Αξίζω να αγαπιέμαι και να ανήκω!

Η αγάπη και η αίσθηση του “ανήκω” είναι ζωτικής σημασίας για την ανθρώπινη εμπειρία. Όπως διαπίστωσα, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που ξεχωρίζει εκείνους —άντρες και γυναίκες— που έχουν βαθιά αίσθηση και των δύο από εκείνους που πασχίζουν για να την αποκτήσουν. Κι αυτό το ένα πράγμα είναι η πεποίθηση ότι αξίζουν. Είναι τόσο απλό και τόσο πολύπλοκο συνάμα: αν θέλουμε να βιώσουμε την αγάπη και την αίσθηση του “ανήκω”, χρειάζεται να πιστεύουμε ότι αξίζουμε την αγάπη, αξίζουμε να ανήκουμε.

Όταν σταματήσουμε να αναζητάμε τη γνώμη των άλλων και αποδεχτούμε την ιστορία μας, τότε αποκτούμε πρόσβαση στην αίσθηση της αξίας μας — στην αίσθηση ότι είμαστε επαρκείς έτσι.

Ακριβώς όπως είμαστε και ότι αξίζουμε να αγαπιόμαστε και να ανήκουμε. Όταν όμως αναλώνουμε ολόκληρη τη ζωή μας στην προσπάθεια να απαρνηθούμε τα μέρη της εκείνα που πιστεύουμε ότι δεν ταιριάζουν με αυτό που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είμαστε, τότε αποξενωνόμαστε από την ιστορία μας και ζητιανεύουμε για την αξία μας. Πασχίζουμε διαρκώς να είμαστε τέλειοι, να παίζουμε ρόλους, να ευχαριστούμε τους άλλους, να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι αξίζουμε. Η αίσθηση της αξίας μας —που είναι ζωτικής σημασίας και είναι το όχημα που μας οδηγεί στην αγάπη και στην αίσθηση ότι ανήκουμε— ζει και αναπνέει μέσα στην ιστορία μας.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για τους περισσότερους από εμάς είναι να πιστέψουμε ότι αξίζουμε τώρα, αυτή τη στιγμή, όπως ακριβώς είμαστε. Η αξία μας δεν έχει προδιαγραφές. Κι όμως τόσοι πολλοί από εμάς έχουμε συνειδητά δημιουργήσει, ασυνείδητα επιτρέψει και ολότελα δεχτεί από άλλους μια ατέλειωτη λίστα με προδιαγραφές:

• Θα αξίζω όταν χάσω δεκαπέντε κιλά.
• Θα αξίζω αν καταφέρω να μείνω έγκυος.
• Θα αξίζω αν γίνω/παραμείνω νηφάλιος.
• Θα αξίζω αν όλοι πιστεύουν ότι είμαι καλός γονιός.
• Θα αξίζω όταν θα μπορώ να ζω από την τέχνη μου.
• Θα αξίζω αν μπορέσω να κρατήσω το γάμο μου.
• Θα αξίζω όταν βρω ταίρι.
• Θα αξίζω όταν οι γονείς μου επιτέλους με εγκρίνουν.
• Θα αξίζω αν με πάρει τηλέφωνο και μου ζητήσει να βγούμε.
• Θα αξίζω όταν θα μπορώ να τα κάνω όλα χωρίς να φαίνεται καν ότι προσπαθώ.

Να λοιπόν ποιο είναι το σημείο που χτυπάει η καρδιά της Ολόψυχης ζωής: αξίζω τώρα. Όχι αν. Όχι όταν. Αξίζω να αγαπιέμαι και να ανήκω τώρα. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Όπως ακριβώς είμαι.