Παίζεις για να χάσεις

O τρόπος επίλυσης ενός προβλήματος που μπορεί να αντιμετωπίζεις στην ζωή σου,
βρίσκεται σ’ εκείνον τον τρόπο ζωής που κάνει το πρόβλημα να εξαφανίζεται.
Λούντβιχ Βιτγκενστάιν (Πολιτισμός και αξίες).

Το κρυφτό είναι ένα παιχνίδι που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος και όχι μόνο στην παιδική του ηλικία, ένα παιχνίδι που δοκιμάζει ταυτόχρονα την εξυπνάδα εκείνου που ψάχνει και την αποφασιστικότητα εκείνου που κρύβεται. Είναι η πιθανότητα να μπορέσεις να ξεφύγεις από την πρόθεση, την επιθυμία, να σε βρει, ένα άλλο συγκεκριμένο άτομο. Κάθε επιτυχημένο κρυφτό –με εξαίρεση τις τραγωδίες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το κρυφτό είναι πάντοτε επιτυχημένο- καθησυχάζει τους παίχτες, αλλά και την κοινωνία που αυτοί ανήκουν, ό,τι κανείς τους δεν μπορεί να ξεφύγει, να το σκάσει, να πάει μακριά και ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος τόπος, που να μπορεί αυτός να πάει, αν καταφέρει να ξεφύγει από τον διώκτη του.

Η ζαβολιά στο παιχνίδι –δηλ. η παραβίαση των κανόνων- είναι να βρεις ένα μέρος να κρυφτείς που να μην μπορεί να σε βρει κανείς, δηλ. να ξεφύγεις από τον κυνηγό σου. Η σπαζοκεφαλιά στο κρυφτό, το παράλογο δράμα που εμπεριέχει, είναι πως, το να σε βρουν σημαίνει ότι έχασες, ενώ το να μην σε βρουν, σημαίνει πως ακολουθείς κατά γράμμα τους κανόνες του παιχνιδιού.

Αλλά μπορεί κάποιος τελικά να βγει κερδισμένος από την φυλακή- ζωή- καζίνο; Ας δούμε πόσο σημαντικό είναι να κατανοήσει ο άνθρωπος τις ομοιότητες της ζωής με κάθε λογής παιχνίδι και το ότι η ζωή είναι ένα παιχνίδι που το παίζεις ενώ είσαι προγραμματισμένος να το χάσεις.

[Τζόγος, το πανανθρώπινο πρόβλημα: Η ενασχόληση με τον τζόγο είναι ένα σχεδόν πανανθρώπινο χαρακτηριστικό, το οποίο συναντάται σχεδόν σε όλες τις φυλές και τους πολιτισμούς στη διάρκεια της ιστορίας. Σήμερα - περισσότερο από κάθε άλλη φορά - ο νεοφιλελευθερισμός χρησιμοποιεί αυτό το σύνθετο κοινωνικό - παθολογικό φαινόμενο προς όφελος εκείνων των ελάχιστων που συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε «αγορές» συνθλίβοντας για μια ακόμη φορά τους πολίτες.

Ο «ιδιοφυής και λαμπερός» καπιταλισμός απελευθέρωσε σταδιακά τον τζόγο δημιουργώντας έτσι ένα ιδανικό ναρκωτικό εξαθλίωσης, διάσπασης και ύπνωσης των πολιτών, ενώ συνέχισε να εξασφαλίζει θεσμικά το τζόγο «των αγορών».

Έτσι σήμερα η Ιταλία κατέχει την 4η διεθνώς θέση ως «χώρα του τζόγου» καθώς προηγούνται κατά σειρά οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και το Μακάο. Όλα ξεκίνησαν για την Ιταλία πριν μια περίπου δεκαετία όταν οι Νόμοι που αφορούσαν στον τζόγο χαλάρωσαν σε βαθμό χωρίς προηγούμενο. Σταδιακά δημιουργήθηκε μια εξάρτηση από το τζόγο και δημιουργία κοινωνικών, ψυχολογικών και οικονομικών προβλημάτων όπως πτωχεύσεις, υπερχρεωμένα νοικοκυριά, κατάθλιψη, οικογενειακή βία και διαλυμένες οικογένειες.

