Το εγώ φοβάται την αγάπη και την κενότητα, την απουσία οποιασδήποτε κριτικής και ερμηνείας, γι' αυτό και πάντα η προσοχή του είναι εστιασμένη στην επίκριση.Ύπουλα επιχειρεί να μας πείσει πως μόνο αν επισημαίνουμε τις δικές μας αδυναμίες μπορούμε να τις διορθώσουμε. Μας σπρώχνει σε μια συνεχή αυτοεπίκριση με απώτερο στόχο την εξέλιξή μας! Εφόσον όμως οι αδυναμίες αφορούν το εγώ, η ενασχόληση μαζί τους είναι ενασχόληση με το εγώ που μας παρουσιάζει πάντα κάτι νέο, ώστε συνεχώς να ψάχνουμε και να μη βρίσκουμε. Εκείνοι που αποπειρώνται να ελέγξουν τις σκέψεις τους με άλλες σκέψεις αποτυγχάνουν.
Στην πραγματικότητα σταματάμε να ελέγχουμε τις σκέψεις μας, όχι όταν στη θέση της αρνητικής σκέψης βάλουμε μια θετική, αλλά όταν μεταβούμε στην περιοχή της μη σκέψης, στην κατάσταση του παρατηρητή.
Ο παρατηρητής δεν κριτικάρει, δεν προσδοκεί, δεν επιθυμεί, δεν φοβάται, δεν μπλέκεται στα παιχνίδια του χωροχρόνου. Απλώς παρατηρεί. Γι' αυτό είναι σε κατάσταση πλήρους αποδοχής. Και αυτή είναι βασική ιδιότητα της αγάπης.
Όταν ο νους εξασκηθεί να βρίσκεται στην κατάσταση του παρατηρητή, τότε ανοίγεται μια ακόμα δυνατότητα και μεταβαίνει στην κατάσταση του υπερ-παρατηρητή, ο οποίος παρατηρεί τον παρατηρητή που παρατηρεί.
Σε αυτό το πεδίο δεν υπάρχει ενασχόληση ούτε με την αδυναμία, ούτε με την ατέλεια. Ο υπερ-παρατηρητής δεν έχει προτιμήσεις ή απέχθειες, απλώς παρατηρεί το υπάρχον. Γι' αυτό και δεν φοβάται, επειδή δεν διακρίνει αντίθετα, ούτε διαφορετικά. Και όποιος δεν φοβάται είναι σε επαφή με το αιώνιο και το άπειρο. Τότε αγαπά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου