Ολόκληρη η λατρεία του χριστιανισμού στηρίζεται στις ακατάσχετες υποδείξεις και προσταγές των πιστών προς τον θεό τους!
Εάν αφαιρέσει κανείς τους ρηματικούς τύπους της προστακτική από «την τάξιν προσευχών και ακολουθιών της ορθοδόξου Εκκλησίας, πάντων των αγίων και πασών των εορτών, κινητών και ακινήτων», τότε θα διαπιστώσει ότι αυτό που απομένει είναι ένα ολοστρόγγυλο τίποτα.
Μια συμπεριφορά απέναντι σ’ έναν θεό ο οποίος αντιμετωπίζεται σαν να μη διαθέτει ούτε δράμι μυαλό!Την στιγμή που οι ίδιοι οι πιστοί ισχυρίζονται τα περί θείας πρόνοιας. Ότι τα πάντα προνοεί ο θεός τους κι ότι ούτε ένα φυλλαράκι δεν γίνεται να πέσει, από το οποιοδήποτε δένδρο ή φυτό, δίχως την θέληση του θεού τους.
Ο βαθμός της αναίδειας των πιστών απέναντι στον θεό τους είναι όντως απίστευτος! Και βεβαίως άλλο πράγμα είναι να παρακαλάς τον θεό σου για κάτι που το επιθυμείς και του το ζητάς, κι εντελώς άλλο είναι να του υποδεικνύεις συνεχώς το τι πρέπει να κάνει και το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται, από τα ποιο απλά μέχρι τα πιο περίπλοκα και σύνθετα ζητήματα.
Ιδού οι αποδείξεις για την άθλια και ελεεινή συμπεριφορά των πιστών απέναντι στον τέλεια συμπεριφερόμενο θεό τους. Αυτού του θεού που «τα πάντα εν σοφία εποίησε» κι ο οποίος προνοεί τέλεια για το οτιδήποτε. Όπως, ας πούμε, να μην αφήνει κανένα παιδί να πεθαίνει από την πείνα, να μην σκοτώνονται οι πιστοί του κατά χιλιάδες σε πολέμους, να μη βασανίζουν οι ίδιοι συνανθρώπους τους κλπ.:
ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣ ΣΥΝΕΚΔΗΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ. Περιέχων «…πασαν την τάξιν προσευχών και ακολουθιών της ορθοδόξου Εκκλησίας, πάντων των αγίων και πασών των εορτών, κινητών και ακινήτων». Εκδ. «ΑΣΤΗΡ».
Από την πρώτη σελίδα, στο «Βασιλεύ ουράνιε»: … ελθέ…. σκήνωσον … καθάρισον … σώσον… Εάν αφαιρέσει κανείς τις προστακτικές τότε αυτό που απομένει είναι ένα αλαμπουρνέζικο κείμενο.
Βρε αθεόφοβε χριστιανέ, όλ’ αυτά που προστάζεις στον θεό σου (προσέξτε ότι δεν λέει σε παρακαλώ ελθέ, ή σε παρακαλώ σκήνωσον …) αυτός δεν τα κάνει έτσι κι αλλιώς μόνος του; Κι αν δεν τα κάνει, όλ’ αυτά τότε τι ρόλο παίζει η θεία πρόνοιά του;
Στην ίδια σελίδα (σελίδα μικρούλα και με μεγάλα γράμματα) ελέησον (τρις). Και ξανά ελέησον και ιλάσθητι. Στις 1300 σελίδες αυτού του βιβλίου δεν υπάρχει καμμιά που να μην αναγράφει καμμιά δεκαριά προστακτικές. Για να είμαι ακριβοδίκαιος, που και που, πάντως πολύ αραιά, πέφτει και κανένα ικετεύομεν.
Όπως και να το κάνουμε, σ’ όλη την λατρεία η προστακτική του πιστού προς τον θεό του, δια της οποίας του υποδεικνύει το τι, το πότε και το πώς πρέπει να ενεργεί, είναι πρωταρχικό στοιχείο. Και παρ’ όλη αυτή τη κραυγαλέα και σταθερή συμπεριφορά, ο ίδιος ο πιστός κλωτσάει σαν το μουλάρι, μόλις του αναφέρεις την άποψη ότι οι άνθρωποι κάνουν τους θεούς κι όχι το αντίστροφο!
Και προσέξτε παρακαλώ ότι στο ρεπερτόριο των προστακτικών περιλαμβάνονται όλων των ειδών οι υποδείξεις, οι οποίες μπορούν να απευθυνθούν προς θεό ή άνθρωπο. Π.χ. στην τρίτη ευχή (στην οποία εντελώς τυχαία πέφτω τώρα, σελ. 21), η προστακτική αναφέρεται κάθε τρεις λέξεις: … πρόσδεξαι, ίθυνον, αγίασον, άγνισον, διόρθωσον, κάθαρον, ρύσαι, τείχισον.
