Το μυαλό ως λογική σκέψη, υπάρχει για τους εξής λόγους:
-Για να εκτελεί αποφάσεις μας, κάνοντας τις πράξη στη ζωή μας ώστε:
-Για να διευκολύνει την καθημερινότητα δίνοντας μας πρακτικές λύσεις.
-Για να χειρίζεται μηχανήματα, αφού γίνουν γνωστές οι λειτουργίες χειρισμού τους.
-Για να οργανώνει.
-Για να ταξινομεί.
-Για να αναλύει.
-Για να μαθαίνει τρόπους συμπεριφοράς, και κανόνες, βάση των νόμων σε διάφορα περιβάλλοντα. (Κρατικοί μηχανισμοί, σωματεία, παιχνίδια, ομάδες, συστήματα, λέσχες). Άσχετα αν μετά ταυτίζεται και αφομοιώνεται σε αυτά τόσο, που ο ίδιος και η ελευθερία του ακυρώνονται.
-Για να αποστηθίζει.
-Για να συγκρίνει. Παρατάσσοντας μπροστά μας δεδομένα, καθαρά της λογικής, μέσω του φαινόμενου κόσμου, με βάση γνωστά σε μας δεδομένα.
-Για να αναλαμβάνει τον έλεγχο του ανθρώπου, όταν ο ίδιος απουσιάζει…..
Τα μυαλό, υπάρχει απλώς για να βλέπει……
Είναι ίσως, το πιο υπέροχο «εργαλείο μας».
Όμως, επειδή δεν είμαστε εμείς το μυαλό μας, δεν είναι αυτό που πρέπει να αποφασίζει για μας.
Δεν είναι για να μας πει τι «να κάνουμε», αλλά το «πως να το κάνουμε», αυτό που αποφασίσαμε
"Ο εγωισμός, δημιουργείται από τη λογική εγκλωβισμένη σκέψη".
Αντί να προστατεύει απλώς το σώμα μας, (την ύλη μας), έχει φτάσει σε σημείο, να «θεωρεί», πως πρέπει να μας προστατέψει σε όλα τα επίπεδα. Αυτό είναι το μικρό εγώ. Μία οντότητα, δημιουργημένη από εμάς τους ίδιους, που όμως, δεν είμαστε εμείς.
Σαν μια μαριονέτα, που ενώ εμείς την χειριζόμαστε, έχουμε τόσο ταυτιστεί μαζί της, που ακούμε αυτήν, και τρέμουμε για το χαμό της….
Να μην πληγωθούμε, να έχουμε υπεροχή έναντι των άλλων, κλπ, γιατί συγκρίνει. Αυτό κάνει, γιατί αυτή είναι μία από τις ωραιότερες λειτουργίες του.
Η σύγκριση όμως αυτή, πρέπει να γίνεται από μας, για μας.
Όχι από μας, σε σχέση με τους άλλους.
Να συγκρίνουμε πως ήμασταν χθες, (στην ατομική μας πορεία), με το πώς είμαστε σήμερα.
Να μας δείχνει τι μάθαμε.
Να αναλύει βλέποντας πως λειτουργούμε.
Να βρίσκει που «ευθυνόμαστε» οι ίδιοι, για όλα τα «κακά (και καλά), της μοίρας μας», και όχι να επιρρίπτει ευθύνες παντός επιστητού.
Το λεπτό σημείο είναι, να γνωρίζουμε, πως εκεί που «εμείς» κατευθυνθούμε, ακριβώς εκεί θα κάνει τη δουλειά του.
Αν φοβόμαστε πχ έναν άνθρωπο, το μυαλό, αυτόν μας τον φόβο, τον «καταχωρεί», και την καταγραφή αυτή, την παίρνει σαν «εντολή».
Τότε σημαίνει, πως θα μας δώσει «σκέψεις», για τη «λύση του προβλήματος» που του ορίσαμε πως έχουμε. Πρέπει να λειτουργήσει. Και το κάνει:
Θα μας πει να αποφύγουμε αυτόν τον άνθρωπο και πως, να τον πληγώσουμε για να προστατευτούμε, να πούμε ψέματα, να κάνουμε ολόκληρα σενάρια…..
Αν από την άλλη, ορίσουμε πως δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τίποτα, δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στην ίδια τη ζωή, και στην υπαρκτή νοημοσύνη που υπάρχει πίσω, και πέρα από τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο, αναγνωρίζοντας πως είμαστε μέρος αυτού του κόσμου, άρα οι υλοποιητές και χτίστες του, όπως και του ίδιου μας του εαυτού, τότε το μυαλό, θα μας κατευθύνει μόνο στην ομορφιά του, και στο πώς να γνωρίσουμε αυτήν την ομορφιά. Μέσα μας, και κατ’ επέκταση γύρω μας.
Να γιατί είναι βασικό να γνωρίζουμε πως το μυαλό δουλεύει, εκεί που «εμείς» θα το κατευθύνουμε!
Το εμείς όμως, (που αυτό κανονικά θα έπρεπε να αποφασίζει), δεν έχει την ανάγκη αυτής της υπερπροστασίας που μας παρέχει το μυαλό μας.
Δείκτης του, δεν είναι ότι απειλείται από παντού.
Γνωρίζει πως το μυαλό εκτελεί εντολές, οπότε εργάζεται στο να το κατευθύνει.
---«Πως» το βρίσκουμε όμως αυτό το εμείς;---
Μα εστιαζόμενοι σε μας, σαν να μην υπάρχει τίποτα, και κανείς άλλος. Με την αντίληψη, πως κανείς δεν μας φταίει ποτέ για τίποτα, παρά μόνο «η θέση», από την οποία βλέπουμε τα πράγματα.
Εστιαζόμενοι σε ένα κέντρο μέσα μας, που μόνο δίνοντας του προσοχή, «θα ξυπνήσει», και θα κάνει την εμφάνιση του.
Αυτή είναι η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου!
Μόνος, να αποφασίσει, πότε θα στραφεί στον μοναδικό δρόμο για την ευτυχία του. Γι’ αυτόν τον λόγο, όσα κι αν έχει στην εξωτερική του ζωή, ποτέ μα ποτέ δεν θα του δώσουν πληρότητα και ηρεμία. Γιατί είναι ο λάθος δρόμος…..
Ο κόσμος γύρω μας, δεν υπάρχει για «να μας δώσει την ευτυχία», μα για να «ξεδιπλώσουμε στον περίγυρο μας, την ευτυχία και ομορφιά που έχουμε μέσα μας. Αυτό, δημιουργώντας το ανάλογο περιβάλλον, ασχέτως επιτευγμάτων, ή αποκτημάτων.
Η κατανόηση της τελειότητας των πάντων, ακριβώς όπως είναι.
Όλη η πλάση είναι ευτυχής, όπου στρέψει κανείς το βλέμμα του.
Μόνο ο άνθρωπος, εξαιτίας της περιοριστικής του σκέψης, πάντα, ή θέλει περισσότερα, ή νιώθει άδειος, ή δεν ξέρει τι θέλει.
Τα βουνά, τα ζώα, τα φυτά, ζουν στο σήμερα ολοκληρωτικά, χωρίς την παραμικρή σκέψη για το κάθε αύριο, και αν φυσικά θα υπάρξει γι’ αυτά άλλο αύριο. Απολαμβάνουν τη στιγμή. Ζουν τώρα, όποιο κι αν είναι το περιβάλλον τους. Αυτό, σαν λογικά όντα, μήπως θα έπρεπε να μας λέει κάτι;
Είχε ειπωθεί κάποτε, πως αν ένα λουλούδι σκεπτόταν, ίσως, ακόμα και να αποφάσιζε να μην ανθίσει….. Αυτό, τα λέει όλα…..
---Και «που» το βρίσκουμε αυτό το εμείς;---
Εκεί που χρειάζεται την κάθε στιγμή να στραφούμε, ώστε να παρθούν οι απαραίτητες, αναγκαίες εμπειρίες ζωής, οι οποίες θα του δώσουν, πλούτο συνειδητοποιήσεων και συναισθημάτων, για την υπέροχη δυνατότητα και δυναμική που έχει ο άνθρωπος, να είναι ο μόνος υπεύθυνος, για ότι κι αν αποφασίσει στη ζωή του.
Δείκτη αποτελεί, το που θα νιώθουμε πλήρης, εκφράζοντας αυτό που είμαστε, χωρίς τον συνεχή φόβο για ανάγκη προφύλαξης, ή γι’ αυτήν την παράλογη ανάγκη γι’ ασφάλεια.
Γιατί τελικά, το αστείο είναι, πως όσο κι αν φοβηθούμε, είναι αδύνατον να αποτρέψουμε αυτό που είναι να συμβεί.
Τι μένει λοιπόν, εκτός από το να απολαμβάνουμε το χρόνο που μας απομένει, όσος κι αν είναι αυτός;
Στην ασφάλεια όμως τελικά, όπως την ερμηνεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, λείπει «η σπιρτάδα» της ζωής, γιατί τα πάντα, ενώ φαινομενικά είναι τακτοποιημένα, παρ’ όλα αυτά, η ροή της ζωής εξασθενεί, μια και βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας. Και όπου υπάρχει αδράνεια, αρχίζει η αλλοίωση, η σήψη, η παρακμή…
Η τοποθέτηση μας σε αυτό το πραγματικό μας κέντρο, (και όχι αυτό του φόβου για προστασία), αυτόματα μας κάνει να νιώθουμε, πως ανέκαθεν ήμασταν και παραμένουμε ασφαλείς!
Κι αυτό, γιατί κανείς και τίποτα, δεν μπορεί να μας βλάψει, παρά μόνο ότι αφορά την φθορά «του ρούχου» αυτού που ονομάζουμε υλικό μας σώμα, και τα φαντάσματα που εμείς οι ίδιοι συντηρούμε, και δημιουργούνται από το ίδιος μας το μυαλό.
Το μυαλό μας όμως, υπάρχει και για μια άλλη λειτουργία, που οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν:
Είναι εκεί, για να «συλλαμβάνει», αυτό που θέλει το πραγματικό μας Είναι. Αυτό για το οποίο ήρθαμε εδώ. Το τι πρέπει να κάνουμε ώστε να συναντήσουμε το πεπρωμένο μας!
Όσο δεν το ακούμε, θα πονάμε στη ζωή, και θα νιώθουμε πάντα λίγοι, ανήμποροι και μόνοι, με ότι κι αν καταπιαστούμε, και όσα υλικά πράγματα κι αν αποκτήσουμε.
-Αντιλαμβανόμενοι πως μέσα μας είμαστε κάτι άλλο, από αυτό που μας μάθανε, (πέραν του σώματος μας), και εστιαζόμενοι σε αυτό, με το χρόνο, αυτή η εστίαση, μας δίνει άλλη αίσθηση του εαυτού μας.
Καθαρά εσωτερική, πιο βαθιά, και πιο αληθινή, από οτιδήποτε άλλο έχουμε ποτέ γνωρίσει, ή θα γνωρίσουμε.
-Αρχίζουμε να αποκτάμε ηρεμία εσωτερική.
-Αναγνωρίζουμε, πως «το σπίτι μας», δεν είναι ένας χώρος εξωτερικός αποτελούμενος από τούβλα, αλλά μέσα μας. Κι αυτό το σπίτι, ή καλύτερα «την εστία», δεν μπορεί ποτέ να μας την πάρει, ή να μας την στερήσει κανείς.
Κατανοώντας πια το μυαλό μας ως «εργαλείο μας», το στρέφουμε όχι στα εξωτερικά ζητήματα, (αυτά τρέχουν και θα τρέχουν έτσι κι αλλιώς μόνα τους, ακολουθούμενα τις εσωτερικές μας ανάγκες ως βιώματα), αλλά στο να μας βοηθήσει, να ανακαλύψουμε εσωτερικά τον εαυτό μας.
Τότε γίνεται πραγματικά το μυαλό σύμμαχος μας.
Όχι όμως με το τι «νομίζουμε» ότι είμαστε σήμερα, (ως γιοι του τάδε, μόρφωσης τάδε, δύναμης τάδε, χρημάτων και αποκτημάτων, φυλής, γλώσσας, πατρίδας). Αυτά, έχουν πάψει να αποτελούν τις αξίες μας, και το «μέτρο» του πόσο λίγο, ή πολύ είμαστε σημαντικοί εξαιτίας όλων αυτών. Μα αυτό που ήμασταν πάντα, και πάντα θα παραμείνουμε, αλλά λόγω της «φλυαρίας» του μυαλού μας, και των ηνίων των οποίων του είχαμε δώσει, είχε το πάνω χέρι σε μας, με την τόση «φασαρία», η οποία μας καθιστούσε ανίκανους να το δούμε.
Από εκείνη τη θέση, και έχοντας πια τον έλεγχο του, κατευθυνόμαστε από αυτό που είμαστε, και νιώθουμε απέραντη ευγνωμοσύνη για την τιμή, του να είμαστε Άνθρωποι, ειδικά τη χρονική αυτή στιγμή, στη φάση της ιστορίας του ανθρώπου.
Είμαστε αυτόπτες μάρτυρες, της μεταμόρφωσης του ζωανθρώπου, σε Άνθρωπο ολοκληρωμένο, κατ’ εικόνα, και ως «το χέρι που πράττει», κατευθυνόμενο από την ίδια την ουσία Του….
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΟΗΣΗ ΤΕΛΙΚΑ;
-Για να εκτελεί αποφάσεις μας, κάνοντας τις πράξη στη ζωή μας ώστε:
-Για να διευκολύνει την καθημερινότητα δίνοντας μας πρακτικές λύσεις.
-Για να χειρίζεται μηχανήματα, αφού γίνουν γνωστές οι λειτουργίες χειρισμού τους.
-Για να οργανώνει.
-Για να ταξινομεί.
-Για να αναλύει.
-Για να μαθαίνει τρόπους συμπεριφοράς, και κανόνες, βάση των νόμων σε διάφορα περιβάλλοντα. (Κρατικοί μηχανισμοί, σωματεία, παιχνίδια, ομάδες, συστήματα, λέσχες). Άσχετα αν μετά ταυτίζεται και αφομοιώνεται σε αυτά τόσο, που ο ίδιος και η ελευθερία του ακυρώνονται.
-Για να αποστηθίζει.
-Για να συγκρίνει. Παρατάσσοντας μπροστά μας δεδομένα, καθαρά της λογικής, μέσω του φαινόμενου κόσμου, με βάση γνωστά σε μας δεδομένα.
-Για να αναλαμβάνει τον έλεγχο του ανθρώπου, όταν ο ίδιος απουσιάζει…..
Τα μυαλό, υπάρχει απλώς για να βλέπει……
Είναι ίσως, το πιο υπέροχο «εργαλείο μας».
Όμως, επειδή δεν είμαστε εμείς το μυαλό μας, δεν είναι αυτό που πρέπει να αποφασίζει για μας.
Δεν είναι για να μας πει τι «να κάνουμε», αλλά το «πως να το κάνουμε», αυτό που αποφασίσαμε
"Ο εγωισμός, δημιουργείται από τη λογική εγκλωβισμένη σκέψη".
Αντί να προστατεύει απλώς το σώμα μας, (την ύλη μας), έχει φτάσει σε σημείο, να «θεωρεί», πως πρέπει να μας προστατέψει σε όλα τα επίπεδα. Αυτό είναι το μικρό εγώ. Μία οντότητα, δημιουργημένη από εμάς τους ίδιους, που όμως, δεν είμαστε εμείς.
Σαν μια μαριονέτα, που ενώ εμείς την χειριζόμαστε, έχουμε τόσο ταυτιστεί μαζί της, που ακούμε αυτήν, και τρέμουμε για το χαμό της….
Να μην πληγωθούμε, να έχουμε υπεροχή έναντι των άλλων, κλπ, γιατί συγκρίνει. Αυτό κάνει, γιατί αυτή είναι μία από τις ωραιότερες λειτουργίες του.
Η σύγκριση όμως αυτή, πρέπει να γίνεται από μας, για μας.
Όχι από μας, σε σχέση με τους άλλους.
Να συγκρίνουμε πως ήμασταν χθες, (στην ατομική μας πορεία), με το πώς είμαστε σήμερα.
Να μας δείχνει τι μάθαμε.
Να αναλύει βλέποντας πως λειτουργούμε.
Να βρίσκει που «ευθυνόμαστε» οι ίδιοι, για όλα τα «κακά (και καλά), της μοίρας μας», και όχι να επιρρίπτει ευθύνες παντός επιστητού.
Το λεπτό σημείο είναι, να γνωρίζουμε, πως εκεί που «εμείς» κατευθυνθούμε, ακριβώς εκεί θα κάνει τη δουλειά του.
Αν φοβόμαστε πχ έναν άνθρωπο, το μυαλό, αυτόν μας τον φόβο, τον «καταχωρεί», και την καταγραφή αυτή, την παίρνει σαν «εντολή».
Τότε σημαίνει, πως θα μας δώσει «σκέψεις», για τη «λύση του προβλήματος» που του ορίσαμε πως έχουμε. Πρέπει να λειτουργήσει. Και το κάνει:
Θα μας πει να αποφύγουμε αυτόν τον άνθρωπο και πως, να τον πληγώσουμε για να προστατευτούμε, να πούμε ψέματα, να κάνουμε ολόκληρα σενάρια…..
Αν από την άλλη, ορίσουμε πως δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τίποτα, δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στην ίδια τη ζωή, και στην υπαρκτή νοημοσύνη που υπάρχει πίσω, και πέρα από τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο, αναγνωρίζοντας πως είμαστε μέρος αυτού του κόσμου, άρα οι υλοποιητές και χτίστες του, όπως και του ίδιου μας του εαυτού, τότε το μυαλό, θα μας κατευθύνει μόνο στην ομορφιά του, και στο πώς να γνωρίσουμε αυτήν την ομορφιά. Μέσα μας, και κατ’ επέκταση γύρω μας.
Να γιατί είναι βασικό να γνωρίζουμε πως το μυαλό δουλεύει, εκεί που «εμείς» θα το κατευθύνουμε!
Το εμείς όμως, (που αυτό κανονικά θα έπρεπε να αποφασίζει), δεν έχει την ανάγκη αυτής της υπερπροστασίας που μας παρέχει το μυαλό μας.
Δείκτης του, δεν είναι ότι απειλείται από παντού.
Γνωρίζει πως το μυαλό εκτελεί εντολές, οπότε εργάζεται στο να το κατευθύνει.
---«Πως» το βρίσκουμε όμως αυτό το εμείς;---
Μα εστιαζόμενοι σε μας, σαν να μην υπάρχει τίποτα, και κανείς άλλος. Με την αντίληψη, πως κανείς δεν μας φταίει ποτέ για τίποτα, παρά μόνο «η θέση», από την οποία βλέπουμε τα πράγματα.
Εστιαζόμενοι σε ένα κέντρο μέσα μας, που μόνο δίνοντας του προσοχή, «θα ξυπνήσει», και θα κάνει την εμφάνιση του.
Αυτή είναι η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου!
Μόνος, να αποφασίσει, πότε θα στραφεί στον μοναδικό δρόμο για την ευτυχία του. Γι’ αυτόν τον λόγο, όσα κι αν έχει στην εξωτερική του ζωή, ποτέ μα ποτέ δεν θα του δώσουν πληρότητα και ηρεμία. Γιατί είναι ο λάθος δρόμος…..
Ο κόσμος γύρω μας, δεν υπάρχει για «να μας δώσει την ευτυχία», μα για να «ξεδιπλώσουμε στον περίγυρο μας, την ευτυχία και ομορφιά που έχουμε μέσα μας. Αυτό, δημιουργώντας το ανάλογο περιβάλλον, ασχέτως επιτευγμάτων, ή αποκτημάτων.
Η κατανόηση της τελειότητας των πάντων, ακριβώς όπως είναι.
Όλη η πλάση είναι ευτυχής, όπου στρέψει κανείς το βλέμμα του.
Μόνο ο άνθρωπος, εξαιτίας της περιοριστικής του σκέψης, πάντα, ή θέλει περισσότερα, ή νιώθει άδειος, ή δεν ξέρει τι θέλει.
Τα βουνά, τα ζώα, τα φυτά, ζουν στο σήμερα ολοκληρωτικά, χωρίς την παραμικρή σκέψη για το κάθε αύριο, και αν φυσικά θα υπάρξει γι’ αυτά άλλο αύριο. Απολαμβάνουν τη στιγμή. Ζουν τώρα, όποιο κι αν είναι το περιβάλλον τους. Αυτό, σαν λογικά όντα, μήπως θα έπρεπε να μας λέει κάτι;
Είχε ειπωθεί κάποτε, πως αν ένα λουλούδι σκεπτόταν, ίσως, ακόμα και να αποφάσιζε να μην ανθίσει….. Αυτό, τα λέει όλα…..
---Και «που» το βρίσκουμε αυτό το εμείς;---
Εκεί που χρειάζεται την κάθε στιγμή να στραφούμε, ώστε να παρθούν οι απαραίτητες, αναγκαίες εμπειρίες ζωής, οι οποίες θα του δώσουν, πλούτο συνειδητοποιήσεων και συναισθημάτων, για την υπέροχη δυνατότητα και δυναμική που έχει ο άνθρωπος, να είναι ο μόνος υπεύθυνος, για ότι κι αν αποφασίσει στη ζωή του.
Δείκτη αποτελεί, το που θα νιώθουμε πλήρης, εκφράζοντας αυτό που είμαστε, χωρίς τον συνεχή φόβο για ανάγκη προφύλαξης, ή γι’ αυτήν την παράλογη ανάγκη γι’ ασφάλεια.
Γιατί τελικά, το αστείο είναι, πως όσο κι αν φοβηθούμε, είναι αδύνατον να αποτρέψουμε αυτό που είναι να συμβεί.
Τι μένει λοιπόν, εκτός από το να απολαμβάνουμε το χρόνο που μας απομένει, όσος κι αν είναι αυτός;
Στην ασφάλεια όμως τελικά, όπως την ερμηνεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, λείπει «η σπιρτάδα» της ζωής, γιατί τα πάντα, ενώ φαινομενικά είναι τακτοποιημένα, παρ’ όλα αυτά, η ροή της ζωής εξασθενεί, μια και βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας. Και όπου υπάρχει αδράνεια, αρχίζει η αλλοίωση, η σήψη, η παρακμή…
Η τοποθέτηση μας σε αυτό το πραγματικό μας κέντρο, (και όχι αυτό του φόβου για προστασία), αυτόματα μας κάνει να νιώθουμε, πως ανέκαθεν ήμασταν και παραμένουμε ασφαλείς!
Κι αυτό, γιατί κανείς και τίποτα, δεν μπορεί να μας βλάψει, παρά μόνο ότι αφορά την φθορά «του ρούχου» αυτού που ονομάζουμε υλικό μας σώμα, και τα φαντάσματα που εμείς οι ίδιοι συντηρούμε, και δημιουργούνται από το ίδιος μας το μυαλό.
Το μυαλό μας όμως, υπάρχει και για μια άλλη λειτουργία, που οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν:
Είναι εκεί, για να «συλλαμβάνει», αυτό που θέλει το πραγματικό μας Είναι. Αυτό για το οποίο ήρθαμε εδώ. Το τι πρέπει να κάνουμε ώστε να συναντήσουμε το πεπρωμένο μας!
Όσο δεν το ακούμε, θα πονάμε στη ζωή, και θα νιώθουμε πάντα λίγοι, ανήμποροι και μόνοι, με ότι κι αν καταπιαστούμε, και όσα υλικά πράγματα κι αν αποκτήσουμε.
-Αντιλαμβανόμενοι πως μέσα μας είμαστε κάτι άλλο, από αυτό που μας μάθανε, (πέραν του σώματος μας), και εστιαζόμενοι σε αυτό, με το χρόνο, αυτή η εστίαση, μας δίνει άλλη αίσθηση του εαυτού μας.
Καθαρά εσωτερική, πιο βαθιά, και πιο αληθινή, από οτιδήποτε άλλο έχουμε ποτέ γνωρίσει, ή θα γνωρίσουμε.
-Αρχίζουμε να αποκτάμε ηρεμία εσωτερική.
-Αναγνωρίζουμε, πως «το σπίτι μας», δεν είναι ένας χώρος εξωτερικός αποτελούμενος από τούβλα, αλλά μέσα μας. Κι αυτό το σπίτι, ή καλύτερα «την εστία», δεν μπορεί ποτέ να μας την πάρει, ή να μας την στερήσει κανείς.
Κατανοώντας πια το μυαλό μας ως «εργαλείο μας», το στρέφουμε όχι στα εξωτερικά ζητήματα, (αυτά τρέχουν και θα τρέχουν έτσι κι αλλιώς μόνα τους, ακολουθούμενα τις εσωτερικές μας ανάγκες ως βιώματα), αλλά στο να μας βοηθήσει, να ανακαλύψουμε εσωτερικά τον εαυτό μας.
Τότε γίνεται πραγματικά το μυαλό σύμμαχος μας.
Όχι όμως με το τι «νομίζουμε» ότι είμαστε σήμερα, (ως γιοι του τάδε, μόρφωσης τάδε, δύναμης τάδε, χρημάτων και αποκτημάτων, φυλής, γλώσσας, πατρίδας). Αυτά, έχουν πάψει να αποτελούν τις αξίες μας, και το «μέτρο» του πόσο λίγο, ή πολύ είμαστε σημαντικοί εξαιτίας όλων αυτών. Μα αυτό που ήμασταν πάντα, και πάντα θα παραμείνουμε, αλλά λόγω της «φλυαρίας» του μυαλού μας, και των ηνίων των οποίων του είχαμε δώσει, είχε το πάνω χέρι σε μας, με την τόση «φασαρία», η οποία μας καθιστούσε ανίκανους να το δούμε.
Από εκείνη τη θέση, και έχοντας πια τον έλεγχο του, κατευθυνόμαστε από αυτό που είμαστε, και νιώθουμε απέραντη ευγνωμοσύνη για την τιμή, του να είμαστε Άνθρωποι, ειδικά τη χρονική αυτή στιγμή, στη φάση της ιστορίας του ανθρώπου.
Είμαστε αυτόπτες μάρτυρες, της μεταμόρφωσης του ζωανθρώπου, σε Άνθρωπο ολοκληρωμένο, κατ’ εικόνα, και ως «το χέρι που πράττει», κατευθυνόμενο από την ίδια την ουσία Του….
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΟΗΣΗ ΤΕΛΙΚΑ;
Αντιληφθήκαμε τη λειτουργία του μυαλού μας, αποτελεί εργαλείο και σύμμαχό μας, μα δεν σταματά η πορεία μας εκεί. Ο Άνθρωπος συνεχίζει.
Αφού έχει τιθασεύσει την κατώτερη σκέψη, και αναγνωρίσει και κατανοεί τα συναισθήματα, (σκέψη και συναίσθημα πάνε μαζί), είναι πια σε θέση, να συλλαμβάνει έννοιες, οι οποίες προέρχονται, από μία πηγή, που ακόμα και ο ίδιος παρατηρώντας τες, νιώθει δέος, που ήταν άξιος στο να τις συλλάβει. Γιατί νιώθει, πως ενώ είναι κομμάτι του, δεν είναι δικές του. Απλά είναι ο φορέας σύλληψης τους. Κι αυτό αποτελεί υπέρτατη τιμή!
Ανακαλύπτει τις λειτουργίες, και τους νόμους όλης της πλάσης.
Διαπιστώνει, πως ο ίδιος είναι μία μικρογραφία του άπειρου σύμπαντος, και ενδιάμεσος, ανάμεσα στο «άπειρο προς τα πάνω διάστημα», και στο «άπειρο προς τα κάτω», μικρόκοσμο που αποτελούνται τα πάντα.
Βιώνει εμπειρίες ασύλληπτες, συνοδευόμενες από τέτοιες αισθήσεις, που είναι αδύνατον να περιγραφούν, ή να μεταφερθούν σε χαρτί. Και τότε κατανοεί, πως «η γλώσσα», απλά «υποψιάζει», για τον πλούτο του εσωτερικού κόσμου, που μόνο με το ατομικό βίωμα, μπορεί να κατορθώσει να γίνει σε κάποιον γνωστό.
Αυτή, είναι η Νόηση. Ή το σχέδιο.
Ένας άπειρα γοητευτικός κόσμος ανοίγεται μπροστά του, έτοιμος να τον διαβεί, ώστε κι αυτός, να του γίνει γνωστός, προχωρώντας στην πορεία του προς την εξέλιξη!
Γνωρίζει, πως είναι μόνος, και πάντα ήταν μόνος, γιατί υπάρχει μόνο Ένας, ΕΣΥ!
Αφού έχει τιθασεύσει την κατώτερη σκέψη, και αναγνωρίσει και κατανοεί τα συναισθήματα, (σκέψη και συναίσθημα πάνε μαζί), είναι πια σε θέση, να συλλαμβάνει έννοιες, οι οποίες προέρχονται, από μία πηγή, που ακόμα και ο ίδιος παρατηρώντας τες, νιώθει δέος, που ήταν άξιος στο να τις συλλάβει. Γιατί νιώθει, πως ενώ είναι κομμάτι του, δεν είναι δικές του. Απλά είναι ο φορέας σύλληψης τους. Κι αυτό αποτελεί υπέρτατη τιμή!
Ανακαλύπτει τις λειτουργίες, και τους νόμους όλης της πλάσης.
Διαπιστώνει, πως ο ίδιος είναι μία μικρογραφία του άπειρου σύμπαντος, και ενδιάμεσος, ανάμεσα στο «άπειρο προς τα πάνω διάστημα», και στο «άπειρο προς τα κάτω», μικρόκοσμο που αποτελούνται τα πάντα.
Βιώνει εμπειρίες ασύλληπτες, συνοδευόμενες από τέτοιες αισθήσεις, που είναι αδύνατον να περιγραφούν, ή να μεταφερθούν σε χαρτί. Και τότε κατανοεί, πως «η γλώσσα», απλά «υποψιάζει», για τον πλούτο του εσωτερικού κόσμου, που μόνο με το ατομικό βίωμα, μπορεί να κατορθώσει να γίνει σε κάποιον γνωστό.
Αυτή, είναι η Νόηση. Ή το σχέδιο.
Ένας άπειρα γοητευτικός κόσμος ανοίγεται μπροστά του, έτοιμος να τον διαβεί, ώστε κι αυτός, να του γίνει γνωστός, προχωρώντας στην πορεία του προς την εξέλιξη!
Γνωρίζει, πως είναι μόνος, και πάντα ήταν μόνος, γιατί υπάρχει μόνο Ένας, ΕΣΥ!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου