Ο ΚΑΒΑΦΗΣ – ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ Τ’ ΑΘΕΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΙΣ

Πλήν σάν ευρέθηκε μέσα στο σκότος,
Μέσα στης γής τα φοβερά τα βάθη,
συντροφευμένος μ’ Έλληνας αθέους,
κ’ είδε με δόξαις άυλαις μορφαίς εμπρός του,
φοβήθηκε για μιά στιγμήν ο νέος,
κ’ ένα ένστικτον των ευσεβών του χρόνων
επέστρεψε, κ’ έκαμε τον σταυρό του.
Αμέσως η Μορφαίς αφανισθήκαν
η δόξαις χάθηκαν – σβύσαν τα φώτα.
Οι Έλληνες εκρυφοκυταχθήκαν.
Κι’ ο νέος είπεν ‘’Είδατε το θαύμα
Αγαπητοί μου σύντροφοι φοβούμαι.
Φοβούμαι, φίλοι μου, θέλω να φύγω.
Δέν βλέπετε πώς χάθηκαν αμέσως
οι δαίμονες σάν μ’ είδανε να κάνω
το σήμα του σταυρού το αγιασμένο’’
Οι Έλληνες εκάγχασαν μεγάλα
‘’Ντροπή, ντροπή να λές αυτά τα λόγια
σε μας τους σοφιστάς και φιλοσόφους.
Τέτοια σάν θές εις τον Νικομηδείας
και στους παπάδες του μπορείς να λές.
Της ένδοξης Ελλάδας μας εμπρός σου
οι μεγαλύτεροι θεοί φανήκαν.
Κι’ άν φύγανε να μή νομίζης διόλου
πού φοβηθήκαν μιά χειρονομία.
Μονάχα σάν σε είδανε να κάνης
το ποταπότατον, αγροίκον σχήμα
συχάθηκεν η ευγενής των φύσις
και φύγανε και σε περιφρονήσαν’’.
Έτσι τον είπανε κι’ από τον φόβο
τον ιερό και τον ευλογημένον
συνήλθεν ο ανόητος, κ’ επείσθη
με των Ελλήνων τ’ άθεα τα λόγια.
(ανέκδοτα ποιήματα Κ.Π.Καβάφη Νοέμ. 1896)