Εκτός όμως από το τι πρέπει να κάνει ο θεός των χριστιανών, έχουμε και την νουθέτηση του θεού για το τι δεν πρέπει να κάνει!!! Αυτό αποδεικνύει ότι δεν έχουμε τόσο να κάνουμε μ’ έναν θεό μωρό αλλά ότι σίγουρα έχουμε να κάνουμε με την απύθμενη μωρία των πιστών του. Βρε αθεόφοβε πιστέ, αφού ο θεό σου ορίζει τα πάντα, είναι προπαντός αλάθητος και τέλειος και δεν δίνει λόγο σε κανένα άλλο ον, από τι προσπαθείς να τον φυλάξεις; Να πώς του το λέει: (σελ. 253) «και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου…». Μάλιστα τυγχάνει και ανυπόμονος: «ταχύ εισάκουσόν μου Κύριε…).
Αυτά όμως δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλα που ντρέπονται ακόμα και άθεοι να σκεφτούν. Ο άθλιος πιστός ανθρωπάκος προστάζει τον θεό του να εγκληματήσει για χάρη του!: «… και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου». Κι ακόμα χειρότερα: «και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί». Αυτό το σκουλήκι, ο δούλος του θεού, όπως το λέει ο ίδιος, προστάζει τον θεό του να απολέσει (καταστρέψει) αυτούς που τον στενοχωρούν! Κι όλες αυτές οι χυδαίες και ακατονόμαστες συμπεριφορές ψάλλονται στις θείες λειτουργίες της ορθοδοξίας. Κι ακόμα πιο χυδαίες και απάνθρωπες αξιώσεις των πιστών από τον θεό τους. Για ψύλλου πήδημα να απαιτούν από τον θεό να εξολοθρεύσει τους συνανθρώπους τους.
Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς το προαναφερθέν βιβλίο για να θαυμάσει το ήθος της χριστιανικής λατρείας και το ήθος των πιστών της. Να φρίξει από το είδος της θρησκείας που φόρτωσαν οι ανθέλληνες Βυζαντινοί τους Έλληνες για να τους εξευτελίζουν στον αιώνα τον άπαντα.
Εάν αφαιρέσει κανείς τους ρηματικούς τύπους της προστακτική από «την τάξιν προσευχών και ακολουθιών της ορθοδόξου Εκκλησίας, πάντων των αγίων και πασών των εορτών, κινητών και ακινήτων», τότε θα διαπιστώσει ότι αυτό που απομένει είναι ένα ολοστρόγγυλο τίποτα.
Μια συμπεριφορά απέναντι σ’ έναν θεό ο οποίος αντιμετωπίζεται σαν να μη διαθέτει ούτε δράμι μυαλό!Την στιγμή που οι ίδιοι οι πιστοί ισχυρίζονται τα περί θείας πρόνοιας. Ότι τα πάντα προνοεί ο θεός τους κι ότι ούτε ένα φυλλαράκι δεν γίνεται να πέσει, από το οποιοδήποτε δένδρο ή φυτό, δίχως την θέληση του θεού τους.
Ο βαθμός της αναίδειας των πιστών απέναντι στον θεό τους είναι όντως απίστευτος! Και βεβαίως άλλο πράγμα είναι να παρακαλάς τον θεό σου για κάτι που το επιθυμείς και του το ζητάς, κι εντελώς άλλο είναι να του υποδεικνύεις συνεχώς το τι πρέπει να κάνει και το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται, από τα ποιο απλά μέχρι τα πιο περίπλοκα και σύνθετα ζητήματα.
Ιδού οι αποδείξεις για την άθλια και ελεεινή συμπεριφορά των πιστών απέναντι στον τέλεια συμπεριφερόμενο θεό τους. Αυτού του θεού που «τα πάντα εν σοφία εποίησε» κι ο οποίος προνοεί τέλεια για το οτιδήποτε. Όπως, ας πούμε, να μην αφήνει κανένα παιδί να πεθαίνει από την πείνα, να μην σκοτώνονται οι πιστοί του κατά χιλιάδες σε πολέμους, να μη βασανίζουν οι ίδιοι συνανθρώπους τους κλπ.:
ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣ ΣΥΝΕΚΔΗΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ. Περιέχων «…πασαν την τάξιν προσευχών και ακολουθιών της ορθοδόξου Εκκλησίας, πάντων των αγίων και πασών των εορτών, κινητών και ακινήτων». Εκδ. «ΑΣΤΗΡ».
Από την πρώτη σελίδα, στο «Βασιλεύ ουράνιε»: … ελθέ…. σκήνωσον … καθάρισον … σώσον… Εάν αφαιρέσει κανείς τις προστακτικές τότε αυτό που απομένει είναι ένα αλαμπουρνέζικο κείμενο.
Βρε αθεόφοβε χριστιανέ, όλ’ αυτά που προστάζεις στον θεό σου (προσέξτε ότι δεν λέει σε παρακαλώ ελθέ, ή σε παρακαλώ σκήνωσον …) αυτός δεν τα κάνει έτσι κι αλλιώς μόνος του; Κι αν δεν τα κάνει, όλ’ αυτά τότε τι ρόλο παίζει η θεία πρόνοιά του;
Στην ίδια σελίδα (σελίδα μικρούλα και με μεγάλα γράμματα) ελέησον (τρις). Και ξανά ελέησον και ιλάσθητι. Στις 1300 σελίδες αυτού του βιβλίου δεν υπάρχει καμμιά που να μην αναγράφει καμμιά δεκαριά προστακτικές. Για να είμαι ακριβοδίκαιος, που και που, πάντως πολύ αραιά, πέφτει και κανένα ικετεύομεν.
Όπως και να το κάνουμε, σ’ όλη την λατρεία η προστακτική του πιστού προς τον θεό του, δια της οποίας του υποδεικνύει το τι, το πότε και το πώς πρέπει να ενεργεί, είναι πρωταρχικό στοιχείο. Και παρ’ όλη αυτή τη κραυγαλέα και σταθερή συμπεριφορά, ο ίδιος ο πιστός κλωτσάει σαν το μουλάρι, μόλις του αναφέρεις την άποψη ότι οι άνθρωποι κάνουν τους θεούς κι όχι το αντίστροφο!
Και προσέξτε παρακαλώ ότι στο ρεπερτόριο των προστακτικών περιλαμβάνονται όλων των ειδών οι υποδείξεις, οι οποίες μπορούν να απευθυνθούν προς θεό ή άνθρωπο. Π.χ. στην τρίτη ευχή (στην οποία εντελώς τυχαία πέφτω τώρα, σελ. 21), η προστακτική αναφέρεται κάθε τρεις λέξεις: … πρόσδεξαι, ίθυνον, αγίασον, άγνισον, διόρθωσον, κάθαρον, ρύσαι, τείχισον.
Εκτός όμως από το τι πρέπει να κάνει ο θεός των χριστιανών, έχουμε και την νουθέτηση του θεού για το τι δεν πρέπει να κάνει!!! Αυτό αποδεικνύει ότι δεν έχουμε τόσο να κάνουμε μ’ έναν θεό μωρό αλλά ότι σίγουρα έχουμε να κάνουμε με την απύθμενη μωρία των πιστών του. Βρε αθεόφοβε πιστέ, αφού ο θεό σου ορίζει τα πάντα, είναι προπαντός αλάθητος και τέλειος και δεν δίνει λόγο σε κανένα άλλο ον, από τι προσπαθείς να τον φυλάξεις; Να πώς του το λέει: (σελ. 253) «και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου…». Μάλιστα τυγχάνει και ανυπόμονος: «ταχύ εισάκουσόν μου Κύριε…).
Αυτά όμως δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλα που ντρέπονται ακόμα και άθεοι να σκεφτούν. Ο άθλιος πιστός ανθρωπάκος προστάζει τον θεό του να εγκληματήσει για χάρη του!: «… και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου». Κι ακόμα χειρότερα: «και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί». Αυτό το σκουλήκι, ο δούλος του θεού, όπως το λέει ο ίδιος, προστάζει τον θεό του να απολέσει (καταστρέψει) αυτούς που τον στενοχωρούν! Κι όλες αυτές οι χυδαίες και ακατονόμαστες συμπεριφορές ψάλλονται στις θείες λειτουργίες της ορθοδοξίας. Κι ακόμα πιο χυδαίες και απάνθρωπες αξιώσεις των πιστών από τον θεό τους. Για ψύλλου πήδημα να απαιτούν από τον θεό να εξολοθρεύσει τους συνανθρώπους τους.
Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς το προαναφερθέν βιβλίο για να θαυμάσει το ήθος της χριστιανικής λατρείας και το ήθος των πιστών της. Να φρίξει από το είδος της θρησκείας που φόρτωσαν οι ανθέλληνες Βυζαντινοί τους Έλληνες για να τους εξευτελίζουν στον αιώνα τον άπαντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου