Όμως στο τέλος της ημέρας το μόνο που έχει σημασία είναι πόσο έτοιμοι δηλώνουμε να αναλάβουμε την ευθύνη του πεπρωμένου μας. Πόση ελευθερία αντέχουμε και με ποιες ψευδαισθήσεις αναμετριόμαστε προκειμένου να την κατακτήσουμε; Ουδέποτε υπήρξαμε θύματα των περιστάσεων. Εάν η ζωή ισοδυναμεί με μια ταινία, εμείς επιλέξαμε τη διανομή των ρόλων. Εκείνη η δυσλειτουργική σχέση γεννήθηκε με τη συγκατάθεσή μας και η επαγγελματική μας σταδιοδρομία βάλτωσε επειδή κουράγιο δε βρήκαμε να αναμετρηθούμε με την αβεβαιότητα μιας αλλαγής.
Μπορούμε λοιπόν τώρα αμέσως να σταματήσουμε να κατηγορούμε την άδικη την τύχη για τα κακώς μας κείμενα, δημιουργώντας από την αρχή το πεπρωμένο μας. Δικά μας τα λάθη, δικές μας και οι μελλοντικές υπερβάσεις τους. Έφτασε η στιγμή να μετατοπιστούμε πνευματικά, βαδίζοντας το σκοινί με περισσότερη περηφάνια. Εάν επιθυμούμε υγιείς σχέσεις να τις διεκδικήσουμε, σταματώντας να υποτιμάμε τις αληθινές μας ανάγκες.
Όποιος αρκείται σε ψίχουλα ουδέποτε απολαμβάνει πλουσιοπάροχα γεύματα και εκείνος που υποκύπτει σε συνεχείς συμβιβασμούς αποκτά ξένους διαχειριστές της ευτυχίας του. Ποτέ κανείς δεν μας εξαπατά, αφού οι γύρω μας αφουγκράζονται απλώς τα δικά μας σήματα. Όταν εκπέμπουμε ανασφάλεια και μιζέρια, προσελκύουμε κοντά μας παρόμοιες ενεργειακές συχνότητες.
Στην ουσία, η ζωή μας γίνεται τόσο φωτεινή και ξεκάθαρη όσο εμείς είμαστε. Μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια στις σκιές μα μονάχα μια γενναία αναμέτρηση μαζί τους θα μας λυτρώσει από τη δυναστεία τους. Ας σκεφτούμε τι πραγματικά λαχταράμε: έναν αυτάρκη σύντροφο που μας εξελίσσει ή μια εξαρτητική οντότητα που μας εφησυχάζει αλλά παράλληλα μας καθηλώνει; Ένα ήσυχο οικογενειακό δείπνο με ανομολόγητα μυστικά πίσω από τα επιτηδευμένα χαμόγελα ή τραπέζια που αναποδογυρίζουν, αποκαθιστώντας την αλήθεια;
Διαθέτουμε το θάρρος να έρθουμε αντιμέτωποι με τις δικές μας περιοριστικές πεποιθήσεις, να μονομαχήσουμε με θεούς και δαίμονες προκειμένου να υφάνουμε την τύχη μας; Εάν όχι, ας σταματήσουμε επιτέλους να μεμψιμοιρούμε. Αν ουδόλως μας ενδιαφέρει η ειλικρίνεια, απλώς ας σωπάσουμε, πιστεύοντας ένα όμορφο ψέμα. Να χτίσουμε το κάστρο μας πάνω του μα καθόλου να μην κλάψουμε όταν αυτό με το πρώτο κύμα διαλυθεί. Τα κάστρα των ψευδαισθήσεων ανέκαθεν δεν άντεχαν τους ανέμους.
Εάν αγαπήσουμε την ελευθερία, ο δρόμος μας θα αποδειχθεί ακόμη πιο δύσκολος. Θα κληθούμε να υπερασπιστούμε το όνειρο, βροντοφωνάζοντάς το ακόμη και όταν ο όχλος επιμένει να το προδώσουμε. Θα αναλάβουμε ολοκληρωτικά την ευθύνη μας, θα αρνηθούμε να πουλήσουμε την αυθεντική μας φύση, θα περιφρονήσουμε τις μισές αγκαλιές, τις δειλές εξηγήσεις και τις χλιαρές φιλίες. Θα επιμείνουμε στη δικαιοσύνη, θα κάνουμε εχθρούς απλώς και μόνο επειδή έχουμε το θάρρος της άποψής μας, θα βάψουμε με χρώμα τους γκρίζους τοίχους πληρώνοντας το αντίστοιχο πρόστιμο.
Θα αρνηθούμε το κάλεσμα για δημόσιες σχέσεις προκειμένου να φιλοσοφήσουμε στην παραλία με όσους χίπηδες αγαπήσαμε. Θα πάψουμε να μετράμε την επιτυχία βάσει των υλικών επιτευγμάτων και των ακριβοθώρητων επαγγελματικών τίτλων και θα αρχίσουμε να αφουγκραζόμαστε περισσότερο το τραγούδι της ψυχής, μέχρι που κουράγιο θα βρούμε ακόμη και να το χορέψουμε. Θα συγχωρέσουμε εκείνους που τρέμουν να ορθώσουν το ανάστημά τους αλλά δε θα χάνουμε πια εκατοστό από το ύψος μας για να τους φτάσουμε.
Και ως ακροβάτες θα συνεχίζουμε να περπατάμε τη ζωή, να αναμετριόμαστε με τέρατα και να σωζόμαστε από νεράιδες. Και ο φόβος θα εξακολουθεί να συνοδεύει το βήμα μας, υπενθυμίζοντας μας πως γινόμαστε κυρίαρχοι του κάθε φορά που τον αψηφούμε. Και όταν το σχοινί κάποτε σπάσει δεν θα χαθούμε στο απόλυτο χάος γιατί θα έχουμε αφήσει πίσω μας μια ιστορία που αξίζει τον κόπο. Η ζωή άλλωστε είναι απλώς ένα συνονθύλευμα από ιστορίες και οι ακροβάτες που αντέχουν τους κραδασμούς της σφραγίζουν τον κόσμο με το αποτύπωμα του ονείρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου