Δεν αρκεί μόνο η αγάπη

Οι άνθρωποι στον έρωτα γινόμαστε ευάλωτοι, παραδινόμαστε σε συναισθήματα και χάνουμε τη λογική μας. Αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε σωστά και λάθη και δε βλέπουμε καλό και κακό για τον εαυτό μας. Ο έρωτας είναι σαν μια τυφλόμυγα, σε παρασέρνει χωρίς να έχεις συνειδητή επίγνωση για το πού σε πάει. Φυσικά κι εσύ θα μου πεις πως αυτή είναι η μαγεία του έρωτα. Τον ζεις, τον απολαμβάνεις και δε σε νοιάζει ούτε για μία στιγμή το μετά. Δεν υπάρχει μετά, υπάρχει μόνο το τώρα κι ο άνθρωπός σου.

Ο έρωτας με τον καιρό εξελίσσεται σε αγάπη, μα όσο υπάρχει η φλόγα του κι όσο οι δυο σας καταφέρνετε να τον αναζωπυρώνετε δεν υπάρχει καμία θέση για λογικά σενάρια. Ναι, ο έρωτας σε πετάει στα σύννεφα, σου ανεβάζει τους παλμούς τόσο ψηλά που νιώθεις την καρδιά σου να θέλει να το σκάσει απ’ το κορμί σου. Σου προκαλεί ρίγος και έχει τη δύναμη να σε κάνει να παραβλέψεις καταστάσεις που υπό άλλες συνθήκες δε θα το έκανες αυτό. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο έρωτας σου κλέβει ένα κομμάτι της συνείδησής σου. Παραβλέπεις λάθη, προβλήματα και λόγια ή πράξεις που ίσως σε πληγώνουν.

Ίσως να μην αναρωτήθηκες ποτέ το γιατί. Ή ίσως και να το έκανες, όμως δε βρήκες καμιά ικανοποιητική απάντηση να δώσεις. Ταπεινή μου γνώμη είναι πως ο έρωτας έχει τη δύναμη να παραβλέψει πολλά, όμως, μετά από κάθε πόνο, πρόβλημα ή καβγά δε μένει ποτέ ίδιος. Καθετί απ’ αυτά του παίρνει ένα κομμάτι, μια όμορφη στιγμή, ένα χαμόγελο και μια καλή ανάμνηση που προσπάθησε να δημιουργηθεί μα δε βγήκε ποτέ στην επιφάνεια. Σε πονάει λίγο λίγο, αλλά δεν το καταλαβαίνεις αφού ο έρωτας τα επισκιάζει, τα γιατρεύει όλα, μα μόνο προσωρινά. Μέχρι να βγάλει άσπρο πανί και να μη σου μείνει τίποτα παρά μόνο ο πόνος μιας ανοιχτής πληγής που δε γιατρεύτηκε ποτέ.

Κι όλα αυτά γιατί η αγάπη είναι που μένει, όχι ο έρωτας. Κι όσο κι αν λέμε πως η αγάπη όλα τα θεραπεύει, κανείς δε γιατρεύτηκε πραγματικά απ’ την αγάπη. Γιατί αυτός που του παραδίνεις την αγάπη σου και σ’ αγαπάει εξίσου είναι ο ίδιος με αυτόν που σε πόνεσε εξαρχής. Κι αν δεν αντιδράσεις, αν δε σηκώσεις ανάστημα προστατεύοντας τα αισθήματά σου, αν δε βρεις λύση, δυστυχώς  αυτή η πληγή θα μείνει για πάντα ανοιχτή και θα σε πονάει μέχρι να μη σου αφήσει απολύτως τίποτα. Θα σου δώσει όμως κάτι, κάτι το οποίο ο έρωτας σου πήρε και δεν ήθελες ποτέ να σας επισκεφτεί σε αυτή τη μεταξύ σας σχέση. Σου δίνει πίσω τη λογική που έχασες. Κι εκεί είναι που έρχεσαι αντιμέτωπος με τη σύγκρουση λογικής και συναισθήματος.

Τι σου κάνει, όμως, η λογική; Τι είναι αυτό που σε έκανε εξαρχής να μην τη θέλεις ανάμεσά σας; Γιατί να το λέμε σύγκρουση κι όχι ευλογία; Γιατί η λογική σε κάνει όταν πονάς να θες να βρεις τη γαλήνη σου, την ηρεμία σου, τρόπο να κλείσεις τις πληγές σου. Σε αντίθεση με την αγάπη που σου λέει «μείνε ακόμη λίγο, αντέχεις»! Η λογική σε βάζει στο τριπάκι να σκεφτείς τι σας κρατάει ακόμα μαζί αφού είναι τόσα άλλα που σας χωρίζουν. Σε βάζει στον πειρασμό και στη σκέψη αυτού του μαρτυρίου που ονομάζεται «χωρισμός».

Μια επώδυνη κατάσταση μεταξύ δυο ανθρώπων που αγαπήθηκαν πολύ, που ερωτεύτηκαν και που έζησαν μαζί στιγμές έντονες κι αναντικατάστατες. Λογική και χωρισμός γίνονται ένα. Για το καλό σου, για το καλό της σχέσης σου, γιατί δεν μπορέσατε ποτέ να βρείτε τις λύσεις στα θέματά σας. Γίνεται η λύση ο χωρισμός, γιατί πολύ απλά οι πληγές παρέμειναν καιρό ανοιχτές. Δεν είναι ότι το θες, είναι ότι δεν έμεινε κάτι άλλο για να προσπαθήσεις. Είναι γιατί το χαμόγελο χάθηκε απ’ το πρόσωπό σου κι η μάσκα που φοράς πλέον δεν είναι αρκετή για να σε κάνει να αντέξεις. Ράγισε κι αυτή μαζί με σένα.

Δε χωράνε πλέον συμβιβασμοί κι υποχωρήσεις. Δεν έχεις τη δύναμη για αυτό το «ακόμα λίγο». Οι αντοχές σου εξασθένησαν κι η καρδιά σου αναζητάει λίγη χαρά κι ηρεμία. Κάτι που δε βρίσκεις στον άνθρωπο που αγάπησες. Γιατί ας μη λέμε βλακείες, η αγάπη και μόνο εκείνη δεν κράτησε ποτέ καμία σχέση. Χρειάζονται πολλά περισσότερα κι όταν αυτά δεν τα βρίσκεις στη σχέση σου, απλά αποχωρείς. Μαζεύεις ό,τι σου απέμεινε και πας να ενώσεις τα κομμάτια σου μακριά.

«Θάρρος είναι το να προχωράς ενώ φοβάσαι». –Dan Rather