Έβλεπα ανθρώπους να αλλάζουν στην στιγμή και από φίλοι μου να μεταμορφώνονται τόσο εύκολα σε εχθρούς, που δεν έβλεπαν την στιγμή να με πονέσουν. Παρατηρούσα καταστάσεις να μεταβάλλονται σαν κάτι ακραία καιρικά φαινόμενα που δεν προφταίνεις να αντιδράσεις κι απλά στέκεσαι και τα κοιτάς.
Δεν ήξερε πια σε τι να πιστέψω. Οι τόσες ανατροπές και οι αλλαγές που συναντούσα καθημερινά, μου είχαν θολώσει το μυαλό τόσο που είχα αρχίσει να αμφισβητώ τα πάντα γύρω μου και να φοβάμαι να αφεθώ. Και κάπως έτσι άρχισε να σκοτώνεται και η εμπιστοσύνη που είχα στους άλλους, αυτή που με σύνδεε μαζί τους αλλά στην πραγματικότητα με κρατούσε τόσο μακριά τους.
Στον πρώτο μου απολογισμό κατάλαβα πως όλα όσα ήξερα είχαν γκρεμιστεί πια και ότι έπρεπε να ξαναχτίσω από την αρχή μια νέα αυτοκρατορία πιο ισχυρή και δυνατή αυτή τη φορά για να μπορώ να επιβιώσω. Μια αυτοκρατορία με υψηλά τείχη έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να εισέλθει και να μου κάνει κακό.
Έτσι στον δεύτερο απολογισμό μου, ήμουν πλέον προστατευμένος και φυλαγμένος από όλους. Βρέθηκα να κάθομαι μέσα σε ένα γυάλινο παλάτι που δεν μπορούσε να το πλησιάσει κανείς, ένα παλάτι άδειο που δεν ακουγόταν τίποτε πέρα από τους χτύπους της καρδιάς μου. Αυτό όμως που δεν είχα προβλέψει μέσα σε όλα αυτά ήταν η δυστυχία και η μοναξιά που με στοίχειωναν κάθε μέρα. Αυτή η αποξένωση που ένιωθα, αυτή η απομάκρυνση. Μπορεί να ήμουν ασφαλής αλλά τι να την κάνεις την ασφάλεια αν δεν έχεις να την μοιραστείς με κάποιον;
Μετά από πολλές σκέψεις έπρεπε να διαλέξω το τι ήταν καλύτερο για μένα. Να είμαι μόνος χωρίς πλήγματα αλλά δυστυχισμένος, ή πλήρης και ολοκληρωμένος αλλά με ένα σωρό χαρακιές από ανθρώπους που νωρίτερα τους είχα απομακρύνει;
Έτσι ανάμεσα στην βουβή προστασία μου εγώ επέλεξα τη φασαρία και τη βαβούρα της πραγματικής ευτυχίας. Επέλεξα να εμπιστεύομαι παρόλο που γνώριζα πως κάποια στιγμή θα ξαναπληγωθώ. Διάλεξα να αγαπώ αληθινά και να αφήνομαι, χωρίς να σκέφτομαι καμία συνέπεια.
Προτίμησα να στολίζω και να χρωματίζω τα πάντα γύρω μου πάρα να βλέπω το πόσο μαύρα κι αδειανά φάνταζαν στην πραγματικότητα.
Έβαλα τον ήλιο να φωτίζει τα μάτια μου και του ζήτησα με την λάμψη του να τα κάνει να δακρύζουν και να θολώνουν έτσι ώστε να τυφλώνομαι και να μην μπορώ να βλέπω τα άσχημα, τα κρυμμένα.
Ζήτησα από τα πουλιά, να τιτιβίζουν όμορφες μουσικές και μελωδίες για να καλύπτουν σκληρά λόγια που ηχούσαν σαν μαχαιριές.
Έφτιαξα ένα δικό μου κόσμο για να μπορώ να υπάρχω. Έναν κόσμο εξωπραγματικό, αλλά έναν κόσμο στον οποίον ένιωθα όμως ευτυχισμένος και δυνατός. Απέβαλα τους φόβους και την δείλια που με είχαν συνεπάρει κι έμαθα να παλεύω για τα όσα με χαροποιούν.
Το μεγαλύτερο ελάττωμα μου ήταν ότι πίστεψα και πιστεύω στην καλή πλευρά των ανθρώπων. Ποτέ δεν σταμάτησα να το κάνω κι ούτε πρόκειται γιατί για μένα αυτό στην ουσία δεν είναι ελάττωμα, είναι όπως είπα δύναμη και ελπίδα.
Έχω ανάγκη να πιστεύω στους άλλους, έχω ανάγκη να τους νοιάζομαι και να νιώθω πως δεν είμαι μόνος. Η μοναξιά δεν υπήρξε ποτέ καλή μου φίλη και με πλήγωσε περισσότερο από όσο με πλήγωσαν στο σύνολο τους οι άνθρωποί μου.
Γι' αυτό καλύτερα πληγωμένος, παρά μόνος και δυστυχισμένος.
Αυτό το ελάττωμά μου υπήρξε και είναι το μοναδικό όπλο με το οποίο μπόρεσα να παρηγορήσω την αγάπη όταν την είδα να κλαίει.
Γι’ αυτό όλοι εσείς που ακόμα ζείτε μόνοι, γκρεμίστε τις αυτοκρατορίες σας κι ανοίξτε τα τείχη σας να εισέλθουν κι άλλοι στην ζωή σας.
Αφεθείτε-Εμπιστευτείτε-Ζήστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου