“Πώς ήρθες εδώ;”
“Έκανα οτοστόπ.”
“Δουλεύεις;”
“Όχι, δεν δουλεύω. Μόνο διαλογίζομαι και αγαπώ την Φύση.”
“Ποιος σε ταΐζει;”
“Φίλοι... Δεν θέλω να χάνω χρόνο με το να δουλεύω.”
“Τότε τι κάνεις;”
“Απλά ζω, θαυμάζω και περνώ τον χρόνο μου στην Φύση.”
“Εννοείς ότι πολλοί άνθρωποι εργάζονται για εσένα ώστε να σε συντηρούν;”
“Χρειάζομαι μόνο λίγο φαγητό και στέγη, και οι άνθρωποι μου δίνουν τα μεταχειρισμένα ρούχα τους.”
“Και τι γίνεται εάν κάποιος χρειαστεί οικονομική βοήθεια ή στέγη; Πώς βοηθάς;”
“Δεν ξέρω.”
Ήρθε η ώρα να φύγει και μου είπε:
“Μπορείτε να με πάτε στην λεωφόρο;”
“Κι αν δεν μπορώ; Τι θα κάνεις;”
“Ω, θα πάω στον δρόμο και θα περιμένω για κάποιον να με πάρει.”
Την πήγα στον αυτοκινητόδρομο και καθώς έφευγε είπε:
“Μπορείτε να μου δώσετε πέντε δολάρια; Δεν έχω φαγητό να φάω.”
Αυτή η κοπέλα είχε μεγάλες ιδέες· υπήρχε μεγάλη ομορφιά μέσα στην στάση της, στην αμεριμνησία της, στην ελευθερία, στην αίσθηση της ενότητας, στην έλλειψη κτητικότητας, στην απλότητά της – αλλά της έλλειπε η νοημοσύνη για να κερδίζει τις βασικές ανάγκες της ζωής της. Εκείνοι που εξαρτώνται από άλλους αργά ή γρήγορα γίνονται οι δούλοι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου