Τακτικές μάχης που δούλεψαν και πέρασαν στα «ψιλά» της Ιστορίας

Την ώρα που περίφημες στρατηγικές μάχης έχουν απαθανατιστεί στην πολεμική ιστορία με χρυσά γράμματα, υπάρχουν και τακτικές που πέρασαν στα «ψιλά» της Ιστορίας, παρά τη δαιμόνια φύση τους.

Ένα μείγμα απόγνωσης και ταχύτατης συλλογιστικής οδηγεί πολλές φορές τον απελπισμένο σε δράσεις αποκοτιάς, και κάποιες από αυτές δικαιώνονται! Παρά το γεγονός ότι ο δημιουργός τους μοιάζει ανισόρροπος και φαίνεται να καταδικάζει τις δυνάμεις του σε άμεσο θάνατο, οι στρατηγικές αυτές έκαναν το ακριβώς αντίθετο.
Αν είναι δυνατόν; Είναι και παραείναι...
Ο περσικός γατο-στρατός

Είναι γνωστό ότι τα ζώα έχουν χρησιμοποιηθεί από νωρίς στην πολεμική ιστορία, συνδράμοντας τους αγώνες των ανθρώπων για κυριαρχία. Σπάνια όμως έχουμε γίνει μάρτυρες πιο σοφιστικέ χρήσης ζώων στον πόλεμο από τον τρόπο που ζήτησε τη συνδρομή της γάτας ο Καμβύσης Β' της Περσίας!
Ο Καμβύσης ο Δεσποτικός λοιπόν έβαλε στο μάτι την Αίγυπτο γύρω στο 525 π.Χ. και σκέφτηκε κάτι απλό: όλοι γνωρίζουμε την περίβλεπτη θέση που είχε στην αιγυπτιακή κοινωνία η γάτα ως ιερό ζώο και η αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών το χρησιμοποίησε εναντίον της κατά την εισβολή στην αιγυπτιακή επικράτεια.
Ο Καμβύσης διέταξε τους άντρες του να ζωγραφίσουν αιλουροειδή στις ασπίδες τους, την ίδια ώρα που κουβάλησε μαζί του στην εκστρατεία εκατοντάδες γάτες, τις οποίες και έβαλε στην πρώτη γραμμή του πυρός.
Το σχέδιο δούλεψε: οι αιγύπτιοι τοξότες αρνήθηκαν να ρίξουν τα πυρακτωμένα τους βέλη στον εχθρό φοβούμενοι μην τραυματίσουν τις γάτες, αδίκημα που στη χώρα τους τιμωρούταν με θάνατο. Υποχώρησαν λοιπόν άτακτα δίνοντας τη δυνατότητα στους Πέρσες να τους σφαγιάσουν και να κατακτήσουν έτσι την Αίγυπτο...
Οι Σπαρτιάτες... Σιχ

Μιλώντας για τους Σιχ, δεν θα περίμενε κανείς περιστατικά βίας στην ιστορία τους. Εκτός βέβαια κι αν μιλάμε για μια από τις ελάχιστες μάχες που έδωσαν ποτέ, στην οποία 48 μαχητές Σιχ καθήλωσαν στρατό 100.000 αντρών!
Εγκαταλείποντας λοιπόν τη Μογγολική Αυτοκρατορία, οι Σιχ βρήκαν καταφύγιο σε ένα ερειπωμένο φρούριο, πριν περικυκλωθούν από τις μογγολικές δυνάμεις. Κι ενώ η έξυπνη κίνηση θα ήταν να παραδοθούν στον εχθρό πριν αυτός επιτεθεί, οι Σιχ έκαναν το ακριβώς αντίθετο:
οχυρώθηκαν στο κάστρο όπως μπορούσαν και αμύνθηκαν απέναντι σε έναν πανίσχυρο και υπέρτερο στρατό τόσο ώστε να καταφέρει ο γκουρού τους να αποδράσει!
Με κάποιον τρόπο, οι 48 μαχητές υπερασπίστηκαν το οχυρό απέναντι σε 100.000 άντρες κατά τη διάρκεια της νυχτερινής επίθεσης, αποσπώντας τον εχθρό, σκοτώνοντας 3.000 άντρες του και διασφαλίζοντας την επιβίωση της θρησκείας τους...
Πολιορκία μέσα στην πολιορκία

Άλλη μια γαλατική εξέγερση θα λάμβανε χώρα το 52 π.Χ. στην πόλη Αλέσια και ο Ιούλιος Καίσαρας αποφάσισε να την καταπνίξει στο αίμα: οδήγησε τους 60.000 λεγεωνάριούς του σε πολιορκία της πόλης, με τις γαλατικές δυνάμεις που την υπερασπίζονταν να αριθμούν τις 80.000 άντρες.
Όταν ωστόσο ο Καίσαρας πληροφορήθηκε ότι συμμαχικός των Γαλατών στρατός 120.000 αντρών βάδιζε εναντίον του, αντί να υποχωρήσει, όπως κάθε εχέφρων στρατηγός, διέταξε τις δυνάμεις του να χτίσουν ένα δεύτερο τείχος γύρω από την οχυρωμένη πόλη!
Για τις επόμενες εβδομάδες, κι ενώ ο στρατός του ήταν σαφώς μικρότερος από την κοινή γαλατική δύναμη, ο Καίσαρας πολιορκούσε την πόλη την ίδια στιγμή που υπερασπιζόταν το δικό του οχυρό.
Και στις 2 Οκτωβρίου οδήγησε προσωπικά το ιππικό του των 6.000 αντρών κατά των δυνάμεων που τον πολιορκούσαν σε μια εκκωφαντική νίκη που θα ανάγκαζε τόσο τους πολιορκουμένους Γαλάτες όσο και τους πολιορκούντες συμμάχους τους σε άνευ όρων παράδοση...
Σφυριά εναντίον... υποβρυχίων

Είναι γνωστό ότι τα γερμανικά υποβρύχια (U-boats) έπαιξαν κεφαλαιώδη ρόλο στον Α' Παγκόσμιο, διακόπτοντας τον ανεφοδιασμό των βρετανικών, γαλλικών και αμερικανικών δυνάμεων και βυθίζοντας εκατομμύρια τόνους προμηθειών.
Τα περίφημα αυτά κονσερβοκούτια έσπειραν πράγματι την πείνα στην Ευρώπη! Χωρίς δικά τους υποβρύχια και ικανά αντίμετρα για να τα σταματήσουν, οι Σύμμαχοι όφειλαν να αυτοσχεδιάσουν. Τίποτα ωστόσο από όσα σκέφτηκαν δεν ήταν τόσο τρελό όσο η λύση των Βρετανών:
ένα σφυρί και μια σακούλα! Βάρκες περιπολούσαν λοιπόν στα σκοτάδια της νύχτας, με έναν σιδηρουργό και μερικούς στρατιώτες, ψάχνοντας για τα γερμανικά υποβρύχια. Όταν εντόπιζαν περισκόπιο, πλησίαζαν αργά και αθόρυβα και είτε το κάλυπταν με τη σακούλα είτε το έσπαζαν με το σφυρί, αναγκάζοντας το υποβρύχιο να αναδυθεί!
Η μέθοδος αποδείχθηκε μάλιστα αναπάντεχα αποτελεσματική, καθώς περισσότερα από 16 υποβρύχια βυθίστηκαν με τη μέθοδο αυτή...
Μαχαίρι εναντίον πιστολιού σημειώσατε «1»

Όμοια με το να φέρνει κάποιος μαχαίρι σε μάχη με πιστόλια, όπως έμαθαν δυστυχώς με τραγικό τρόπο οι αυτόχθονες στις «εξερευνητικές» αποστολές των Ευρωπαίων, οι Ρώσοι επέλεξαν να κατέβουν στο Ανατολικό Μέτωπο του Β' Παγκοσμίου με τα παλιά διπλάνα τους, την ώρα που η ναζιστική Luftwaffe έριχνε στη μάχη τα υπέρτερα και ταχύτατα μαχητικά Me-109.
Τα σοβιετικά διπλάνα Polikarpov Po-2 ανατέθηκαν σε μια διμοιρία γυναικών, τις περίφημες «Μάγισσες της Νύχτας», που ακριβώς επειδή ήταν γυναίκες δεν τις θεωρούσαν αξιόμαχες, γι' αυτό και τους εμπιστεύτηκαν την παλιά τεχνολογία. Κι όμως, οι γυναίκες αποδείχθηκαν σκληρά καρύδια, με πολλές από αυτές να ολοκληρώνουν περισσότερες από 1.000 αποστολές στον πόλεμο!
Υπήρχε βέβαια ένα μυστικό στην επιτυχία τους: ο ξύλινος σκελετός των αργοκίνητων Po-2, παρά το γεγονός ότι μπορούσαν να κουβαλήσουν μόλις 2 βόμβες, τα έκανε να παραμένουν αθέατα στα ραντάρ.
Γι' αυτό και κατάφεραν να επιβιώσουν, παραμένοντας τα μόνα σχεδόν σοβιετικά αεροσκάφη που πετούσαν στον ουρανό κατά τη ναζιστική εισβολή στη Ρωσία. Και το καλύτερο ήταν ότι στο πιλοτάρισμα ήταν σχολιαροκόριτσα με μόλις 4 ώρες εκπαίδευσης...
Ο Δούρειος Ίππος των Βίκινγκς

Ο θρύλος του Δούρειου Ίππου έγινε πραγματικότητα σε ένα ιδιαίτερο περιστατικό της ιστορίας των Βίκινγκς. Ήταν στα 860 λοιπόν όταν ο ηγέτης των Βίκινγκς, Hastein, έψαχνε να λεηλατήσει τη Ρώμη για να αποδείξει τις ηγετικές του ικανότητες.
Γνωρίζοντας βέβαια ότι ο λαός του ήταν πολύ καλύτερος στη λεηλασία χωριών παρά οχυρωμένων πόλεων, σκέφτηκε ένα σχέδιο για να παρακάμψει τα απόρθητα ρωμαϊκά τείχη: προσποιούμενος τον νεκρό νοργηβό ευγενή, καμώθηκε πως ήθελε να ταφεί στην πόλη.
Ο Hastein έκανε τον πεθαμένο μέσα στο φέρετρο την ίδια στιγμή που οι δυνάμεις που τον συνόδευαν στην κηδεία του περνούσαν ανενόχλητες την κεντρική πύλη της Ρώμης.
Παρά το γεγονός βέβαια ότι το πλάνο του στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία και η πόλη καταλεηλατήθηκε, έμαθε αργότερα ότι είχε κάνει ένα μικρό λάθος: είχε μπερδέψει τις περιοχές και πλιατσικολόγησε έτσι λάθος πόλη!
Περιμένοντας υπομονετικά

Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος αντιμετώπιζε τον στρατό του Σαλαντίν στο Αρσούφ το 1191. Οι δυνάμεις του ήταν λιγότερες κατά 3-προς-1, με τον στρατό του σουλτάνου της Αιγύπτου και Συρίας να αποτελείται κυρίως από έφιππους. Μια ευθεία αντιπαράθεση θα ήταν ολέθρια για τον Ριχάρδο, γι' αυτό και σκέφτηκε κάτι άλλο:
σχημάτισε μια αμυντική περίμετρο με τα νώτα του στραμμένα στο ποτάμι και περίμενε, παρά τον καταιγισμό από βέλη που δέχονταν τα στρατεύματά του, από τις πρώτες πρωινές ώρες μέχρι και το απόγευμα.
Η τακτική του δεν ήταν άλλη από το να κάνει τον Σαλαντίν ανυπόμονο, δίνοντάς του την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί οποιοδήποτε λάθος στρατηγικής. Έπειτα λοιπόν από ώρες συνεχούς καταιγισμού βελών, ο σουλτάνος έχασε πράγματι την ψυχραιμία του, θεωρώντας ότι οι Σταυροφόροι της Γ' Σταυροφορίας θα παραμείνουν έτσι καθηλωμένοι επί μέρες:
διέταξε λοιπόν τους έφιππους άντρες του να κατεβούν από τα άλογα για να μπορούν να ρίχνουν καλύτερα με τα τόξα τους, αναγκάζοντάς τους μάλιστα να προωθηθούν για να έχουν καλύτερη ακτίνα δράσης.
Ο Ριχάρδος είχε την ευκαιρία που περίμενε: διέταξε το βαρύ ιππικό του να επιτεθεί, αποδεκατίζοντας τους πεζούς ιππείς και κερδίζοντας τη μάχη...
Οι φλεγόμενες καμήλες

Η υπομονή αποδείχθηκε καλός σύμμαχος, το να παραδώσεις όμως τις καμήλες σου στην πυρά, όταν μάλιστα αποτελούν και το μόνο μέσο διαφυγής, είναι άλλη ιστορία! Αυτό βέβαια δεν απέτρεψε τον μογγόλο κατακτητή Ταμερλάνο, απόγονο του Τζένγκις Χαν, να το κάνει κατά την κατάληψη του Δελχί.
Αντιμέτωπος λοιπόν με τις δυνάμεις του σουλτάνου και τους 120 ελέφαντές του το 1398, ο Ταμερλάνος διέταξε τους τρομοκρατημένους και σχεδόν σε φυγή άντρες του να κατέβουν από τις καμήλες τους και να τις φορτώσουν με όσο σανό μπορούσαν να σηκώσουν.
Όταν λοιπόν πλησίασαν οι ελέφαντες, οι Μογγόλοι άναψαν το σανό και έσπρωξαν τις καμήλες προς τον εχθρό. Κι εκεί που η κίνηση θα ήταν κανονικά ένα κολοσσιαίο στρατηγικό λάθος, αποδείχθηκε αριστουργηματική: οι ελέφαντες τρομοκρατήθηκαν και οπισθοχώρησαν άναρχα πάνω στην ινδική εμπροσθοφυλακή!
Ο ινδικός στρατός κατατροπώθηκε από τους ίδιους τους ελέφαντές του χαρίζοντας στον Ταμερλάνο μια εύκολη νίκη...
Ο εχθρός του εχθρού μου

Στις 5 Μαΐου 1945 έλαβε χώρα μια από τις πλέον περίεργες μάχες του Β' Παγκοσμίου: 3 μόλις μέρες πριν από την επίσημη παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας, ο ταγματάρχης Josef Gangl και οι 9 άντρες του ήταν έτοιμοι να παραδώσουν το Κάστρο Itter και τους γάλλους φυλακισμένους σε 14 αμερικανούς στρατιώτες.
Φτάνοντας όμως οι Αμερικανοί στο κάστρο για να απελευθερώσουν τους ομήρους, έπεσαν πάνω σε απόσπασμα των SS που στάλθηκε εκεί για να εκτελέσει τους κρατουμένους. Ο Gangl, διαβλέποντας ότι δεν θα μπορούσε να σωθεί η φυλακή και αηδιασμένος από τις πρακτικές των SS, πρόσφερε τις υπηρεσίες του στους Αμερικανούς:
καθ' όλη τη διάρκεια του πρωινού, γερμανοί και αμερικανοί φαντάροι πολεμούσαν πλάι-πλάι τα SS, στη μόνη μάλιστα καταγεγραμμένη αντίστοιχη ιστορία που έλαβε χώρα σε όλο τον πόλεμο!
Τελικά, αμερικανικές ενισχύσεις θα έφταναν στο σημείο και θα κατατρόπωναν τους ναζί, όχι βέβαια προτού ο Gangl σκοτωθεί από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή...
Πάγος, ένας απροσδόκητος σύμμαχος

Αν μας έχει μάθει ένα πράγμα η πολεμική ιστορία είναι ότι αν εισβάλεις στη Ρωσία τον χειμώνα, θα έχεις πιθανότατα πολύ δύσκολες ώρες μπροστά σου. Αυτό βέβαια ισχύει και για τους Τεύτονες Ιππότες, που το έμαθαν με τον δύσκολο τρόπο. Όταν λοιπόν το τάγμα των Ιπποτών εισέβαλε στη Ρωσία, πάνοπλο και παντοδύναμο, δεν υπολόγισε τον πάγο:
οι Ρώσοι αποσύρθηκαν στην παγωμένη λίμνη Peipus για να αντιμετωπίσουν εκεί το τάγμα, ποντάροντας στον πάγο. Οι ιππότες από την άλλη, με πανοπλίες μέχρι και στα άλογά τους, παραήταν ανυπόμονοι να σφάξουν τον εχθρό και δεν συνειδητοποίησαν ότι ο πάγος δεν θα κρατούσε το υπέρογκο βάρος τους.
Έτσι κι έγινε, με τους ιππότες και τα άλογά τους να κολλάνε στον πάγο ή να βυθίζονται στη λίμνη, δίνοντας τη δυνατότητα στο ρωσικό πεζικό να τους εξοντώσει εύκολα. Όσοι Τεύτονες Ιππότες επιβίωσαν, τράπηκαν σε φυγή...