Ο Fritjof Capra και ο David Bohm, που συνδυάζουν τον ινδουιστικό μυστικισμό με την φυσική θεωρία, είναι μεταξύ άλλων οι πιο γνωστοί φυσικοί της Νέας Εποχής. Ο Bohm για παράδειγμα υποστηρίζει ότι η επικρατούσα σειρά των πραγμάτων που αποδεχόμαστε, και αυτά που διδασκόμαστε στα εργαστήρια για την δημιουργία του κόσμου, δεν είναι η αυστηρή πραγματικότητα . Πέρα και πίσω από αυτά υπάρχει μια πεπλεγμένη διαταγή, ο ρεαλισμός της αδιαίρετης ολότητας. Αυτή η ολότητα, όπως ένα ολόγραμμα, είναι παρούσα σε κάθε επεξηγημένο κομμάτι. Η πραγματικότητα, σύμφωνα, με τον Bohm, είναι μια αδιαίρετη ολότητα σε ρευστή κατάσταση. Όταν εστιάζουμε την προσοχή μας στην αντικειμενική πραγματικότητα ή στα υποκειμενικά συναισθήματα ξεχνάμε προσωρινά την ενότητα που τα χαρακτηρίζει. Η πνευματικότητα της Νέας Εποχής προσπαθεί να προσφέρει ενημέρωση γι’ αυτή την αδιαίρετη και συνεχώς μεταλλασόμενη ολότητα.Επί χιλιετηρίδες οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν μια κοινή πίστη: ότι το Σύμπαν ήταν έμψυχο. Ο Ήλιος, η Σελήνη και τα άστρα εκλαμβάνονταν ως ένα τεράστιο πλέγμα ζώσας συνείδησης, η οποία εξουσιάζονταν από μια Άπειρη διάνοια. Το Ον αυτό δεν ήταν διακριτό από τον κόσμο, αλλά ενυπήρχε στις διαδικασίες και τους κύκλους της φύσης. Ενώ διάφορες θρησκείες και φιλοσοφίες αναφέρονταν σ’ αυτό το υπέρτατο Ον με διαφορετικά ονόματα, ήταν σχεδόν ομόφωνη η αντίληψη ότι ο κόσμος ήταν έμψυχος. Στη νεοπλατωνική φιλοσοφία, ολόκληρο το σύμπαν αντιμετωπίζονταν ως ένας ζωντανός οργανισμός.
Ο οργανισμός αυτός είχε ιεραρχική δομή, έτσι ώστε το σύστημα του κόσμου να είναι μια «Μεγάλη Αλυσίδα της Ύπαρξης», περιφέρειες μέσα σε περιφέρειες που όλο και αυξάνονταν η διάμετρος τους, οι οποίες κορυφώνονταν στον ίδιο τον Κόσμο, την υπέρτατη, περικλείουσα τα πάντα, Ολότητα (Lovejoy, 1936). Τα άστρα και οι πλανήτες ήταν εκφράσεις των λειτουργιών του οργανισμού αυτού, όπως ακριβώς και τα διάφορα όργανα του ανθρώπινου σώματος είναι εκφράσεις και εργαλεία των λειτουργιών του. Κάθε ύπαρξη στη φύση αντιστοιχούσε σ’ αυτό το γενικό σχέδιο. Κάθε πράγμα ήταν τμήμα ενός μεγαλύτερου συνόλου, ενώ και το ίδιο ήταν ένα σύνολο που περιείχε τα δικά του επιμέρους τμήματα.
Η μοναδική κοσμοθεωρία που επικρατούσε σχετικά με τη φύση ήταν οι αντιστοιχίες ανάμεσα στα διάφορα επίπεδα. Επίσημα, ήταν γνωστή ως το δόγμα του μακρόκοσμου και του μικρόκοσμου, μια αντίληψη που βασίζονταν στην αναλογία μεταξύ του όλου και των τμημάτων του – το κατώτερο ήταν ένας μικρόκοσμος του ανώτερου.
Οι αντιστοιχίες ερμηνεύονταν με την ερμητική έννοια των «oμοίων» και των «συμπαθειών». Τα «όμοια» ήταν οι δομές εκείνες που συμφωνούσαν ως προς το σχήμα τους, άσχετα αν διέφεραν ως προς το μέγεθος τους. Έτσι, οι αρχαίοι αντιλαμβάνονταν το Σύμπαν σαν ένα μεγάλο σύστημα ομοίων, τα οποία μειώνονταν σε μέγεθος, καθώς κατέρχονταν τις βαθμίδες της ζωής και τα οποία ενώνονταν από συντονισμένους δεσμούς «συμπάθειας» (Hall, 1936).
Το δόγμα ότι κάθε τι στο Σύμπαν ενώνεται με όλα τα άλλα, κυρίως εξαιτίας μυστικών συγγενειών, αποτέλεσε τη θεμελίωση της αστρολογίας. Αφού ο Άνθρωπος θεωρήθηκε καθρέφτης της κοσμικής τάξης, κάθε πλευρά της φυσικής και της ψυχικής ανατομίας του είχε το αντίστοιχο της στην ουράνια σφαίρα.
Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ήταν ένας μικρόκοσμος – μια μινιατούρα του σύμπαντος – που αντικατόπτριζε το μακρόκοσμο, το Σύμπαν στην ολότητα του. Η ουσία της διδασκαλίας αυτής περικλείεται στο ερμητικό απόφθεγμα, «όπως επάνω, έτσι και κάτω.»
Κάθε άνθρωπος είναι μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου, ακριβώς όπως το κύμα είναι μέρος του ωκεανού από τον οποίο αναδύεται. Κατ’ αυτή την άποψη, οι πλανήτες δεν δημιουργούν γεγονότα στην γη όπως το ρολόι δεν δημιουργεί χρόνο,
Ο άνθρωπος αντικατοπτρίζει το Σύμπαν. Ο άνθρωπος είναι η μικρογραφία του σύμπαντος, αυτό δηλώνει απλά το δόγμα. Αφιερώνοντας σχεδόν όλη του τη ζωή στη διερεύνηση και τη σύγκριση θρησκειών και φιλοσοφιών, ο Smith κατέληξε ότι αυτή η θεμελιώδης αλήθεια είχε αναγνωριστεί και ήταν ζωντανή σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου, την κατείχαν όλοι οι πολιτισμοί παγκοσμίως και την δίδαξαν τα μεγαλύτερα πνεύματα μέχρι τον 18ο αιώνα.
Ο Πλάτων δίδασκε ότι η Μία Ψυχή του Σύμπαντος, δήλωνε συγκεκριμένες μορφές ή ιδέες οι οποίες ήταν τα πρότυπα (ιδεατά) όλων των υφιστάμενων πραγμάτων. Αυτές οι θείες ιδέες – οι «Θεοί» και οι «Θεές» της ελληνικής μυθολογίας – είχαν τις δικές τους ορατές μορφές στα πλανητικά σώματα. Μία ψυχική ενέργεια, που προερχόταν από αυτές τις θεϊκές ιδέες και έρεε προς τα κάτω διαμέσου της ιεραρχίας της Ύπαρξης, γονιμοποίησε τις νοητικές, βιολογικές και φυσικές βαθμίδες της Φύσης.
Ως εκ τούτου, το νόημα και η τάξη του κόσμου, εξαρτιόνταν από τις διάφορες κινήσεις και αλληλεπιδράσεις των πλανητικών θεών οι οποίοι ενσάρκωναν τις ιδέες όλων των πραγμάτων. Ανθρώπινοι νόες, ή ψυχές ήταν δομημένοι σύμφωνα με το σχέδιο της Ψυχής του Σύμπαντος. Οι θεοί που κυβερνούσαν τους ουρανούς ήταν επίσης οι «έμφυτες ιδέες» της ανθρώπινης συνείδησης. Ο Ελβετός ψυχίατρος, Κάρλ Γιούνγκ, αποκάλεσε αργότερα αυτούς τους εσωτερικούς θεούς, αρχέτυπα και δομικά στοιχεία της ανθρώπινης ψυχής.
Ο Αριστοτέλης, μαθητής του Πλάτωνα, δίδασκε ότι η βασική αρχή και το τελικό αίτιο όλων των κινήσεων στη φύση ήταν το τέλος ή ο σκοπός κάθε πράγματος. Η θεωρία της εξέλιξης που προέκυψε από τις θείες ιδέες(ιδεατά) είναι γνωστή ως τελεολογικό αίτιο. Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι η δύναμη της έλξης ήταν καλύτερο πρότυπο από την προώθηση, καθώς τα πράγματα περισσότερο δελεάζονται παρά καθοδηγούνται.
Η Τελεολογία βασίστηκε στην ιδέα ότι κάθε τι στο φυσικό κόσμο είναι το αποτέλεσμα (αισθητά) πραγμάτων ανώτερων(ιδεατά, ιδέες) από το ίδιο. Το Αίτιο, πάντοτε είναι προς τα κάτω, από το ανώτερο στο κατώτερο, από το περισσότερο στο λιγότερο. Το κατώτερο Αίτιο προϋποθέτει ότι τα πράγματα κινούνται καθοδηγούμενα από εκείνα που τα συμπληρώνουν, μια πλήρωση που συμβαίνει στον βαθμό που τα ίδια προσαρμόζονται στην δική του ομοιότητα. Οι άνθρωποι για παράδειγμα, συμπεριφέρονται με συγκεκριμένους τρόπους επειδή έχουν εμψυχωθεί με τις ίδιες θεϊκές ορμές γιατί ενσαρκώθηκαν από τους πλανητικούς θεούς. Καθώς οι πλανήτες φαίνονταν πολύ μακρινοί, το κατώτερο αίτιο ονομάστηκε επίσης «έλξη από απόσταση».
Το κατώτερο αίτιο μπορεί να αντιπαραβληθεί ικανοποιητικά ή ουσιαστικά με τη σχέση αιτίας και αποτελέσματος. Στο σχέδιο του Αριστοτέλη, η δύναμη πλανητών δεν ήταν ικανή να προκαλεί γεγονότα στη γη με γραμμικό ή νομοτελειακό τρόπο, αλλά απηχούσε τις αναλογικές δομές και την πορεία εξέλιξης των κατώτερων στρωμάτων της ιεραρχίας. Εάν η ανθρώπινη συμπεριφορά ανταποκρινόταν στις πλανητικές κινήσεις, τούτο δεν συνέβαινε επειδή οι πλανήτες προκαλούσαν αυτή τη δράση, αλλά εξαιτίας της κρυφής συγγένειας μεταξύ ανθρώπων και θεών.
Κατά τη διάρκεια του 16ου και του 17ου αιώνα, ο κόσμος θεωρούνταν μια τεράστια μηχανή: αυτή ήταν και η επικρατούσα επιστημονική μεταφορά της τότε μοντέρνας εποχής. Κατά τη διάρκεια όμως του προηγούμενου αιώνα, πραγματοποιήθηκε μια στροφή από τη μηχανιστική προς την οικολογική αντίληψη του κόσμου.
Από την εποχή του Νεύτωνα (1642-1727), οι φυσικοί πίστευαν ακράδαντα ότι όλα τα φυσικά φαινόμενα μπορούν τελικά να αναχθούν στις ιδιότητες των λεγόμενων στοιχειωδών σωματιδίων. Στη δεκαετία του '20, ωστόσο, η κβαντική θεωρία τους ανάγκασε να δεχτούν ότι τα αδιαίρετα σωματίδια της Κλασικής Φυσικής διαλύονται στο υποατομικό επίπεδο σε... κυματοειδή πρότυπα (patterns) πιθανοτήτων. Και σαν αυτό να μην αποτελούσε αρκετά μεγάλο σοκ, τα πρότυπα αυτά δεν αναπαριστούν πιθανότητες αντικειμένων, αλλά πιθανότητες αλληλοσυνδέσεων. Τα υποατομικά σωματίδια δεν νοούνται ως μεμονωμένες οντότητες: μπορούν να κατανοηθούν μόνον ως αλληλοσυνδέσεις ή συσχετισμοί μεταξύ διαφόρων διαδικασιών παρατήρησης και μέτρησης.
Με άλλα λόγια, τα υποατομικά σωματίδια δεν είναι «αντικείμενα», αλλά αλληλοσυνδέσεις μεταξύ αντικειμένων που και αυτά, με τη σειρά τους, είναι αλληλοσυνδέσεις μεταξύ άλλων αντικειμένων κ.ο.κ. Αυτός είναι ο τρόπος της Κβαντικής Φυσικής να μας δείξει ότι δεν μπορούμε να αποσυνθέσουμε τον κόσμο σε μεμονωμένα, αυθύπαρκτα στοιχειώδη αντικείμενα. Όσο στρέφουμε την προσοχή μας από τα μακροσκοπικά αντικείμενα στα άτομα και στα υποατομικά σωματίδια, η φύση δεν μας δείχνει μεμονωμένους δομικούς λίθους.
Ενώ στην Κλασική Μηχανική οι ιδιότητες και η συμπεριφορά των μερών καθορίζει αυτήν του συνόλου, στην Κβαντομηχανική η κατάσταση αντιστρέφεται: τώρα είναι το όλον που καθορίζει τη συμπεριφορά των μερών. Τι γνωρίζουμε λοιπόν σήμερα.
1. Ύλη και ενέργεια εναλλάσσονται. Η ύλη μπορεί να γίνει ενέργεια και η ενέργεια μπορεί να γίνει ύλη σύμφωνα με την φόρμουλα του Αϊνστάιν Ε=mc2, όπως στην πυρηνική ενέργεια και στην ατομική βόμβα. Δηλαδή το περιοδικό που κρατάτε στο χέρι σας είναι μια λεπτή μορφή ενέργειας που έχει πάρει την μορφή της ύλης που κρατάτε. Το σώμα σας είναι η ίδια ενέργεια που έχει πάρει την μορφή του σώματος σας. Όλη η ύλη είναι και ενέργεια. Η δομή του κάθε ατόμου ή μορίου είναι, τελικά, ενέργεια.
2. Σωματίδια μπορούν να φαίνονται σαν ύλη ή / και σαν κύματα. Μπορεί κάτι να συμπεριφέρεται τώρα σαν σωματίδιο και μετά σαν κύμα απλωμένο μέσα στο χώρο. Όταν παρατηρούμε φωτόνια και ηλεκτρόνια αλλάζουν συμπεριφορά. Μια στιγμή είναι σαν ύλη και μετά από λίγο είναι σαν απλωμένα κύματα ενέργειας.
3. Ο παρατηρητής επιδρά στο παρατηρούμενο. Η αρχή του Χαϊζενμπεργκ είναι ότι δεν μπορούμε να ορίσουμε αυτόχρονα τη θέση και την ταχύτητα ενός σωματιδίου. Μπορεί να μετρήσουμε είτε το ένα είτε το άλλο. Ο Γ. Βίγκνερ θεωρεί ότι όταν παρατηρούμε ένα σωματίδιο επιδρούμε στην συμπεριφορά του. Δεν μπορούμε να παρατηρούμε κάτι ή κάποιον χωρίς να επιδρούμε σε αυτό. Αυτό σημαίνει ότι σαν παρατηρητές έχουμε μια αλληλοεπίδραση σε όλα που υπάρχουν γύρω μας. Μπορούμε να κάνουμε μια ψυχολογική παρομοίωση εδώ, λέγοντας ότι οι πεποιθήσεις, τα συναισθήματα οι προσδοκίες και οι προκαταλήψεις μας έχουν μεγάλη επίδραση στους γύρω μας. (Δεν θα συμφωνήσουν όλοι οι επιστήμονες με αυτό.) Μπορούμε να φανταστούμε τους άλλους σαν κύματα πιθανοτήτων που μπορούνε να συμπεριφέρονται με διάφορους τρόπους και ότι ο καθένας, ανάλογα με δικά του συναισθήματα και προκαταλήψεις, έλκει από αυτά τα άτομα διαφορετικές συμπεριφορές. Με άλλα λόγια, αν εγώ περιμένω απόρριψη, επιθετικότητα ή αδιαφορία από τους άλλους, σαν παρατηρητής θα έλκω ακριβώς αυτά και επίσης θα τα «βλέπω» ακόμα και όταν δεν υπάρχουν. Θα προβάλω επάνω στους άλλους και τη ζωή αυτά που περιμένω και αυτά που αντιστοιχούν στους φόβους και στις προσκολλήσεις μου. Έτσι θα μπορούσε κάνεις να συμπεραίνει ότι σύμφωνα με την Κβαντική φυσική έχουμε πολύ περισσότερη αλληλοεπίδραση με το περιβάλλον μας σε σύγκριση με την Νευτώνεια φυσική όπου η «πραγματικότητα» ήταν έξω από μας και αυτά που γίνονταν ήταν πάντα ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε εμείς και πως νιώθουμε. Στην Κβαντική αντίληψη ο παρατηρητής δεν είναι ποτέ ανεξάρτητος από αυτά που παρατηρεί.
4. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν πυκνή και αδιαπέραστη ύλη είναι στην πραγματικότητα κενό – μεγάλα πεδία (σύννεφα) ηλεκτρονίων με ελάχιστη ύλη ή συμπαγή ενέργεια στο κέντρο. Ζούμε σε ένα σύμπαν δημιουργημένο από «αντικείμενα» που είναι στην πραγματικότητα 99% κενό. Τελικά η ύλη όπως την γνωρίζουμε είναι μια κατασκευή των ανθρωπίνων αισθήσεων. Παρόλο που είναι 99.99 κενή, συμφωνούμε όλοι υποσυνείδητα να είναι «στερεή» και μπορούμε να στηριχτούμε πάνω της, δεν μπορούμε να περάσουμε μέσα από αυτή, ούτε να δούμε μέσα από αυτή (εκτός από διαφανή ύλη – όπως ένα τζάμι). Η αλήθεια ότι η ύλη είναι άδεια και τελικά μια ομαδική συνδημιουργία της ανθρώπινης συνειδητότητας, επαναλαμβάνεται συνεχεία στο έργο «Τι στο…. Μπίιιπ Ξέρουμε» και επίσης στις εκπομπές «Το Σύμπαν που Αγάπησα.». Φαίνεται ότι σαν ψυχές στην εξέλιξη έχουμε συμφωνήσει να δημιουργήσουμε αυτή την υλική τρισδιάστατη πραγματικότητα που είναι απλώς μια από πολλές πιθανές διαμορφώσεις της οικουμενικής ενέργειας ή της απεριόριστης άμορφης ενέργειας του κενού. Έχουμε συμφωνήσει σε αυτό το πείραμα, δηλ. στην υλοποίηση, μάθηση και εξέλιξη και συμφωνούμε να βιώσουμε την «ύλη» μας σαν στέρεη παρόλο που είναι 99.99 % κενή. Σε άλλα μέρη του σύμπαντος τα άτομα είναι λιγότερα κενά – όπως κοντά σε μια μαύρη τρύπα όπου υπολογίζουν ότι ένα κυβικό εκατοστό ύλης θα ζυγίσει 10.000.000.000 κιλά. Έτσι ο ανθρώπινος νους δημιουργεί την ψευδαίσθηση της στέρεης ύλης και των ξεχωριστών αντικείμενων με το σκοπό να δημιουργήσει ένα πλαίσιο για την εξέλιξη μέσα από τις ψευδαισθήσεις αυτές.
5. Έχει παρατηρηθεί ότι ένα σωματίδιο μπορεί να εμφανιστεί από το κενό και να ξαναχαθεί εκεί. Είναι εκεί και μετά δεν είναι εκεί, και μετά πάλι είναι εκεί. Φαίνεται ότι το κενό και η ύλη είναι ένα και το αυτό. Η ύλη τελικά είναι απλώς ενέργεια που έχει δεχτεί πληροφορίες που την διαμορφώνουν σε υλικά σωματίδια που μπορούν επίσης να γυρίσουν στην αρχική τους κατάσταση μέσα στο «κενό» που είναι γεμάτο με σχεδόν απεριόριστη άμορφη ενέργεια. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας δίνουν μορφή σε μια άμορφη ενέργεια κάνοντας την να γίνεται το σώμα μας και ακόμα (ομαδικά) τα αντικείμενα και το περιβάλλον γύρω μας. Σύμφωνα με το φυσικό Fritzjof Capra στο βιβλίο του Tο Ταό της Φυσικής, «Aυτά τα δυναμικά σχέδια από ενεργειακές δέσμες σχηματίζουν τις σταθερές, πυρηνικές, ατομικές και μοριακές δομές που συγκροτούν την ύλη και της δίνουν τη μακροσκοπική στέρεη όψη της, κάνοντάς μας έτσι να πιστεύουμε πως είναι φτιαγμένη από κάποια υλική ουσία. Στο μακροσκοπικό επίπεδο αυτή η ένδειξη ουσίας είναι μία χρήσιμη προσέγγιση, αλλά στο ατομικό επίπεδο δεν έχει πια νόημα. Tα άτομα αποτελούνται από σωμάτια κι αυτά τα σωμάτια δεν είναι φτιαγμένα από κάποια υλική ουσία. Όταν τα παρατηρούμε, δε βλέπουμε ποτέ ουσία. Αυτό που παρατηρούμε είναι δυναμικοί διασχηματισμοί, που αλλάζουν ο ένας μέσα στον άλλον – ένας συνεχής χορός ενέργειας».
6. Ακόμη πιο περίεργο είναι ότι ένα σωματίδιο μπορεί να εμφανιστεί συγχρόνως σε πάνω από μία θέση. Σ’ ένα πείραμα ένα σωματίδιο εμφανίστηκε σε 3000 μέρη συγχρόνως. Εδώ σηκώνουμε τα χέρια μας ψηλά. Πως να εξηγήσουμε το γεγονός ότι οι επιστήμονες φωτογραφίζουν ένα σωματίδιο που φαίνεται να είναι σε πολλά μέρη συγχρόνως; Η μονή λύση είναι να αλλάξουμε την αντίληψη μας για το τι είναι ύλη και τι είναι χώρος και χρόνος. Τα αποτελέσματα αυτά – που δεν τα αμφισβητεί κανένας επιστήμονας – ίσως να εξηγούνται, εγκαταλείποντας τα στενά όρια που έχουμε για το χώρο και το χρόνο. Οι καθηγητές κ. Δανέζης και Θεοδοσίου, αστροφυσικοί του Πανεπιστήμιου Αθηνών, δεν διστάζουν να δηλώσουν επανειλημμένα ότι στην αλήθεια ο χρόνος και χώρος όπως τα βιώνουμε δεν υπάρχουν – είναι ψευδαισθήσεις του ανθρώπινου νου και των ανθρώπινων αισθήσεων. Ίσως εδώ βρίσκεται το κλειδί και η απάντηση στο φαινόμενο ότι ένα σωματίδιο φαίνεται σε πολλά μέρη συγχρόνως.
7. Εμπλοκή – μη τοπική επίδραση, κατά την οποία ένα σωματίδιο μπορεί να έχει μία εμπλοκή με ένα άλλο, έτσι ώστε να μπορούμε να επιδρούμε στο σωματίδιο αυτό, όταν επηρεάζουμε ένα άλλο σωματίδιο που είναι μακριά από αυτό, αλλά με το οποίο βρίσκεται κατά κάποιο τρόπο σε αόρατη σύνδεση, όχι φυσική.
Πάλι δεν καταλαβαίνουμε το μηχανισμό της άμεσης αλληλοεπίδρασης μεταξύ σωματιδίων που είναι μακριά το ένα από το άλλο. Φαίνεται ότι πάλι υπάρχει ανάγκη να αναθεωρήσουμε τα στεγανά του χώρου και χρόνου – επειδή πιθανές εξηγήσεις θα ήταν ότι δεν υπάρχει χώρος μεταξύ των σωματιδίων αυτών – παρόλο που φαίνεται να είναι μακριά το ένα από το άλλο. Αν στην αλήθεια δεν υπάρχει χώρος, τότε είναι φυσικό ότι το ένα επηρεάζεται από το άλλο.
Τέτοια φαινόμενα όμως συμβαίνουν συχνά σε ψυχολογικό και πνευματικό επίπεδο. Ανθρωποι με «εμπλοκή», όπως δίδυμα αδέλφια, γονείς και παιδιά, σύντροφοι, μπορεί να βιώνουν αυτό που συμβαίνει στον άλλον παρόλο που ο αλλος είναι χιλιόμετρα μακριά.
8. Κβαντικά άλματα. Τα ηλεκτρόνια μπορούν να αλλάζουν θέση, στιγμιαία. Ξαφνικά εμφανίζονται σε μια άλλη τροχιά με ανώτερη ή χαμηλότερη ενέργεια ή απόσταση από τον πυρήνα. Η κβαντική αλλαγή έχει γίνει σύνθημα της εποχής μας. Χρησιμοποιείται για να εννοεί μια αλλαγή που δεν παίρνει χρόνο αλλά που γίνεται άμεσα, στιγμιαία, ακαριαία. Υπάρχουν και νέες εναλλακτικές θεραπείες που βασίζονται στην δυνατότητα της άμεσης – χωρίς χρόνο και διαδικασία – αλλαγής ή θεραπείας.
9. Κβαντικά πεδία πιθανοτήτων, όπου υπάρχει μια «εσωτερική» αόρατη τάξη, σύμφωνα με τον Ντέϊβιντ Μπόμ, (μαθητή του Αϊνστάιν) όπου όλα τα σωματίδια και κύματα του σύμπαντος αλληλοαγγίζονται και αλληλοεπιδρούν ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου. Τίποτα δεν είναι ξεχωριστό. Υπάρχει μόνο ένα αδιαφοροποίητο πεδίο από ανεκδήλωτες, ακόμη, πιθανότητες. Μερικοί αντιλαμβάνονται το πεδίο αυτό σαν την πρωταρχική συνειδητότητα. Αυτό το πεδίο εκδηλώνεται σαν εξωτερική ορατή τάξη ή κόσμος όντων, αντικείμενων και γεγονότων μόλις αρχίσουμε να το παρατηρούμε και, στην πραγματικότητα, να το δημιουργούμε με την παρατήρηση μας, μέσω των υποσυνείδητων πεποιθήσεων.
10. Σ’ αυτό το επίπεδο της ύπαρξης, που ονομάζεται εσωτερική τάξη, κβαντικό πεδίο ή πρωταρχική συνειδητότητα:
α) Όλα τα σωματίδια και κύματα αλληλοσυνδέονται ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου.
β) Δεν υπάρχει χώρος, επειδή ένα σωματίδιο μπορεί να βρίσκεται σε πάνω από ένα σημείο συγχρόνως και επηρεάζεται από τις επιρροές που δέχεται ένα άλλο σωματίδιο με το οποίο δεν είναι φανερά συνδεδεμένο.
γ) Δεν υπάρχει χρόνος, επειδή δεν χρειάζεται χρόνος για ένα σωματίδιο προκειμένου να εμφανιστεί σε άλλη θέση και μπορεί να εμφανιστεί σε πάνω από μία θέση συγχρόνως.
δ) Ένα αποτέλεσμα δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από μια τοπική αιτία, εφόσον όλα είναι συνδεδεμένα μέσα σε ένα ενιαίο χώρο και χρόνο και συνεπώς κάθε τι επιδρά πάνω σε κάθε τι και όλα επηρεάζονται από κάθε τι- μέσα στον ενιαίο χώρο και χρόνο.
ε) Δεν υπάρχουν ξεχωριστά όντα, αντικείμενα, γεγονότα ή καταστάσεις. Όλα αυτά αντιστοιχούν στον συγκεκριμένο παρατηρητή του οποίου γίνονται αντικείμενα παρατήρησης.
11. Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, το αντικείμενο της παρατήρησης ξεπηδάει από το κβαντικό πεδίο παίρνοντας συγκεκριμένη μορφή και μετρήσιμη υπόσταση μόνο όταν ο παρατηρητής το παρατηρήσει. Μπορούνε να παρομοιάσουμε το κβαντικό πεδίο, σημείο μηδέν ή οικουμενική συνειδητότητα με το αγνό άσπρο φως της τηλεόρασης πριν να μορφοποιηθεί από εντολές ή πληροφορίες από κάποιο σταθμό. Όταν δέχεται πληροφορίες, μορφοποιείται – αλλά η αληθινή φύση του στην οποία γυρίζει ξανά και ξανά είναι το λευκό αγνό φως. Όλες οι εικόνες που εμφανίζονται στην οθόνη αποτελούνται από το ένα φως. Αν υπάρχει μια σκηνή με αγάπη, έρωτα, βία, κωμωδία ή σύγκρουση, όλοι και όλα, και οι αλληλοεπιδράσεις μεταξύ τους που εμφανίζονται στην οθόνη, αποτελούνται από το ένα αγνό αρχικό φως. Με την ίδια έννοια, φαίνεται ότι όλη η ύλη γύρω μας – άνθρωποι, ζώα, φυτά, περιβάλλον και αντικείμενα είναι προσωρινές εκφράσεις της μιας οικουμενικής συνειδητότητας ή του ενός κβαντικού πεδίου ή υπονοούμενη τάξη του Ντέϊβιντ Μπόμ.
Σε αυτό το πεδίο όλα είναι ένα. Μερικοί φυσικοί συμφωνούν ότι είναι η συλλογική συνειδητότητα των όντων που διαμορφώνει την αγνή οικουμενική συνειδητότητα στις μορφές που προσωρινά παίρνει και μέσω των οποίων μορφών εκδηλώνεται.
Με άλλα λόγια, αν όντως ο παρατηρητής κάνει το πεδίο πιθανοτήτων να πραγματοποιείται σαν μια μόνο πραγματικότητα στην δική μας υλική υπόσταση, τότε είναι μάλλον οι συγκεκριμένες πεποιθήσεις, συναισθήματα, προσδοκίες και προκαταλήψεις μας που συντονίζονται με, ή έλκουν από, ή διαμορφώνουν το πεδίο πιθανοτήτων, ώστε να γίνει η δική μας συγκεκριμένη προσωπική και ομαδική πραγματικότητα.
Επομένως εμείς τελικά δημιουργούμε την πραγματικότητα μας κυριολεκτικά με τις πεποιθήσεις, συναισθήματα προκαταλήψεις και στάση ζωής. Επίσης έλκουμε καταστάσεις που ευνοούν τα μαθήματα και την εξέλιξη μας. Παρόλο που αυτές οι καταστάσεις μας δίνουν την ευκαιρία της εξέλιξης και την απελευθέρωση από την άγνοια και τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε μια πολύ πιο όμορφη πραγματικότητα για μας και τους άλλους, συχνά δεν τα βλέπουμε έτσι και σαν προσωπικότητες νιώθουμε φόβο, αδικία και θυμό για τις ευκαιρίες αυτές. Αυτό που θέλει η ψυχή για την εξέλιξη της δεν αρέσει πάντα στην προσωπικότητα που έχει άγνοια της αληθινής μας φύσης και φοβάται την αλλαγή.
Τι σημαίνουν όλα αυτά στην ψυχολογική και πνευματική μας ζωή.
Χρειάζεται να αλλάξουμε τις κοινά αποδεκτές πεποιθήσεις και παγιωμένες αντιλήψεις (σκεπτομορφές) σχετικά με την φύση της πραγματικότητας από την φυσική του Νεύτωνα, που όντα και πράγματα είναι ξεχωριστά, χωρίς έλεγχο στις δυνάμεις που τα κυβερνάνε, στην νέα κβαντική αντίληψη της πραγματικότητας, σύμφωνα με την οποία όλοι προερχόμαστε από μία πηγή και είμαστε οι πραγματικοί δημιουργοί της πραγματικότητας μας. Η Κβαντική φυσική δεν ακυρώνει τους νόμους του Νεύτωνα σε σχέση με τα αντικείμενα και τα γεγονότα, απλώς εξηγεί ότι οι νόμοι αυτοί δεν ισχύουν στο υποατομικό επίπεδο της δημιουργίας, από το οποίο όλα τα αντικείμενα, όντα και γεγονότα αποτελούνται.
1. Πολλοί πνευματικοί δάσκαλοι και ορισμένοι επιστήμονες ταυτίζουν το κβαντικό πεδίο με το πεδίο της πρωταρχικής συνειδητότητας, που περιέχει όλες τις πιθανότητες από τις οποίες όλα εκδηλώνονται. Είμαστε όλοι εκφράσεις μιας οικουμενικής συνειδητότητας. Αυτό σημαίνει ότι και τα παιδιά σας, ο σύντροφος, οι γονείς, οι φίλοι και οι συνεργάτες, και ακόμα οι Τούρκοι, Αλβανοί, Αμερικάνοι, Αφρικανοί, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, Βουδιστές, Μαύροι, Λευκοί, Κίτρινοι, φτωχοί και πλούσιοι και ακόμα αυτοί που δεν μας αρέσουν και όλα τα άλλα όντα που μοιράζονται τον πλανήτη ή και το σύμπαν μαζί μας είναι εκφράσεις αυτής της οικουμενικής συνειδητότητας.
2. Το σώμα και ο νους μας είναι οι πιο περιορισμένες όψεις της πραγματικότητας μας. Στο βαθύτερο επίπεδο του εαυτού μας είμαστε ενέργεια – κενό – συνειδητότητα.
3. Οι προγραμματισμοί, οι ιδέες και οι πεποιθήσεις μας, μας αναγκάζουν να διαμορφώσουμε την προσωπική, υποκειμενική και μοναδική έκφανση του κβαντικού πεδίου – πρωταρχικής συνειδητότητας, που εμείς ονομάζουμε «σώμα», «ζωή» και «πραγματικότητά» μας.
4. Βασικά αντιλαμβανόμαστε και δημιουργούμε μια πραγματικότητα, που βασίζεται στις εμπειρίες, στους προγραμματισμούς, στις πεποιθήσεις, στα συναισθήματα και στις προσδοκίες μας. Είμαστε θύματα του παρελθόντος μας. Αφήνουμε τις εμπειρίες και συμπεράσματα του παρελθόντος μας να περιορίζουν την αντίληψη τις πεποιθήσεις και την πραγματικότητα του παρόντος.
5. Μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα πιο ευτυχισμένη, πιο αρμονική πραγματικότητα αν αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, τους άλλους και τη ζωή.
6. Επιδρούμε στους άλλους και στον κόσμο γύρω μας θετικά και αρνητικά με τους τρόπους που σκεφτόμαστε, νιώθουμε και συμπεριφερόμαστε. Οι άνθρωποι και η ζωή γενικά είναι ένα καθρέφτισμα που καθρεφτίζει σε μας τον τρόπο που σκεφτόμαστε – και ειδικά αυτά που φοβόμαστε, απορρίπτουμε, μισούμε και γενικά δεν αγαπάμε. Καθρεφτίζει επίσης αυτά που αγαπάμε και αυτά που θέλουμε.
7. Ο παρατηρητής, το παρατηρούμενο, η διαδικασία της παρατήρησης είναι όλα ένα και έχουν την πηγή τους στο κβαντικό πεδίο / ανεκδήλωτη συνειδητότητα.
Εμείς και αυτό που βλέπουμε και ακόμα η διαδικασία να βλέπουμε, είναι όλα τελικά ένα – εκφράσεις μιας συνειδητότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου