Στον Βίο Πρόκλου, γραμμένο από μαθητή του, αναφέρεται ότι ο Πρόκλος, σχολάρχης της Ακαδημίας (430-482) «έκανε θαύματα χάρη στις μαγικές του γνώσεις, τερμάτισε μια περίοδο ξηρασίας και απομάκρυνε σεισμούς με τα φυλακτά του. Ο Ασκληπιός πραγματοποίησε για χάρη του θαυματουργικές ιάσεις, θεραπεύοντας την κόρη του δασκάλου του και απαλλάσσοντας τον ίδιο από μια αρθρίτιδα στο γόνατο»(Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 128).
Αφού μάγια έκανε ο Πρόκλος, πολύ πιθανόν να έκανε τα ίδια κι ο Δαμάσκιος. Ο ορθολογισμός της Ακαδημίας είχε πάει (στον) περίπατο.
Η υποστήριξη του έργου του Πρόκλου από τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη, κατέστησε τη θεωρία του γνωστή σε όλη την Ευρωπαϊκή καθώς και στη Βυζαντινή και Δυτική σκέψη, στον βαθμό που οι τελευταίες εξαρτώνται και βασίζονται στην επεξεργασία του Διονυσίου.
Ο Πρόκλος έζησε σε εποχή συγκρητιστικού χάους. Στο νεοπλατωνικό του σύστημά θα συνωθήσει τον ένα θεό, τους επιμέρους θεούς, τους αγγέλους, τους δαίμονες, τις ψυχές και άλλες ανώτερες και κατώτερες υπάρξεις, επηρεασμένος από στοιχεία πυθαγορικά, αριστοτελικά και στωικά, χωρίς, όμως αυστηρή επιστημονική επιχειρηματολογία, όπως άλλωστε ο κάθε αλλοπαρμένος θεολόγος της κάθε θρησκείας, ανά τους αιώνες.
Θα το θεωρούσα αγένεια να σας ζαλίσω εδώ με αναφορές στις θεολογικές του παπαρολογίες, τις οποίες διάβαζε μέσα από το τρισδιάστατο κατακάθι του τεράστιου θεολογικού του φλιτζανιού. Μόνο δυο λογάκια.
«Βαθύτατα θρησκευτικός, εμυήθη εις των Αιγυπτίων την θρησκείαν, εις τα Ελευσίνια μυστήρια, εις την θεουργίαν, ηθέλησε δε να συγκεράσει εις την πίστην του πάσας τας γνωστάς θρησκείας της εποχής του, θεωρών ‘’ότι τον φιλόσοφον προσήκει ου μιας τινός πόλεως ουδέ των παρ’ ενίοις πατρίων είναι θεραπευτήν, κοινή δε του όλου κόσμου ιεροφάντην’’». Κανελόπουλος Π. Κ.
Τα τελευταία του αυτά λόγια, εάν τα ακούσουμε από τον οικουμενικό πατριάρχη της ορθοδοξίας, βάζοντας στην θέση του φιλόσοφον την λέξη πατριάρχην, νομίζω ότι δεν θα μας φαίνονταν καθόλου παράταιρα.
Αυτόν λοιπόν το πανθεολογικό νούμερο, οι περισσότεροι επανελληνοθρησκευόμενοι, το θεωρούν ύψιστο προφήτη και ερμηνευτή, και μάλιστα μερικοί εξ αποκαλύψεως, της θεολογίας των αρχαίων Ελλήνων. Και λέω εξ αποκαλύψεως διότι δεν καταδέχονται να αναφέρουν καν και κάποιον δεύτερο, από τους πολλούς αρχαίους Έλληνες που αποφάνθηκαν περί των θεοτήτων.
Ερώτημα: από πού εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος, δια τα περί της ελληνικής θεολογίας είναι ο Πρόκλος, κι όχι ας πούμε ο Επίκουρος; Μήπως επειδή ο χριστιανισμός κυνήγησε λυσσαλέα τον Επίκουρο κι εδραίωσε την θεολογία του πάνω στον Πρόκλο, κι όλο το παπαρολογικό του συνάφι;
Εάν λοιπόν δεν μας δοθούν εξηγήσεις, για την αρμοδιότητα αυτή του Πρόκλου, έναντι των υπολοίπων θεολογησάντων Ελλήνων, τότε δικαιούμαστε να περιφρονήσουμε την παραπάνω θεολογία.
Εάν κανείς διαβάσει τις θεολογικές ανοησίες του Πρόκλου κι έχει υπ’ όψιν του τις ανάλογες των Πατέρων της ορθοδοξίας, αμέσως θα αντιληφθεί από πού άντλησαν οι τελευταίοι, όλη αυτή την θεολογική τους διάρροια.
Η υποστήριξη του έργου του Πρόκλου από τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη, κατέστησε τη θεωρία του γνωστή σε όλη την Ευρωπαϊκή καθώς και στη Βυζαντινή και Δυτική σκέψη, στον βαθμό που οι τελευταίες εξαρτώνται και βασίζονται στην επεξεργασία του Διονυσίου.
Ο Πρόκλος έζησε σε εποχή συγκρητιστικού χάους. Στο νεοπλατωνικό του σύστημά θα συνωθήσει τον ένα θεό, τους επιμέρους θεούς, τους αγγέλους, τους δαίμονες, τις ψυχές και άλλες ανώτερες και κατώτερες υπάρξεις, επηρεασμένος από στοιχεία πυθαγορικά, αριστοτελικά και στωικά, χωρίς, όμως αυστηρή επιστημονική επιχειρηματολογία, όπως άλλωστε ο κάθε αλλοπαρμένος θεολόγος της κάθε θρησκείας, ανά τους αιώνες.
Θα το θεωρούσα αγένεια να σας ζαλίσω εδώ με αναφορές στις θεολογικές του παπαρολογίες, τις οποίες διάβαζε μέσα από το τρισδιάστατο κατακάθι του τεράστιου θεολογικού του φλιτζανιού. Μόνο δυο λογάκια.
«Βαθύτατα θρησκευτικός, εμυήθη εις των Αιγυπτίων την θρησκείαν, εις τα Ελευσίνια μυστήρια, εις την θεουργίαν, ηθέλησε δε να συγκεράσει εις την πίστην του πάσας τας γνωστάς θρησκείας της εποχής του, θεωρών ‘’ότι τον φιλόσοφον προσήκει ου μιας τινός πόλεως ουδέ των παρ’ ενίοις πατρίων είναι θεραπευτήν, κοινή δε του όλου κόσμου ιεροφάντην’’». Κανελόπουλος Π. Κ.
Τα τελευταία του αυτά λόγια, εάν τα ακούσουμε από τον οικουμενικό πατριάρχη της ορθοδοξίας, βάζοντας στην θέση του φιλόσοφον την λέξη πατριάρχην, νομίζω ότι δεν θα μας φαίνονταν καθόλου παράταιρα.
Αυτόν λοιπόν το πανθεολογικό νούμερο, οι περισσότεροι επανελληνοθρησκευόμενοι, το θεωρούν ύψιστο προφήτη και ερμηνευτή, και μάλιστα μερικοί εξ αποκαλύψεως, της θεολογίας των αρχαίων Ελλήνων. Και λέω εξ αποκαλύψεως διότι δεν καταδέχονται να αναφέρουν καν και κάποιον δεύτερο, από τους πολλούς αρχαίους Έλληνες που αποφάνθηκαν περί των θεοτήτων.
Ερώτημα: από πού εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος, δια τα περί της ελληνικής θεολογίας είναι ο Πρόκλος, κι όχι ας πούμε ο Επίκουρος; Μήπως επειδή ο χριστιανισμός κυνήγησε λυσσαλέα τον Επίκουρο κι εδραίωσε την θεολογία του πάνω στον Πρόκλο, κι όλο το παπαρολογικό του συνάφι;
Εάν λοιπόν δεν μας δοθούν εξηγήσεις, για την αρμοδιότητα αυτή του Πρόκλου, έναντι των υπολοίπων θεολογησάντων Ελλήνων, τότε δικαιούμαστε να περιφρονήσουμε την παραπάνω θεολογία.
Εάν κανείς διαβάσει τις θεολογικές ανοησίες του Πρόκλου κι έχει υπ’ όψιν του τις ανάλογες των Πατέρων της ορθοδοξίας, αμέσως θα αντιληφθεί από πού άντλησαν οι τελευταίοι, όλη αυτή την θεολογική τους διάρροια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου