καὶ τότ᾽ ἤδη †πλοῦτον [στρ. γ]820 δωμάτων λυτήριον,
θῆλυν οὐριοστάταν
†ὁμοῦ κρεκτὸν γοήτων νόμον
μεθήσομεν· πλεῖ τάδ᾽ εὖ·
825 ἐμὸν ἐμὸν κέρδος αὔξεται τόδ᾽, ἄ-
τα δ᾽ ἀποστατεῖ φίλων.
σὺ δὲ θαρσῶν ὅταν ἥκῃ μέρος ἔργων [ἐφύμν. γ]
ἐπαΰσας θροεούσᾳ
πρὸς σὲ «Τέκνον», «Πατρὸς» αὔδα,
καὶ πέραιν᾽
830 ἀνεπίμομφον ἄταν.
Περσέως τ᾽ ἐν φρεσὶν [ἀντ. γ]
‹σαῖσι› καρδίαν σχεθών,
τοῖς θ᾽ ὑπὸ χθονὸς φίλος
τοῖς τ᾽ ἄνωθεν, προφράσσων φάρος
Γοργοῦς λυγρᾶς ἔνδοθεν
φόνιον ἄταν τίθει, τὸν αἴτιον δ᾽
ἐξαπόλλυ᾽ εἰσορῶν.
***
Και τότε πια για των σπιτιών
820αυτών και μεις τον λυτρωμό
θα σύρομε ξεφωνητά
γυναίκεια ακράτητης χαράς
μέσα στην πόλη: — Όλα καλά,
δικιά μας είναι η πετυχιά
δικό μας κέρδος, που μακριά
φεύγει απ᾽ τους φίλους μας η συμφορά!
Μα εσύ με θάρρος σα θα ᾽ρθει
του έργου η ώρα και μεσ᾽ απ᾽ το μνήμα
θ᾽ ακούσεις τον πατέρα σου να σε καλεί,
σφίξε, παιδί μας, την καρδιά
830 και τέλειωνε τ᾽ ακατηγόρητο το κρίμα.
Μέσα στα στήθια σου σκληρή
σαν του Περσέα κάμε καρδιά,
γιατί χρωστάς τη χάρη αυτή
στους φίλους σου κάτω στη γη
κι απάνω εδώ: τη φονικιά
ν᾽ αποτελειώσεις συμφορά
ξεκάνοντας εκείνον, που
ο ένοχος στάθηκε του φονικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου