Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός, λάτρης και θαυμαστής του Ελληνικού πολιτισμού, απόφοιτος των Φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας, και της Αντιόχειας, μεγάλος φιλέλληνας, με αξιόλογο κοινωνικό έργο στα δύο χρόνια που βασίλευσε, πρώτος εδέχθη τα πυρρά των ρασοφόρων, επειδή δεν πήγε με τα νερά τους, αποκαλώντας τον «Ιουλιανός ο παραβάτης».
Υπήρξε δε ο μοναδικός Αυτοκράτορας του Βυζαντίου με Ελληνική συνείδηση, που σε κάθε ευκαιρία ομολογούσε «Ειμί Έλλην». Κανένας άλλος Αυτοκράτορας δεν είχε Ελληνική συνείδηση, ακόμα και οι Παλαιολόγοι. H πραγματικότητα αυτή ανάγκασε τον Γεώργιο Γεμιστό, σε προσφώνηση του, περί το 1420, προς τον Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγο, να του πει επί λέξει «Έλληνες εσμέν το γένος ων ηγείσθε και βασιλεύετε, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί».
Διακυβέρνησε την Αυτοκρατορία σύμφωνα με τις επιταγές που του επέβαλε η φιλοσοφική του μόρφωση, καθώς πίστευε στην αξία της ανθρώπινης ζωής και είχε άμεση επικοινωνία με το λαό του, και από τους λίγους Αυτοκράτορες που έχασαν την ζωή τους πολεμώντας για την ακεραιότητα της αυτοκρατορίας.
Στην εκστρατεία κατά των Περσών τραυματίστηκε θανάσιμα. Οι πληροφορίες για το ποιος εκσφενδόνισε την λόγχη κατά του Αυτοκράτορα δεν είναι ξεκάθαρες, λέγεται, πιθανόν κάποιος φανατικός χριστιανός, καθ’ ότι δεν διεκδίκησε κανείς Πέρσης στρατιώτης την αμοιβή για τον θανάσιμο τραυματισμό του Αυτοκράτορα.
« Οικείος στρατιώτης ως ο πολύς λόγος κρατεί », γράφει και αυτός ο χριστιανός ακόμη ιστορικός Σωκράτης. « Άγνωστον πόθεν » διαπιστώνει ο αμερόληπτος αυτόπτης μάρτυρας και Ιστορικός Αμμιανός. Ο Λιβάνιος με οδύνη διατυπώνει ανεπιφύλακτα την τρομερή κατηγορία: « εν τοις ημετέροις ην ο φονεύς ».
Ο δε Μέγας Βασίλειος κόμπαζε λέγοντας ότι « τον αντίχριστο Βασιλιά σκότωσε ο Άγιος Μερκούριος ».
Λέγετε ότι προτού πεθάνει είπε « με νίκησες Χριστέ », πρόκειται για μεγάλο ψέμα των ρασοφόρων. Τούτο γράφτηκε 700 χρόνια αργότερα από κάποιον Δενδρινό.
Ο Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, ή Ιουλιανός ο Παραβάτης, υπήρξε ο τελευταίος εθνικός αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Αντιθέτως τις τελευταίες ώρες της ζωής του, όπως τις περιέγραψε ο αυτόπτης μάρτυρας Αμμιανός, τις πέρασε μιλώντας στους παρευρισκομένους, με λόγια αντάξια ενός μεγάλου ηγέτη, που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο του και δεν φοβάται το θάνατο. Είπε ακόμη πώς γνώριζε ότι θα πεθάνει, από χρησμό του Απόλλωνα, πολεμώντας για την Αυτοκρατορία.
Ο Λιβάνιος πρότεινε η σορός του Αυτοκράτορα να μεταφερθεί στην Αθήνα και να ταφή δίπλα στον Πλάτωνα, αλλά δεν κατέστη δυνατόν.
Ο πολύς λαός όμως, χριστιανοί και εθνικοί, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτός ο τελευταίος ημίθεος στα 32 του χρόνια θα υπέκυπτε από το πλήγμα ενός κοινού θνητού. Ως «υπό δαίμονος βληθείς» εντυπώθηκε ο θάνατος του Ιουλιανού στη λαϊκή φαντασία. Η λόγχη που καρφώθηκε στα σπλάχνα του Ιουλιανού ήταν ταυτόχρονα το θανατηφόρο πλήγμα κατά του Αρχαιοελληνικού πολιτισμού.
Με το θάνατο του έπεσε και το τελευταίο προπύργιο κατά της επερχόμενης λαίλαπας της Θεοκρατίας. Ο σκοταδιστικός μεσαίωνας, σαν μαύρο πέπλο απλώθηκε και κάλυψε την Ευρώπη και όχι μόνο, ο Ήλιος της ελεύθερης σκέψης έσβησε για 15 αιώνες. Και οι Έλληνες έχασαν τον τελευταίο τους ημίθεο.
Λίγες δεκαετίες αργότερα ο λατίνος ποιητής Προυδέντιος, θα αναγνώριζε ότι ο Ιουλιανός υπήρξε «άπιστος έναντι του Θεού αλλά όχι έναντι της οικουμένης».
Ο Μακελάρης του Ιουλιανού, σύμφωνα πάντα με τον ορθόδοξο συναξαριστή, φέρεται να είναι ένας ακόμη τιμούμενος μαχαιροβγάλτης από τους χριστιανούς, ο Άγιος Μερκούριος…
Υπήρξε δε ο μοναδικός Αυτοκράτορας του Βυζαντίου με Ελληνική συνείδηση, που σε κάθε ευκαιρία ομολογούσε «Ειμί Έλλην». Κανένας άλλος Αυτοκράτορας δεν είχε Ελληνική συνείδηση, ακόμα και οι Παλαιολόγοι. H πραγματικότητα αυτή ανάγκασε τον Γεώργιο Γεμιστό, σε προσφώνηση του, περί το 1420, προς τον Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγο, να του πει επί λέξει «Έλληνες εσμέν το γένος ων ηγείσθε και βασιλεύετε, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί».
Διακυβέρνησε την Αυτοκρατορία σύμφωνα με τις επιταγές που του επέβαλε η φιλοσοφική του μόρφωση, καθώς πίστευε στην αξία της ανθρώπινης ζωής και είχε άμεση επικοινωνία με το λαό του, και από τους λίγους Αυτοκράτορες που έχασαν την ζωή τους πολεμώντας για την ακεραιότητα της αυτοκρατορίας.
Στην εκστρατεία κατά των Περσών τραυματίστηκε θανάσιμα. Οι πληροφορίες για το ποιος εκσφενδόνισε την λόγχη κατά του Αυτοκράτορα δεν είναι ξεκάθαρες, λέγεται, πιθανόν κάποιος φανατικός χριστιανός, καθ’ ότι δεν διεκδίκησε κανείς Πέρσης στρατιώτης την αμοιβή για τον θανάσιμο τραυματισμό του Αυτοκράτορα.
« Οικείος στρατιώτης ως ο πολύς λόγος κρατεί », γράφει και αυτός ο χριστιανός ακόμη ιστορικός Σωκράτης. « Άγνωστον πόθεν » διαπιστώνει ο αμερόληπτος αυτόπτης μάρτυρας και Ιστορικός Αμμιανός. Ο Λιβάνιος με οδύνη διατυπώνει ανεπιφύλακτα την τρομερή κατηγορία: « εν τοις ημετέροις ην ο φονεύς ».
Ο δε Μέγας Βασίλειος κόμπαζε λέγοντας ότι « τον αντίχριστο Βασιλιά σκότωσε ο Άγιος Μερκούριος ».
Λέγετε ότι προτού πεθάνει είπε « με νίκησες Χριστέ », πρόκειται για μεγάλο ψέμα των ρασοφόρων. Τούτο γράφτηκε 700 χρόνια αργότερα από κάποιον Δενδρινό.
Ο Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, ή Ιουλιανός ο Παραβάτης, υπήρξε ο τελευταίος εθνικός αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Αντιθέτως τις τελευταίες ώρες της ζωής του, όπως τις περιέγραψε ο αυτόπτης μάρτυρας Αμμιανός, τις πέρασε μιλώντας στους παρευρισκομένους, με λόγια αντάξια ενός μεγάλου ηγέτη, που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο του και δεν φοβάται το θάνατο. Είπε ακόμη πώς γνώριζε ότι θα πεθάνει, από χρησμό του Απόλλωνα, πολεμώντας για την Αυτοκρατορία.
Ο Λιβάνιος πρότεινε η σορός του Αυτοκράτορα να μεταφερθεί στην Αθήνα και να ταφή δίπλα στον Πλάτωνα, αλλά δεν κατέστη δυνατόν.
Ο πολύς λαός όμως, χριστιανοί και εθνικοί, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτός ο τελευταίος ημίθεος στα 32 του χρόνια θα υπέκυπτε από το πλήγμα ενός κοινού θνητού. Ως «υπό δαίμονος βληθείς» εντυπώθηκε ο θάνατος του Ιουλιανού στη λαϊκή φαντασία. Η λόγχη που καρφώθηκε στα σπλάχνα του Ιουλιανού ήταν ταυτόχρονα το θανατηφόρο πλήγμα κατά του Αρχαιοελληνικού πολιτισμού.
Με το θάνατο του έπεσε και το τελευταίο προπύργιο κατά της επερχόμενης λαίλαπας της Θεοκρατίας. Ο σκοταδιστικός μεσαίωνας, σαν μαύρο πέπλο απλώθηκε και κάλυψε την Ευρώπη και όχι μόνο, ο Ήλιος της ελεύθερης σκέψης έσβησε για 15 αιώνες. Και οι Έλληνες έχασαν τον τελευταίο τους ημίθεο.
Λίγες δεκαετίες αργότερα ο λατίνος ποιητής Προυδέντιος, θα αναγνώριζε ότι ο Ιουλιανός υπήρξε «άπιστος έναντι του Θεού αλλά όχι έναντι της οικουμένης».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου