Εχθές το βράδυ ονειρεύτηκα πως πέθανα. Είδα πως ήμουν εγκλωβισμένος στο όνειρο και δεν μπορούσα να ξυπνήσω, ενώ το σώμα μου κείτονταν ακίνητο στο κρεβάτι.
Αυτό ήταν όλο;
σκέφτηκα με απελπισία.
Μα ακόμα δεν κατάφερα να ζήσω με όλο μου το Είναι, γιατί να φύγω;
Πάνω στο παραλήρημά της απελπισίας μου, βίωσα όλο το πόνο της ζωής που δεν έζησα, της ζωής που δεν χάρηκα, της ζωής που άφησα να πάει χαμένη. Πολύς πόνος, ανάμικτος με όλα τα συναισθήματα, πικρίας, αδικίας, προδοσίας, εγκατάλειψης, ταπείνωσης, απόρριψης, για μια ζωή που άφησα να φύγει χωρίς να την αξιοποιήσω όπως θα ήθελα.
Συνειδητοποίησα το μεγαλείο της λήθης και της αγνωμοσύνης μου, να έχω το δώρο της ζωής και να το ξοδεύω σε ανούσια μαλώματα, σε θυμούς άνευ λόγου, σε σκέψεις που θέλουν τους άλλους να λειτουργούν εναντίον μου και σε όλα αυτά που με κρατούσαν μακριά από την τέλεια ευτυχία και απόλαυση αυτού του δώρου, του δώρου της ζωής.
Έκλαψα, έκλαψα για όλες αυτές τις συνειδητοποιήσεις και πήρα την απόφαση ότι την επόμενη φορά θα είμαι πιο συνειδητός στο ταξίδι μου στην ύλη.
Ακριβώς τη στιγμή της απόφασης, τα μάτια αντίκρυσαν το φως του ήλιου, το σώμα μου άνηκε και πάλι. Σηκώθηκα από το κρεβάτι αργά αργά θαυμάζοντας το μεγαλείο του σώματος μου, τις κινήσεις του, το βήμα του. Κατευθύνθηκα αργά προς το καθρέπτη, παρατηρώντας κάθε τι γύρω μου. Kάθε τι που αντικρύζανε τα μάτια μου ήταν σαν να τα έβλεπα για πρώτη φορά. Στάθηκα μπροστά στο καθρέπτη. Θαύμασα το είδωλο που παρατηρούσα μέσα του. Τέλειο στην όψη, τέλειο στην λειτουργία του και ευλογημένο με το δώρο της ζωής.
Του χαμογέλασα και είπα:
Ζωή σε ευχαριστώ για το δώρο σου! Θα σε τιμήσω με όλο μου το Είναι. Θα σε αξιοποιήσω στο έπακρο. Θα σε γευτώ μέχρι την τελευταία σου σταγόνα. Δεν θα αφήσω στιγμή να πάει χαμένη.
Είμαι! Και όσο είμαι, θα είμαι με την Ολότητα μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου