Δύσκολο να βρεις το «ό,τι πρέπει» στην εποχή του «ό,τι να 'ναι»

Η εποχή της ταχύτητας, του γρήγορου, και του παροδικού. Μια εποχή που σιγά-σιγά ισοπεδώνει κάθε «πιστεύω σου» και καταπίνει όλα τις επιθυμίες σου. Μια εποχή που κάνει τους ανθρώπους να ξεφτίζουν και να ζουν όχι για να κυνηγήσουν όνειρα, αλλά για να κυνηγηθούν από υποχρεώσεις.

Μια εποχή που στο πέρασμά της θα ήταν αδιανόητο να αφήσει ανέπαφο τον έρωτα. Πιο πιθανό είναι να κουτουλήσεις έναν μονόκερο σε κάποιο στενό μέρα μεσημέρι παρά τον έρωτα.

Γιατί;
Μα γιατί αντικαταστάθηκε, εκσυγχρονίστηκε, μετονομάστηκε, φθάρθηκε και στο τέλος χάθηκε.

Ας ξανασυστηθούμε λοιπόν. Ο έρωτας ή μάλλον «ένα στα γρήγορα και πακέτο για το σπίτι», όπως θα έπρεπε να τον αποκαλούμε στην εποχή μας, αποτελεί μακράν ένα είδος προς εξαφάνιση. Ψάχνω, ψάχνεις, ψάχνει, ψαχνόμαστε και ποτέ δε συναντιόμαστε.

Άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου, άλλοι περνοδιαβαίνουν από αυτή με ταχύτητα φωτός, άλλοι κάθονται μέχρι να γίνουν η συνήθειά σου και μετά εξαφανίζονται με ελαφρά τη καρδία, αθόρυβα και αναπάντεχα. Άλλοι πάλι, κάνουν quest star εμφανίσεις μόνο και μόνο για να δώσουν απλά το παρόν, να πάρουν τη δόση τους, να καλύψουν τα κενά τους και να ξαναχαθούν στο συνονθύλευμα των απρόσωπων συναναστροφών τους.

Το κοινό σε όλους τους παραπάνω περαστικούς είναι η ταχύτητα. Έρχονται γρήγορα, ερωτεύονται γρήγορα και εξαφανίζονται ακόμα πιο γρήγορα. Με ιλιγγιώδεις ρυθμούς η ζωή, με ιλιγγιώδεις και ο έρωτας. Αυτό δεν είναι έρωτας άλλωστε σήμερα; Ένα δώρο με φανταχτερό περιτύλιγμα που μέσα έχει μια σύμβαση με ημερομηνία λήξης. Ένα συμφωνητικό με ληξιπρόθεσμα συναισθήματα και όρους πλαστούς. Περιορισμοί στα συναισθήματα, κανόνες στα «πρέπει» και άνθρωποι αναλώσιμοι που μιλάνε πολύ και νιώθουν λίγο.

Φιλίες που βαφτίζονται έρωτες για να σπάσει για λίγο η ρουτίνα και μετά διεκδικούν πανηγυρικά πίσω τα χαμένα φιλικά κεκτημένα και μεγαλεία. Έρωτες και λουλούδια που σε καθηλώνουν με τη φλόγα τους για ένα διάστημα και μετά σκάνε πανηγυρικά γεμίζοντας το χώρο από τα αποκαΐδια σας.

Έρωτες χαλαροί που συνάδουν με το αλαφροΐσκιωτο της εποχής κι επιτάσσουν να μη δεθείς συναισθηματικά. Να είστε και φίλοι, αλλά να είστε και εραστές, θυμίζοντας το «ένα πίτα γύρο απ’ όλα χωρίς κρεμμύδι». Έρωτες πολυπρόσωποι που αλλάζουν σαν πουκάμισα αδειανά και στο τέλος μένει πάντα η ίδια γλυκόπικρη γεύση. Έρωτες που δεν είναι έρωτες αλλά σωσίβιες λέμβοι για να σε γλιτώσουν από το να πνιγείς μέσα στα κενά και τις ανασφάλειές σου. Και κάπου εκεί βούλιαξε το νόημα. Ο έρωτας και η σημασία του στην εποχή μας, δεν υπέστησαν απλά εκσυγχρονισμό αλλά βιασμό από εμάς τους ίδιους.

Ο έρωτας δεν είναι μπαλαντέρ για να γεμίζεις τον άδειο σου χρόνο, ούτε ανέχεται ημερομηνίες λήξης και τελεσίγραφα. Δεν ντύνεται με περιττές λέξεις, νοθευμένα σ’ αγαπώ και μεγάλες ταμπέλες. Έχει ένα πρόσωπο κι αυτό όσο δύσκολο κι αν είναι να το βρεις μέσα στα χιλιάδες που περνάνε μπροστά από τα μάτια σου, θα το ξεχωρίσεις σίγουρα. Και όταν το βρεις δε θα προσπαθήσεις να το αλλάξεις και σίγουρα δε θα το αφήσεις ποτέ να φύγει. Εγκαταλείπεις μόνο ό,τι και όποιον δεν ήταν ποτέ περαστικός από τη ζωή σου. Ξεχνάς αυτόν που ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ εκεί για σένα, αυτόν που φοβήθηκε να δεθεί, αυτόν που τσιγκουνεύτηκε να δώσει αλλά κυρίως να νιώσει.

Είναι δύσκολο να βρεις το «ό,τι πρέπει» στην εποχή του «ό,τι να ΄ναι», να ξεχωρίσεις το νοθευμένο από το αυθεντικό, να μη βαφτίσεις το γρήγορο και το επιφανειακό έρωτα και να βρεις τον άνθρωπο-καθρέπτη. Τον άνθρωπο αυτόν που θα τον κοιτάς και θα βλέπεις στα μάτια του να καθρεπτίζεσαι εσύ.