και κάπου εκεί πριν από το μοιραίο έσωσε τον καθέναν ξεχωριστά από βέβαιο θάνατο. Κι αν νομίζετε ότι υπερβάλλουμε δεν έχετε παρά να δείτε μια απίστευτη συλλογη από περιστατικά που παραλίγο να γίνουν τραγικά για τους ενδιαφερομένους. Αλλά στην περίπτωση αυτή όλα πήγαν καλά και οι άνθρωποι σώθηκαν σαν από θαύμα. Άγιο είχαν…

 

...Προτιμήσετε τα χημικά φάρμακα!

10 λόγοι για να προτιμήσετε τα χημικά φάρμακα: Αρκετά πια με τις φυσικές λύσεις, τα βότανα, τις εναλλακτικές θεραπείες, την αυτοβελτίωση και όλα αυτά τα κουραστικά πράγματα.  Ας είμαστε ειλικρινείς κι ας παραδεχτούμε την αλήθεια… Τα χημικά φάρμακα μπορούν να μας κάνουν τη ζωή πολύ πιο εύκολη. Παρακάτω σας παρουσιάζουμε 10 λόγους που αξίζει να τα προτιμήσετε:

1) Είναι όμορφα: Έχουν χρώματα που θυμίζουν καραμέλες, το σχήμα τους δεν μας προβληματίζει. Έχουν πάντα το κατάλληλο μέγεθος για να καταναλώνονται σε μπουκίτσες. Επιπλέον μπορούμε να τα τρώμε σε χούφτες όπως τα smarties. Απίστευτα βολικό δεν είναι; Επίσης, τα παιδικά σιρόπια έχουν και ωραία χρώματα αλλά και ωραία γεύση. Θέλετε κάτι γλυκό; πιείτε λίγο σιρόπι από τη μαμά Buyer.  Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι συνήθως δεν έχουν και καμία μυρωδιά. Τέρμα η βρώμα του βασιλικού, της ρίγανης  και της λεβάντας…

2) Γιατί τους χρωστάμε τη ζωή μας: Είναι σαφές ότι τα χημικά φάρμακα χαρίζουν ζωή και ότι σε αυτά οφείλουμε την ύπαρξή μας. Από την αρχαιότητα ο Ιπποκράτης έδινε ντεπόν, πονστάν, παναντόλ κ.α. στους ασθενείς του ενώ ποτέ δεν παρέλειπε τη προληπτική χορήγηση στατινών για να  διατηρήσει τη γενική υγεία του πληθυσμού. Ο Σωκράτης δε, είναι γνωστό ότι έβαζε αλοιφές βολταρέν για να ανακουφίσει τη μέση του και να συνεχίσει τη διδασκαλία του. Η δε Ινδία και Κίνα, που αποτελούν το μισό παγκόσμιο πληθυσμό, χορηγούν εδώ και χιλιάδες χρόνια πλαβίξ και άλλα αντιπηκτικά στους πολίτες τους, γι αυτό εξάλλου κοντεύουν να μας αφανίσουν σε λίγο.

3) Γατί στηρίζουμε τη βαριά βιομηχανία του καπιταλισμού: Όλες αυτές οι ταλαίπωρες φαρμακοβιομηχανίες συντηρούν τη βαριά Αμερικάνικη και Γερμανική βιομηχανία, τους πυλώνες του  σύγχρονου πολιτισμού μας. Αξίζει λοιπόν  να δείξουμε κι εμείς την ευγνωμοσύνη μας για το έργο τους. Εξάλλου, καταπολεμούν την ανεργία, έχοντας χιλιάδες υπαλλήλους και συντηρούν άλλους τόσους χιλιάδες με τις μίζες τους. Συνεισφέρουν στη φορολογία των κρατών και άρα έμμεσα επωφελούμαστε  κι εμείς. Τις στηρίζουμε λοιπόν για να μας στηρίξουν…

4) Είναι εύκολα να τα βρεις: Δεν χρειάζεται να τρέχετε σε βουνά ή στα δάση και να σας τσιμπάνε εκείνα τα απαίσια έντομα. Άσε που πολλοί πέφτουν και στις χαράδρες. Ενώ το φάρμακο… είναι εύκολο! Σε κάθε τετράγωνο μπορείτε να βρείτε τουλάχιστον 5 φαρμακεία, έχουν γίνει περισσότερα κι από τις εκκλησίες.  Επίσης, τα περισσότερα δεν χρειάζονται καν συνταγή γιατρού. Σκέφτεστε ποιο είναι το πρόβλημά σας, βλέπετε μια πληθώρα φαρμάκων που ταιριάζουν στο σύμπτωμα και τραβάτε  στην τύχη. Είναι πολύ ωραίο, σαν να παίζετε καζίνο.

5) Έχουν λύσεις για όλα: Ευτυχώς και δόξα τους μεγάλους ευεργέτες φαρμακοβιομήχανους, έχουν σκεφτεί κάθε πρόβλημα που μπορεί να προκύψει. Υπάρχουν φάρμακα για την ερωτική απογοήτευση, για τον ενθουσιασμό, για τη λύπη, για τη χαρά, για το θυμό, για το θρήνο κ.λ.π. Είναι σπουδαίο που δεν χρειάζεται να βιώνουμε πια αυτή την ευτελή ανθρώπινη φύση με όλα αυτά τα συναισθήματα που μας ταράζουν. Επίσης, βοηθούν και σε πολλά άλλα προβλήματα, υπάρχουν φάρμακα γι αυτούς που έχουν αϋπνία, γι αυτούς που κοιμούνται πολύ, γι αυτούς που δεν θέλουν να πάνε στη δουλειά, γι αυτούς που θέλουν να εργαστούν αλλά και γι αυτούς που δεν ξέρουν τι θέλουν.  Το καλύτερο όμως είναι ότι υπάρχουν φάρμακα για όλες τις ανάγκες των παιδιών μας. Τα φάρμακα – νταντάδες είναι ηρεμιστικά για παιδιά. Έτσι πλέον τα ζευγάρια μπορούν να βγαίνουν ήσυχα το Σαββατόβραδο χωρίς να ανησυχούν μην ξυπνήσει το παιδί τους. Υπάρχουν επίσης φάρμακα – δάσκαλοι. Δηλαδή εάν το παιδί μας “δεν τα παίρνει τα γράμματα”, υπάρχουν ειδικά σκευάσματα για μαθησιακές δυσκολίες. Δεν χρειάζεται λοιπόν να πληρώνουμε δασκάλους και καθηγητάδες, ούτε να ασχοληθούμε παραπάνω μαζί του.

6)  Μεγαλώνει το προσδόκιμο ζωής: Είναι γεγονός ότι τα φάρμακα μεγαλώνουν το προσδόκιμο ζωής. Δείτε για παράδειγμα τους υπερήλικες του Δυτικού Κόσμου. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό είναι καθηλωμένοι σε κρεβάτια και αναπαύονται κατάκοιτοι για δέκα, είκοσι ή και τριάντα χρόνια μέχρι να πεθάνουν. Έτσι πράγματι το προσδόκιμο ζωής έχει μεγαλώσει Μα δεν είναι ένα θαύμα; Όσο για τις μελέτες που δείχνουν ότι ναι μεν ο άνθρωπος “ζει” περισσότερο αλλά είναι πιο άρρωστος από ποτέ πριν, μη δίνετε σημασία. Είναι λάσπη εναντίον των κατορθωμάτων της ακμάζουσας φαρμακοβιομηχανίας.

7)  Πάνω απ’ όλα η ειλικρίνεια: Δεν γνωρίζουμε τι είναι όλα αυτά που λένε ότι τάχα μου οι φαρμακοβιομηχανίες αποκρύπτουν τις σοβαρές παρενέργειες των φαρμάκων. Εάν πάρετε ένα απλό κολλύριο για την επιπεφυκίτιδα, αφού φορέσετε μεγεθυντικό φακό για να διαβάσετε τα γράμματα, θα διαβάσετε όλες τις πιθανές παρενέργειες. Από το ότι μπορεί να καταστραφεί ο εγκέφαλος, το συκώτι, τα νεφρά μέχρι και να πάθετε κατάθλιψη (!). Για ποια ανειλικρίνεια λοιπόν μιλάμε; Τα βότανα έχουν οδηγίες με παρενέργειες στις ρίζες τους; ΌΧΙ! Τα φάρμακά όμως έχουν. Και εμείς εκτιμούμε πολύ τους ειλικρινείς ανθρώπους και πρακτικές.

8) Οι φαρμακοβιομηχανίες είναι οι πιο νομοταγείς εταιρείες που έχουν υπάρξει ποτέ: Αν μη τι άλλο είναι νομοταγείς εταιρείες και πληρώνουν όλα τα πρόστιμά τους. Για παράδειγμα από το 2000 μέχρι το 2010 καταδικάστηκαν όλες οι μεγάλες εταιρείες (από κάποια σκευωρία προφανώς) τάχα μου ότι είχαν αποκρύψει τις παρενέργειες διαφόρων φαρμάκων οδηγώντας στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Τους επιβλήθηκαν πρόστιμα δισεκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία έσπευσαν να πληρώσουν στο ακέραιο. Ούτε εφέσεις, ούτε ενστάσεις … τίποτα! Ποιο άλλο είδος εταιρειών θα είχε τέτοια συμπεριφορά;

9) Εξελίσσουν την επιστήμη: Είναι γνωστό ότι οι φαρμακοβιομηχανίες προκειμένου να μας προσφέρουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής, διεξάγουν διαρκώς πειράματα. Πειράματα σε ζώα, πειράματα σε παιδιά στην Αφρική, στους Ινδιάνους, πειράματα σε όλους μας. Είναι καταπληκτικό !!! Είμαστε όλοι πειραματόζωα! Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, συμβάλλουν στην εξέλιξη της επιστήμης και στην εξέλιξη του ανθρώπου και του ζώου.

10) Μας προστατεύουν: Είναι πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι μας προστατεύουν από αυτά τα σατανικά βότανα που απειλούν να φυτρώσουν στη πόρτα μας ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ήδη στις Η.Π.Α η συλλογή βοτάνων έχει απαγορευθεί, ενώ πρόσφατα επιχειρείται να  επιβληθεί το ίδιο και στην Ελλάδα. Τέλος στη συλλογή της ρίγανης, του δεντρολίβανου, του γαϊδουράγκαθου και όλων αυτών των επικίνδυνων τεράτων που φύονται και μαίνονται στη φύση. Με λίγη ακτινοβολία, με λίγους αεροψεκασμούς ακόμα … και σωθήκαμε!

Επίγνωση

«Τον άνθρωπο που πετυχαίνει να νιώθει άνεση μέσα στη φυλακή του τον ονομάζουμε «επιτυχημένο»

Έτσι βλέπεις τους ανθρώπους να είναι φυλακισμένοι από αναρίθμητους τοίχους: από θρησκευτικούς τοίχους, από τοίχους κοινωνικών, πολιτικών και εθνικών περιορισμών, από τοίχους που έχουν δημιουργηθεί από τις δικές τους φιλοδοξίες, ιδέες, φόβους, ελπίδες, ασφάλειες, προκαταλήψεις, μίση και αγάπες. Μέσα σ’ αυτούς τους φράχτες και τις φυλακές παγιδεύονται, περιορισμένοι από τους πολύχρωμους χάρτες των εθνικών τους συνόρων, από τον ρατσιστικό ανταγωνισμό, την ταξική πάλη και τις διακρίσεις των διάφορων ομάδων που ανήκουν. Μέσα από αυτά τα τείχη και μέσα από αυτούς τους περιορισμούς προσπαθούν οι άνθρωποι να εκφράσουν αυτά που αισθάνονται και αυτά που σκέφτονται. Και τον άνθρωπο που πετυχαίνει να νιώθει άνεση μέσα στη φυλακή του τον ονομάζουμε «επιτυχημένο».

Jiddu Krishnamurti «The Collected Works»

 ***

«Ο χώρος που κατέχετε είναι χώρος που η σκέψη έχει χτίσει γύρω σας κι αυτός ο χώρος είναι δυστυχία και σύγχυση»

Ακόμα και τόσο νωρίς το πρωί ο ήλιος ήταν ζεστός και έκαιγε. Δε φυσούσε καθόλου και δεν κουνιόταν φύλλο. Στον αρχαίο ναό ήταν δροσερά κι ευχάριστα- τα γυμνά πόδια ένιωθαν τις γερές πέτρινες πλάκες, τα σχήματά τους, την τραχιά τους επιφάνεια. Εδώ και χίλια χρόνια θα πρέπει να έχουν περπατήσει πάνω τους πολλές χιλιάδες άνθρωποι. Μετά από τον εκτυφλωτικό ήλιο ο ναός ήταν σκοτεινός και στους διαδρόμους υπήρχαν λίγοι άνθρωποι εκείνο το πρωί, ενώ στο στενό πέρασμα ήταν ακόμα πιο σκοτεινά.

Αυτό το πέρασμα έβγαζε σε ένα φαρδύ διάδρομο που οδηγούσε στο εσωτερικό ιερό. Υπήρχε μια δυνατή μυρωδιά από λουλούδια και από το λιβάνι πολλών αιώνων, ενώ έψαλλαν εκατό βραχμάνοι, φρεσκολουσμένοι, φορώντας μόνο ένα φρεσκοπλυμένο λευκό πανί γύρω από τη μέση τους. Τα σανσκριτικά είναι δυνατή γλώσσα που αντηχεί βαθιά. Οι αρχαίοι τοίχοι πάλλονταν, σχεδόν έτρεμαν από τον ήχο των εκατό φωνών. Η μεγαλοπρέπεια του ήχου ήταν απίστευτη και η ιερότητα της στιγμής ήταν πέρα από κάθε περιγραφή.

Δεν ήταν οι λέξεις που ξύπνησαν αυτή την απεραντοσύνη, αλλά το βάθος του ήχου των χιλιάδων χρόνων, που κρατιόταν μέσα σ’ αυτούς τους τοίχους και στον απέραντο χώρο πέρα απ’ αυτούς. Δεν ήταν η σημασία των λέξεων ούτε η καθαρότητα που προφέρονταν ούτε η σκοτεινή ομορφιά του ναού που γκρέμιζε τους τοίχους και τους περιορισμούς του ανθρώπινου νου, αλλά η ποιότητα του ήχου. Το τραγούδι ενός πουλιού, η μακρινή φλογέρα, το αεράκι μέσα στα φύλλα, όλα αυτά γκρεμίζουν τα τείχη που οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει για τους εαυτούς τους.

Στους μεγάλους καθεδρικούς ναούς και τα όμορφα τζαμιά, στους ύμνους και τις ψαλμωδίες των ιερών βιβλίων τους υπάρχει ο ήχος που ανοίγει την καρδιά στα δάκρυα και στην ομορφιά. Δίχως χώρο δεν υπάρχει ομορφιά• δίχως χώρο έχεις μόνο τοίχους και διαστάσεις• δίχως χώρο δεν υπάρχει βάθος• δίχως χώρο υπάρχει μόνο φτώχεια, εσωτερική και εξωτερική. Έχετε τόσο λίγο χώρο στο νου σας• είναι τόσο παραγεμισμένος με λέξεις, αναμνήσεις, γνώσεις, εμπειρίες και προβλήματα. Έχει μείνει ελάχιστος χώρος, μόνο για την ακατάπαυστη φλυαρία της σκέψης. Κι έτσι, τα μουσεία σας είναι γεμάτα όπως και τα ράφια σας είναι γεμάτα από βιβλία. Κι ύστερα γεμίζετε τους χώρους διασκέδασης, θρησκευτικής ή άλλου είδους. Ή χτίζετε έναν τοίχο γύρω από τον εαυτό σας, ένα στενό χώρο αταξίας και πόνου. Δίχως χώρο, εσωτερικό ή εξωτερικό, γίνεστε βίαιοι και άσχημοι.

Το καθετί χρειάζεται χώρο για να ζήσει, να παίξει και να υμνήσει. Εκείνο που είναι ιερό δεν μπορεί να αγαπήσει δίχως χώρο. Δεν έχετε χώρο όταν συσσωρεύετε, όταν υπάρχει θλίψη, όταν γίνεστε το κέντρο του σύμπαντος. Ο χώρος που κατέχετε είναι χώρος που η σκέψη έχει χτίσει γύρω σας κι αυτός ο χώρος είναι δυστυχία και σύγχυση. Ο χώρος που μπορεί να μετρήσει η σκέψη είναι το ξεχώρισμα ανάμεσα σε σένα και σε μένα, εμάς κι αυτούς. Αυτός ο χωρισμός είναι ατέλειωτος πόνος.

Υπάρχει εκείνο το μοναχικό δέντρο σ’ ένα πλατύ, πράσινο, ανοιχτό λιβάδι.

Jiddu Krishnamurti «Ημερολόγιο»

***

«Η ασφάλεια, που η σκέψη έχει δημιουργήσει, δεν είναι καθόλου ασφάλεια. Αυτό είναι μια απόλυτη αλήθεια»

Ο Κ, στη συγκέντρωση του Σάανεν το καλοκαίρι του 1975, αφιέρωσε μια από τις ομιλίες του σε αυτό που ονόμαζε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα: μπορεί να υπάρξει απόλυτη ελευθερία από τον ψυχολογικό φόβο; «Αν πρόκειται κανείς να απελευθερωθεί από το φόβο» επεσήμανε, «πρέπει να απελευθερωθεί από το χρόνο. Αν δεν υπήρχε χρόνος, κανείς δε θα είχε φόβο. Αναρωτιέμαι αν το βλέπετε αυτό. Αν δεν υπήρχε αύριο, αν υπήρχε μόνο το τώρα, ο φόβος, σαν κίνηση της σκέψης, θα έπαιρνε τέλος.» Ο φόβος γεννιέται από την επιθυμία της ασφάλειας. «Αν υπάρχει απόλυτη ψυχολογική ασφάλεια, δεν υπάρχει φόβος», δεν μπορεί όμως ποτέ να υπάρξει ψυχολογική ασφάλεια «αν κανείς πάντοτε κάτι θέλει, επιθυμεί, αναζητά, προσπαθεί να γίνει».

Και συνέχισε:

«… η σκέψη προσπαθεί πάντοτε να βρει ένα μέρος όπου θα μπορεί να εγκατασταθεί, να εγκατασταθεί με την έννοια του να κρατηθεί. Αυτό που δημιουργεί η σκέψη -που είναι κατακερματισμένη- είναι πλήρης ανασφάλεια. Επομένως υπάρχει πλήρης ασφάλεια, όταν κανείς δεν είναι τίποτα – που σημαίνει να μην είναι κάτι που η σκέψη έχει δημιουργήσει. Το να είναι κανείς απολύτως τίποτα σημαίνει μια πλήρη αντίφαση με όλα όσα έχετε μάθει… Ξέρετε τι σημαίνει να είστε τίποτα; Καμιά φιλοδοξία -πράγμα που δε σημαίνει πως θα φυτοζωείτε- καμιά επιθετικότητα, καμιά αντίσταση, κανένας φραγμός που χτίζεται από το πλήγωμα… Η ασφάλεια, που η σκέψη έχει δημιουργήσει, δεν είναι καθόλου ασφάλεια. Αυτό είναι μια απόλυτη αλήθεια.»

Μαίρης Λάτιενς «Η ζωή και ο θάνατος του Κρισναμούρτι»

***

«Η επανάσταση μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας μοιάζει με την ανταρσία των φυλακισμένων που θέλουν καλύτερο φαγητό»

Ερώτηση (Δάσκαλος): Λέτε πως πρέπει να επαναστατούμε εναντίον της κοινωνίας και την ίδια στιγμή πως δεν πρέπει να είμαστε φιλόδοξοι. Δεν είναι φιλοδοξία η επιθυμία μας να βελτιώσουμε την κοινωνία;

Κρισναμούρτι:  Έχω εξηγήσει πολύ προσεκτικά τι εννοώ λέγοντας επανάσταση, αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω ακόμη πιο ξεκάθαρο. Το να επαναστατεί κανείς μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας, με σκοπό να την κάνει λίγο καλύτερη, να φέρει κάποιες μεταρρυθμίσεις, είναι σαν την επανάσταση που κάνουν οι φυλακισμένοι για να καλυτερέψουν τη ζωή τους μέσα στη φυλακή τους• και μια τέτοια επανάσταση δεν είναι επανάσταση, είναι απλώς ανταρσία. Βλέπετε τη διαφορά; Η επανάσταση μέσα στο πλαίσιο  της κοινωνίας μοιάζει με την ανταρσία των φυλακισμένων που θέλουν καλύτερο φαγητό, καλύτερη μεταχείριση. Αντιθέτως, η επανάσταση η οποία γεννιέται από την κατανόηση ξεκόβει το άτομο από την κοινωνία, κι αυτή είναι δημιουργική επανάσταση.

Τώρα, ας πούμε ότι ως άτομο ξεκόβεις από την κοινωνία. Είναι μια πράξη που έχει ως κίνητρο τη φιλοδοξία; Αν είναι, τότε δεν έχεις ξεκόψει καθόλου, βρίσκεσαι ακόμη μέσα στη φυλακή, γιατί η βάση της κοινωνίας είναι η φιλοδοξία, ηκτητικότητα και η απληστία. Αλλά αν τα κατανοήσεις όλα αυτά και επαναστατήσεις μέσα στην καρδιά και στο νου σου, τότε δεν θα είσαι πια φιλόδοξος, δεν θα έχεις ως κίνητρο το φθόνο, την απληστία, την κτητικότητα, και γι’ αυτό δεν θα έχεις σχέση με την κοινωνία που βασίζεται σ’ αυτά. Τότε θα είσαι ένα δημιουργικό άτομο και οι πράξεις σου θα περιέχουν το σπόρο μιας διαφορετικής παιδείας.

Υπάρχει, λοιπόν, τεράστια διαφορά ανάμεσα στα αποτελέσματα της δημιουργικής επανάστασης και στα αποτελέσματα της επανάστασης ή της ανταρσίας μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας. Όσο ενδιαφέρεσαι απλώς να αναμορφώσεις, να διακοσμήσεις τα κάγκελα και τους τοίχους της φυλακής σου, δεν είσαι δημιουργικός. Η αναμόρφωση χρειάζεται πάντα κι άλλη αναμόρφωση, και το μόνο που κάνει είναι να φέρνει περισσότερη δυστυχία, περισσότερη φθορά. Αντιθέτως, ο νους που κατανοεί τη δομή της  κτητικότητας, της απληστίας, της φιλοδοξίας, και ξεκόβει απ’ αυτή, βρίσκεται σε διαρκή επανάσταση. Αυτός ο νους διαρκώς διευρύνεται, είναι δημιουργικός και -όπως η πέτρα που πετάς στα ήρεμα νερά μιας λίμνης- δημιουργεί «κύματα» που θα δημιουργήσουν έναν εντελώς διαφορετικό πολιτισμό.

Jiddu Krishnamurti «Η αίσθηση της ευτυχίας»

***

Τα παιδιά

«Ήταν ένα όμορφο πρωινό, με περαστικά σύννεφα και έναν καθαρό, γαλάζιο ουρανό. Είχε βρέξει και ο αέρας ήταν φρέσκος. Κάθε φύλλο ήταν καινούριο και ο μονότονος χειμώνας είχε περάσει· κάθε φύλλο, κάτω από το λαμπερό φως του ήλιου, ήξερε ότι δεν είχε καμία σχέση με εκείνο που ήταν την άνοιξη του περασμένου χρόνου. Ο ήλιος έλαμπε μέσα από τα καινούρια φύλλα χύνοντας ένα απαλό πράσινο φως στο υγρό μονοπάτι, που οδηγούσε μέσα από το δάσος στον κεντρικό δρόμο, κι από ‘κει συνέχιζε έως τη μεγάλη πόλη.

Υπήρχαν παιδιά που έπαιζαν εκεί γύρω, αλλά ποτέ δεν κοίταζαν την όμορφη, ανοιξιάτικη ημέρα, επειδή δεν είχαν ανάγκη να την κοιτάξουν, γιατί αυτά τα ίδια ήταν η άνοιξη. Το γέλιο τους και το παιχνίδι τους ήταν μέρος των δέντρων, των φύλλων και των λουλουδιών. Το ένιωσες αυτό, δεν το φαντάστηκες. Έμοιαζε σαν τα φύλλα και τα λουλούδια να έπαιρναν μέρος στο γέλιο, στις φωνές και στο μπαλόνι που είχε ξεφύγει και πέρασε πετώντας. Κάθε φυλλαράκι του γρασιδιού, τα κίτρινα αγριόχορτα και τα τρυφερά φύλλα που ήταν πολύ ευαίσθητα, ήταν μέρος των παιδιών και τα παιδιά ήταν μέρος ολόκληρης της γης.

Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση είχε εξαφανιστεί· αλλά ο άντρας που περνούσε εκείνη τη στιγμή, με το αγωνιστικό του αυτοκίνητο κούρσας και η γυναίκα που γύριζε από τα ψώνια, δεν είχαν επίγνωση όλου αυτού του πράγματος. Πιθανόν να μην είχαν καν κοιτάξει ποτέ τους τον ουρανό, τα τρεμουλιαστά φύλλα, τις άσπρες πασχαλιές. Κουβαλούσαν τα προβλήματά τους στις καρδιές τους και η καρδιά τους δεν κοίταζε ποτέ τα παιδιά ή την λαμπερή ανοιξιάτικη ημέρα.

Το λυπηρό ήταν ότι αυτοί γέννησαν εκείνα τα παιδιά και τα παιδιά αυτά θα γίνονταν γρήγορα, «ο άνδρας των αγώνων αυτοκινήτων» και «η γυναίκα που γυρίζει από ψώνια» — και ο κόσμος τους θα ήταν κι εκείνων σκοτεινός. Εκεί βρίσκεται η ατέλειωτη θλίψη. Η αγάπη που ήταν πάνω σ’ εκείνο το φύλλο, θα σκόρπιζε με τον ερχομό του φθινόπωρου»

Από το βιβλίο του Jiddu Krishnamurti  που μεταφράζεται τώρα, «Η μόνη επανάσταση».

***

«Η πιθανότητα να είσαι ελεύθερο άτομο εμφανίζεται μόνο όταν αρχίζεις να κατανοείς τον εαυτό σου και να μαθαίνεις γι’ αυτόν»

«Ο νους είναι εκείνος που δημιουργεί τα προβλήματα• η σκέψη του διαμορφωμένου νου• του νου που είναι επουσιώδης, στενόμυαλος, μισαλλόδοξος• που έχει δημιουργήσει θρησκείες, ιδέες και γνώσεις και που είναι σακατεμένος από τις ίδιες του τις αντιλήψεις, από τη ματαιοδοξία, την απληστία, τις φιλοδοξίες και τις απογοητεύσεις. Ο νους είναι, λοιπόν, εκείνο που πρέπει να κατανοηθεί, και ο νους είναι το «ΕΙΝΑΙ»• ο νους είναι ο εαυτός – όχι κάποιος «ανώτερος εαυτός». Ο νους επινοεί τον «ανώτερο εαυτό» και μετά λέει ότι εκείνος είναι ένα εργαλείο για τον ανώτερο. Μια τέτοια σκέψη είναι παράλογη, ανώριμη. Ο νους είναι εκείνος που δημιουργεί όλες αυτές τις λεωφόρους φυγής και μετά ξεκινάει από εκεί για να υψώσει το ανάστημά του.

Με οποιαδήποτε σκέψη που είναι κατασκευασμένη και διαμορφωμένη από φιλοσοφία, θρησκεία, γκουρού και τέτοια δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα για κανέναν να είναι ελεύθερο άτομο. Η πιθανότητα να είσαι ελεύθερο άτομο εμφανίζεται μόνο όταν αρχίζεις να κατανοείς τον εαυτό σου και να μαθαίνεις γι’ αυτόν, όχι μέσα από βιβλία, επειδή ο εαυτός σου, το «εγώ» σου -αυτό που είσαι εσύ- δεν μπορεί να κατανοηθεί μέσω κάποιου άλλου. Πρέπει να παρατηρείς τον εαυτό σου• να τον παρατηρείς με διαύγεια, με δύναμη και αποφασισμένη αυστηρή κατεύθυνση στη σχέση σου με τα πάντα γύρω σου και μόνο• εκεί πρέπει να παρατηρείς τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι, τον τρόπο που μιλάς• πώς κοιτάς ένα λουλούδι, ένα δέντρο• τον τρόπο που μιλάς σε κάποιον που βρίσκεται σε κατώτερη θέση από σένα και κάποιον σε ανώτερη, την κίνηση των χεριών σου, των ματιών σου… Όλα θα σου δείξουν αν έχεις κάποια επίγνωσή τους, πώς δουλεύει ο νους σου, και ο νους είναι ο εαυτός, το «ΕΙΝΑΙ». Μπορεί ο εαυτός να επινοεί τον «ανώτερο εαυτό», το «υπερεγώ», ή μπορεί να επινοεί την κόλαση και τον παράδεισο, αλλά πάντα είναι ο εαυτός, το «ΕΙΝΑΙ».

Jiddu Krishnamurti  «Η αίσθηση της ευτυχίας»

***

Η ομορφιά συνδέεται με τη γυναίκα

«Σε όλο τον κόσμο, οι αποκαλούμενοι «άγιοι άνθρωποι» έχουν υποστηρίξει ότι το να κοιτάς μια γυναίκα είναι κάτι εντελώς λάθος και λένε ότι δεν μπορείς να έρθεις κοντά στο Θεό αν σε ενδιαφέρει η ερωτική πράξη, οπότε την παραμερίζουν, παρόλο που αυτό τους τρώει τα σωθικά. Απορρίπτοντας τη σεξουαλικότητα, βγάζουν τα μάτια τους και κόβουν τη γλώσσα τους γιατί αρνούνται όλη την ομορφιά της γης. Στεγνώνουν την καρδιά τους και το νου τους, είναι αφυδατωμένα ανθρώπινα πλάσματα κι έχουν διώξει την ομορφιά από τη ζωή τους, επειδή η ομορφιά συνδέεται με τη γυναίκα»

***

Για την επίγνωση

(Η ερώτηση έγινε στην 11η δημόσια ομιλία του Κ στη Βομβάη, στις 21 Μαρτίου 1948.)

Ερώτηση: Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην επίγνωση και στην ενδοσκόπηση; Και ποιος έχει την επίγνωση όταν υπάρχει επίγνωση;

Jiddu Krishnamurti: Ας εξετάσουμε πρώτα τι εννοούμε λέγοντας «ενδοσκόπηση». Με την ενδοσκόπηση εννοούμε το κοίταγμα μέσα μας, την εξέταση του εαυτού μας. Γιατί εξετάζει κανείς τον εαυτό του; Για να τον βελτιώσει, για να τον αλλάξει, για να τον τροποποιήσει. Κάνεις ενδοσκόπηση για να γίνεις κάτι, αλλιώς δεν θα καταπιανόσουν με την ενδοσκόπηση. Δεν θα ερευνούσες τον εαυτό σου αν δεν υπήρχε η επιθυμία να τον τροποποιήσεις, να τον αλλάξεις, να γίνεις κάτι άλλο από εκείνο που είσαι. Αυτός είναι ο προφανής λόγος για ενδοσκόπηση. Είμαι θυμωμένος και κάνω ενδοσκόπηση, εξετάζω τον εαυτό μου για να απαλλαγώ από το θυμό ή για να τον τροποποιήσω.

Όπου γίνεται ενδοσκόπηση -που είναι η επιθυμία να τροποποιήσω ή να προσαρμόσω τις αντιδράσεις, τη συμπεριφορά του εαυτού- υπάρχει πάντα κάποιος σκοπός. Όταν αυτός ο σκοπός δεν επιτυγχάνεται, υπάρχει κακοκεφιά, κατάθλιψη. Οπό-τε η ενδοσκόπηση πάει σταθερά μαζί με την κατάθλιψη. Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει ότι όταν κάνεις ενδοσκόπηση, όταν κοιτάς μέσα σου προκειμένου ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου, έρχεται πάντα ένα κύμα κατάθλιψης. Έρχεται πάντα ένα κύμα κακοκεφιάς που πρέπει να το καταπολεμήσεις- μετά πρέπει να ερευνήσεις τον εαυτό σου ξανά για να κατανικήσεις αυτή την κακοκεφιά και ού- τω καθεξής. Στην ενδοσκόπηση δεν υπάρχει αποδέσμευση, επειδή είναι μία διαδικασία μεταμόρφωσης «εκείνου που είναι» σε κάτι που δεν είναι.

Προφανώς, αυτό ακριβώς είναι εκείνο που συμβαίνει όταν κάνουμε ενδοσκόπηση, όταν ασχολούμαστε μ’ αυτή την ιδιόμορφη πράξη, όπου υπάρχει πάντα μια συσσωρευτική διαδικασία: καθώς το «εγώ» εξετάζει κάτι για να το αλλάξει, υπάρχει πάντα μια διπλή σύγκρουση ανάμεσα σε δύο αντίθετα και επομένως μία διαδικασία απογοήτευσης. Δεν υπάρχει ποτέ αποδέσμευση• και με τη συνειδητοποίηση της απογοήτευσης, έρχεται η κατάθλιψη.

Η επίγνωση είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Επίγνωση είναι παρατήρηση χωρίς επίκριση. Η επίγνωση φέρνει κατανόηση γιατί δεν υπάρχει επίκριση ή ταύτιση, αλλά μόνο σιωπηλή παρακολούθηση. Αν θέλω να κατανοήσω κάτι, πρέπει να το παρατηρήσω και δεν πρέπει να κριτικάρω, δεν πρέπει να καταδικάζω, δεν πρέπει να το επιδιώκω ως κάτι ευχάριστο ή να το αποφεύγω ως δυσάρεστο. Πρέπει να υπάρχει απλώς η σιωπηλή παρατήρηση ενός γεγονότος. Δεν υπάρχει κάτι που θέλεις να πετύχεις, αλλά επίγνωση του καθετί που παρουσιάζεται. Αυτή η παρατήρηση και η κατανόησή της παύουν όταν υπάρχει επίκριση, ταύτιση ή δικαιολόγηση.

Η ενδοσκόπηση είναι αυτοβελτίωση κι επομένως η ενδοσκόπηση είναι εγωκεντρισμός. Η επίγνωση δεν είναι αυτοβελτίωση. Απεναντίας, είναι το τέλος του εαυτού, του «εγώ», με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, τη μνήμη του, τις απαιτήσεις του και τις επιδιώξεις του. Στην ενδοσκόπηση υπάρχει ταύτιση και επίκριση. Στην επίγνωση δεν υπάρχει επίκριση ή ταύτιση, κι επομένως δεν υπάρχει αυτοβελτίωση. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στα δύο.

Ο άνθρωπος που θέλει να καλυτερέψει τον εαυτό του δεν μπορεί ποτέ να έχει επίγνωση, γιατί το να καλυτερέψεις τον εαυτό σου προϋποθέτει επίκριση και επίτευξη κάποιου αποτελέσματος. Ενώ στην επίγνωση υπάρχει παρατήρηση χωρίς επίκριση, χωρίς απόρριψη ή αποδοχή. Αυτή η επίγνωση αρχίζει παρατηρώντας και κατανοώντας τον κόσμο γύρω σου- όταν έρχεσαι σε επαφή με αντικείμενα, με τη φύση. Πρώτα υπάρχει επίγνωση των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, ευαισθησία για τα αντικείμενα, για τη φύση, μετά για τους ανθρώπους, που σημαίνει για τις σχέσεις μας μαζί τους- κι ύστερα υπάρχει επίγνωση των ιδεών. Αυτή η επίγνωση, το να είναι κανείς ευαίσθητος στα πράγματα, στη φύση, στους ανθρώπους, στις ιδέες, δεν αποτελείται από ξεχωριστές διαδικασίες, αλλά είναι μια ενιαία διαδικασία. Είναι μια διαρκής παρατήρηση των πάντων: της κάθε σκέψης, του κάθε αισθήματος και της κάθε πράξης. Καθώς η επίγνωση δεν επικρίνει, δεν υπάρχει και συσσώρευση.

Επικρίνεις μόνο όταν έχεις ένα πρότυπο, που σημαίνει ότι υπάρχει συσσώρευση κι επομένως βελτίωση του «εγώ». Επίγνωση είναι η κατανόηση της δράσης του εαυτού, του «εγώ», στις σχέσεις του με τους ανθρώπους, με τις ιδέες και με τα πράγματα. Αυτή η επίγνωση υπάρχει από τη μια στιγμή στην άλλη κι επομένως δεν μπορεί κανείς να εξασκηθεί σ’ αυτήν. Όταν εξασκείσαι σε κάτι, αυτό γίνεται συνήθεια- και η επίγνωση δεν είναι συνήθεια. Ένας νους που κάνει κάτι από συνήθεια είναι αναίσθητος- ένας νους που ακολουθεί το αυλάκι μιας συγκεκριμένης δράσης είναι νωθρός, άκαμπτος, ενώ η επίγνωση απαιτεί διαρκή ευστροφία, διαρκή εγρήγορση.

Δεν είναι δύσκολο. Είναι στην πραγματικότητα εκείνο που κάνετε όταν ενδιαφέρεστε για κάτι: για το παιδί σας, για τη γυναίκα σας, για τα λουλούδια σας, για τα δέντρα, για τα πουλιά. Παρατηρείτε χωρίς επίκριση, χωρίς ταύτιση.  Οπότε σ’ αυτή την παρατήρηση υπάρχει πλήρης επικοινωνία- ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο είναι σε πλήρη επικοινωνία. Αυτό συμβαίνει πραγματικά όταν ενδιαφέρεσαι για κάτι έντονα, βαθιά.

Έτσι, υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην επίγνωση και στην ενδοσκόπηση, η οποία δυναμώνει το «εγώ» με την αυτοβελτίωσή του. Η ενδοσκόπηση οδηγεί σε απογοήτευση, σε περισσότερη και μεγαλύτερη εσωτερική σύγκρουση, ενώ η επίγνωση είναι μια κίνηση αποδέσμευσης από τη δράση του «εγώ»• σημαίνει επίγνωση των καθημερινών σου κινήσεων, σκέψεων, πράξεων, καθώς και να το έχεις επίγνωση και των άλλων, να παρατηρείς τους άλλους. Αυτό μπορείς να το κάνεις όταν αγαπάς κάποιον, όταν ενδιαφέρεσαι βαθιά για κάτι. Όταν θέλω να γνωρίσω τον εαυτό μου, όλο μου το «είναι», ολόκληρο το περιεχόμενο του «εγώ» μου και όχι απλώς ένα ή δυο επίπεδα, τότε προφανώς δεν μπορεί να υπάρχει επίκριση.

Τότε πρέπει να είμαι ανοιχτός σε κάθε σκέψη, σε κάθε συναίσθημα, σε όλες τις διαθέσεις μου, σε όλες τις καταπιέσεις• και καθώς υπάρχει όλο και περισσότερη διευρυμένη επίγνωση, τόσο υπάρχει και μεγαλύτερη ελευθερία από όλες τις κρυφές κινήσεις της σκέψης, των κινήτρων και των επιδιώξεων. Η επίγνωση είναι ελευθερία• φέρνει ελευθερία- δίνει ελευθερία• ενώ η ενδοσκόπηση καλλιεργεί τη σύγκρουση, το μηχανισμό της απομόνωσης του εαυτού- οπότε υπάρχει πάντα σ’ αυτήν απογοήτευση και φόβος.

Εκείνος που έκανε την ερώτηση θέλει επίσης να ξέρει ποιος είναι αυτός που έχει την επίγνωση. Όταν ζεις μια βαθιά εμπειρία, οποιουδήποτε είδους, τι συμβαίνει; Όταν υπάρχει μια τέτοια εμπειρία, έχεις επίγνωση ότι ζεις αυτή την εμπειρία; Όταν θυμώνεις ξαφνικά, σ’ εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου του θυμού -ή της ζήλιας, ή της χαράς- έχεις επίγνωση ότι είσαι θυμωμένος; Μόνο όταν η εμπειρία τελειώσει υπάρχει εκείνος που βίωσε την εμπειρία κι εκείνο που βιώθηκε. Τότε εκείνος που βίωσε την εμπειρία παρατηρεί εκείνο που βιώθηκε, το αντικείμενο της εμπειρίας.

 Τη στιγμή της εμπειρίας δεν υπάρχει ούτε ο παρατηρητής ούτε το παρατηρούμενο: υπάρχει μόνο η βίωση της εμπειρίας. Οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε τις εμπειρίες. Είμαστε πάντα έξω από την κατάσταση βίωσής τους και γι’ αυτό ρωτάμε ποιος είναι ο παρατηρητής, ποιος είναι εκείνος που έχει επίγνωση. Μια τέτοια ερώτηση είναι σίγουρα λάθος, δεν είναι; Τη στιγμή της εμπειρίας δεν υπάρχει ούτε εκείνος που έχει επίγνωση ούτε το αντικείμενο της επίγνωσης. Δεν υπάρχει ούτε ο παρατηρητής ούτε το παρατηρούμενο, αλλά μόνο μια κατάσταση βίωσης της εμπειρίας.

Οι περισσότεροι από εμάς το βρίσκουμε εξαιρετικά δύσκολο να είμαστε μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, γιατί αυτό απαιτεί εξαιρετική ευστροφία, γρήγορη αντίληψη και μεγάλο βαθμό ευαισθησίας• κι αυτά δεν υπάρχουν όταν κυνηγάμε ένα αποτέλεσμα, όταν θέλουμε να επιτύχουμε, όταν επιδιώκουμε κάποιο σκοπό, όταν είμαστε υπολογιστές – πράγματα που όλα φέρνουν απογοήτευση. Ο άνθρωπος που δεν ζητάει τίποτα, που δεν επιδιώκει κάποιο σκοπό, που δεν αναζητά ένα αποτέλεσμα με όλα όσα συνεπάγεται, ένας τέτοιος άνθρωπος βρίσκεται σε μια κατάσταση διαρκούς εμπειρίας.

Το καθετί τότε βρίσκεται σε κίνηση, έχει νόημα• τίποτα δεν είναι παλιό, ξεραμένο, τίποτα δεν είναι επαναλαμβανόμενο, γιατί «εκείνο που είναι» δεν είναι ποτέ παλιό. Η πρόκληση είναι πάντα καινούργια. Μόνο ο τρόπος ανταπόκρισης στην πρόκληση είναι παλιός. Το παλιό δημιουργεί περισσότερο κατακάθι, που είναι η μνήμη, ο παρατηρητής που χωρίζει τον εαυτό του από το παρατηρούμενο, από την πρόκληση, από την εμπειρία.

Μπορείτε να πειραματιστείτε μ’ αυτό μόνοι σας πολύ απλά και εύκολα. Την επόμενη φορά που θα θυμώσετε ή θα ζηλέψετε ή θα νιώσετε πλεονεξία ή βιαιότητα ή οτιδήποτε άλλο, παρατηρήστε τον εαυτό σας. Σ’ αυτή την κατάσταση δεν υπάρχεις εσύ, απλώς είσαι μέσα στην κατάσταση αυτού που βιώνεις. Την επόμενη στιγμή, το επόμενο δευτερόλεπτο, το χαρακτηρίζεις, το ονομάζεις καιτο αποκαλείς «ζήλια», «θυμό», «πλεονεξία». Έτσι, δημιουργείς αμέσως, στο δευτερόλεπτο, το διαχωρισμό σε παρατηρητή και παρατηρούμενο, σ’ εκείνον που βιώνει την εμπειρία και στην εμπειρία που βιώνεται. Όταν εκείνος που βιώνει την εμπειρία διαχωρίζει τον εαυτό του από αυτήν, προσπαθεί να τροποποιήσει την εμπειρία, να την αλλάξει, θυμάται διάφορα πράγματα γι’ αυτήν από τότε που του έχει ξανασυμβεί κ.λπ.

Κι έτσι διατηρείτο διαχωρισμό ανάμεσα στον εαυτό του και στην εμπειρία που ζει. Αν δεν κατονομάσεις αυτό το συναίσθημα που έχεις τη στιγμή της εμπειρίας -που σημαίνει ότι δεν θες να το αλλάξεις, ότι δεν το δικαιολογείς, δεν το επικρίνεις, αλλά απλώς έχεις μία σιωπηρή επίγνωση του συναισθήματος- τότε θα δεις ότι, καθώς το βιώνεις, δεν υπάρχει ούτε παρατηρητής ούτε παρατηρούμενο, γιατί ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο είναι ένα, κι έτσι υπάρχει μόνο η βίωση της εμπειρίας.

Συνεπώς η ενδοσκόπηση και η επίγνωση είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η ενδοσκόπηση οδηγεί σε απογοήτευση, σε μεγαλύτερη σύγκρουση, γιατί προϋποθέτει την επιθυμία της αλλαγής – και η αλλαγή είναι απλώς μια τροποποιημένη συνέχεια του ίδιου πράγματος. Η επίγνωση είναι μια κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει επίκριση, ούτε δικαιολόγηση ούτε ταύτιση – κι επομένως υπάρχει κατανόηση. Σ’ αυτή την κατάσταση της ουδέτερης, άγρυπνης επίγνωσης δεν υπάρχει ούτε εκείνος που βιώνει την εμπειρία ούτε η εμπειρία που βιώνεται.

Η ενδοσκόπηση, που είναι μια μορφή βελτίωσης, επέκτασης του «εγώ», δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει στην αλήθεια, γιατί είναι πάντα μια κίνηση απομόνωσης του «εγώ». Ενώ η επίγνωση είναι μια κατάσταση μέσα στην οποία μπορεί να γεννηθεί η αλήθεια, η αλήθεια «εκείνου που είναι», η απλή αλήθεια της καθημερινής μας ζωής. Μόνο όταν κατανοήσουμε την αλήθεια της καθημερινής ζωής μπορούμε να πάμε μακριά. Πρέπει να αρχίσεις από κοντά για να πας μακριά, αλλά οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να βρεθούμε μακριά μ’ ένα πήδημα, να αρχίσουμε από τα μακρινά χωρίς να κατανοήσουμε τα διπλανά. Καθώς κατανοούμε αυτά που είναι κοντά μας, θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα στο κοντινό και στο μακρινό. Δεν υπάρχει απόσταση – η αρχή και το τέλος είναι ένα.

***

Οι σχέσεις είναι ένας καθρέφτης στον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας όπως πραγματικά είμαστε

Μπορείτε να πάτε σε κάποιον ψυχολόγο ή ψυχαναλυτή, αυτό όμως δεν είναι αυτογνωσία. Η αυτογνωσία γεννιέται όταν έχουμε επίγνωση του εαυτού μας μέσα στις σχέσεις, που μας δείχνει αυτό που είμαστε κάθε στιγμή. Οι σχέσεις είναι ένας καθρέφτης στον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας όπως πραγματικά είμαστε. Αλλά οι πιο πολλοί από μας δεν έχουμε την ικανότητα να κοιταζόμαστε έτσι όπως είμαστε στις σχέσεις, επειδή αμέσως αρχίζουμε να κατακρίνουμε ή να δικαιολογούμε αυτό που είμαστε.

Κρίνουμε, αξιολογούμε, συγκρίνουμε, απορρίπτουμε ή αποδεχόμαστε, αλλά ποτέ δεν παρατηρούμε πραγματικά «αυτό που είναι, όπως είναι», και για τους περισσότερους ανθρώπους αυτό μοιάζει να είναι ό,τι πιο δύσκολο έχουν να κάνουν• αυτό και μόνο, όμως, είναι η αρχή της αυτογνωσίας. Αν κανείς έχει τη δυνατότητα να βλέπει τον εαυτό του όπως είναι σ’ αυτό τον εκπληκτικό καθρέφτη των σχέσεων, που δεν παραμορφώνει• αν κανείς μπορεί απλώς να κοιτάζει μέσα σ’ αυτό τον καθρέφτη με πλήρη προσοχή και να βλέπει πραγματικά «αυτό που είναι», να έχει επίγνωσή του χωρίς να επικρίνει, χωρίς να κάνει κριτική, χωρίς να αξιολογεί-και αυτό το κάνεις όταν ενδιαφέρεσαι σοβαρά να το κάνεις- τότε θ’ ανακαλύψεις ότι ο νους είναι ικανός να απελευθερωθεί από κάθε διαμόρφωση.

Jiddu Krishnamurti, «Εγώ χωρίς ΕΓΩ»

Το μοναδικό χρυσό νόμισμα με πορτραίτο του Μέγα Αλέξανδρου;

Το μοναδικό σωζόμενο χρυσό νόμισμα με το πορτραίτο του Αλεξάνδρου, που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια της ζωής του μεγάλου στρατηλάτη, πιστεύει ακράδαντα ότι ανακάλυψε μέσα από περιπετειώδεις διαδρομές ο δρ. Όσμουντ Μποπεράτσι (Osmund Bopearachchi), καθηγητής των Πανεπιστημίων Σορβόννης και Μπέρκλεϊ, διευθυντής του Τμήματος Αρχαιολογίας «Ελληνισμός και...
Πολιτισμοί της Ανατολής» του Γαλλικού Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (CNRS-ENS).

Και δεν είναι το μόνο, που έχει να καταθέσει. Η παρουσία του σε ταραχώδεις περιοχές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν τον συνδέει με την ανακάλυψη νομισμάτων, που φέρουν ονόματα άγνωστων έως πρότινος Ελληνο-ινδών βασιλιάδων, με τον εντοπισμό αρχαίων ελληνικών πόλεων, καθώς και με την εξερεύνηση ενός θησαυρού νομισμάτων 4 τόνων, από τους μεγαλύτερους που έχουν βρεθεί ποτέ.

Ο δρ. Μποπεράτσι ήρθε πρόσφατα στην Ελλάδα για να εγκαινιάσει την έκθεση «Τα ελληνικά βασίλεια της Βακτρίας και της Ινδίας» στο Νομισματικό Μουσείο, που θα διαρκέσει ως τις 16 Ιουνίου 2014.

 O ερευνητής, που σαν σύγχρονος «Ιντιάνα Τζόουνς» ψάχνει στα παζάρια της Κεντρικής και Νότιας Ασίας, αλλά και σε ιδιωτικές συλλογές, ενώ εμπορικοί οίκοι τον καλούν συχνά για να εκτιμήσει την αυθεντικότητα αρχαίων νομισμάτων, μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Αυτά που ανακαλύπτει συχνά ξεπερνούν τη φαντασία, όπως το χρυσό νόμισμα (μετάλλιο) με τον Μέγα Αλέξανδρο.

«Είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για αναμνηστικό μετάλλιο που κόπηκε μετά τη Μάχη του Υδάσπη Ποταμού και την ήττα του Ινδού βασιλιά Πώρου.

Θα πρέπει να υπήρχαν κι άλλα τέτοια μετάλλια με το ίδιο πορτραίτο, που διανεμήθηκαν μεταξύ των στρατηγών του.

Είναι το πρώτο πορτραίτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου» εξηγεί για το νόμισμα που απεικονίζει τον Μακεδόνα βασιλιά να φέρει στην κεφαλή τη δορά ενός ελέφαντα (σύμβολο της Ινδίας), ενώ διακρίνονται η αιγίδα της Γοργόνας και το κέρατο του Διός Άμμωνος.

Ωστόσο, η γνησιότητά του έχει αμφισβητηθεί από ορισμένους ερευνητές, τέσσερις για την ακρίβεια, όπως αναφέρει ο δρ. Μποπεράτσι.

Ο ίδιος όμως έχει στο πλευρό του σημαντικότατους ιστορικούς, όπως ο Άντριου Στιούαρτ και ο Φρανκ Χολτ (που είχε και την ιδέα για τον λόγο κοπής ενός τέτοιου νομίσματος), τα αποτελέσματα από όλες τις αναλύσεις του μετάλλου, φυσικά και τη γνώση του ως αυθεντία στα νομίσματα. «Στη Μάχη του Υδάσπη το 326 π.Χ., ο Αλέξανδρος είχε να αντιμετωπίσει έναν στρατό από 250.000 ελέφαντες, οι οποίοι έρχονταν κατά μέτωπο.

Ο ίδιος δεν είχε ελέφαντες, παρά μόνο ιππικό. Έκανε λοιπόν κάτι πολύ ευφυές: Ένα τμήμα του ιππικού επιτέθηκε στη μέση και άλλα δύο από τα πλάγια.

Οι ελέφαντες μέσα στη σύγχυσή τους άρχισαν να κάνουν σαν τρελοί, πετώντας και ποδοπατώντας τους Ινδούς στρατιώτες. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις ελέφαντες αν δεν είσαι ιδιοφυΐα και ο Αλέξανδρος ήταν» τονίζει.

Πώς όμως βρέθηκε το νόμισμα, το οποίο κυκλοφόρησε, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, για να μνημονεύσει το γεγονός που άλλαξε τον γεωπολιτικό χάρτη και την ιστορία της περιοχής;



Σε έναν σωρό νομισμάτων 4 τόνων, που αποτελούνταν από 550.000 νομίσματα (από τον 5ο αι. π.Χ. ως και τον 2ο αι. μ.Χ.), καθώς και από άλλα αντικείμενα, χρυσά, επίχρυσα, ασημένια, ένας πραγματικός θησαυρός, ο οποίος αναδύθηκε μέσα από ένα μεγάλο πηγάδι στο χωριό Mir Zakah του ανατολικού Αφγανιστάν.

Ήταν η δεύτερη φορά που το συγκεκριμένο πηγάδι «έβγαζε» θησαυρό. Η πρώτη ήταν το 1947, όταν βρέθηκαν περίπου 30.000 νομίσματα, τα οποία κατέληξαν στο Εθνικό Μουσείο της Καμπούλ, από όπου εκλάπησαν το 1993 με την καταστροφή του.

Η δεύτερη ήταν το 1992 και, όπως λέει ο καθηγητής, το «απόθεμά» του δεν έχει τελειώσει, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να το προσεγγίσει με ασφάλεια, καθώς βρίσκεται σε μια από τις πιο ταραγμένες περιοχές του πλανήτη.

Όσο για τον λόγο που τόσα πολλά πολύτιμα αντικείμενα βρέθηκαν στο βυθό ενός πηγαδιού, που έχει το μέγεθος μικρής λίμνης, μόνον εικασίες μπορούν να ειπωθούν.

Ίσως η πιο πειστική είναι αυτή που αναφέρεται σε αρχαίους συλητές, οι οποίοι αφού λεηλάτησαν παλάτια και ανάκτορα, έκρυψαν τους θησαυρούς τους στη λίμνη, όπου, για άγνωστους λόγους, δεν επέστρεψαν ποτέ.

«Μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω στο παζάρι του Πεσαβάρ (Πακιστάν) το 1994, όταν οι πρώτοι σάκοι με τα νομίσματα και τα άλλα αντικείμενα του θησαυρού θα κατέφθαναν.

Βρέθηκα μπροστά σε μια "βροχή" από νομίσματα, ίσως τη μεγαλύτερη ποσότητα που έχει δει ποτέ του νομισματολόγος σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Είχα συγκλονιστεί.



Το πρώτο και πιο άμεσο που μπορούσα να κάνω ήταν να καταλάβω τη σύνθεση του θησαυρού. Υπό κατάσταση εξαιρετικής πίεσης, άρχισα να τα ταξινομώ σε ομάδες, ανάλογα με τις κοπές τους: ινδικά, ελληνικά, ινδο-ελληνικά, ινδό-σκυθικά, της δυναστείας των Κουσάν.

Μελετώ τα νομίσματα των δύο θησαυρών του Mir Zakah από το 1983. Το γεγονός αυτό με έχει σημαδέψει.

Είναι ανείπωτη χαρά για μένα να μπορώ να δημοσιεύω νέους τύπους νομισμάτων και να συζητώ θέματα σχετικά με τη σημασία της νομισματικής κυκλοφορίας στην Ινδία και στην Κεντρική Ασία.

Ταυτόχρονα όμως είναι και κατάρα να ξέρω ότι τα περισσότερα από αυτά τα νομίσματα είτε χάθηκαν για πάντα είτε κατέληξαν σε ιδιωτικές συλλογές στις οποίες δεν υπάρχει πρόσβαση.

Το ενδιαφέρον πάντως είναι ότι το χρυσό μετάλλιο βρέθηκε σε αυτό τον θησαυρό και το δημοσίευσα. Σήμερα ανήκει σε συλλέκτη, ο οποίος σκοπεύει κάποια στιγμή να το δωρίσει σε μουσείο» δηλώνει.

Ο δρ. Μποπεράτσι έχει κι άλλα εκπληκτικά πράγματα να διηγηθεί. Μεταξύ αυτών, η ανακάλυψη αρχαίων ελληνικών πόλεων σε περιοχές του Πακιστάν, όπως εκείνη που εντοπίστηκε συμπτωματικά από τον ίδιο στο χωριό Σαράι Σαλέχ του Χαριπούρ.

«Βρισκόμουν στο παζάρι του Πεσαβάρ όταν έμαθα ότι βρέθηκε ένας θησαυρός στο Σαράι Σαλέχ. Είχαν αρχίσει οι εκσκαφές για το χτίσιμο του τάφου ενός μουλά, όταν η μπουλντόζα χτύπησε κάτι μεταλλικό, ένα δοχείο μέσα στο οποίο βρίσκονταν 2.500 νομίσματα -τα περισσότερα από τα οποία κατάφερα να δημοσιεύσω.

Μόλις πήγα στην περιοχή κατάλαβα ότι πρόκειται για ελληνο-ινδική πόλη. Απευθύνθηκα άμεσα στους συναδέλφους μου στο πανεπιστήμιο του Πεσαβάρ και τους πρότεινα να ξεκινήσουν ανασκαφές, κάτι που έγινε. Και πράγματι, βρέθηκε μια ελληνο-ινδική πόλη, που χρονολογείται μεταξύ 2ου αι. π.Χ. και 1ου αι. μ.Χ., με κεραμική και κτίρια παρόμοια με εκείνα που υπάρχουν στην πόλη Τάξιλα, η οποία ανασκάφτηκε τη δεκαετία του '30 από τον Σερ Τζον Μάρσαλ» αναφέρει.



Τα εξαιρετικά ευρήματα ωστόσο συνεχίζονται, καθώς οι νομισματικές έρευνες του δρ. Μποπεράτσι τον έχουν οδηγήσει στην αποκάλυψη ονομάτων δεκάδων Ελλήνων βασιλιάδων, άγνωστων μέχρι πρόσφατα, που κυβέρνησαν έως το τέλος του 1ου αι. π.Χ. στη Βακτρία και στην Ινδία, δηλαδή βόρεια και νότια του Ινδικού Καυκάσου.

Πρόκειται για τις περιοχές που γεωγραφικά σήμερα τοποθετούνται δυτικά του Αφγανιστάν (Βακτρία), ανατολικά του Αφγανιστάν και βόρεια του Πακιστάν όσον αφορά τα ελληνο-ινδικά βασίλεια.

Όπως εξηγεί ο ίδιος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Ιουστίνος και ο Πολύβιος, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονταν και τόσο για τη μακρινή αυτή περιοχή, αναφέρουν μόνον επτά βασιλιάδες.

Ο Διόδοτος, ο Ευθύδημος και ο Δημήτριος ήταν μεταξύ αυτών. Ερευνώντας όμως τα νομίσματα, ανακύπτουν συνολικά 45 ηγεμόνες, όπως ο Λυσίας, ο Στράτων, ο Απολλόδωτος, ο Ιππόστρατος και ο Ηλιόδοτος, καθώς τα ονόματά τους είναι γραμμένα σε αυτά».

Όσο για τη γλώσσα των επιγραφών τους, οι εκδοχές ήταν δύο. Οι βασιλιάδες της Βακτρίας «έκοβαν» νομίσματα στην ελληνική γραφή, καθώς οι λαοί της περιοχής γνώριζαν ελληνικά.

Τα νομίσματα που κυκλοφόρησαν νότια του Ινδικού Καυκάσου έφεραν δίγλωσσες επιγραφές: Ελληνικά στην εμπρόσθια όψη και Πράκριτ, δηλαδή αρχαία ινδικά, στην οπίσθια, καθώς οι λαοί της περιοχής δεν μιλούσαν ελληνικά.

Παράδειγμα δίγλωσσης επιγραφής είναι το χρυσό τετράγωνο νόμισμα με τον βασιλιά Ηλιόδοτο (περίπου 50 π. Χ.), ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εύρημα που εντοπίστηκε πρόσφατα στο ινδικό Κασμίρ και μελέτησε ο κ. Μποπεράτσι.

Στην εμπρόσθια όψη υπάρχει το πορτραίτο του ηγεμόνα και η επιγραφή «ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΗΛ(Ι)ΟΔΟΤΟ(Υ)» που επαναλαμβάνεται σε γλώσσα Πράκριτ (γραμμένη σε αλφάβητα βράχμι και χαρόστι) στην οπίσθια όψη, όπου απεικονίζεται ο Ηρακλής, όρθιος και κατά μέτωπο, να στεφανώνει τον εαυτό του με το δεξί χέρι και με το αριστερό να κρατά φοίνικα και ρόπαλο, ενώ η λεοντή του κρέμεται πάνω από τον ώμο.

«Ο Ηλιόδοτος βγήκε από την αφάνεια και προστέθηκε στους άλλους 44 ηγεμόνες οι οποίοι έγιναν γνωστοί από τα νομίσματα, μια ακόμα απόδειξη ότι η ιστορία των Ελληνο-Ινδών είναι πρωτίστως μια νομισματική ιστορία», επισημαίνει ο ερευνητής.

Ταυτόχρονα δεν παραλείπει να τονίζει την τεράστια επίδραση που είχε ο ελληνικός πολιτισμός στους λαούς της περιοχής (σημερινό Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν κλπ.).

«Ακόμη και όταν η ελληνική ισχύς στην Ινδία ήρθε στο τέλος της (περίπου το 20 μ. Χ.), το ελληνικό αλφάβητο χρησιμοποιήθηκε για ακόμη δύο αιώνες.

Επιπλέον, από την ελληνική μυθολογία ο βουδισμός δανείστηκε θεούς, όπως ο Ηρακλής και ο Διόνυσος.

Οι Έλληνες είχαν τεράστια επίδραση στους λαούς αυτούς, τόση που δεν μπορούμε να φανταστούμε» καταλήγει.

Δημιούργησαν σκελετικό μυ που αυτοθεραπεύεται!

Για πρώτη φορά, Αμερικανοί βιοϊατρικοί μηχανικοί δημιούργησαν στο εργαστήριο ένα ζωντανό σκελετικό μυ, που μοιάζει πολύ με πραγματικό και ο οποίος, εκτός του ότι συστέλλεται γρήγορα και με δύναμη, μπορεί να αυτό-θεραπευτεί, σε περίπτωση που τραυματιστεί.

Το επίτευγμα, που δεν έχει ακόμα δοκιμαστεί σε ανθρώπους, αλλα μόνο σε...
πειραματόζωα, ανοίγει το δρόμο για τη δημιουργία μυών καλλιεργημένων στο εργαστήριο, οι οποίοι θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αποκατάσταση τραυμάτων.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Ντιουκ, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή βιοϊατρικής μηχανικής Νενάντ Μπουρσάκ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στην επιθεώρηση της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), τοποθέτησαν τον καλλιεργημένο μυ σε ζωντανό ποντίκι και παρακολούθησαν σε πραγματικό χρόνο την ενσωμάτωσή του μυός στο σώμα του ζώου, την ωρίμανση και, τελικά, την ομαλή λειτουργικότητά του.

«Ο μυς που δημιουργήσαμε, αντιπροσωπεύει μια σημαντική πρόοδο. Είναι η πρώτη φορά που ένας δημιουργημένος στο εργαστήριο μυς συστέλλεται τόσο δυνατά, όσο ένας φυσικός σκελετικός μυς» δήλωσε ο Μπουρσάκ. Όπως έδειξαν οι εργαστηριακές δοκιμασίες, ο νέος μυς είναι τουλάχιστον δέκα φορές πιο δυνατός από οποιονδήποτε άλλο μυ έχει δημιουργηθεί εργαστηριακά στο παρελθόν.
Η δημιουργία του μυός βασίζεται σε εξελιγμένες μυϊκές ίνες και σε μυϊκά βλαστικά κύτταρα. Κάθε 'τεχνητός' μυς διαθέτει μια εφεδρεία από δορυφορικά βλαστικά κύτταρα, τα οποία βρίσκονται σε ετοιμότητα για να αναλάβουν την αποκατάσταση τυχόν βλάβης στον μυ, «πυροδοτώντας» τη διαδικασία της αναγέννησης του κατεστραμμένου μυϊκού ιστού.

Αρχικά στο εργαστήριο, οι επιστήμονες προκάλεσαν ζημιά στον μυ με ισχυρή τοξίνη από δηλητήριο φιδιού και επιβεβαίωσαν ότι τα εφεδρικά βλαστικά κύτταρα «έπιασαν» δουλειά αμέσως, αποκαθιστώντας τη ζημιά. Στη συνέχεια, οι ερευνητές εμφύτευσαν τον μυ σε ζωντανό ποντίκι και επιβεβαίωσαν ότι τα αιμοφόρα αγγεία αναπτύχθηκαν σε αυτόν, ώσπου τελικά απέκτησε την ίδια δύναμη με τους κανονικούς μυς του πειραματόζωου.

Το επόμενο βήμα θα είναι να διεξαχθούν πειράματα για να διαπιστωθεί αν ο βιομιμητικός μυς, όταν βρίσκεται τοποθετημένος σε ένα ζώο, μπορεί να αποκαταστήσει μόνος του τις τυχόν μυϊκές βλάβες και ασθένειες, όπως έχει ήδη αποδειχτεί ότι είναι σε θέση να κάνει σε συνθήκες εργαστηρίου.