Ο αγωνιστής της ζωής…

Η ζωή είναι περιπέτεια, αρκεί να θέλουμε να την ζήσουμε. Σκέφτομαι άρα υπάρχω και πράττω άρα ζω. Πολλοί μένουν στην θεωρία. Αυτοπροσδιορίζονται ως ενάρετοι, αλλά δεν υλοποιούν την αρετή τους με πράξεις. Αρκετές φορές ακούμε μεγάλα λόγια, όταν έρθει όμως η ώρα της μετουσίωσης, χωλαίνει το πράγμα.
Ο λαός λέει: «όποιος γνωρίζει δεν μιλεί και όποιος μιλεί δεν ξέρει». Ο αγωνιστής της ζωής ξέρει να σωπαίνει όποτε πρέπει. Επικεντρώνεται στις πράξεις, τις οποίες δεν διαφημίζει. Δεν ανακατεύεται σε ανούσιες συζητήσεις και καυγάδες. Γνωρίζει όμως να διεκδικεί με πυγμή το δίκιο του, όταν και εφόσον αδικείται.
Ο αγωνιστής της ζωής βλέπει με συμπόνια τον συνάνθρωπο, μιας και φέρεται όπως θα ήθελαν να του φέρονται σε ανάλογες περιπτώσεις. Δεν παριστάνει τον ξερόλα αλλά συζητάει με όλους, προκειμένου να μοιραστεί την γνώση του μαζί τους. Όταν αντιληφθεί ισχυρογνωμοσύνη, σταματάει την κουβέντα, καθότι θεωρεί εγωιστικό το να μπορεί να τους πείσει όλους. Ρίχνει τον σπόρο και όπου φυτρώσει, φύτρωσε.
Ο αγωνιστής της ζωής κατανοεί ότι είναι παιδί της εποχής. Δεν βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Δεν «αμπελοφιλοσοφεί» αναπολώντας ή κατασκευάζοντας ουτοπίες.
Ο αγωνιστής της ζωής δεν προτιμάει τον εύκολο δρόμο, παρά του αρέσουν τα δύσκολα. Επιλέγει την περιπέτεια από την απραγία. Είναι καλόπιστα δύσπιστος. Δεν υιοθετεί άκριτα ότι του πλασάρουν, πάρα «ψάχνεται», πριν δεχτεί το οτιδήποτε.
Ο αγωνιστής της ζωής ενεργοποιεί την συνεργασία νου και καρδιάς. Η συγκεκριμένη συνεργασία αποτελεί τον τέλειο μηχανισμό διαχωρισμού σωστού από λάθος, δίκαιου από άδικο, αληθινού από ψεύτικο. Αντίθετα όσοι χρησιμοποιούν μόνο τον νου παρασύρονται λόγω σκληροκαρδίας σε λάθος συμπεράσματα και μπερδεμένες ατραπούς. Στον αντίποδα όποιοι λειτουργούν μόνο βάσει καρδιάς κινδυνεύουν να κυριευτούν από τα συναισθήματά τους, μην μπορώντας να διακρίνουν το ορθό σε κάθε περίπτωση. Τις περισσότερες φορές μάλιστα πέφτουν θύματα κακοπροαίρετων επιτήδειων, δήθεν μορφωμένων.
Ο αγωνιστής της ζωής γνωρίζει ότι όση γνώση κι αν συσσωρεύσει στο κεφάλι του, όσες αλήθειες κι αν προσεγγίσει, χωρίς πρακτική αγάπη και κατανόηση για τον συνάνθρωπο και τις αδυναμίες του, κάνει μια τρύπα στο νερό.
Ο αγωνιστής της ζωής δεν περιμένει από άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Παίρνει θέση όταν πρέπει. Η «ουδετερότητα» ευνοεί το άδικο, άρα την απορρίπτει.
Ο αγωνιστής της ζωής βγαίνει μπροστά, εκεί που άλλοι διστάζουν, έχοντας πλήρη συναίσθηση του σκοπού του. Δεν φοβάται μην χαρακτηριστεί από την μάζα. Δεν λιποτακτεί ποτέ από την «μάχη».
Λοιπόν τι προτιμάτε να είστε αγωνιστές της ζωής ή «ουδέτεροι»;