Ό,τι φεύγει...

Έχεις βάλει τη ζωή σου σε μία τάξη μετά από πάρα πολύ καιρό. Συλλογίζεσαι τις πράξεις σου, αλλά και τις συνέπειές τους.

Νιώθεις περήφανος που στέκεσαι ακόμα στα πόδια σου και με το κεφάλι ψηλά, χτυπάς ενθαρρυντικά τον εαυτό σου στον ώμο βροντοφωνάζοντας «Μπράβο σου κωλόπαιδο! Καλά τα κατάφερες!». Κανένας δεν ξέρει τις δυσκολίες που έχεις περάσει –και μεταξύ μας δε χρειάζεται να το βγάλεις ντελάλη- οπότε φαντάζεις στα μάτια σου κάτι σαν ήρωας.

Παίρνεις χαρτί και μολύβι κι απαριθμείς μια-μια τις καταστάσεις, αλλά και τις απώλειες. Πόσοι έχουμε χάσει –μεταφορικά πάντα γιατί το κυριολεκτικό πονάει κι είναι δύσκολο!- ανθρώπους απ’ τη ζωή μας και μας στοίχησε πολύ; Μπορεί να είναι ένας μεγάλος έρωτας ή ένας καλός φίλος. Δεν ξέρω τί πονάει πιο πολύ κι ειλικρινά δε μ’ ενδιαφέρει, όπως δε θα έπρεπε να ενδιαφέρει κι εσένα.

Μεγάλωσα έχοντας ως μότο μια μεγάλη αλήθεια «η ζωή συνεχίζεται!». Έχασα την ίδια περίοδο έναν έρωτα, μια κολλητή, αλλά βίωσα και μια κυριολεκτική απώλεια. Και;
Στέκομαι ακόμα στα πόδια μου.

Βέβαια ήλπιζα, κι ήλπιζα για καιρό, πως όλα είναι ένα κακό όνειρο!
Ο καθένας θα ήλπιζε πως τα πράγματα θ’ αλλάξουν και θα γίνουν όλα όπως παλιά. Πως όποιος έφυγε, θα γυρίσει και πως ό,τι έγινε, θα ξε-γίνει, όμως δεν είναι έτσι. Τίποτα δε ξε-γίνεται! Όλα γράφονται και μένουν ανεξίτηλα, αλλά τί να κάνεις.

Θα πονέσεις, θα κλάψεις, θα νοσταλγήσεις, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή δεν σταματάει επειδή χώρισες ή επειδή σταμάτησες να μιλάς μ’ ένα φίλο σου. Ναι, καταλαβαίνω πως θα σου στοιχήσει, όμως πρέπει να βρεις τη δύναμη να σηκωθείς και να προχωρήσεις μπροστά. Δεν έχει σημασία η ταχύτητα των βημάτων, αλλά τα βήματα. Πρέπει να σκεφτείς πως, όποιος έφυγε, αν ήταν καλός και σ’ αγαπούσε, θα έμενε και θα προσπαθούσε!

Εγώ έτσι ξέρω. Δεν το βάζεις στα πόδια στην πρώτη δυσκολία χρησιμοποιώντας ηλίθιες δικαιολογίες. Ας τις βράσω κι αυτές κι εσένα. Δύο λέξεις… Ή μένεις ή φεύγεις! Μέση λύση δεν υπάρχει! Με το ζόρι δεν έμεινε κανείς.

Ουδείς αναντικατάστατος και να το θυμάσαι αυτό. Οι απώλειες σ’ έχουν κάνει τον άνθρωπο που είσαι τώρα. Ένας φίλος ή μια αγάπη που λάκισαν μια νύχτα –δεν αναφερόμαστε στις κυριολεκτικές απώλειες. Αυτές σ’ αλλάζουν και σ’ αποσυντονίζουν, θες δε θες!-. Επομένως, πρέπει να τις ευγνωμονείς κιόλας, διότι σου έδειξαν και την αρνητική πλευρά των ανθρώπων, αλλά και του ίδιου σου του εαυτού!

Και τώρα φυσικά, θα μου πεις «γιατί τότε να επενδύεις σ’ ανθρώπους αφού κάποια στιγμή φεύγουν;». Δεν είναι έτσι! Επενδύεις γιατί αξίζει να επενδύσεις. Όπως ένας επιχειρηματίας προ κρίσης. Επένδυσε πολλά λεφτά σε μια μπίζνα χωρίς όμως να υπολογίσει την τιτανομέγιστη κρίση. Έχασε! Κι έχασε και πολλά γιατί ήταν απρόσεκτος και καθόλου επιφυλακτικός, όμως συνέχισε. Δεν σταμάτησε να επενδύει, απλά άλλαξε τρόπο σκέψης.

Έτσι κι οι άνθρωποι.

Δεν σταματάμε να επενδύουμε επειδή φάγαμε το κεφάλι μας ή επειδή έτυχε να χάσουμε κάποιον απ’ τη ζωή μας. Ούτε ο πρώτος είναι που ήρθε κι έφυγε, αλλά ούτε κι ο τελευταίος. «Κι οι άνθρωποι φεύγουν κι εμείς δεν αντιδράμε. Μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι», λέει το άσμα κι έχει δίκιο.

Ό,τι έφυγε, έφυγε.

Μπορεί με τα χρόνια να ξαναγυρίσει, μπορεί κι όχι. Το σημαντικό είναι πως μετά από κάτι τέτοιες στιγμές αρχίζεις ν’ αγαπάς περισσότερο τον εαυτό σου, επομένως μην τον κατηγορείς. Έτυχε να χωρίσεις ή να τσακωθείς με τον καλύτερό σου φίλο. Σ’ όλους έχει συμβεί και σ΄ όλους συμβαίνει.

Ένα είναι σίγουρο.

Όταν χάσεις κάτι το εκτιμάς, οπότε όταν κάποιος φεύγει από σένα, θα σε εκτιμήσει στο τέλος κι αυτό είναι σίγουρο. Απλά να είσαι κάπου κοντά για να μπορέσεις ν’ ακούσεις το πολυπόθητο «πόσο βλάκας ήμουν!».

Τότε θα ξέρεις πως είχες κάνει καλή δουλειά και πως η επένδυσή σου δεν πήγε στράφι.