ὅστις κλύων ἄπιστος, οὐκ ὀρθῶς φρονεῖ.
ἐγὼ δ᾽ Ὀρέστῃ τ᾽, εἰ φέρων βρέτας θεᾶς
βέβηκ᾽, ἀδελφῇ τ᾽ οὐχὶ θυμοῦμαι· τί γὰρ
πρὸς τοὺς σθένοντας θεοὺς ἁμιλλᾶσθαι καλόν;
1480 ἴτωσαν εἰς σὴν σὺν θεᾶς ἀγάλματι
γαῖαν, καθιδρύσαιντό τ᾽ εὐτυχῶς βρέτας.
πέμψω δὲ καὶ τάσδ᾽ Ἑλλάδ᾽ εἰς εὐδαίμονα
γυναῖκας, ὥσπερ σὸν κέλευσμ᾽ ἐφίεται.
παύσω δὲ λόγχην ἣν ἐπαίρομαι ξένοις
1485 ναῶν τ᾽ ἐρετμά, σοὶ τάδ᾽ ὡς δοκεῖ, θεά.
ΑΘ. αἰνῶ· τὸ γὰρ χρεὼν σοῦ τε καὶ θεῶν κρατεῖ.
ἴτ᾽, ὦ πνοαί, ναυσθλοῦσθε τὸν Ἀγαμέμνονος
παῖδ᾽ εἰς Ἀθήνας· συμπορεύσομαι δ᾽ ἐγώ
σῴζουσ᾽ ἀδελφῆς τῆς ἐμῆς σεμνὸν βρέτας.
1490 ΧΟ. ἴτ᾽ ἐπ᾽ εὐτυχίᾳ τῆς σῳζομένης
μοίρας εὐδαίμονες ὄντες.
ἀλλ᾽, ὦ σεμνὴ παρά τ᾽ ἀθανάτοις
καὶ παρὰ θνητοῖς, Παλλὰς Ἀθάνα,
δράσομεν οὕτως ὡς σὺ κελεύεις.
1495 μάλα γὰρ τερπνὴν κἀνέλπιστον
φήμην ἀκοαῖσι δέδεγμαι.
ὦ μέγα σεμνὴ Νίκη, τὸν ἐμὸν
βίοτον κατέχοις
1499 καὶ μὴ λήγοις στεφανοῦσα.
ΘΟ. Είν᾽ άμυαλος, θεά Αθηνά, όποιος πίστη
στων θεών τα λόγια, όταν τ᾽ ακούει, δε δίνει.
Ούτε με τον Ορέστη, που έχει φύγει
με το άγαλμα της θεάς θυμώνω, μα ούτε
και με την αδερφή του· ωραίο δεν είναι
να πολεμάς με θεούς· εκείνοι ορίζουν.
1480 Στη χώρα σου με το άγαλμα της θεάς μας
ας παν, κι εκεί με το καλό ας το στήσουν.
Και στην ευλογημένη Ελλάδα τούτες
θα στείλω τις γυναίκες, όπως είναι
το θέλημά σου. Τις ετοιμασίες
όπλων και καραβιών, που κάνω ενάντια
στους ξένους, θα τις πάψω, θεά, ως ορίζεις.
ΑΘΗ. Σωστά μιλείς· κι εσέ και θεούς η μοίρα
κυβερνά. — Μπρος, ανέμοι! Στην Αθήνα
το παιδί του Αγαμέμνονα οδηγήστε·
θα ᾽ρθω μαζί κι εγώ, για να φυλάω
της αδερφής μου τη σεβάσμια εικόνα.
1490 ΚΟΡ. Στο καλό! Τί καλότυχοι! Ναι, είστε απ᾽ αυτούς
που έχουν βρει σωτηρία.
Ω Παλλάδα Αθηνά, που κι αθάνατοι εσέ
και θνητοί σε τιμούν,
τη δική σου εντολή θ᾽ ακλουθήσουμ᾽ εμείς.
Είν᾽ ολόγλυκη, ανέλπιστη τούτη η φωνή
που έχει φτάσει στ᾽ αυτιά μας.
Ω πανσέβαστη Νίκη, σκεπή
να ᾽σαι εσύ της ζωής μας· μην πάψεις ποτέ
1499 να της δίνεις στεφάνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου