Γεννήθηκε το 1623 ο Γάλλος Μπεζ Πασκάλ σε εποχή που έπεφτε πολύ ψάξιμο από διανοούμενους σπουδαίους, αλλά και γελοίους. Κάποιους που πράγματι κάτι είχαν να πουν, και άλλους που άξιζαν μπουγέλωμα. Σου λέω ότι στην καρδιά της Ευρώπης, το Παρίσι, έπεφτε ο στοχασμός και έπαιζε η μόδα να προσκυνήσουμε το παληό, το καταξιωμένο, όπως και να το αμφισβητήσουμε.
Ο Μπέζ Πασκάλ, βρέθηκε στον κύκλο του Μαρέν Μερσέν ενός θεολόγου και μαθηματικού, που αποτελούσε σχολή φιλοσοφική με θαυμαστές και επικριτές, κάποια στιγμή αξίζει τον κόπο να τον πλησιάσουμε.
Γράφω για τον Πασκάλ, διότι ζει ακόμα πνευματικά, με την έννοια ότι τα προσωπικά του αγγίγματα και πλησιάσματα στον Θεό και τον Άνθρωπο προκαλούν ακόμα την προσοχή. Και λειτουργούν χρηστικά σαν ερεθίσματα για όποιον διανοούμενο θέλει να ξύσει τη μπογιά, να προχωρήσει περισσότερο.
Ο φυσικός Πασκάλ απέδειξε την ύπαρξη του κενού, ότι το κενό έχει τη δική του παρουσία, σε πείσμα της αντίθετης θέσης που επικρατούσε στην αρχαιότητα.
Προβληματίστηκε επίσης στη θεωρία των πιθανοτήτων, όπως μπορεί να θεωρηθεί ο πρόδρομος της πληροφορικής. Είχε κατασκευάσει αρκετά μοντέλα ενός «υπολογιστή», «Πασκαλίνο» τον έλεγαν, με τη βοήθεια του οποίου γινόντουσαν αριθμητικές πράξεις, προσθέσεις, αφαιρέσεις.
«Με τρομάζει η αιώνια σιωπή του άπειρου διαστήματος» έγραψε, για να ακούσουμε και τον φιλόσοφο Μπλεζ Πασκάλ. «Τι είναι ο άνθρωπος μέσα στο άπειρο; Πόσα βασίλεια μάς αγνοούν. Η γη, αυτό το άστρο, είναι μια κουκίδα απειροελάχιστη στο παγκόσμιο στερέωμα. Ας δούμε τη φύση, το ολόλαμπρο φως, το αιώνιο λύχνο που φωτίζει το σύμπαν. Μην κρίνουμε τη φύση σύμφωνα με τον εαυτό μας, αλλά σύμφωνα με την ίδια».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου