ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΚΑΙ Ο «ΦΟΒΟΣ ΚΥΡΙΟΥ»

ΠΩΣ ΟΙ ΑΘΕΟΦΟΒΟI ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ «ΘΕΟΦΟΒΟΥΜΕΝΟΥΣ»

Αν αναγκαζόμουν να πω με μια λέξη, όλ’ αυτά που θέλω να αναφέρω για το ζήτημα αυτό, θα τα έλεγα με την λέξη: φόβος.
Βεβαίως δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας. Θέλω να κομίσω κάποια στοιχεία, για την απαρχή της οργάνωσης της καταδυνάστευσης των ανθρώπων, από κάποιους παμπόνηρους και επιτήδειους, οι οποίοι καλλιέργησαν το, ήδη υπάρχων στη φύση του ανθρώπου, αίσθημα του φόβου, ώστε να το χρησιμοποιήσουν για να ισχυροποιήσουν τις εξουσιαστικές τους βλέψεις.
Η καλλιέργεια του φόβου μάλιστα άγγιξε κι έφτασε μέχρι τα ουράνια. Κι απ’ εκεί εκτοξεύτηκε ως θεία «φιλοσοφική αρετή»: «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου». Η πεμπτουσία της Βίβλου, της Παλαιάς Διαθήκης. Πρόκειται για το ιερό βιβλίο του χριστιανισμού. Κάτι που ποτέ δεν έπαψαν να τονίζουν οι Πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας.
Ας δούμε πώς ξεκίνησε η οργάνωση αυτής της αμαρτωλής ιστορίας, τους καρπούς της οποίας δρέπουν μέχρι και σήμερα οι ιερατικές και πολιτικές συμμορίες.
Το πρώτο ίχνος «φόβου Κυρίου» το συναντάμε στο πρώτο βιβλίο της Π.Δ. (Παλαιά Διαθήκη). (Γένεση 22, 12): μόλις άπλωσε το χέρι του ο Αβραάμ για να σφάξει τον γιο του, τον Ισαάκ, τον σταματά ο Γιαχβέ (ο θεός των Εβραίων και των χριστιανών, αφού αυτός είναι ο πατέρας του Χριστού), λέγοντάς του: «Μην απλώσεις χέρι στο παιδί και μη του κάνεις τίποτε, γιατί τώρα ξέρω ότι φοβάσαι τον θεό και δε μου αρνήθηκες τον μοναχογιό σου». Άγριο ξεκίνημα για μια ιστορία, εδώ που τα λέμε.
Το ζήτημα ξεκινά με το τέλειο παράδειγμα υποταγής εξ αιτίας του φόβου θεού. Ο θεός τού ζητά, ότι χειρότερο υπάρχει για έναν πατέρα: να σφάξει το παιδί του, κι ο θεοσεβούμενος άνθρωπος υποτάσσεται ολοκληρωτικά. Το παράδειγμα αυτό κάνει θραύση στα κατηχητικά σχολεία, της τέλειας χριστιανικής διαπαιδαγώγησης. Ένα φαρμακερό και θανατηφόρο δηλητήριο για την ψυχή του παιδιού. Ένα δηλητήριο, τις δόσεις του οποίου λαμβάνει το παιδί με τη συναίνεση των γονιών του! Το προβάλλουν και κάποιοι βλαμμένοι θεολόγοι στα σχολείο, του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Δεν είναι όμως φοβερός μόνον ο θεός. Φοβερός είναι και ο τόπος του, τα ουράνια: «Γένεση 28, 16) «Αλήθεια, ο Κύριος είναι σ’ αυτόν τον τόπο κι εγώ δεν το ήξερα. Τι φοβερός τόπος .Εδώ δεν είναι παρά ο οίκος του θεού, κι αυτή είναι η πύλη του ουρανού», λέει ο Ιακώβ. Στο ίδιο βιβλίο, στο κεφάλαιο 42, στ. 18: «… γιατί εγώ φοβάμαι τον θεό…», λέει ο Ιωσήφ στ’ αδέλφια του.
Ιδού τώρα πώς στον φόβο προς τον θεό, προστίθεται, για πρώτη φορά, και ο φόβος προς τους, κατ’ εξοχήν, ανθρώπους του θεού, (Έξοδος 14, 31): «Όταν οι Ισραηλίτες είδαν με πόση δύναμη ο Κύριος εξόντωσε τους Αιγυπτίους, τον φοβήθηκαν και πίστεψαν σ’ αυτόν και στον Μωυσή, τον δούλο του». Μάλιστα εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και η απαραίτητη προϋπόθεση για την καλλιέργεια του φόβου: το πότισμα και το λίπασμά του, η έννοια κλειδί, η πίστη. Δίχως να πιστέψεις δεν υπάρχει περίπτωση να φοβηθείς. Πίστη, η πιπίλα του ιερατείου και των υποτακτικών της, των λακέδων της.
Το νερό μπήκε στο αυλάκι. Απομένει τώρα η καθιέρωση των ανθρώπων του θεού, του Μωυσή και του αδελφού του Ααρών, ώστε ένα μεγάλο μέρος του φόβου θεού να μεταβιβαστεί στους απατεώνες αυτούς. Πράγματι στα επόμενα δύο βιβλία της Π.Δ. (Έξοδος και Λευιτικό), περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια η διαδικασία αυτή.
«Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ. Ο ΑΡΧΙΣΥΜΜΟΡΙΤΗΣ ΑΑΡΩΝ ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ».
Δεν υπάρχει καμμιά απολύτως αμφιβολία ότι ο πρώτος ιερέας αλλά και αρχιερέας των Εβραίων υπήρξε ο Ααρών, ο αδελφός του Μωυσή. Οι αδελφοί αυτοί ήσαν γιοί του Αμράμ, ο οποίος τους γέννησε με την θεία του, την Ιωχαβέδ. Ο Αμράμ αυτός ήταν γιός του Καάθ. Τέλος ο Καάθ ήταν παιδί του Λευί (Έξοδος 6, 16-20).
Εξ αιτίας αυτού του Λευί προέκυψε η ονομασία Λευίτης που πάει να πει ιερέας. Μόνο αυτή η φυλή μπορούσε να τροφοδοτεί τους Εβραίους με ιερείς και καμμία άλλη.
Τώρα αν αυτή η θεία Ιωχαβέδ, που την παντρεύτηκε ο ανεψιός της Αμράμ, και γέννησαν οι δυο τους τον Μωησή και τον Ααρών, ήταν θεία του από το σόι του πατέρα του ή της μητέρας του, γι’ αυτό δεν μας λέει τίποτε η γραφή.
Στο ίδιο βιβλίο (Έξοδος 7, 1), στην αντίρρηση του Μωυσή προς τον Γιαχβέ, ότι δεν διαθέτει καλό λέγειν για να αντιμετωπίσει τον Φαραώ, ο θεός του, του απαντά: «Σε έκανα να είσαι για τον Φαραώ Θεός, κι ο αδελφός σου ο Ααρών, να είναι ο προφήτης σου». Εδώ σαφώς ο Ααρών παίρνει το χρίσμα από τον ίδιο τον Γιαχβέ.
Η πρώτη φορά που αναφέρεται στη Βίβλο το όνομα ιερέας είναι στο βιβλίο Έξοδος (19, 22). Στην κορυφή του Σινά, λίγο πριν συντελεστεί η ιστορία του δεκαλόγου, λέει ο Γιαχβέ στον Μωυσή: «… ακόμη και οι ιερείς, που με πλησιάζουν, πρέπει να εξαγνιστούν για να μην οργισθώ εναντίον τους». Λίγο παρακάτω (19, 24) δε: «Πήγαινε, κατέβα κι έπειτα ανέβα πάλι μαζί με τον Ααρών. Οι ιερείς όμως και ο λαός να μην περάσουν τα όρια για να με πλησιάσουν, γιατί θα ξεσπάσει η οργή μου εναντίον τους».
[Και μετά σου λένε ότι ο θεός των χριστιανών δεν είναι ανθρωπομορφικός, ότι είναι πνεύμα, πανάγαθον, οικτήρμον και άλλα παρόμοια! Τότε που τη βρήκε τόση τσαντίλα;]
Είναι λοιπόν φανερό ότι όταν έφτασαν οι Εβραίοι στο Σινά, κατά την έξοδό τους από την Αίγυπτο, ήδη είχαν καθιερώσει κάποιο ιερατείο, τα καθήκοντα και τα δικαιώματα του οποίου δεν είχαν ακόμα καθοριστεί πλήρως, διότι αυτό έγινε μετά, όπως θα δούμε πιο κάτω. Γι’ αυτόν τον λόγο ακολουθεί μετά το βιβλίο της Εξόδου το Λευιτικό, όπου εκεί τακτοποιείται ξεκάθαρα το ζήτημα. Λίγο πριν μπούμε στο Λευιτικό μάλιστα (Έξοδος 28, 1), λαμβάνει χώρα η οριστική καθιέρωση του Ααρών και των γιών του ως ιερείς από τον ίδιο τον Γιαχβέ: «Μωυσή, κάλεσε τον αδελφό σου τον Ααρών και τους γιούς του: Ναδάβ, Αβιού, Ελεάζαρ και Ιθάμαρ. Θα τους ξεχωρίσεις ανάμεσα απ’ όλους τους Ισραηλίτες για να γίνουν Ιερείς μου».
Εάν απορεί κανείς για τις σκανδαλωδώς υπερπολυτελείς και χρυσοποίκιλτες στολές των σημερινών αρχιερέων του χριστιανικού κόσμου, δεν έχει παρά να διαβάσει αυτά που ακολουθούν αμέσως μετά από το προαναφερθέν χωρίο. Δηλαδή όλο το 28ο κεφάλαιο της Εξόδου. Εκεί, ο ίδιος ο Γιαχβε περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια, που θα την ζήλευε κι ο μεγαλύτερος μόδιστρος της εποχής μας, το πώς πρέπει να ραφτούν οι στολές των ιερέων του.
Θα αρκεστούμε να αναφέρουμε μόνο τα υλικά, διότι το κεφάλαιο αυτό είναι αρκετά μεγάλο σε έκταση: «χρυσή κλωστή, γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο μαλλί, και λεπτό λινό, λίθοι από όνυχα, καθαρό χρυσάφι, πολύτιμοι λίθοι, ρουμπίνια, χρυσόλιθοι, σμαράγδια, μαλαχίτες, ζαφείρια, διαμάντια, υάκινθο, αχάτη, αμέθυστο, τοπάζι, όνυχα, ίασπι».
Όσο και να ψάξει κανείς για να βρει και άλλα πολύτιμα και πολυτελή υλικά της εποχής εκείνης, απ’ αυτά που αναφέρονται εδώ, θα ματαιοπονήσει.
Ο θεός αυτός όμως έχει επίγνωση και των αδυναμιών του. Πώς λέμε «γνώθι σ’ εαυτόν». Εκεί που δίνει τα μέτρα στις κοπτορραπτούδες, για την κατασκευή των στολών των ιερέων του, διατάσσει και το εξής: «Κάθε φορά που θα μπαίνει ο Ααρών στο αγιαστήριο, θα φοράει το επιστήθιο με τα ονόματα των φυλών του Ισραήλ, ώστε εγώ, ο Κύριος, να θυμάμαι πάντα το λαό μου» (στ. 29). Άντε τώρα να εξηγήσεις εσύ πώς γίνεται να ξεχνάει ο θεός του σύμπαντος, τον εκλεκτό του λαό!!!
Αν πάλι απορεί κανείς για τα φυλαχτά και τα ματζούνια που βάζουν οι χριστιανοί στο ρούχα των παιδιών τους, αλλά και στα αυτοκίνητά τους, ας μάθει τώρα την καταγωγή τους: (στ. 30) «μέσα στο επιστήθιο θα βάλλουν τα Ουρίμ και τα Θουρίμ για να τα έχει ο Ααρών πάνω στην καρδιά του όταν παρουσιάζεται ενώπιόν μου και να μπορεί να διακρίνει ποιό είναι το θέλημά μου για τους Ισραηλίτες». Τώρα πώς γίνεται το 99% των αυτοκινήτων που τρακάρουν, με τραυματισμούς θανάσιμους, να είναι γεμάτα με σταυρούς και φυλαχτά και εικονίτσες, αυτό φαίνεται ότι κανέναν δεν προβληματίζει.
Αμέσως μετά μαθαίνουμε τι ρόλο παίζουν και τα κουδουνάκια, που φαίνεται ότι μεταπήδησαν στα θυμιατά από την ιερατική στολή του Ααρών: «Γύρω γύρω σε όλο το κράσπεδο του σάκου θα κατασκευάσουν μικρά ρόδια από γαλάζιο, πορφυρό και κόκκινο μαλλί, και χρυσά κουδουνάκια ανάμεσά τους, εναλλάξ ανά ένα με τα ρόδια. Όταν ο Ααρών τελετουργεί θα φοράει το σάκο, και θα ακούγεται ο ήχος των κουδουνιών όταν μπαίνει στο αγιαστήριο ενώπιόν μου και όταν βγαίνει, για να μην πεθαίνει»!
Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο (29) ο Γιαχβέ περιγράφει, με λεπτομέρειες που θα τις ζήλευε κι ο καλύτερος χασάπης, πως να γίνει η θυσία των ζώων, για την καθιέρωση της ιεροσύνης του Ααρών και των γιών του, καθορίζοντας τι πρέπει να γίνει το κάθε μέλος του σώματος των σφαγίων μηδέ εξαιρουμένων των κοπράνων.
Και ερχόμαστε στο ψητό. Αυτή η συμμορία του Ααρών, των γιών του και όλων των απογόνων του, πρέπει να λάβει κληροδότημα εσαεί την δωρεάν σίτιση και μάλιστα την καλύτερη που μπορεί να διαθέτει ο λαός: (Έξοδος 29, 38-46) «Κάθε μέρα για πάντα στο μέλλον θα προσφέρετε πάνω στο θυσιαστήριο δυό αρνιά ενός χρόνου». Όσοι είναι μερακλήδες στα κρέατα γνωρίζουν τι θα πει αρνί ενός χρόνου. Μιλάμε και για πολύ πρώτο πράμα.
Αλλά δεν γίνεται να χλαπακιάζει κανείς μόνο κρέατα σ’ αυτή τη ζωή. Για τον λόγο αυτόν πρέπει να ακολουθήσουν (στ. 40) τα λαδάκια τα λεπτά, παρακαλώ αλευράκια και το απαραίτητο κρασάκι.
Και για να μη ξεχνιόμαστε, και πάλι, λίγο πιο κάτω (στ. 42): «Δε θα πάψετε ποτέ στις κατοπινές γενιές σας, να μου προσφέρετε ολοκαυτώματα στην είσοδο της σκηνής του Μαρτυρίου».
Θα προσβάλλαμε την νοημοσύνη του οποιουδήποτε αναγνώστη, εάν προσπαθούσαμε να αποδείξουμε ότι όλες αυτές οι προσφορές κατάληγαν στα χέρια των ιερέων. Διότι πού αλλού θα μπορούσαν να καταλήξουν; Μήπως όλα αυτά τα καταβρόχθιζε ο Γιαχβέ! Μη γένοιτο. αυτό το πνεύμα να τρώει κι από πάνω!
Η αλητεία του ιερατείου όμως χρειάζεται και κάτι πολύ περισσότερο από το καθημερινό της φαγητό. Κάτι που είναι πολύ πιο χρήσιμο και απαραίτητο για την καλοζωία της. Χρειάζεται το χρήμα. Με το χρήμα δεν έχεις μόνο αυτά που σου «προσφέρουν» τα χαϊβάνια οι δεισιδαίμονες, αλλά κι ότι άλλο επιθυμεί η ψυχούλα σου.
Δεν είναι τυχαία λοιπόν η φιλοχρηματία του ιερατείου, η οποία οργιάζει μέχρι και τη σήμερον ημέρα. Διότι γίνεται με εντολή του θεού! Πώς είπατε; Ότι αυτά δεν γίνονται; Γιά να δούμε.
(Έξοδος 30, 11): «Ο κύριος είπε στον Μωυσή: όταν θα κάνεις την απογραφή των Ισραηλιτών, πρέπει καθένας τους να δώσει ένα χρηματικό ποσό, ως αντίλυτρο για τη ζωή του στον Κύριο, για να μην πέσει επάνω τους καμμιά μάστιγα, εξ αιτίας της απογραφής. Το χρήμα που θα εισπράξεις ως αντίλυτρο θα το χρησιμοποιήσεις για τη συντήρηση της σκηνής του μαρτυρίου».
[Είναι ηλίου φαεινότερο ότι όλα αυτά γράφηκαν πολύ αργότερα από την εποχή της Εξόδου, διότι την εποχή εκείνη, όπως κατά κόρον αναφέρεται στην Βίβλο, οι Ισραηλίτες δεν είχαν καν εξασφαλισμένα ούτε τα προς το ζην. Διαρκώς διαμαρτύρονταν προς τον Μωυσή ότι τους πήρε από την Αίγυπτο, όπου είχαν τα πάντα, και τους έφερε στην έρημο για να πεθάνουν από την πείνα. Σίγουρα λοιπόν γράφηκαν σε μια εποχή που η συμμορία του ιερατείου είχε οργανωθεί για τα καλά].
Αλλά η απληστία του ιερατείου δεν έχει τέλος. Βρήκε τρόπο να μαζέψει όλο το χρυσάφι που κατείχε ο λαός. Να πώς έγινε αυτό. Ενώ ο Μωυσής ήδη είχε λάβει τον «Νόμο» από τον Γιαχβέ (Έξοδος 20, 1-17), την κοπάνισε στο Σινά δήθεν για να τον πάρει και γραπτώς, από το ίδιο το χέρι του Γιαχβέ, πάνω σε λίθινες πλάκες. Τη άραξε λοιπόν εκεί και δεν κατέβαινε κάτω.
Στο κεφάλαιο λοιπόν 32 της Εξόδου γράφονται τα εξής: όταν είδαν οι Ισραηλίτες ότι ο Μωυσής αργούσε να κατέβει από το βουνό, ζήτησαν από τον Ααρών να τους φτιάξει θεούς που να προπορεύονται στο δρόμο τους, διότι δεν ξέρανε τι έγινε ο Μωυσής. Δεν χρειάζεται και τόσο να πούμε ότι αυτοί που πρότειναν την ιδέα ήταν σίγουρα βαλτοί του Ααρών, του Μωυσή και της συμμορίας τους. Διότι μόλις συντελέστηκε το κόλπο να σου παρουσιάστηκε ο Μωυσής.
Ποιό ήταν το κόλπο; Διέταξε ο Ααρών να του φέρουν όλοι οι Ισραηλίτες τα χρυσά τους σκουλαρίκια, με τα οποία, αφού τα έλειωσε, τα έχυσε σε καλούπι από το οποίο βγήκε ένα χρυσό άγαλμα μοσχαριού. Και τότε λέει φώναξε ο λαός: «Αυτός είναι ο θεό σου Ισραήλ, που σε έβγαλε από την Αίγυπτο»!!! Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ΄ αυτήν την ιστορία! Ότι αυτοί οι Ισραηλίτες ήσαν άραγε εντελώς ηλίθιοι! Ότι όλοι οι κατοπινοί, που θα διάβαζαν αυτές τις ασυναρτησίες, θα έτρωγαν όλοι κουτόχορτο!
Αλλά το δούλεμα συνεχίζεται με απίστευτη θρασύτητα. Βλέποντας λοιπόν ο Μωυσής το χρυσό μοσχάρι, τσαντίστηκε τόσο πολύ που έριξε χάμω τις πλάκες και τι έσπασε. Θα ρωτούσε κανείς: μα τι σχέση είχαν αυτές με το μοσχάρι και ποιος ο λόγος να τις σπάσει. Ίσα ίσα που τώρα χρειάζονταν ακόμα περισσότερο.
Έμεινε τώρα το χρυσό μοσχάρι. Τι απέγινε. Τα καθάρματα των επόμενων γενεών των απατεώνων ιερέων, τα οποία έγραψαν τις ιστορίες αυτές, όπως προείπαμε, προσέξτε με τι λογής αλχημείες κουκούλωσαν την ληστεία αυτή του Ισραηλιτικού λαού από τους παππούδες τους.
Ο χρυσός όμως είναι ανοξείδωτος και δεν καίγεται στον αιώνα τον άπαντα. Στην ιδιότητά του δε αυτή έγκειται και η μεγάλη του αξία. Ότι αρχαιολογικά ευρήματα χιλιάδων ετών, που είναι από χρυσό ,παραμένουν ατόφια και ανέγγιχτα, από τον χρόνο και την οξείδωση. Παρ’ όλα αυτά προσέξτε την ελεεινή απάτη: (Έξοδος 32, 20) ο Μωυσής «πήρε το μοσχάρι… το έκαψε στη φωτιά και το κατακομμάτισε ώσπου έγινε σκόνη. Τη σκόνη αυτή την έριξε στο νερό και τους έδωσε να την πιούν»!!!
Από κει και πέρα παίρνουν την σκυτάλη οι φρικαλεότητες του ιερατείου. Φρικαλεότητες με τις οποίες είναι κατάσπαρτη η Βίβλος. Κι ενώ ο Ααρών είναι υπεύθυνος για το χρυσό μοσχάρι, έστω συνυπεύθυνος, προσέξτε τι επακολουθεί: (Έξοδος 32, 25-29) ο Μωυσής «στάθηκε τότε στην είσοδο του στρατοπέδου και φώναξε: Όποιος είναι με τον Κύριο ας έρθει μαζί μου. Συγκεντρώθηκαν λοιπόν κοντά του όλοι οι απόγονοι του Λευί (ας σημειώσουμε εδώ ότι είναι μόνο το σόι του Μωυσή και του αδελφού του Ααρών). Ο Μωυσής τους είπε: Ο Κύριος, ο θεός του Ισραήλ, προστάζει να ζωστεί καθένας σας το σπαθί του, και να διασχίσετε το στρατόπεδο, από τη μια είσοδο ως την άλλη, και να σκοτώσετε καθένας τον αδελφό του, το φύλο του και το συγγενή του. Οι Λευίτες εκτέλεσαν τη διαταγή του Μωυσή, και θανατώθηκαν από τον λαό εκείνη την ημέρα περίπου τρεις χιλιάδες άντρες. Τότε ο Μωυσής τους είπε: Σήμερα τελέσατε την πράξη καθιέρωσής σας στον Κύριο, αφού δεν διστάσατε να σκοτώσετε ο καθένας το γιό του και τον αδερφό του, και ο Κύριος σας ευλόγησε».
Εάν υπάρχει κάποιος άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο, που να άκουσε ή να διάβασε, έστω και κατά προσέγγιση, τέτοιας απίστευτής φρικαλεότητας και απανθρωπιάς γεγονότα και πράξεις, τον παρακαλούμε να μας τα φανερώσει. Κι όλα αυτά γράφονται στο ιερό βιβλίο των χριστιανών!!! Κι όλα αυτά γίνονται με εντολή του Θεού του χριστιανισμού, του πατέρα του Χριστού. !!! Κι όλα αυτά ευχαριστούν τον Θεό των χριστιανών!!! Αυτός ο θεός ευλόγησε τους δολοφόνους των γιών και των αδελφών τους.!!!
Χριστιανικό ιερατείο, μάθετε τώρα πως καθιερώθηκαν οι προπάτορές σας: «Σήμερα τελέσατε την πράξη καθιέρωσής σας στον Κύριο, αφού δεν διστάσατε να σκοτώσετε ο καθένας το γιό του και τον αδερφό του, και ο Κύριος σας ευλόγησε»».
Θα περίμενε κανείς ότι η απληστία του ιερατείου θα τέλειωνε με την ιστορία του χρυσού μόσχου. Αμ δε. Το πράγμα έχει και συνέχεια. (Έξοδος 36, 2-) «Ο Μωυσής κάλεσε τον Βεσαλεήλ, τον Ολιάβ και τους τεχνίτες, στους οποίους ο Κύριος είχε δώσει ιδιαίτερη ικανότητα και που είχαν τη διάθεση να αναλάβουν τις εργασίες και να τις εκτελέσουν, και τους παρέδωσε όλες τις συνεισφορές που είχαν προσφέρει οι Ισραηλιτες για το αγιαστήριο». Η ληστεία του ιερατείου δεν έχει ποτέ τέλος.
Και μπαίνουμε στο Λευιτικό. Εδώ βρίσκουμε την συνταγματική πλέον καθιέρωση της ληστείας του λαού από το ιερατείο. Κατ’ εντολή του θεού καθαρίζονται οι προσφορές του λαού προς αυτόν, δηλαδή προς τους ιερείς, για να μη φαινόμαστε και αφελείς. Αυτές πρέπει να περιλαμβάνουν το καλύτερο πράμμα και τις ικανές ποσότητες. Το μενού αρχίζει με βόδια, πρόβατα και κατσίκια (Λευιτικό 1, 2). Το βόδι, το πρόβατο και το κατσίκι πρέπει να είναι αρσενικό, χωρίς ελάττωμα. Για να μη ξεφύγουν ούτε οι φτωχοί, να γίνει γι’ αυτούς το βόδι έστω τρυγόνι ή πιτσούνι. Πάμε τώρα στα εκτός κρέατος: σιμιγδάλια, λάδια, και για να μη ξεχνιόμαστε: «το υπόλοιπο της αναίμακτης αυτής θυσίας θα ανήκει στον Ααρών και στους γιούς του».
Είναι απίστευτα τα όσα ακολουθούν στο βιβλίο αυτό της Βίβλου. Περιγράφονται με τέτοιες λεπτομέρειες τα γαστρονομικά γούστα του ιερατείου, που ακόμα και όλοι οι σεφ του ντουνιά να μαζευτούν, δεν θα κατορθώσουν ούτε τα μισά να ικανοποιήσουν. Δεν έχει κανείς παρά να διαβάσει αυτό το βιβλίο, εάν νομίζει ότι υπερβάλλουμε. Το χούι αυτό του παπαδαριού στην μάσα, είναι φανερό ότι διαιωνίζεται ακάθεκτο, αφού την σήμερον ημέρα είναι γεγονός σπάνιο να βρεις παπά, που να μην είναι υπέρβαρος. Κι όλα αυτά, παρά τις ατέλειωτες νηστείες, στις οποίες υποτίθεται ότι υποβάλλονται.
Για να μη παίρνουν ανάσα, από τα δοσίματα, οι φουκαράδες οι θεοσεβούμενοι, το ιερατείο καθιέρωσε ένα σωρό από είδη θυσιών: θυσίες ολοκαυτωμάτων, αναίμακτες, κοινωνίας, εξιλέωσης, επανόρθωσης. Επίσης μια ολόκληρη παράγραφος του 6ου κεφαλαίου αναφέρεται στο μερίδιο του ιερέα (22-38). Στο δε 8ο κεφάλαιο, ξανά μανά η καθιέρωση του Ααρών και των γιών του.
Για να εξασφαλίζεται η θέση του ιερατείου και να στερεώνεται ο θρόνος του, έπρεπε η καλλιέργεια του φόβου να μην έχει σταματημό. Και να η απόδειξη: στο επόμενο βιβλίο της Π.Δ. το Δευτερονόμιο, ο ίδιος ο Γιαχβέ διατάσσει, εν ψυχρώ, συνεχώς τον λαό του Ισραήλ να τον φοβάται: Δ΄ 10, Ε΄ 29, ΣΤ΄ 2,13, Η΄6, Ι΄ 12, ΙΓ΄5, ΙΖ΄19, ΛΑ΄ 12. Αυτή η θρησκεία θα έπρεπε να λέγεται Φοβισμός.
Παρέκβαση: οι θεολόγοι της «Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας», πιστά τέκνα των πνευματικών τους απατεώνων πατέρων, παράφρασαν σ’ όλα τα προαναφερθέντα χωρία το ρήμα φοβούμαι με το σέβομαι! Αυτό θα πει χριστιανικό ήθος. Μάλιστα η έκδοσή τους αυτή διαθέτει και τα συγχαρητήρια της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (αρ. πρωτ. 1492/15-5-1997). Τέλος παρέκβασης.
Στο βιβλίο Βασιλειών Β΄ ο μέγας Δαυίδ ψάλλει: «… πώς κραταιώσητε φόβον Θεού».
Και ο «σοφός» Σολομών, στο Βασιλειών Γ΄(Η΄ 40): «όπως φοβώνταί σε πάσας τας ημέρας..», και ξανά στον στ. 43 «… όπως γνώσι πάντες οι λαοί το όνομά σου και φοβώνται σε…». στο βιβλίο Παροιμίαι Σολομώντος (Α΄, 7), έχουμε την αποκορύφωση του «δράματος»: «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου». Τι να αντιτάξει κανείς απέναντι στον σοφό Σολομώντα;
Για όσους αγνοούν το μέγεθος της σοφίας του θα την φανερώσουμε αμέσως:
Βασιλειών Γ΄, κεφ. ι΄ 14-21: «ο δε χρυσός, ο οποίος κάθε έτος εισήρχετο εις το ταμείο του Σολομώντος ήτο εξακόσια εξήκοντα εξ (666) τάλαντα χρυσού. Εις αυτά δεν συμπεριελαμβάνοντο οι φόροι των υποτελών εις αυτόν δηλαδή των εμπόρων και όλων των βασιλέων, των εκτός της χώρας, και των διοικητών διαφόρων περιοχών.
Από τον χρυσόν αυτόν κατασκεύασεν ο Σολομών τριακόσια δόρατα σφυρηλατημένα. Δια κάθε δόρυ εχρειάσθησαν τριακόσιοι χρυσοί σίκλοι. Κατασκεύασε τριακόσια όπλα από σφυρηλατημένον χρυσόν, δια κάθε όπλον απητήθησαν τρεις μναι, και έδωκε αυτά ο βασιλεύς, να φυλαχθούν εις το οικοδόμημα το οποίον ωνομάζετο δάσος του Λιβάνου.
Κατεσκεύασεν ακόμη ο βασιλεύς ένα μεγάλον θρόνον από ελεφαντοστούν, τον οποίον επεχρύσωσε με καθαρόν χρυσόν. Εις τον θρόνον αυτόν υπήρχον εξ σκαλοπάτια… Επί πλέον δε όλα τα οικιακά σκεύη του Σολομώντος ήσαν χρυσά και οι λουτήρες ακόμη ήσαν χρυσοί. Όλα τα σκεύη του οικοδομήματος, που ελέγετο δάσος Λιβάνου, είχαν κατασκευασθεί από εξαίρετον χρυσόν».
Ποιοί πλήρωναν όμως τη χλιδή αυτή; Το πληροφορούμαστε, λίγο πιο κάτω, στο Βασιλειών Γ΄, κεφ. ΙΒ΄ 24 ο: «αι δέκα φυλαί του ισραηλίτικου λαού είπαν προς τον Ροβοάμ, τον υιόν του Σολομώντος. Ο πατέρας σου κατέστησε βαρύν τον ζυγόν του επάνω μας διότι επλήθυνε τας πολυδαπάνους τροφάς της τραπέζης του. Τώρα εάν εσύ ελαφρύνης τον ζυγόν αυτόν εις ημάς, ημείς θα είμεθα δούλοι σου».
Αυτά λοιπόν για τον βίο και την πολιτεία του Σολομώντα, αυτού που μας τον πασάρει ως πάνσοφο η χριστιανικό προπαγάνδα. Αλλά έχουμε και συνέχεια: Βασιλ. Γ΄ κεφ. ΙΑ΄ 1 «όμως ο βασιλεύς Σολομών αγαπούσε τας γυναίκας. Είχε δε ως συζύγους πρώτης σειράς επτακόσιες ευγενούς καταγωγής και ως συζύγους δευτέρας σειράς τριακοσίας». Αυτό κι αν είναι σοφία!
Τότε ο Σολομών ανοικοδόμησε εις έναν υψηλόν τόπον ιερόν δια τον θεό Χαμώς, είδωλον των Μωαβιτών… επίσης και δια την Αστάρτην, την αισχράν…κ. ά.».
Λίγο πιο κάτω στον στίχο 11 ακολουθούν οι απειλές του Γιαχβέ κατά του Σολομώντα και ελάχιστα πιο κάτω στον στίχο 14 (Βασιλ. Γ΄ , ΙΑ΄) έχουμε για πρώτη φορά στη Βίβλο την λέξη σατάν (σατανάς): «Και ήγειρε Κύριος σατάν τω Σολομώντι…». Ο Κολιτσάρας αποδίδει το χωρίο αυτό ως εξής: «Παρεχώρησε όμως ο Κύριος να εγερθούν προς τιμωρία του Σολομώμντος, πειρασμοί και πολέμιοι…».
Άπαντες οι απόγονοι του Σολομώντος, βασιλείς του Ισραήλ, αλλά και οι αντίστοιχοι του Ιούδα, υπήρξαν ειδωλολάτρες, τουλάχιστον μέχρι «της μετοικεσίας Βαβυλώνος», όπως περιγράφονται στα βιβλία των Βασιλειών.
Και για του λόγου το αληθές στα εξής ακριβώς χωρία: Βασιλ. Γ΄ , ΙΒ΄ 20, ΙΔ΄ 22, ΙΕ΄ 3-12, ΙΣΤ΄ 2-25 και 30, ΙΗ΄ 18, Κ΄ 25, ΚΒ΄ 44 και 53. Βασιλ. Δ΄ , Α΄ 3, Γ΄ 2, Η΄ 18, Ι΄ 29 και 31, ΙΑ΄ 18, ΙΒ΄ 10 και 21, ΙΓ΄ 2,6,11, ΙΔ΄ 4,24, ΙΕ΄ 4,9,16,18,24,28,35, ΙΣΤ΄ 3,4,10-20, ΙΖ΄ 2,9-36, ΙΗ΄ 4, ΚΑ΄ 2-21, ΚΓ΄ 4-20, 32-37, ΚΔ΄ 9,19. Αφού τώρα πεισθήκαμε για την σοφία του Σολομώντα, ας πάμε παρακάτω για τα περί φοβίας.
Ανεβαίνουμε δε κι ένα σκαλοπάτι πιο πάνω, μπαίνουμε στην τρομοκρατία: (Ψαλμοί Β΄ 11) «… δουλεύσατε τω Κυρίω εν φόβο και αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω…». Μια από τα ίδια και στα Ε΄ 8, ΚΑ΄ 24, ΛΒ΄ 8 και 18, ΛΓ΄ 10, Ξ΄ 6, ΞΕ΄ 16, ΡΒ΄ 11, ΡΙΑ΄ 1, ΡΙΑ΄ 10, ΡΙΓ΄ 19.
Δεν νομίζω ότι χρειάζονται κι άλλα στοιχεία για να στηριχθεί η πανουργία του ιερατείου η οποία καταδυναστεύει τον πιστό και θεοφοβούμενο λαό. Η θεοφοβία και η θεοτρομοκρατία καλλιεργείται ακόμα και σήμερα, αν και αρκετά ξεθυμασμένη, από το χριστιανικό ιερατείο για την καταλήστευση των φοβουμένων και τρομοκρατημένων πιστών. Θα πρέπει να είναι κουφός και αόμματος για να μην την αισθάνεται κανείς. Αυτό που μας ενδιέφερε εδώ ήταν η γενεαλογία της.
Θα κλείσουμε το παρών με μια σχετικώς ελαφρά παρέκβαση. Θα ακούσουμε έναν ιερέα της χριστιανικής πίστης, να περιγράφει την κατάσταση του κλήρου επί τουρκοκρατίας.
Όλες οι πληροφορίες εδώ από το βιβλίο «Η ΣΕΡΡΑΪΚΗ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΥΝΑΔΙΝΟΥ», έκδ. της Μητροπόλεως Σερρών 1989, συγγραφική επιμέλεια Γιώργος Καφταντζής. Έργο επίπονο με εκατοντάδες διευκρινίσεις.
«Ο Παπασυναδινός χρησιμοποιεί την χρονολογία που καθόρισε η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως και αρχίζει από κτίσεως κόσμου, δηλαδή την 1η Σεπτεμβρίου του έτους 5508 π.Χ.» σελ. 10 εισαγωγή Γ. Καφταντζή. Υπενθυμίζουμε ότι οι αποφάσεις και οι καθορισμοί της συνόδου αυτής θεωρούνται θεόπνευστες, από τον χριστιανικό κόσμο μέχρι και σήμερα.
Δηλαδή έχουμε και λέμε, 5508 π.Χ. + 2008 μ.Χ. = 7516 χρόνια μέχρι σήμερα από κτίσεως κόσμου. Όποιος χριστιανός άνθρωπος δεν το παραδέχεται αυτό, αυτομάτως καθίσταται αιρετικός διότι αμφισβητεί την παντογνωσία του αγίου Πνεύματος. Μάλιστα προσφάτως στην Αυστραλία ένας εκπαιδευτικός απολύθηκε από το σχολείο του, διότι επέμενε να διδάσκει στους μαθητές του ότι ο θεό δημιούργησε τον κόσμο πριν από 7500 χρόνια. Ή είναι κανείς πιστός ή δεν είναι. Όχι όποτε μας βολεύει να επικαλούμαστε την παντογνωσία του θεού και όποτε δεν μας βολεύει να την πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων.
Το αξιόπιστον του Παπασυναδινού δηλώνεται ως εξής: σελ. 12 «οι πηγές του είναι πάντοτε αυθεντικές και όταν δεν μπορεί να τις ελέγξει, σημειώνει τις επιφυλάξεις του». Επίσης σελ. 14 «…γεμάτος ειλικρίνεια, ευαισθησία και προπαντός βαθειά θρησκευτικότητα».
Ο Παπασυναδινός, στην χρονογραφία του αυτή, μεταξύ των πολλών άλλων, χαρακτηρίζει και το ποιόν των ιερέων που γνώρισε, κυρίως δε των αποθανόντων στις μέρες του. Περί τους τριανταριά που αναφέρει δυό τρεις τους χαρακτηρίζει καλούς. Ίσως και σαν καλούς. Τους υπόλοιπους τους περιγράφει ως εξής: «από γράμματα πολλά ολίγος, εις τα γράμματα ολίγος, καμπόσω ακριβούτζικος, αμή έργω και λόγω δεν είχε, άρπαγος, πλεονέκτης, κρασοπατέρας και ακαμάτης, πολλά μπεκρής και μορολόγος και πόρνος, πολλά αγράμματος, δεν ήτον καθάριος από την πορνείαν και μοιχίαν, από γράμματα μοροαχαμνός, το έμελεν μόνον δια την γούλαν, είχε ξεπέσει εν μοιχία, ζουλιάρης, λύξουροος…».
Δεν αναφέρουμε παραπομπές διότι απο την 27η έως την 100η σελίδα του, το βιβλίο βρίθει από τέτοιους χαρακτηρισμούς. Κανείς δε δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί, ότι το παπαδαριό ανά την τουρκοκρατούμενη χώρα διέφερε, επί το περισσότερο ή ολιγότερο, από τόπου εις τόπον.
Αυτό το σκυλολόι λοιπόν, όπως το περιγράφει παραστατικά ο άνθρωπος αυτός του θεού, στο βιβλίο αυτό που εξέδωσε η ιερά Μητρόπολης των Σερρών και δεν μπορεί κανείς να το θεωρήσει αναξιόπιστο, αυτό το σκυλολόι λοιπόν μας διδάσκουν στα σχολειά ότι κράτησε τον Ελληνισμό στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας κι ότι τα καθάρματα αυτά συνέβαλαν στην επανάσταση του 21!!! Αλλά έπονται και χειρότερα. Κάνετε υπομονή.
Ο άνθρωπος αυτός θα μας πληροφορήσει και για τις σιμωνίες (αγοραπωλησίες) των ενοριών και επισκοπών, και αυτής της Πατριαρχικής έδρας, της οικουμενικής.
Σελ. 28, εν έτη 1616 «Εγίνην αρχιερεύς εις τα Σέρας (σε κάθε περίπτωση κρατάμε την ορθογραφία του) ο κυρ Τιμόθεος ο καθηγούμενος του Τιμίου Προδρόμου, εκ χώρας Νεγρίτα (Νιγρίτα). Και με το να μην έχει άσπρα (χρήματα, μετρητά) ως υ ( = 400)… χιλιάδες… πολλά άσπρα εξοδίασεν και ήτον πάσα ημέραν εις μεγάλην στενωχορίαν, και από το πυκρόν του έπεσεν εις ασθένειαν..»
Σελ. 42, ο Παπασυναδινός για τον εαυτόν του: «τω αυτώ χρόνω, τον Αύγουστον ιβ έλαβα από τον κυρ Τιμόθεον την ενορίαν την Αγίαν Παρασκευή, τον Ταξιαρχούδη, την Αγίαν Μαρίνα και τον Άγιον Γεώργιον της Δύρβης και τον Άγιον Ιωάννην δι’ άσπρα (6000) Συναδινός ιερεύς και άρχον του ψαλητήρος Σερρών. Εις δόξαν θεού».
Και πάλι για την περίπτωσή του: «…. με έκαμαν αναφωράν και με αφώρησαν και με αναθεμάτησαν και με άργησαν έως να έλθη η τελεία μου καθέρησι. Και δεν με εσυγχώρησαν έως ου με επήραν βφ… άσπρα και τότες με εσυγχώρησαν με πολλά παρακαλέματα..».
Κανονική ανακατανομή του χριστιανικού πλούτου εδώ που τα λέμε! Και συ καλέ Παπασυναδινέ από που τα είχες τα τόσα σου άσπρα άραγε;
Σελ. 63, υποσημείωση 346: «Από μαρτυρία του Παπασυναδινού μαθαίνουμε πως τα 2/3 περίπου της παραγωγής ενός γεωργού πήγαιναν σε δοσίματα και φόρους, πράγμα που τον ανάγκαζε να πουλάει πολλές φορές και τα χωράφια του».
Πλην των Τούρκων ποιοί τα άρπαζαν; Σελ. 76, υποσημείωση 432: «… Γιατί τόσο ο Πατριάρχης όσο και οι Μητροπολίτες εκτός από τα εκκλησιαστικά μέτρα (αφορισμό, αργία, απόλυσι κ.λπ.) είχαν και ευρύτατη ποινική δικαιοδοσία (εξορία, φυλάκιση, μαστίγωμα κ.λπ.) πάνω σε χριστιανούς που κατά την κρίση τους παρεκτρέπονταν… καταργείται το φιρμάνι που είχε δοθεί στο μητροπολίτη Μελέτιο, να τιμωρεί τους παραβάτες… γιατί αυτός, όπως εξακριβώθηκε από το Πατριαρχείο, εξεβίαζε με το μέτρο αυτό τους ραγιάδες της επαρχίας του».
Το ιερατείο, ως κανονική συμμορία αρχιληστών εις βάρος των ραγιάδων, όπως βλέπουμε. Δηλαδή οι Τούρκοι να προστατεύουν τους ραγιάδες από την απληστία των χριστιανών αρχιερέων!!! Αυτά τα τομάρια που μας τους παρουσιάζουν για μάρτυρες του υπόδουλου Ελληνισμού!!!
Σελ. 81, υποσημείωση 444: «…με τον καιρό η συναλλαγή των εκκλησιαστικών οφφικίων ευξήθηκε. Ο πατριάρχης αφού αγόραζε τη δική του θέση πουλούσε ύστερα τις επισκοπές στον μεγαλύτερο πλειοδότη. Τόσο προχώρησε η διαφθορά που ανάμεσα στα 1670 – 1678 ο πατριάρχης στην Κπολη άλλαξε έξη φορές».
Στην ίδια σελίδα ο Παπασυναδινός: «κι έτζι δεν ήθελε να καθίσει τινάς πατριάρχης με το να έχη το Πατριαρχείο πολλά χρέη και δια τα πολλά σκάνδαλα». Σελ. 86: «Τω αυτώ χρόνω έφυγεν ο παπά κυρ Μανόλης (ακαμάτης, αδούλης, οινοπότης, λέμαργος, άρπαγος, φόβον θεού δεν ήχεν) να πάγη εις ανεγνώρηστον τόπον δια να ζητά. Η ετία με το να έχει πολί χρέος και όλον ένα ήτον εις το χάψη. Και επούλησεν όσα και αν ήχεν, ως και ταις ενορίες του τον Άγιον Νικόλα και τον Άγιον Βλάσι και πάλιν απόμεινεν χρέος».
Στην τρίτη χιλιετία Μετά Χριστόν, αλλά και Μετά του Χριστού βεβαίως, άλλαξε άραγε κάτι στις τάξεις και το ήθος του κλήρου στην χώρα της Ελλάδος; Έχει ή δεν έχει η Εκκλησία της Ελλάδος τεράστια περιουσία; Από που την έχει; Μήπως καλλιεργεί χωράφια; Μήπως έχει βιομηχανίες και εργοστάσια; Μάλιστα κύριε, έχει και παραέχει. Όλοι το ξέρετε κι όλοι το ξέρουν.
Έχει καλλιέργεια χωρίς έξοδα παραγωγής, φουκαρά αγρότη. Καλλιέργεια που δεν χρειάζεται όργωμα, σκάλισμα, λιπάσματα, πετρέλαια, ραντίσματα, θερίσματα, αλωνίσματα, ποτίσματα, εκμεταλλεύσεις από εμπόρους, ασφαλίσεις από καιρικά φαινόμενα (χαλάζια, πλημμύρες, ξηρασίες, σκουληκοφαγώματα, καταστροφικούς αέρηδες και μυκητιάσεις).
Έχει κοπάδια ζώα, για να τα αρμέγει, δίχως να τα βόσκει, χωρίς να τα ταΐζει έτοιμη τροφή το χειμώνα, κοπάδια που δεν τα τρώνε οι λύκοι, που δεν θέλουν εμβόλια για πρόληψη ή αντιμετώπιση ασθενειών, που δεν κλωτσούν στο άρμεγμα ποτέ, κοπάδια που κάνουν μόνα τους το τυρί και το γιαούρτι και το πηγαίνουν έτοιμο στους Ποιμένες τους, στους Αρχιμανδρίτες τους, πρόβατα αγαθά, άκακα.
Αν δεν κατάλαβες ακόμα, καλέ μου άνθρωπε, έχει η εκκλησία το ποίμνιόν της. Τα πρόβατά της. Μήπως έτσι δεν αποκαλούν οι παπάδες μια ζωή το χριστεπώνυμο πλήρωμά τους; Το πλήρωμα που τους πληρώνει; Που τους γεμίζει με χρήματα συνεχώς σε χίλιες δυο ευκαιρίες; Αυτούς τους κηφήνες όπως και τους αρχικηφήνες τους καλογήρους, τους οποίους σου τους παρουσιάζουν ως υπόδειγμα και πρότυπο!!! Αυτούς που η μόνη τους παραγωγή είναι τα πατερημά και τα κυρελέησον;
Δηλαδή καλέ μου χριστιανέ, εσένα αν σου καταστραφεί η σοδιά ή αν σου ψοφήσουν τα ζωντανά σου ή αν αυξηθούν τα πετρέλαιά σου, αν, αν, αν, όταν θα πάς στην εκκλησία ο παππούλης θα σου πει να αφήσεις μικρότερο οβολό στο παγκάρι ή θα σου ζητήσει λιγότερα χρήματα για τον γάμο ή τα βαφτίσια του παιδιού σου;
Εσύ όμως είσαι υπεύθυνος για το κατάντημα αυτό του κλήρου. Εσύ και για τα πριν, όπως μας τα εξιστόρησε ο Παπασυναδινός, εσύ και για τα τωρινά. Διότι πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι επιρρεπείς στην τεμπελιά και επιτήδειοι στο αρπάζειν. Εσύ είσαι υπεύθυνος που τους ταΐζεις.