Το CNBC ανάρτησε ένα σύντομο, αλλά επίκαιρα πληροφοριακό άρθρο των TIMES της Νέας Υόρκης, επικεντρώνοντας την προσοχή στην πόλη της Pavia μέχρι τώρα γνωστή για τα ακαδημαϊκά της Ιδρύματα και το περίφημο Μεσαιωνικό της Μοναστήρι αλλά πρόσφατα γνωστή και ως «Λας Βέγκας» της Ιταλίας. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι στην Pavia αναλογεί ένα τερματικό βίντεο-Λοταρίας (VLT – Video Lottery Terminal) για κάθε 104 άτομα (σε πληθυσμό 68,300 κατοίκων).

Είναι γεγονός ότι η τάση στον τζόγο και τα τυχερά παιχνίδια είναι «ευθέως ανάλογη» με τα οικονομικά προβλήματα, δηλαδή όσο αυξάνεται η οικονομική κρίση αυξάνεται σε ευθεία αναλογία και η τάση για τζόγο.

Αυτή τη σχέση έχει αντιληφθεί και η ελληνική κυβέρνηση και μετά την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ και την μουντιαλική ευκαιρία χαλάρωσε τους Νόμους που αφορούν στο τζόγο και επέτρεψε την εμφάνιση πολυάριθμων διαφημίσεων τζόγου (στοιχήματα όλων των ειδών) σε όλα σχεδόν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικά στα τηλεοπτικά.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα όπως και στην Ιταλία και στην Ισπανία είναι σύνθετο καθώς από τη μια το εκπαιδευτικό και «ενημερωτικό» σύστημα των πολιτών δεν συμβάλλουν στην πληροφόρηση και προάσπιση των πολιτών από το τζόγο, ενώ από την άλλη το κρατικό σύστημα επιτρέπει τη νομιμοποίηση και διάχυσή του.

Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται οι αγορές οι οποίες έχοντας αντιληφθεί τους κινδύνους που ενέχει η συνεχής ενασχόλησή τους με τον τζόγο (άπειρα χρηματιστηριακά προϊόντα όπως τα CDS παράγωγα επί παραγώγων, φούσκες και πτωχεύσεις) αποφάσισαν να πιέσουν ώστε να προστατευτούν και να εξασφαλιστούν οι μελλοντικές «επενδυτικές» τους κινήσεις από τα ίδια τα κράτη. Αυτή η εξασφάλιση που προσπαθούν εκβιαστικά να επιβάλλουν θα καλύπτει πλέον και με το γράμμα του νόμου τις απώλειες του μελλοντικού τους τζόγου μέσω της φορολόγησης των πολιτών.

Αυτή την περίοδο στην Ευρώπη παίζεται ένα επικίνδυνο παιχνίδι για τους λαούς της. Από το 2008, δισεκατομμύρια Ευρώ των φορολογουμένων ξοδεύτηκαν στη διάσωση τραπεζών που είχαν τζογάρει στις κερδοσκοπικές αγορές. Με αυτό τον τρόπο το ιδιωτικό χρέος μετατράπηκε σε δημόσιο.

Μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η δύναμη των χρηματοπιστωτικών λόμπι – και η εύκολη πρόσβαση τους στους λήπτες αποφάσεων – εγγυήθηκαν ότι ελάχιστες μόνο ρυθμίσεις θα εισάγονταν για την αποφυγή μελλοντικών κρίσεων.

Αλλά δεν έμειναν σε αυτή την μη επιβολή ρυθμίσεων, προχώρησαν και στην εδραίωση ιδιωτικών συστημάτων διαιτησίας (investor-state arbitration system) στα πλαίσια επίλυσης των διαφορών μεταξύ επενδυτών και κρατών (ISDS investor-state dispute settlement). Το ISDS είναι μια διάταξη η οποία με λίγα λόγια δίνει τη δυνατότητα σε ξένους επενδυτές να μηνύσουν τα κράτη όπου έχουν γίνει επενδύσεις και μάλιστα σε μυστικά διεθνή δικαστήρια.

Αυτό επιτρέπει στους επενδυτές να αμφισβητούν ρυθμιστικά μέτρα που έχει θεσπίσει η χώρα υποδοχής της επένδυσης (συμπεριλαμβανομένων των αναμενόμενων κερδών) των επενδυτών. Μάλιστα περιορίζει τη δυνατότητα των δημοκρατιών να εγκρίνουν νομοθεσίες που προασπίζουν το δημόσιο συμφέρον: όπως τα εργασιακά δικαιώματα, την υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος καθώς και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Γίνεται αντιληπτό ότι μια πανάρχαια και λανθασμένη συνήθεια στα χέρια του νεοφιλελευθερισμού, ως νέου αλχημιστή, μετατρέπεται σε χρυσή ευκαιρία για τον έλεγχο των μαζών και την εξάπλωση της απληστίας των λίγων.

Έτσι κάθε φορά που χιλιάδες υπνωτισμένοι πολίτες θα εξαθλιώνουν τους εαυτούς τους και την οικογένειά τους μπροστά στα περιστρεφόμενα φρουτάκια, ένας επενδυτής θα τζογάρει απερίσπαστος και εξασφαλισμένος από τα ίδια τα κράτη.]

Παίζεις για να χάσεις: Κανένα παιχνίδι δεν είναι φτιαγμένο από τον κατασκευαστή του, για να κερδίσεις αλλά για να χάνεις. Το να σου δίνει την ψευδαίσθηση του κέρδους, είναι για να σε κρατάει μέσα στο παιχνίδι, να σε έχει μόνιμα υπό τον έλεγχο του και όχι για να κερδίσεις. Εχει μια λογική αυτό και ‘συ στα δικά σου παιχνίδια δεν δίνεις πολλές δυνατότητες στους παίχτες να βγουν κερδισμένοι.

Σκέψου πως και η ζωή είναι ένα παιχνίδι, άσχετα με το τι σου έχουν πει γι αυτήν. Υπόκειται στους κανόνες ενός παιχνιδιού. Εμπεριέχει όλα τα στοιχεία που εμπεριέχει και κάθε παιχνίδι δηλ. ΣΚΟΠΟΥΣ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ – ΕΜΠΟΔΙΑ.

Δράσεις προς έναν προκαθορισμένο ΣΚΟΠΟ και κάθε παίχτης σαν σκοπό ορίζει το να κερδίσει.

Ελευθερίες που είναι γνωστές, για την πιθανότητα να κερδίσει ο παίχτης το προκαθορισμένο παιχνίδι.

Εμπόδια που δεν είναι γνωστά στον παίχτη στην πορεία προς τον Σκοπό του. Δηλ. το να κερδίσει.

Άρα έχουμε δύο γνωστά στοιχεία και ένα άγνωστο.

Σκοποί και Ελευθερίες είναι τα γνωστά και τα Εμπόδια είναι ο άγνωστος παράγοντας.

Μπορούμε να ορίσουμε έτσι ένα παιχνίδι ως: Η πορεία προς έναν γνωστό Σκοπό, με γνωστές Ελευθερίες και άγνωστα Εμπόδια.

Θα ξεκινούσες ένα ταξίδι στο άγνωστο – σε μια έρημο, σε έναν ωκεανό, σε έναν διαγαλαξιακό πλανήτη πχ.- χωρίς να γνωρίζεις κάποια τουλάχιστον από τα εμπόδια; Αν τυχόν διαθέτεις στοιχειώδη επίπεδα λογικής στο κεφάλι σου, σίγουρα όχι.

Όμως με περισσή ηλιθιότητα «διαλέγεις» που θα τοποθετήσεις τα χρήματα σου, τις εξαρτήσεις σου, τα πιστεύω σου – που έχεις και πολλά- την θρησκεία δηλ. το μαντρί που θα βελάζεις, τον πολιτικό δηλ. τον τσόγλανο που θα παίζει στα ζάρια την ζωή σου, το ποιός –α θα σε συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής σου, με ποιόν θα συνεργαστείς, θα πας διακοπές, θα κάνεις φίλο σου και πάει λέγοντας. Όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι με σημαδεμένα χαρτιά και όχι από εσένα.

Ποιος μπορεί να κερδίσει σε ένα τέτοιο στημένο παιχνίδι, δεδομένου ότι και η ζωή είναι ένα παιχνίδι;

Ναι και  η ζωή είναι ένα παιχνίδι και ο ιδιοκτήτης όχι ενός καζίνο, αλλά ολόκληρου του Λας Βέγκας είναι αυτός που αποκαλείς Θεό. Όπως και για τους τζογαδόρους, το Λας Βέγκας είναι ναός και η ιδιοκτήτρια εταιρία Θεός. Ο ένα Θεός δημιούργησε την φυλακή – δημιουργία και ο άλλος Θεός την φυλακή – καζίνο.

Ότι πρέπει να κάνεις για να αντέξεις το να ζεις στην φυλακή – δημιουργία και αν καταφέρεις να δραπετεύσεις απ’ αυτήν, είναι το ίδιο που πρέπει να κάνεις για να παίξεις σε μια φυλακή – καζίνο χωρίς να χάσεις την ζωή σου και αν καταφέρεις να βγεις κερδισμένος.

Ο μαζάνθρωπος – όπως στην δεύτερη φωτογραφία- είναι ανίκανος να διανοηθεί αυτό το δεδομένο σαν επιλογή.

Πόσο μάλλον που το ανθρώπινο ζώο, παίζει χωρίς Σκοπό και χωρίς Ελευθερίες με σημαδεμένα ζάρια!

Κάθε άνθρωπος και κάθε ηθικολόγος, έχει την δική του εκδοχή ηθικών επιλογών. Οι κακές επιλογές συνήθως αποκαλούνται τάσεις φυγής από την πραγματικότητα, ενώ οι καλές αποκαλούνται ιδανικά και αξίες. Αφού μόνοι μας έχουμε φτιάξει αυτές τις διακρίσεις, άρα και μόνοι μας μπορούμε να τις καταργήσουμε, αν έχουμε την απαιτούμενη ενέργεια γι αυτό κι αν μας το επιτρέψουν αυτοί που έχουν συμφέρον να μείνουν τα πράγματα ως έχουν και το παιχνίδι να παίζεται με τους συνήθεις κανόνες.

Από την άλλη υπάρχει ο ζαβολιάρης, που ποσώς ενδιαφέρεται για τους κανόνες του παιχνιδιού που επέβαλε ο δημιουργός, αδιαφορεί, έχοντας ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ΑΚΑΜΠΤΟ ΣΚΟΠΟ, να ξεγελάσει τον δημιουργό και να αποδράσει. Αν το καταφέρει; Θα το αντιληφθεί, από το πόσο άψογος είναι στην ζωή του και την ώρα του θανάτου του.

Αλλά – επαναλαμβάνω- μπορεί κάποιος τελικά να βγει κερδισμένος από την φυλακή- ζωή- καζίνο;

ΝΑΙ! Μόνο ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ.

Ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ – ο ζαβολιάρης- ξέρει πως η ελευθερία του βρίσκεται στην αέναη πράξη της απελευθέρωσης του, η περιπέτεια είναι η η διαδικασία της απελευθέρωσης, όχι η ίδια η ελευθερία.